Morgunblaðið - 04.01.1951, Síða 10

Morgunblaðið - 04.01.1951, Síða 10
10 MORGUNBLAÐIÐ Fimtudagur 4. janúar 1951 Framhaldssagan 35 TACEY CROMWELL Mennirnir sátu þögulir. Borgarstjórinn var þarna og Burt Weish og Cyrus Dull, frægur námulögfræðingur og Jax Bilheim, sem stjórnaði Warren, Lcwell og Brewery Gulchnámunum. Þeir reyndu að halda uppi Ijettum samræð- um, en það gekk illa. Jeg sá að þeim þótti va;nt um það þegar þingmaðurinn kom loksins nið- ur. Hann hafði haft fataskipti og einhversstaðar hafði hann náð í vatn, því að hann var bú- inn að þvo sótið framan úr sjer. Hann hneigði sig fyrir Tacey eins og fyrir hinu fólk- inu, rjett eins og hann væri búinn að glejrma því, að hann hafði oft gengið framhjá henni á götunni án þess að virða hana viðlits. . „Er Gaye ekki kominn enn- þá?“ spurði 1 ann. „Hann á &ð tala við landssímastöðina þegar hanrj kemur“. Mjer fannst jeg sjá snöggvast bregða fyrir glampa í augum Tacey. „Lokar símastöðin ekki klukkan tíu?“ spurði frú Parker. „Ekki í kvöld“, sagði þing- maðurinn. Skömmu seinna heyrðist fótatak Gaye úti á tröppunum. Jeg get ennþá sjeð hann fyrir mjer í stofudyrunum, þegar liann sá Tacej' sitja á legubekkn um. Það var ekki hægt að segja að nokkrar svipbreytingar sæj ust á andliti iians, frekar en þegar b.ann sat við spilahjólið. Vinstri augabrúnin á honum lyftist dálítið en það var ekki svo að nokkur tæki eftir því. En þó var eins og andrúmsloftið breyttist í stofunni um leið og hann kom inn. Það var eins og jákvæður og neikvæður póll hefðu mættst í loftinu og þó að Gaye liti ekki aftur á Tacey, var hægt að :kynja strauminn sem lá á milli þeirra. Það var eins og það hefði líka áhrif á mennina því að nú fóru samræð urnar að ganga greitt og mjer fannst jeg finna stingi bæði í hvirflinum á mjer og í fingur- gómunum. „Landssíminn hefir verið að spyrja um þig, væni miim“, sagði ungfrú Rudith og við síð- ustu orðin fann jeg að straum- arnir riðuðu. Jeg hjelt að Gaye mtmdi verða feginn tækifærinu að komast aftur út úr stofunni, en honum virtist ekkert liggja á og fór að segja söguna af því, hvemig Alec Maddox hefði sprengt upp hús fjandmanns sins Leo Phelan í brunanum. Svo fór hann ekki lengra en í simann, sem hjekk á veggnum í anddyrinu, eíns og hann neit- aði því að viöurkenna návist Tacey- Venjulega var það siður að menn lækkuðu róminn og hjeldu samtalinu áfram, þegar einhver var að tala í simann til að sýna að þc-ir væru ekki að hlusta. En núna þögnuðu allir í stofunni. „Halló, halló“, heyrðum við Gaye kalla i sjmann hvað eftir r,°p ^ °ff um íiö símtalið væri að minnsta kosti frá Phönix, Loksins heyrðum við að hann hafði fengið sam- band. Hann íalaði lengi um brunann og ;C3Íarnar sem áttu að koma meö nj'tt byggingar- Skáldsaga eftir Conrad Richter. ('illlll IIIHIIIIlCIISIIIHIHtlllliMftUIIIMIIIIIIIIIIIIIIttllltllalfj* <•(«•*(((((■(M((((H(1I(I1(I((M . „Nei, nei“, sagði hann loks. „Það hefir ekkert slíkt komið hingað. Landstjórinn hlýíur að hafa gefið upp vitlaust nafn“. Svo lagði hann frá sjer tólið. Það varð löng og vandræða- leg þögn í stofunni þegar hann kom aftur. Mennirnir virtust vonsviknir á svipinn. — Tacey var sú eina sem ljet sjer fátt um finnast. Ilún hafði jafnvel rjett úr sjer og jeg sá að það voru. rauðir dílar í kinnunum á henni. Mennirnir tíndust burt einn og einn og þingmaðurinn fór inn á skrifstofu sína til að svara skeytum sem komið höfðu með fyrirspurnum um hvernig fólk- inu hans hefði reitt af í eldsvoð anum. Ungfrú Rudith vísaði Pai'kershjónunum til sængur og jeg ætlaði sjálfur að fara að hátta, þegar síminn hringdi. — Þingmaðurinn svaraði. — Við heyrðum að hann sagði: „Já, já“ nokkrum sinnum og ánægj- an leyndi sjer ekki í rödd hans. „Já, sendið það hingað“, sagði hann loks. Svo kom hann Itm í stofuna. Gaye hafði farið eitt hvað fram fyrir, og eftir voru aðeins jeg og ungfrú Rudith, og hún var að reyna að fá Tacey til að fara að hvíla sig. „Við skulum fá okkur kaffi og brauðsneiðar fj'rst“, sagði þingmaðurinn. Petria og Josefa báru stóra silfurbakkann inn og Gaye stóð í stofudyrunum, þegar dyra- bjallan hringdi. „Láttu hann koma inn“, sagði þingmaðurinn við Peritu með fullan munninn af brauði, og saup á kaffibollanum. Stúlk an kom inn aftur með dreng, sem hjelt á litlu umslagi í ann ari hendinni. „Gefðu honum brauð og kaffibolla“, sagði þing maðurinn. „Mjer sýnist hann vera þreyttur“. Drengurinn var auðsjáanlega hissa á því að enginn skyldi taka við skeytinu. En augun í gamla þingmanninum ljómuðu og það var auðsjeð að hann var að treyna sjer einhverjar gleði- frjettir. „Þú vinnur lengi í kvöld“, sagði hann. „Já“, stamaði drengurinn og tók við kaffibollanum, sem hon- um var rjettur. „Það er margt fólk, sem sendir skeyti núna. Allir vilja vita hvort fólkið er heilt á húfi. Það eru fleiri skeyti en við komumst yfir að skila fyrir morgun“. „Það hlýtur að hafa frjettst af brunanum“. „Jeg er nú hræddur um það. Þeir sáu hann alla leið til Globe“, sagði drengurinn. „Það er yfir tvö hundruð mílur“. Þegar Perita rjetti honum brauðsneið, missti hann skeytið á gólfið. „Mjer sýnist * þetta vera skeyti sem þú ert með þarna, drengur“, sagði þingmaðurinn og tók það upp. „Hvernig stend ur á því að þú skilar því ekki“. Drengurinn stamaoi ein- hverja afsökun, sem enginn skildi því hann var með full- an munninn. „Iíjerr-a“, sagði þingmaður- inn pg rjetti honum einn silf- urdal. „Það er til þín, Gaye“,» sagði hann og rjetti honum skeytið. Jeg leit snöggvast á Tacey og svo aftur á Gaye. —• Hann hlaut að vita að eitthvaði 1S á bn1-- jrfS-þétm—1 nlírínaleik en hann opnaði það kæruleysis legur á svip og gekk yfir að kertinu til að lesa það. — Það var ekki að sjá að hann kæm- ist í neina geðshræringu. „Viltu gera svo vel að lesa það hátt“, sagði hann við þing- manninn. Þingmaðurinn sótti gleraug- un sín og setti þau á sig. „Phoenix“, las hann. — Svo leit hann yfir gleraugnarönd- ina á fólkið í stofunni. En við horfðum held jeg öll á Gaye. Hann stóð rólegur við arinhilluna og enginn vissi hvað hann var að hugsa. Jeg minntist þess þegar jeg hafði sjeð hann í fyrsta sinn í köfl- óttu fötunum við spilaborðið í „Hvítu höllinni“. Mjer fannst það skrítið núna að mjer hefði ekki fundist þá hann vera bróðir minn. Einmitt þá gat hann verið bróðir minn, hugs- aði jeg með mjer. Og líka fyrsta kvöldið í Bisbee þegar hann ljet Tacey ganga á undan og panta herbergin á gistihúsinu í Brewery Gulch. Nú fannst mjer. heil öld vera liðin síðan. Jeg heyrði rödd þingmanns- ins gins og í fjarska í gegnum hugsanir mínar: „Heiðraði Gaye Oldaker, Bisbee, Arizona. Þar sem skattstjórinn í fylkinu verður laus þann fjTrsta nóvember næst komandi, skipa jeg yður hjer með skattstjóra í fylkinu Ari- zona frá og með þeim degi. — Framv-ísun þessa símskeytis til yfirvalda á staðnum veitir yð- ur full völd og rjettindi“. Rödd þingmannsins skalf lítið eitt. — „Undirskriftin er landstjórinn“, sagði hann. Jeg leit á Tacey. Nú var all- ur vandræðasvipur horfinn af henni og hún var eins og hún átti að sjer að vera. Hún sat teinrjett á legubekknum og það var eins og heitum geisl- um stafaði af henni. Jeg horfði lengi á hana, en hún sá mig ekki. Grænu augun hennar böð uðu Gaye í sigurljóma. Þingmaðurinn stóð ennþá með skeytið í hendinni og leit á fólkið til skiptis j'fir rönd- ina á gleraugunum sínum með ánægjubros á vörum. „Hvernig væri að við fengj- um okkur glas af víni, Perita“, kallaði hann. Hann stakk stóru hendinni í vasann og dró upp lyklana og rjetti ungfrú Rudith þá. Hún fór niður í kjallarann með Peritu og jeg flýtti mjer á eftir henni. Satt að segja treysti jeg mjer ekki til að verða einn eftir í stofunni á- samt Tacey og Gaye. Þegar jeg kom aftur, öllu hugi'akkarj eftir vænan sopa af rauðvíni þingmannsins, sat enginn á stóra legubekknum. Tacey var farin. Enginn af þeim sem ungfrú Rudith sputði um hana, sagðist hafa sjeð hana fara. Það var ekki fyrr en löngu seinna að jeg vissi hvar hún hafði verið um nóttina. jl\j. kafii. Það liðu þrjú ár áður en jeg kom tii Bisbee aftur. Jeg var niðri í námunum þegar frjettin kom. Herra Reilly færði mjer sjálfur skeytið um fráfall ung- frú Rudíth. Næsta morgutl fór J u U+JJ X-.. Hákon Hákonarson 45. í hvert sinn sem jeg fór fram og aftur á milli þessara tveggja staða, fór jeg smáferðir inn í skóginn, og alltaf íann jeg eitthvað, sem jeg gat notað. Eftir nokkurra mánaða vinnu var jeg búinn að lagfæra húsið mitt eins og jeg vildi hafa það. Jeg var búinn að smíða rúm úr bambusstöngum og í því voru hljebarðaskinnin, sem jeg hafði lagt í vatn og gert mjúk og góð. Húsdýrin mín, Óðinn og Freyja kallaði jeg þau, voru orðin stór og sterk og veiddu nú fyrir sig sjálf. Þau höfðu það fyrir venju að taka veiðina með sjer heim. Jeg var hræddur um að þau myndu verða óviðráðanleg af því að lifa á ejn- tómu hráu kjöti, svo að jeg tók bráðina af þeim og sauð hana. Þau sættu sig við það, og þau eltu mig hvert sem jeg fór eins og hundar. Til þess að það yrði viðkunnanlegra í húsinu mínu, setti jeg upp tvær hyllur, og skreytti þær rneð nokkrum silfur- munum. Inni í trjenu byggði jeg bambusstiga, sem náði alveg upp í topp þess. Það var mikið af götum á stofninum og efst uppi hafði jeg gott útsýni á alla vegu, því að trjeð var svo hátt, að það gnæfði upp yíir fjallbungurnar, sem voru rjett hjá því. Nokkrar greinanna, sem voru gríðarlega digrar, voru holar líka eins og trjeð og í einni þeirra var svo mikið rúm, að jeg gat skriðið í gegnum hana upp í lítinn helli á milli klettanna. I fyrsta sinn, sem jeg gerði það, fann jeg páfagaukahreiður með mörgum ungum í yst á greininni. Jeg tók tvo þeirra, því að mjer datt í hug, að mjer kynni að verða ánægja að þeim. Jeg kallaði þá Jens og Mary og kenndi þeim að kalla hvorn á annan með nafni. Jeg var búinn að gera inngangjnn í trjeð miklu stærri og bjó til hurð. En jeg þakti hana að utan með berki, sem jeg reif aí öuiu trje, svo au það var ekki hægi ao koma auga á hana, þegar hún var aftur. IfjfíjxF* ,j „Hvjið ertu eiginlega að teikna, niaður?“ „Smúskrýtlumyndir! “ ★ Hjúlparlíiusir ciginmcnn. I Nolikrijr konur voiu að tala um eigimncmi sína, í þeim tón, sem líðk- ast meðal eiginkvenna, að því er sagt er. j „Jón er alveg hjálparlaus án mín“, sagði ein. j „Svoleiðis er Hany líka“, sagði pnnur. „Jeg veit ekki hvað myndi | verða af honum ef jeg yfirgæfi hann í eina viku.“ j- „Já, er þetta ekki staðreynd?" and- varpaði sú þriðja. „Stundum dettur mjer í hug að maðurinn minn sje barn jeg verð að hugsa svo um hann. Hugsið þið ykkur, í hvert einasta skipti sem hann festir á sig tölu, gerir við fötin sín, og þó að það sje ekki meira en staga í sokk, þá verð jeg alltaf að þræða nálina fyrir hann.“ ★ Hugulsamur tengdasonur. * „Tengdamóðir mín er að koma í heim sókn á morgun, og verður hjer i noltluim tima. Jeg er búinn að skrifa hjema upp alla eftiidætisrjettina Jiennar.“ j Matreiðslukonan: ;rJeg skal gera mitt besla, herrá.“ T- • • -v * *r-v f r • . . i..i: ... rri. T fyrsta skipti sem þú býrð til eittlivað af þeim, segi jeg'þjer upp.“ „Hyers vegna hefirðu alch-ei gifst?‘* spurði vinur gnmla piparsveinsins. „Einu sinni, fyrir löngu siðun“ svaraði piparsveinninn, „var jeg aðl ganga á götu í mikilli mannþröng og steig óvart á kjólfald einnar kon- unnar. Hún sneri sjer fokvond við og byrjaði: „Klaufinn þinn, ruddinn þinn —!“ Svo brosti hún allt i eipu yndislega og sngði: „Ö, fjrrh-gefið jijer, jeg hjelt þetta væri maðuripn Gestur: „Hvað eiga litku tviburanj ir að heita, Jonni?“ Jonni: „Jennías og Jesaja.“ Gesturinn: „Nei, Jonni, það getur ekki verið.“ Jonni: „Það er að minnsta kosti það sem' pabbi sagði þegar Jiaim sá þá í fyrsta skipti." MiiiiiiiriiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiriiiiii!iiimiiiiiim|tiiimis j Hásgöjgn { | notuð i góðu standi til sölu 1 | ódýrt. Skrifborð ýmsar gerðir, | skrifborðsstólar, divanar, nun- = sta;ði og margt fleira. Kaupum : notuð húsgögn í góðu standi. PukKhússakin : d | Ingólfsstræti 11. Sími 4663 | t S iii>MiiiiliMitiliiMMiii.i!ttiii;i<iki>[.'i:i:iMiii(ii((iat(irmD*‘ iinmimmiiiitiiiitiMM t'immiimmmmn) I = Bilasiklfti { Vil skinte ú pi,-,,,-,,.}, >42 ng I góðum vörubíl, helsl Chevrolet eða Ford. Bíllinn verður til sýnis j við gömlu mjolkurstöðina í dag, fimmtudag frá kl. 2 e.m. til 7 | em. og uppl. gefnar á saiua 1 tíma, í síma 4987. ;l Hiuiimiiimtir

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.