Morgunblaðið - 07.06.1952, Blaðsíða 14

u
MORGVN BLAÐIÐ
Laugardagur 7. jtiní 1952 Tf
R A K E L
Skdldsaga eítir Daphne de Maurier

iinfiiiiiininmra
Framhaldssagan 34
Hann tók vasaklút upp úr
brjóstvasa sínum og lagði festina
varlega í hann. „Og nu held ég
að við Louise bjóðum góða nótt“,
sagði hann. „Ég þakka þér kær-
lega fyrir mjög ánægjulega mál-
tíð,'IPhi]ip og ég óska ykkur báð-
um gleðilegra ióla“.
Ég svaraði ekki. Ég fylgdi þeim
fram í anddyrið og út að vagn-
inum, og hjálpaði Louise upp í
vagninn án þess að mæla orð.
Hún þrýsti hönd mína til að votta
mér samúð sína, en mér var svo
mikið riðri fyrir að ég lét eins
og ég hefði ekki fundið það. Guð-
faðir minn settist við hlið hennar
og þau óku af stað.
Ég gekk hæst aftur inn í stof-
una. Rakel stóð fyrir framan ar-
ininn og horfði inn í eldinn. Háls
hennar vhtist ber þegar festin
var farin. Ég horfði á hana, þegj-
andi. Ég var bæði sár og reiður.
Þegar hún sá miff, rétti hún hend
urnar til móts við mig og ég gekk
til henrar. Ég gat ekkert sagt
Mér fanrst ég vera eins og tíu
ára drenPur, og þ-ð hefði ekki
þurft mikið til að ég færi að
gráta.
„Nei“, sa^ði hún blíðri ”öddu
ems og henni var svo eiginlegt.
„Þú mátt ekki láta þetta hafa
áhrif á þig. Gerðu það fyrir mig,
Philip. Þú verður að gera það
fyrir mig. Mér þótti svo vænt
um að bera hana í þetta eina
sinn“.
„Mig langaði til að gefa þér
hana“, sagði ég. „Ég vildi að þú
hefðir hana alltaf. En nú er allt
evðilagt, allt kvöldið og öll jólin.
Allt er til einskis“. .
Hún þrýsti mér að sér og hló.
„Philip, þú ert eins og krakki“,
sagði hún. „Þú kemur hlaunandi
til mín með tómar hendur. Vesal-
in<*s Philip".
Ég leit niður á hana. ,Vg er
ekkert barn“, sagði ég. „Ég er
tuttugu og fimm ára, eða verð það
eftir þrjá mánuði. Móðir mín
hafði þessa hálsfesti á brúðkaups
daginn sinn, cg amma mín á und-
an henni. SkiJur bú ekki hvers
vegna ég vildi að þú bærir hana
líka?“
Hún lagði hendurnar á axlir
mér og kyssti mig aftur. „Jú, víst
skil ég það ‘, sagði hún. „Það var
þess vegna sem mér þótti svo
vænt um að hafa hana. Þú vildir
að ég bæri hana vegna þess að
þú vissir að hefðum við Ambress
gifst hér en ekki í Florence, hefði
Ambrose gefið mér hana á brúð-
kaupsdaginn okkar“.
Ég svaraði ekki. Hún hafði oin-
hvern tímann safft um mig að ég
væri skilningssljór. En nú "annst
mér ég geta sagt það sama um
hana.
Nokkru síðar klappaði hún á
öxlina á mér og fór upp. Ég stakk
hendinni í vasa minn og tók um
lyklakippuna sem hún hafði gef-
ið mér. Hana átti ég þó, þótt ég
ætti ekkert annað.
—o—
Jólin voru skemmti'egur tími.
Hún sá um það. Við riðum á milli
búgarðanna á landareigninni og
úthlutuðum fötunum sem Amb-
rose hafði átt. Alls staðar vorum
við tilneydd að setjast inn og
bragða eitthvert góðgæti, svo að
Við vorum of södd þegar við kom
um heim til að setjast að kvöld-
verðinum, og létum þjónustufólk-
inu eftir leifarnar af kalkúnun-
um o« gæsunum írá jólamáltíð-
inni. í stað þess ristuðum við
hnetur handa okkur yfir eldinum
í arninum í setustofunni.
. Mér fannst ég vera kominn líu
ár aftur í tímann, þegar hún bað
;mig að loka augunum og stakk í
Iófa minn litlu jólatré, sem hún
hafði gkreytt og. bundið í, Jitla
böfegla í álía vegá litum. páppír.
í hvérjum pakka var einhver
smágjöf sem ætluð var aðeins til
að koma mér til að hlæja, hvað
ég og gerðr. Ég vissi að hún gerði
þetta til þess að fá mig til að
gleyma því sem hafði skeð á að-
fangadagskvöldið og hvernig mér
j hafði mistekist með iólagjöfina
| hennar. En ég gat ekki gleymt
i því og ég gat heldur ekki fyrir-
! gefið.
| Og upp frá þessu varð sam-
bandið kuldalegra á milli mín og
guðföður míns. Það var nógu
s’æmt að hanií hafði lagt trúnað
á kjaftasögur, en ennþá verra að
hann skyldi hafa haldið svo fast
við ákvæði erfðaskrárinnar, að ég
skyldi ekki fá full vfirráð yfir
eignunum fvrr en eftir tuttueu og
fimm ára afmælisdag minn. Hvað
[ kom okkur bað við, þótt Rakel
i hefði evtt meiru fé en við höfðum
gert ráð fyrir? Við höfðum okk-
ert vitað um fiárhag hennar.
Þessi smásálarlegi hugsunarhátt-
! ur guðföður míns gerði það að
. verkum að ég ákvað að fara mínu
fram og nota þetta fé sem var i
mínum höndum.
Hann hafði áiasað Rakel fyrir
eyðslusemi. Hann skyldi fá ®ð
| álasa mér fyrir hið sama. Ég
ákvað að strax eftir nýárið skyldi
ég láta fara fram margskonar
endurbætur bæði innanhúss og
utan. Það var haldið áfram við
að leggja götuna fyrir ofan
Bartonekrui*nar. Og ég ákvað að
láta gera tjörn hinum megin við
gotuna, og hafði þar til fyrirmynd
ar teikringu úr einni af bókum
Rakel. Ef guðföður minum leizt
ekki á blikuna, þá gat hann farið
og hengt sig fyrir mér.
j Ég fór mínu fram og í janúar-
lok voru allt að tuttugu menn að
vinnu ýmist í húsinu eða í görð-
unum. Mér var mikil fróun í því
að hugsa mér svipinn á guðföður
j mínum, þegar honum yrðu sýndir
reikningarnir. Ég notaði þessa
innanhússvinnu Jíka sem afsökun
fyrir bví að við gætum ekki tekið
á móti gestum og þar með var
loku fvrir skotið að Pascoe-fjöl-
skyldan og Kendall-feðginin
kæmu ti1 miðdegisverðar á sunnu
dögum. Ég lét Seecombe láta þau
| boð út ganga svo lítið bæri á að
frú Ashley gæti því miður ekki
tekið á móti gestum um þessar
, mundir vegna þess að verið væri
að vinna að endurbótum í stof- ;
unni.
Við vorum því mikið tvö ein
þessa daga og það var mjög við
mitt hæfi. Dyngja Phoebe frænku
var helzti dvalarstaður okkar.
Síðari hluta dags og á kvöldin
sat Rakel þar og saumaði eða las
og ég horfði á hana. Það Var ein-
hver ný viðkvæmni og blíða í
framkomu hennar í minn garð
eftir rtburðina á aðfangadags- j
kvöldið.
Ég held að hún hafi ekki haft ;
nokkra hugmynd um hve vænt
mér þótti um þessar stundir.
Hjarta mitt sló örar, þó hún að-
eins snerti ©xl mína eða stryki
um vanga minn um leið og hún '
gekk fram hjá mér. Mér fannst
unun að horfa á hana. Stundum
velti ég því fyrir mér hvort hún
stæði upp af stólnum af ásettu
ráði og gengi fram að glugganum !
til að horfa út, vegna þess að hún J
vissi að ég horfði á hana.
Hún hagði nafn mitt, „Philip“
á alveg sérstakan hátt. Venjule^a
hafði mér fundjst nafn mitt stutt
og hranalegt af vörum annarra og
áherzlan var mest á síðara at-
kvæðinu. En hún lagði mesta
áherzluna á L-ið svo að nafnið
varð blítt af vörum hennar, og
mér þótti gaman að heyra hana
segja það.
Þegar ég var lítill, langaði mig
alltaf til að heita Ambrose og sú
löngum hafði búið innra með mér
held ég, allt til þessa. Nú var ég
feginn að nafn mitt var sótt enn-
þá lengra aftur í tímann en nafn
hans. Þegar vinnumennirnir
lögðu rörin niður veggina úr renn
unni, sem átti að taka rigningar-
vatnið af þakinu og festu föturn-
ar fyrir neðan, stóð ég og horfði
á. Mér þótti gaman að sjá skiltið
fyrir ofan dyrnar sem merkt var
upphafsstöfum mínum P. A. og
fyrir neðan það útskorin mynd
af Ijóni, en það hafði verið skjald
armerki móður minnar. Mér
fannst eins og ég gæfi eitthvað
af sjálfum mér inn í framtíðina.
Rakel, sem stóð við hlið mér, tók
undir handlegg minn. „Ég hélt að
þú ættir ekki til stolt, Philip“,
sagði hún. ..Þangað til nú, að ég
sé að þú átt það til. En mér þvkir
ennþá vænna um þig fyrir það“.
Já, ég var stoltur, en stoltið var
líka blandið tómleikakennd.
ARNALESBOK
jXiorgunbla&sins *
áliur í Stóra-skógi
ONNUR HARLIÐUNIN EB DYR —
HIN ER TONI, AÐEINS KR. 23,00
Hafið þér reynt TONI? Eina
permanentið, sem notað er af
yfir tuttugu miljón amerískra
kvenna. Ef íslenzkum leiðbein-
ingum er fylgt, verður hárlið-
unin mjúk, falleg og auðveld.
TONI liðar hvaða hár sem er,
sem á annað borð tekur hárlið-
un. Meðal hárliðunartími er
hálf önnur klukkustund, og þér
getið gert hvað sem yður þókn-
ast á nteðan hárið er að liðast.
Hvor tvíburinn notar TONI?
Alva Andersen, sú til hægri
notar TONI. „TONI hárliðun-
in var mjúk, falleg og eðlileg
alveg frá byrjun, og endist eins
lengi og dýrari hárliðun“, seg-
ir AJva.
MUNIÐ að biðja um TONI.
Með 42 plastspóium kostar það
aðeins 47,30.
Liðið hár yðar
sjálf meS

HEIMA PERMANENTI
og gerið það sem sjálfliðað
Kvenfólkið veit hvað það vill. Meira en helmingur alls
kvenfólks í heiminum þekkir og notar TONI
að með TONI fylgja patent plastspólur, sem eru
mjög auðveldar í notkun. Engin úrelt teygjubönd.
að með TONI fylgir leiðarvísir á íslenzku.
TONI væntanlegt í næsíu viku.
HEKLA h.f.
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 3
Sími 5965
Sími 5965
SKEMMTIFEH
verður farin n. k. sunnudag kl. 9 að morgni. Ekið um
Krísuvík að ísólfsskála til Grindavíkur, síðan verður
ekið í bílnum á fjallið Þorbjörn. — Farseðlar seldir í
Ferðaskrifstofunni ORLOF, Hafnarstræti 21.
Simi 5965
GuSmundur Jónasson.
Sími 5965

Eftir J. B. M O R T O N
12. I
I „Hefirðu séð svínið mitt?“ spurði bóndinn. „Ég var á leið-
inni til þín með það, þegar það hvarf frá mér. Ég ætla
refnilega að láta þig hafa það frekar en að fara með það
, á markaðinn."
I „Ég hefi ekki séð neitt svín hérna,“ sagði úlfurinn. „En
ég skal hjálpa þér að leita að því.“
| Strax og úlfurinn hafði skriðið upp úr holunni, sem hann
var í,hlupu hirðsveinninn og bóndinn að henni. Og þeir höfðu
ekki leitað lengi, þegar þeir fundu bæði svínin, sem þeir
voru að leita að. Án þess að hugsa sig um, báru þeir smyrsl-
in á svínin, sem bréyttust þegar, og eftir stóðu prinsarnir
tveir. Nú flýttu þeir sér allir í burtu frá álfinum, sem leitaði
sem ákafast að hinu týnda svíni.
Þegar konungurinn spurði bóndann hvað hann vildi fá
fyrir að bjarga drengjunum hans, kvaðst hann ekkert þurfa,
því að hann ætti enn allan fjársjóðinn, sem úlfurinn hefði
afhent Mikka fyrir svínin. Kóngurinn mátti ekki heyra, að
bóndinn fengi ekkert, og sagði, að hann mætti eiga einn af
hinum konunglegu bóndabæjum. — Sem betur fer þáði
bóndinn þetta, því að þegar hann kom heim og ætlaði að
fara að telja peningana, þá komst hann að því, að í pok-
unura var ekkert annað en visin laufblöð.
ENDIR
verður í Breiðfirðingabúð í dag kl. 3. Aðgangur kr. 5.00
Margir kunnir jazzleikarar leika
M,a. nckkrir frá Vestmannaeyjum
1—2
í Miðbænum eða nágrenni, óskast til leigu. — Vinsam-
legast sendið tilboð fyrir n. k. þriðjudag merkt: Miðbær
— 297“.