Morgunblaðið - 13.10.1950, Blaðsíða 14

I
14
MORGUNBLAÐIÐ
Fösíudagur 13. okt. 1950. ]
Framhaldssagan 61

FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedict Freedman
|l III llllllll 1111111 H1111111III H]^|~
í þessu skuggalega og raka-
parna hreysi óx ýmiskonar gróð
ur sem hjekk niður úr loftinu
euk þess sem hann var á víð
og dreif um allt gólfið, eða það
sem því nafni var gefið í venju
iegum húsum. Frá dyrunum
sá jeg þykka, viðmikla jurta-
leggi eða stöngla sem breidd-
ir höfðu verið á grind til þerr-
ís. Rjett fyrir framan mig lá
ellstór trjábútur en á þornuð-
um rótum hans voru ljótar smá
icúlur, sem voru eins og vörtur
k mannhörundi. en á bol trjes
fns var allt morandi af gorkúl-
um. Meðfram öðrum hliðar-
vegg skýlisins var langt 'borð,
sem ekkert var á. Þarna inni
var mikill óþefur. Jafnvel sól-
arljósið var hindrað í að kom-
ast inn um litlu gluggakitr-
una sem á skýlinu var, því
J:jettofinn köngurlóarvefur var
fyrir glugganum. Mjer var því
hálf órótt innanbrjósts, þegar
jeg gekk inn í vinnustofu
Söru.
„Sestu niður, frú Mike",
aagði hún og dró stól fram úr
íkugganum handa mjer. Jeg
fjekk mjer sæti og leit í kring
um mig, hálf kvíðafull. — Jeg
furðaði mig á því hvort það
væri ímyndun ein hjá mjer að
citthvað væri iðandi og skríð-
andi inni í þessum dimmu
liornum.
„Jurtirnar mínar“, sagði
Sarah. „Bjóra-olía, til þess að
bjóraþef leggi af gildrunum.
Jeg sel veiðimönnunum hana.
Þeir bera hana á gildrurnar
sem á jörðinni liggja. Úlfarnir
láta ginnast þegar þeir finna
þef af bjórum og fara að leita
og lenda í gildrunum.
Hvítu veiðimennirnir nota
moskusfeiti, fiskiolíu og ýmis-
legt annað, en bjóraolían er
best“. |
Jeg leit í aðra átt og um leið
sveiflaðist eitthvað til og kom
við hálsinn á mjer. Þetta var
framlöpp af stóru dýri með
beittum klóm. Hrammurinn
hjekk á leðuról niður úr loftinu.
„Ekkert“, sagði Sarah. —
, ,Lj ónshrammur. Þegar bólgur
eru í líkama einhvers er gott
að hengja þennan hramm við
rúmstokkinn og biðja til þess
sem gerði hramminn um að
hínn illi andi sem bólgunum
veldur verði rekinn úr Iíkam-
anum“. I
Hún teygði sig undir borðið
og dró þaðan stóra tinkönnu.
Hún hallaði henni svo jeg gæti
fijeð hið ljósbrúna innihald
hennar. „Komdu við það“,
sagði hún. Jeg gerði það. Það
var eins og gúmmíkennt, en þó
mýkra. „Jeg tek jurt, pressa úr
safann og þurrka í sólinni og
þá verður það svona gott fyrir
hjartað og lifrina, og kemur
manni til að hósta“. — Hún
sleit smáögn af stykkinu,
gleypti hana og hóstaði, þurr-
um hósta. Hún brosji gleitt.og
rjetti könnuna til mín. — Jeg
hristi höfuðið.
„Nei, mig langar ekkert til
að hósta“, sagði jeg og reyndi
að hlæja. Augnabliki síðar
sprett jeg á fætur. Eitthvað
hreyfðist í horninu andspænis
mjer. Jeg sá það ekki skýrt, —
Það var í skugganum, en það
virtist vera á stærð við lítinn
hvolj). Það hoppaði til eins og
padda og- öskraði óskaplega.
Sarah tók upp stóran kassa og
hvolfdi ofan yfir það.
„Ekkert, litið dýr“, sagði
hún og brosti.
„Já; sagði jeg.
„Frú Mike“, sagði hún og
tók í hönd mína, „látið aldrei
útlit hluta, skjóta yður skelk í
bringu. Ljót blómaleðja“ —j
! sagði hún um leið og hún hall-
aði könnunni aftur — —", I
hefir góð áhrif á hjartað. Fal-
leg rót“-----og í þetta skipti
tók hún upp hnyklóttan rótar-
hnúð —• —“, getur drepið
mann". |
I ,,Þj_er geðjast ekki að þessu
herbergi“, hjelt hún áfram
„vegna þess að hjer inni er
sterk lykt, vegna myrkursins
og vegna þess að þú átt ekki að
venjast þeim hlutum sem hjer
eru inni. En mjer fellur lyktin
vel í geð og jeg kann vel við
myrkrið og allt það sem hjer
er inni eru vinir mínir — —
jafnvel þetta". Hún snerti með
; fætinum kassann og f jekk um
leið svar innan frá. Skepnan
æddi um eyrðarlaus og öskraði
á sama hátt og fyrr. Var þetta
bjór sem beið eftir ‘að verða
skorinn til að næðist í hina dýr
mætu bjóra-olíu?
Var þetta einhver padda,
sem hafði einhver sjerstök ein
kenni og bjó yfir einhverjum
dularfullum lækningarmætti?
Jeg var hrædd um að hugsa
um þetta, og leit því í aðra átt.
„Þú sagðir mjer að koma,
Sarah“, byrjaði jeg.
„Já, þú ert farin að hugsa
um næsta barn þitt. Jeg hefi
þetta tilbúið handa þjer“. Hún
teygði sig yfir borðið og fálm-
aði í opinn skáp sem hjekk á
veggnum. „Jeg hefi tekið á
móti mörg hundruð börnum og
aðeins eitt þeirra hefir dáið.
| Jeg hefi bjargað þeim öllum
með þessu lyfi“. Hún ræskti
sig. „Þú átt að taka þetta á
hverjum degi og jeg fullyrði
að þegar barnið fæðist þá verð
ur þú varla vör við það. Einu
sinni ljek jeg laglega á Louis,
eiginmann minn. Jeg var að
því komin að fæða barn og var
þess vegna eins sver og vín-
tunna. Jeg var að elda matinn.
Þá sagði jeg: „Louis, okkur
vantar brenni“. Hann segir:
„Við höfum nóg af því“. —
„Louis, höggðu dálítið af elds-
neyti“, segi jeg. Hann lítur á
mig og ypptir öxlum. Jeg sneri
baki að honum og tók góðan
slurk af þessu lyfi. Hann tek-
ur öxina og gengur út. Bíddu
nú við, þegar hann kom aftur
með eldiviðinn, voru tvíbur-
ar í rúminu og jeg komin aftur
að eldamennskunni. En hann
er karlmaður, og tók þess-
vegna ekki eftir neinu, heldur
sest niður og borðar. „Er kaff-
ið nógu sterkt?“ segi jeg. „Já“,
segir hann. „Þá byrja bæði
börnin að gráta. Hann lítur í
kringum sig! Sacre bleu! segir
hann á frönsku. Hann hleypur
að rúminu. Hvaðan kemur
þetta? spyr hann. Hann tekur j
báðum höndum um höfuð sjer.
Þetta var góð saga, frú Mike, *
sú besta sem jeg hefi sagt“.
Sarah rjetti mjer dálitla dós
sem gerð var úr trje. „Þú hlærð
núna, frú Mike?“
Jeg brosti. Andrúmsloftið
hafði breyttst. Eftir sem áður
var þetta að vísu greni sem
göldrótt kona bjó í, en
þetta var greni mikilla töfra-
fyrirbrigða, tofrar sem enduðu
með kímnisögu. Jeg fylgdist
með Söru fram eftir skýlinu og
hún útskýrði fyrir mjer fjár-
sjóði sína: lauf af berjalyngi
voru þarna til þerris á trje-
planka, börkur af hálum álm-
viði festur á vegginn inn í horn
inu og ýmislegt fleira. Hjer
voru lyf gegn sárindum í hálsi,
gigt, slöngubiti höfuðverk, fót
broti auk lyfja sem bættu upp
óendurgoldna ást, slæma veiði
og gegn ýmsum öðrum óförum
mannanna. Lyfjalistinn hennar
Söru upptók huga minn svo, að
jeg gleymdi alveg köngurlóar-
vefnum og stökkpöddunni und
ir kassanum. Forvitnisleg á
svip spurði jeg hana hvort hún
ætti nokkur banvæn eiturlyf.
„Miklu auðveldara að drepa
mann heldur en að lækna
hann“, sagði hún. „Allir geta
tekið upp stein og kastað í höf
uð á manni. Jeg gæti farið út
í skóg og fundið hingað og þang
að ýms eiturefni. Til hvers? Jeg
hefi ekkert við þau að gera. —
í krús hjer undir borðinu hefi
jeg svolítið af bjóra eitri. Jeg
hefi krúsina lokaða, svo hund
arnir komist* ekki í eitrið. —
Þetta efni má finna í skógun-
um og allir geta farið þangað
og jetið það. Dýrin sem það
jeta, stirðna og líta út fyrir að
vera dauð. Einu sinni man jeg
eftir að dádýr át svolítið af
þessu. Það lagðist fyrir, stirðn
aði og var eins og það væri
dautt. Þangað kom Indíána-
drengur og byrjaði að flá það.
Hann hafði nærri lokið því, er
dýrið spratt upp, — skinn-
laust — nei ekki....!“ Sarah
baðaði út höndunum.
„Nei!“ hrópaði jeg. „Þetta
er hræðilegt!“
„Þetta kom fyrir. Bjóraeitr-
ið er slæmt lyf“.
„Gott! Jeg kom hingað til að
fá slæmt lyf“. Kona stóð í dyr
unum í hinum enda skýlisins.
Hún var álút og gekk hægum
skrefum inn í skýlið.
„Hvað vilt þú?“ spurði
Sarah hastarlega.
„Jeg kom hingað bara til að
spjalla“, sagði konan, og gekk
áfram inn eftir gólfinu.
„Jeg hefi þegar neitað þje’
mörgum sinnum. Hvað vilt þú
tala um?“
Tala og Túlsí
15. ’
En Tala og Túlsí dauðkenndu í brjósti um Waluka og
Túlsí togaði og togaði í hann þangað til hann losnaði loks-
ins, en allar reiðu býflugurnar komu fljúgandi á eftir hon-
um og hefðu stungið Waluka í nefið og Túlsí líka, ef Tala
litla hefði ekki hlaupið til þeirra með öll fallegu, ilmandi
blómin.
Þegar býflugurnar sáu blómin, urðu þær svo hrifnar, að
þeim rann reiðin í einu vetfangi, og gleymdu að hefna síu
á Waluka. Þær byrjuðu að drekka hunangið úr blómun-
um, en Tala setti nokkur græðandi laufblöð á sára hramm-
inn á Waluka og batt svo um hann með beltinu sínu.
I „Þakka þjer fyrir, Tala mín“, sagði Waluka, „þú ert ágæS
hjúkrunarkona. Mjer. líður strax betur“.
1 Hann var Tölu svo þakklátur, að hann sneri sjer að dug-
legu býflugunum og sagði: „Fyrirgefið þið mjer, hunangs-
framleiðendur, að jeg reyndi að stela frá ykkur. Jeg lofa
því að gera það aldrei fi;amar“.
Flugurnar urðu svo ánægðar þegar þau heyrðu þetta
loforð, að þær gáfu honum litla hunangskrús til þess að hafa
með sjer heim.
En þær fylltu keraldið handa Tölu og Túlsí alveg upp á-
barma af sætu, brúnu hunangf, af því að þau höfðu verið
svo góð að færa þeim öll fallegu blómin.
Svo að Túlsí var ánægður og Tala var ánægð, og dug-
legu býflugurnar voru líka ánægðar og hjeldu áfram að sjúga
hunangið úr blómunum. Og þegar mamma og pabbi Túlsí
sáu stóra keraldið fullt af hunangi, urðu þau afar ánægð
líka. Nú var til nóg hunang til þess að baka stóra afmælis-
köku handa Túlsí og smákökur til þess að gefa öllum skóg-
ardýrunum.
En hvað þau voru öll glöð.
— Og jeg er viss um, að Waluka björn hefir haldið lofor'ð
sitt og aldrei framar tekið neitt, sem hann átti ekki.
IfJfÍuT4 .
Leiga
Lítið hús við Kársnesbraut, 2—4
herbergi til leigu. Ekki alveg
fullgert. Hentugt fyrir trjesmið
sem gæti lokið smíðinni. Tilboð
merkt: „Lítið hús — 763“, send-
ist blaðinu fyrir sunnudag.
MHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItllHHIIIIIIIIIIlllllllll
I Reglusöm
Stúlka |
óskast til heimilisstarfa hálfan |
daginn eða eftir samkomulagi. i
Vinna í saumastofu seinni hluta |
dags kemur til greina. Sjerher- i
bergi. Tilboð merkt: „Heimilis- |
störf — 761“ sendist afgr. blaðs- i
ins sem fyrst. r
efnafræðilegt nafn é því, sem drep-
ur það, veiður einhver að borga fyr-
ir.“
★
Frænka í sveitinni: „Jeg held, aS
þú ættir ekki að drekka meiri mjólk
núna, vina mín.“
Ella úr kaupstaðnum í heimsókns
„Nú, því ekki? Það er nóg til, tvær
kýrfyllir úti í fjósi.“
Bóndakona var vön að selja mat-
vörukaupmanni í næsta þorpi smjör.
E'itt sinn sagði kaupmaðurinn við
hana: „Það vantaði upp á smjörvigt-
ina hjá þjer í síðustu viku.“
„Nei, að hugsa sjer“, svaraði bónda
konan, „krakkinn týndi fyrir mjer
lóðinu af voginni svo að jeg notaði £
staðinn sykurpundið, sem jeg keypti
hjá þjer.“
iinuiiiiiiiiniiintiitniiiinii
BERGUR JONSSON
tfálflutnings.tkrifstofa
Laugaveg 65, «ími 5833
MxuiiaiaiiiiiiiiiiiiiiiMniiiiiiiiiiiiiuiciiiimiM
„Jeg hlýt að hafa villst.“
★
Skrifstofumaður A: „Vesalings
Helgi gamli er orðinn alveg heym-
arlaus. Jeg er hrædur um að hann
missi atvinnuna."
Skrifstofumaður B.: „Uss, hvaða
vitleysa. Það er búið að flytja hann
yfir í umkvörtunardeildina.“
★
Engin óþarf kurteisi
I Bóndi nokkur var svo ókurteis að
ganga steinþegjandi framhjá góðri
vinkonu látinnar konu sinnar, sem
éminnti hann þegar í stað: „Hvað er
þetta, Hansen, jeg er alveg forviða.
Þjer snertið ekki einu sinni hattbarð-
ið þegar þjer mætið mjer.“
„Jeg veit það, frú Jensen. Þjer er-
uð ekkja og jeg er ekkjumaður, en
það er ekki nema hálfur mánuður
síðan jeg varð það, og jeg er ekki
byrjaður að líta á kvenfólk ennþá.“
★
„Landbúnaðarframleiðsla kostar
meira núna en hún gerði áður fyrr.“
„Já,“ svaráði Gilli á Giii. „Þegar
það er ætlast til þess að bóndi viti
grasafræðilegt nafn á því, sem hann I
er að rækta, og náttúrufræðilegt nafn
á kvikindunum, sem etur það og *
i Gó8 gleraugu eru fyrir öllu. |
Afgreiðum flest gleraugnasecept |
Aui-turstræti 20,
og gerum við gleraugu. |
Atigun þje» hvilið með gler- |
eugu frá
t Ý L I H. F.
N■l■■lt■••llll■llmll
IV LOFTUR GETVR ÞAÐ EKKl
ÞÁ BVER?