Morgunblaðið - 24.04.1951, Síða 10

M O /í O I' *
V I
4 fM f)
ÞriSjudagur 24. apríl 19-51.
10.

Framhaldssagan 13
HiiiimiiiiimiiiiKtiiiimiiiiiiimmiiiiimiiimriitfiiifiitHmiiinmimmri
AS T í
um
miMiiiiiimmtiimmmiimmmimiiiiiiiii1
Þetta virtist skynsamlega álykt
að og vingjarnlegt. En hvers
vegna fannst mjer eitthvað ann-
að búa undir?
Við kvöldverðin varð mjer það
ljóst að jeg hafði alls ekki þau
föt með mjer, sem jeg þurfti, sam
anborið við hitt fólkið. Jeg átti
gamlan ullarkjól og tvær þjár
peysur, .og mjer fannst jeg mundi
geta notað það skammlaust yfir
daginn. En jeg hafði aðeins einn
kvöldkjól og jeg sá ekki betur en
þær kæmu í nýjum og nýum kjól
um. Konurnar voru allar frábæri
lega skemmlega klæddar. Það sá
jeg, þegar við söfnuðumst saman
í setustofunni og biðum eftir að
Honoré kallaði okkur til kvöld-
verðar. Helen var komin í kjól,
sem jeg hafði aldrei sjeð áður,
Anette var í fallegum gráum síð
um ullarkjól sem fór henni vel.
Frú Bradford var í svörtum flau-
elskjól með demantshnöppum.
Jeg hikaði áður en jeg fór inn.
Mjer fannst jeg ekki vera nógu
vel klædd þó að jeg væri búin að
bursta af mjer grasstráin. Guy
var ekki kominn.
„En heldurðu að hún komi?“
heyrði jeg að Helen spurði
Anette. „Það hefur alltaf verið
svo erfitt að fá hana til að yfir-
gefa England“.
„Hún kemur áreiðanlega núna“
sagði Anette. „Og hún kemur með
Dickie Mainvaring. Jeg veit ekki
hvað Guy segir við því“.
„Jeg hef heyrt talað um það
hvað hún sje gullíalleg“, sagði
frú Bradford. „Kunningjafólk
okkar hitti hana í London og þau
sögðu að hún væri alveg. ... “
Hún þagnaðí og leit til dyranna
um leið og Guy kom inn. „Ó,
Guy, okkur finnst svo gaman að
systir þín skuli ætla að koma.“
„Hvað segið þið“ spurði hann.
„Hefir þú frjettir af henni,
Anette?“
Hún svaraði honum á frönsku
og talaði svo hratt að jeg heyrði
ekki nema eitt orð: Giséle.
Það var alltaf erfitt að geta sjer
til hvað Guy hugsaði en mjer!
fannst Anette hefði haft á rjettu
að standa. Hann var bersýnilega
ekki hrifinn af frjettunum. Hann
Hann talaði í hálfum hljóðum við
Anette og yppti öxlum.
• „Jæja, ef hún hefur ákveðið að
koma, þá kemur hún“.
„Og Dickie?“ spurði Anette.
,Jeg get ekkert sagt við því“.
Hann gekk að arninum og snjeri
bakinu í hana. „Jæja, hvað hefur
þú gert þjer til skemmtunar í dag
frú Bradford?”
SKALDSAGA EFTIR LOIS EDWARDS
lllllllllllllllllltllllllr
„Hún er ensk í aðra ættina, eins
og við erum öll. Móðir okkar var
ensk .... og hún er mjög fjörug J
og tekur mikinn þátt í samkvæm'
islífinu“, sagði hann og brosti
Utið eitt. „Mjer finnst hún falleg.
Það eru þær báðar reyndar“,
hann kinkaði kolli í áttina til
Anette. „Það er jeg sem er ljóti
andarunginn í fjölskyldunni".
,,Þú“, sagði hún. „Þú ert dá-
samlegur“.
Hún talaði svo lágt að jeg
heyrði varla hvað hún sagði. Auð
sjáanlega átti Guy einn að heyra
það. Augu hennar ljómuðu. Þetta
kunni hún. Daður sem þetta átti
við hana. Þau töluðu saman það
sem eftir var máltíðirnar. Guy
var á verði en hafði þó gaman af
og frú Bradford ljómaði eins og
sól í hádegisstað.
Eftir kvöldverðinn fór Guy inn
á litlu skrifstofuna sína til að
fara yfir reikninga og hitt fólkið
fór að spila bridge. Jeg var ekki
beðin um að spila, svo jeg fór inn
í bókaherbergið og ætlaði að ná
í franska bók og byrja að læra. En
þá rakst jeg þar á bækur eftir
Dickens, með skrítnum gömlum
teikningum. Jeg hringaði mig í
hægindastólinn _ og sökkti mjer
niður í að lesa. í undirmeðvitund
minni heyrði jeg skrjáfið í penna
Guys úr skrifstofunni handan við
bókaherbergið. En brátt varð ieg
svo niðursokkin að jeg heyrði
ekkert. Allt í einu opnuðust dyrn
ar og Guy stóð í dyrunum.
„Já,“ sagði hann. „Jeg fann að
þú varst h.ierna nálægt. Hefurðu
verið hjer lengi?“
Rödd hans var blátt áfram, en
mjer leið illa. Jeg fylltist ótta1
yfir því að hann hjeldi að jeg J
hefði komið hjer inn til þess að j
hann mundi finna mig. En jegj
hafði ekki gert það. Ekki vísvit-
andi að minnsta kosti. Jeg. hafði j
hugsað mjer að fara áður en hann
kæmi fram.
„Jeg kom strax eftir kvöldverð
inn“, sagði jeg. „Hitt fólkið... .“
Hann kom til mín og leit á bók
ina. „Þykir þjer gaman að Dick-
ens?“
„Jeg hef lesið bækur hans aft
ur og aftur síðan jeg var fimm
ára. Þessar eru skemmtilega gaml
ar. Það er gaman að handleika
þær.“
Við fórum saman inn í setu
stofuna. Fólkið var hætt að spila
Allir litu upp þegar við komum
inn. Helen stóð upp af legubekkr
um þar sem hún hafði legið, gek1
að vínskápnum og hellti hálft
glas af óblönduðu wiskýi. Hú’
hafði ekki verið að drekka þegar
við komum inn.
„Hefurðu verið að hjálpa Guy
við vinnuna, Georgia", spurði húr
„Jeg var að lesa í bókaherberf
inu“ sagði jeg. „Jeg ætla að fars
að hátta núna. Góða nótt“.
Allir muldruðu eitthvað svar og
jeg fór út úr stofunni og upp. Jer
iæsti dyrunum að herbergi mínu
Jeg kærði mig ekki um neinar
næturheimsóknir.
Lífið á Longueville fjell meira
og minna í fastar skorður. Allir
gerðu það sem þeim sýndist og
meira og minna það sama á hverj
um degi. Við mættumst öll við
hádegisverð og kvöldverðinn.
Aðra tíma dagsins var fólkið á
víð og dreif um húsið, garðinn
eða skóginn. Karlmennirnir fóru
í langar gönguferðir, reiðtúra eða
á veiðar í skóginum. Stundum
fóru Helen og fi’ú Bradford með
þeim. Þeim kom vel saman að
því er virtist. Anette var mest
innandyra og sá um húshaldið.
Stundum fóru þau til að heim-
sækja nágrannana, og Helen fór
þá alltaf með þeim. Hún virtist
þekkja allt heldra fólkið í ná-
grenninu og alltaf var það hún
sem var allra kátust og Ijek við
hvern sinn fingur.
Je&fór ekki oft með þeim. Mjer
var alltaf boðið með, en eftir eina
eða tvær heimsóknir þar sem
jeg sat innan um ókunnuga sem
töluðu mál, sem jeg skildi ekki
vel, þá sá jeg eftir tímanum. Jeg
vildi helcíur vera á Longueville.
* C
ARNALESBQK
JUovgunólaðsins 1
Hákon Hákonarson
Hún brosti: „Jeg hef verið eins
löt og jeg frekast get verið. Far-
ið í bað og hvílt mig og notið
kyrrðarinnar. Jeg get aldrei full-
þakkað þjer það, Guy að lofa
okkur að koma hingað“.
„Við höfum öll verið löt“, sagði
Helen, „nema Georgia. Hún hefir
verið á fleygiferð um nágrennið
og skoðað sig um“.
Hún talaði um mig eins og jeg
væri skólastelpa sem hlypi um á
mílli trjánna með skrækjum og
ólátum. Guy gekk yfir gólfið og
settist við hliðina á mjer í glugga
kistuna.
,Jég sá þig“, sagði hann. „Jeg
var hinum megin við tjörnina
með Lafitte. En mjer sýndist þjer
falla vel við umhverfið“.
„Já, mjer þykir gaman að skóg
inum og tjörninni", sagði jeg.
„Jeg hef hugsað mjer að ganga
mikið hjer um“.
Honoré kom inn og tilkynnti
að kvöldverðurinn væri fram
rpiddur. Við fórum öll inn í borð
stofuna og settumst við borðið
eins og við höfðurn setið við há-
dégisverðinn.
„Guy,“ sagði frá Bradforð. ,.Þú
verður að ségja mjer eitthvað um
systur þína, Giséle. Jeg hef heyrt
að hún sje einstaklpga falleg og
hún komi á alla skemmtistaði og
þekki bókstafiega alla .... við
hirðina, á jeg við, og heldra fólk-
ið.“
105.
En á meðan á þessu stóð, hafði sitt af hverju borið við. Þegar
sjóræningjarnir’ höfðu hent okkur á gólfið í hellinum, skipaði
Howell einum manna sinna að sjá um, að skonnortan sigldi alveg
inn á víkina. Við heyrðum þegar bátnum var róið fyrir Vonar-
höfða. Litlu síðar var reipi látið síga niður til okkar frá klett-
inum fyrir ofan.
Jeg sá fljótt, að Howell var vel kunnugur í hellinum, og að
hann vissi um fjársjóðinn. Nú lá jeg og velti fyrir mjer, hvað
hann ætlaði sjer að gera við okkur.
Nokkrum sinnum fór hann inn í hellinn og gekk fram og aftur
og virtist vera mjög taugaóstyrkur. Það leit ekki út fyrir að hann
tæki eftir okkur þá. Skyldi það vera höfuðkúpan, sem hann var
eð leita að? Var það minningin um einhvern óviðkunnanlegan
atburð, sem kvaldi hann?
Við höfðum verið búnir að liggja þarna á gólfinu einn til tvo
tíma, þegar nokkrif sjóræningjar komu inn í hellinn, bundu okkur
fasta í reipi og drógu okkur upp á hálendið. Þar var búið að reisa
tjald. Allt í kring voru sjóræningjar, um það bil tuttugu að tölu,
hryllilegustu þorparar, sem jeg hefi sjeð á ævi minni. Jeg kom
hvergi auga á Howell. Að öllum líkindum hefur hann verið inni í
tjaldinu.
Nokkru seinna kom hann út. Það var sýnilegt, að samkvæmt
góðri, gamalli venju hafði hann verið að „styrkja sig“, en hann
virtist ekki vera í betra skapi af þeim ástæðum.
„Kallið á alla skipshöfnina,“ öskraði hann til stýrimannsins.
Fann var sá ljótasti náungi, sem jeg get ímyndað mjer að sje tií
í heiminum og vona, að jeg eigi aldrei eftir að sjá annað eins.
Hann var eineygður. Fyrir hitt augað var bundin svört pjatla.
Þvert yfir ennið á honum var stórt ör. Á hægri kinn og á hökunni
voru langir svartir skeggbroddar. Á hinni kinninni var einnig ör.
Stýrimaðurinn gekk út á brúnina og bljes í flautu. Nokkrum
mínútum síðar komu fimmtán sjóræningjar æðandi upp á eyna
og blönduðust í hópinn. Tveir þeirra komu til okkar.
Fallegir í útliti, þægilegir á fæti
og klæða vel. Óviðjafnanlegir að
gæðum. Framleiddir í Northamp-
tonshire, miðstöð skóframleiðslu
Bretlands, Það er hluti
margra gerðr, sem fram-
leiddar ei*u í 8 nýtísku
verksmiðjum, sem allar
hafa yfir að ráða full-
komnustu vjelum og
vei’kmönnum.
§14 0 R. 1
VI® VÐAKI 1
FRAMLEÍTT í
ENGLANDI
Partur úr SkafSafelli í Öræfssm,
hlutur Odds heitins Magnússonar, er til sölu og ábúðar í
næstu fardögum, ef um semst. — Áhöfn getur fyl-gt. ■—
Á jörðinni er gott íbúðarhús, 15 hestafla rafstöð, súg-
þurrkun og fleiri þægindi. Iicyskapur allur á ræktuðu
landi. Hús fyrir um 600 fjár. — Upplýsingar gefa Jóhann
Þorsteinsson, kennari í Hafnarfirði og Hákon Bjarnason,
skógræktarstjóri.
Skrifstofuhúsnæði
1—2 skrifstofuherbergi vantar mig nú þegar eða 14. maí
í, eða sem næst miðbænum. Æskilegt er að geymsla fylgi.
✓ Egill Kristjánsson, heildverslun,
H'afnarhúsinu, símar 7136 og 3136.
3
»:
I
Skrifstofustúlka
Stúlka óskast til starfa á skrifstofu hjá þekktu fyrir-
tæki. Vjelritun, bókhald og simaafgreiðsla.
Eiginhandarumsóknir ásamt uppl. um menntun og
fyrri störf merkt: „Rösk“, óskast skilað á afgr. Mbl.
fyrir þriðjudagskvöld 24. apríl.
Hafnarfjörhur
1 Hafnarfirði er til sölu rishæð í timburhúsi.
íbúðin er 3 herbergi og eldhús.
Nánari uppl. gefur
Guðjón jSteingrímsson, lögfræðingur,
Strandgötu 31. Sími 9960.