Morgunblaðið - 27.11.1952, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 27. nóv. 1952
MORGVNBLA9ID
fl
ísleifur Bsii isv vorzlifuarstjóri
— íáein kveðjuorð —
HINN 21. þ. m. andaðist hér í
bænum ísleifur Briem verzlunar-
stjóri. Hann var fæddur 24. des-
ember 1504, sonur Sigurðar
Briem fyrrum póstmálsstjóra og
konu hans Guðrúnar Isleifsdóttur
Briem, sem bæði eru nyíega látin.
ísleifur ólst upp í foreldra-
búsum og naut ástríkis og um-
byggju ágætra foreldra. Er hann
komst á legg fór hann í Verzl-
unarskóla íslands og útskrifaðist
þaðan 1922. Að lokna námi fór
hann utan til framhaldsnáms í
verzlunarfræðum og dvaldist um
skeið í skóla og við verzlunar-
störf ýmist í London, París og
Kaupmannahöfn. Má óefað full-
yrði, að hann hafi staðið flest-
um yngri mönnum á sporði í
vöruþekkingu, skreytingu sýn-
ingaglugga og öðru þvíumlíku,
er nýtízku verzlun £ borgum
krefst. Hann var mikill mála-
maður og hafði ágæta þekkingu
á ýmsum sviðum.
Að lokinni nokkurra ára dvöl
erlendis kom lsleifur heim. Árið
1935 hóf hann starf í Skraut-
gripaverzlun Árna B. Björnsson-
ar hér í bæ og vann þar jafnan
síðan. Er þsim, sem þetta ritar
kunnugt,, að Árni heiíinn hafði
mikið álit á ísleifi, taldi hann
framúrskarandi starfsmann, trú-
an og öruggan í einu og öllu. Er
þeim, sem til þekktu kurmugt,
að þetta var rétt.
ísleifur var dulur, en framúr-
skarandi tryggur vinum sínum,
glaðvær í vinahóp og hafði kýmni
gáfu í ríkum mæli, eins og hann
Smósaga dagsins:
átti kyn til. Hann var óvenju
heimilisrækinn, var öllum stund
um heima, þegar hann var ekk
.bundinn skyldustörfum. Star
1 hans í veikindum foreldranní
var óviðjafnanlegt. Móðir hant
jvar t. d. nálega þrjú ár rúm
j föst og fórnaði ísleifur öllun
Jstundum hjá henni, reyndi at
hressa hana og j-ileðja. Um-
hyggja hans og fórnfýsi vai
framúrskarandi.
Mikið afhroð hefur hið glað
væra og yndislega heimili
Tjarnargata 20, beðið, þar serr
á rúmu ári hafa þau þrjú látist
húsráðendur báðir og einn sonui
þeirra..
Blessuð sé minning þeirra.
Vinur.
Frá Alþingi:
Tillaga Jóhanns Þ. Jósefs-
sonar um hætt flusskilyrði
#/
1 í Vestmannaeyjum
I GÆR var lögð fraia á Alþingi eftirfarandi tillaga til þingsálykt-
unar um bætt flugskilyrði á Vestmannaeyjaílugvelli. Flutnings-
maður hennar er Jóhann I*. Jósefsson. Er hún svohljóðandi:
Alþingi ályktar að skora á ríkisstjórnina að láta ekki niður faila,
heldur hraða svo sera nnnt er framkvæmdum þeim við flugvöll
Vestmannaeyja, sem aðkallandi eru, til þess að bæta lendingar-
skiiyrði og annað, er að öryggi flugsamgangnanna lýtur.
SEX ÁRA GAMALL
I greinargerð segir:
Vestmannaeyjaflugvöllur var
gerður á árunum 1945—46 og tek-
inn í notkun um haustið 1946.
Ekki þarí' því að lýsa, hve stór-
felld samgöngubót flugið hefur
reynzt þar sem annars staðar, og
þó framar við Eyjar, sem annars
eiga allt yfir sjó að sækja.
Flugbraut þar er aðeins ein og
liggur frá austri til vesturs hér
um bil, enda aust-suðaustanátt
þar tíðust. Brautin var upphaf-
lega 800 metrar, en varð ónóg, er
fram í sótti og stærri og þyngri
flugvélar voru teknar í notkun
en þær, er í fyrstu var byrjað
með. Undanfarið og allt. til ársins
1951 hafa því talsverðar fram-
kvæmdir staðið yfir til sð lengja
flugbrautina, svo að hún er nú
um 1000 metrar, en samt mikils
til of stutt, svo að fullörugg lengd
megi teljast. 1951 var mikið dreg-
ið úr vinnu við að bæta og lengja
vö’linn, og á þessu árí, sem nú er
nær á enda, hefur ekkert verið
aðhafzt í þessu efni anmiö en dag
legt eftirlit umsjónarmannsins,
sem le’tast við að jafna og slétta
yfir ójöfnur flugbrautarinnar eft
jr hendinni.
FLUGBRAUTIN OF STUTT
Að dómi kunnustu manna er
1000 metra flugbraut á þessum
stað ekki nægilega löng, þer eð
Claypso-gjáin
oft verður þarna að lenda í nokkr
um hliðarvindi, sem krefst lengri
flugbrautar en ef vindur stendur
beint á flugbrautina. Það er því
bráðnauðsynlegt að lenvja flug-
braut þessa enn um allt að 200
met''um, til þess að sæmilegt sé,
og ekki síður nauðsyrdegt er þetta
þegar á það er litið, að á þessum
stað er aðeins um eina flugbraut
að ræða, sem oft verður að nota,
þótt aðstæður hvað vind snertir,
réu ekki se'm beztar.
Þrátt, fvrir það þótt, þessi flug-
völlur sé ekki lengra á leið kom-
inn en raun ber vitni, hvorki hvrð
lengd snertir né annan þann út-
búnað, er til örygais heyrir, lá-'u
framkvæmdir allar til , úrbóta
nlveg niðri á þessu ári. Ekkert
Uugvé’askýli er þarna til og eng-
'n raflvsing á flunbrautirmi. Virð
'st því þörf á að vekja athygli
hæstv. rft-isstiórnar á því, að enn
er langt frá því, að fiugvallar-
"kilvrðin í Vestmannaevjum séu
í því horfi, sem þarf að vera við
'pfnfiö]f'jT'na flugleið og vegna
þess er þessi till. til þál flutt.
WASHINGTON — Landssamtök
iðnaðarmanna í Bandaríkjunum
kusu í dag George Meany for-
mann samtakanna i stað Williams
Green er lézt á dögunum.. Meany
var einróma kjörinn, en hann
hefur verið aðalritari samtak-
anna.
eftir Norman H. Harrison.
VIÐ gengum eftir bryggjunni í
Porto Blancó og nutum útsýnis-
ins. Paul nam snöggvast staðar og
lét nokkra silfurskildinga detta
í keltuna á gamalli feitri konu,
’>em sat þar. Hún var að selja
krabba úr stórri tágarkröfu. Hún
'af frá sér eitthvert undarlegt
iljóð sem minnti einna helzt á
ívæs í reiðum ketti, og stakk
oeníngunum í svuntuvasann.
„Það er undarlegt að láta þakk-
æti sitt svona í ljós“ sagði ég,
segar við héldum aftur af stað.
„Ja-a .. þú segir það“, sagði
Hann og hló við. ,JHún er fátæk
;g er ríkur“. Hann hló aftur og
ók undir handlegg mér. „Komdu
'S æt’a að trúa þér fyrir leyndar-
máli“.
Við gengum aftur heim til Paul
í glampandi morgunsólinni og
ettumst út á svalirnar fyrir fram
n hús hans. Hann tók afar stór-
m svamp út úr einum horn-
kápnum og íleygði honum til
■<ín.
„Taktu á honum .. finndu hvrð
ann er mjúku'' og þó þéttur. Eg
ótti hann sjálfur niður á hafs-
otninn. Þetta er bezta svamp-
egund serp til er. Þetta sótti ég
ka niður á hafsbotn". Paul rétti
nér leifarnar af kafarastígvéli
. eða öilu heidur blýsólarm af
'iafarastigvéli. Hvorutveggja sótti
g niður á botninn í hinni miklu
lalypso-gjá. Hún er ekki nema
’okkrar sjómPur héðan“. Hann
benti út á gljáandi hafflötinn. |
„Er .. er þetta leyndarmálið
ritt“, spurði ég undrandi. |
„Þetta tvennt er þáttur úr |
leyndarmálinu" svaraði Paul.:
,Leyr.darmálið sjálft get ég sagt
bér í nokkrum orðum. Ég er
iræðileg bleyða“. Hann horfði á
mdrunarsvipinn sem kom á and-
it mitt og bætti svo við: „Já, ég I
vissi að þér kæmi það á óvart. En j
bað er satt. Faðir minn heitinn '
■ar kafari og sótti svampa niður
á hafsbotninn .. og hann var
Ijúpsjávarkafari. Hann blátt
ifram elskaði starf sitt. Hann
'aut þess að ganga um á sendn-
um botninum í grænleitri þok-
inni . . það var hann sem sagði
mér frá gjánni stóru . — í henni
fórst vinur hans Calypso. Gjáin
var ekki nema mjó rák að ofan
Það var engu líkara en risi hefði
höggvið hana með exi sinni. Það
er afarerfitt að koma auga á
hana, þegar maður er kominn nið
ur. Beggja vegna við gjána er
botninn nefnilega vaxinn þéttu
þangi, sem er á stöðugri hreyf-
! ingu með straumunum. Calypso
' fann gjána af hendingu og fór
’ niður í hana, djúpt niður í
þangið, þangað til hann sá allt í
einu að hann var kominn niður á
botniiin og þar var heill skógur
af svörnpum.
t Hann tók nokkra með sér upp
til að sýna þá föður mínum. Svo
fór hann aftur niður nokkrum
dögum siðar, en þá kom hann
ekki aftur upp.
Þegar ég var ungur aðstoðaði
ég föður minn við svampaveið-
arnar .. en ég var alltaf hræddur
við að fara niður. Þess vegna
vann ég mest upp við ströndina,
því það er hættulaust. Svamp-
arnir eru auðvitað ekki eins góð-
ir þar, en það er þó hægt að hafa
vel oían af fyrir sér með því, ..
en þá verður maður líka að af-
bera fyrirlitningu djúpsjávarkaf-
aranna.
Þetta starf við ströndina er
aðallega fyrir þá yngstu eða þá
sem eru farnir að eldast“, sagði
Paul og renndi fingrunum yfir
mjúkan svampinn. „Þegar ég var
tuttugu ára, var ég stór og sterk-
ur, en ég var huglaus bleyða. Ég
gat ekkert við því gert. Og það
var þýðingarlaust að reyna að
lýsa fyrir hinum þessari nafn-
lausu hræðslu, sem greip mig þeg
ar ég fór niður á mikið dýpi. ..
Þau skildu það ekki. Faðir minn
og móðir mín og bræður mínir
fyrirlitu mig öll lítið eitt fyrir
þetta. Ég hefði að vísu vel getað
afborið það .. en þá varð ég ást-
fanginn.
„Það var hræðilegt .. alveg
hræðilegt. Hún hét Stella og var'
afskaplega falleg. Heldurðu að þú
getir ímyndað þér hvernig mér
leið þegar hún gerði gys að mér
og kallaði mig bleyðu?
Ég tók út ægilegar sálarkvalir
en ég lét ekki á neinu bera. því
ég elskaði hana svo heitt, og
vegna þess .. já vegna þess að ég ,
var svona eins og ég var.
En þegar hún fór að sýna sig úti
með Aldo Pereirés þá var mér
öllum lokið. Aldo var myndar-
legur maður og ágætur kafari.
En hann var líka gortari og tal-
aði vart um anr.að en hetjudáð
sína á hafsbotninum.
Hann réri undir Stellu, þegar
hún var að gera gys að mér og
þau gerðu sér í sameiningu allt
far um að gera mig vitskertan.
Og þeim tókst það líka um tíma.
Ég ákvað að framkvæma eitt-
hvert stórræði, sem Aldo hefði
aldrei upplifað. Ég fékk lánsfé,
leigði mér bát, og fór að æfa mig
við að kafa niður á mikil dýpi.
Fvrst fór ég niður á 30 metra.
Ég hélt að ég mundi deyja úr
hræðslu, en ákvörðunin var tek-
in og ekkert gat fengið mig ofan
af henni. Þú veizt kannske sjálf-
ur, hvað maðurinn getur áorkað,
ef hann er ástfanginn.
Þegar ég hafði fengið tölu-
verða æfingu, fór ég að leita að
Calypso-gjánni.
Jæja, ég fann hana. Ég fann
þangið, grænt og slímkennt, sem
bylgjaðist eftir straumnum. Ég
tróð mér niður í rifuna og sökk
dýpra og dýpra. Ég fann svamp-
skóginn og fyllti hverja körfuna
á fætur annarri. Næsta dag fór
ég aftur niður og enn þriðja
daginn. Ég fyllti skipið með
svömpum — og sigldi síðan heim
hingað til Porto Blanco. Eftir
stutta hvíld fór ég aftur af stað
og sótti fleiri.
Spurðu mig ekki að því hvern-
ig ég fór að því að lifa þetta
af. Ég veit bara að ég þoldi
angistarkvalir á meðan á þessa
stóð. Þó hélt ég áfram þangað
til ég hafði tekið alla svampana,
í síðustu ferðinni tók ég upp
blýsólann af skóm Calypso.
Jæja, nú gat ég sagt frá af-
rekum mínum. Ég gat górtað af
ævintýrum mínum eins og hver
annar í bænum. Ég man eftir
því, að dag einn þegar ég korn
í land, þá sá ég hvar Stella og
Aldo komu gangandi eftir hafn-
argarðinum og leiddust. Ég man
nákvæmlega allt sem skeði á
næstu augnablikum. Ég sagði
þeim fró því, hvað ég hafði gert,
Stella hló hátt og kallaði mig
lygara og Aldo varð sótrauður
í framan af reiði.
Það endaði líka með því, r3
hann sló til mín, greip í axlímar
á mér og hristi mig, en Stella
hló og jós yfir mig háðsyrðum.
Eftir það fannst mér hún ekki
nærri eins falleg og ég hætti að
hugsa um hana. Það er að segja
. . . . ég skal vera hreinskilinn ...
ég ákvað að vinna eins og hest-
ur, þangað til ég yrði ríkur ....
miklu ríkari en Aldo. Og þa.
mundi Stella verða afbrýðisöm.
Það gerði ég líka. Ég seldi alla
svampana og græddi stórum. Ég
keypti stórt kafaraskip, mörg
skip, réði til mín fjölda kafara
. . . . og nú er ég stórríkur mað-
ur, en vesalings Aldo ....“
„Já“, spurði ég, „hvað varð
um hann?“
„Hann giftist Stellu. Vesling-
urinn var allt of hugrakkur
.... hann drap sig á því, a&
vera of lengi niðri á 35 metra
dýpi“.
„En Stella . . . .?“
Paul leit á mig og brosti dálítíð
kaldhæðnislega.
„Stella? Hún selur krabba
niðri við höfnina".
N Ý T T
IVSáfakaffBsteS
til sölu. Upplýsingar í síroa
7826 kl. 7—8.
[ Wp//f d je/77 far/S hefur
i |______—ýiijurför um a/fo
Fæst nú aftur
k filestuín verzEunum