Morgunblaðið - 09.04.1953, Qupperneq 14

Morgunblaðið - 09.04.1953, Qupperneq 14
 14 MORGVNBLAÐI& Fimmtudaginn 9. ápríl 1953 i l *\ X % SYSTIRIIM SKÁLDSAGA EFTIR MAYSIE GRIEG Framh’aldssagan 40 18. kaíli. Alice. reyndi að sýnast hissa, en hún var það ekki. Undir niðri hafði hún átt von a þessu. Hún endurtók orð hans: „Get- ur Janice ekki farið. En hvers vegna . . . hvers vegna, Jack?“ „Má ég koma inn fyrir snöggv- ast. Ég skal ekki vera lengi“. „Gerðu svo vel“. Hún fylgdi honurn inn í stofuna. „Bruce lá- varður mun ekki misvirða það við mig, þótt ég komi nokkrum mínútum of seint. Hvað er að?“ Hann stóð á miðju gólfinu og horfði niður fyrir fætur sér. „Þetta eru meiri vandræðin", sagði hann. „Þetta eru mér sár vonbrigði en . . . það er því miður ekkert við því að gera. Auðvitað veldur það mér mikl- um áhyggjum að þurfa að skilja hana eftir, sérstaklega þegar svona stendur á, en ég ekki hætt við að fara á síðustu mínútu. Bruce lávarði mundi veitast erf- itt að fá einhvern í minn stað. Og vesalings Janice . . . O . . . Alice, ég veit ekki hvernig ég á að snúa mér“. „En hvers vegna getur Janice ekki farið?“ spurði hún. „Er hún ekki frísk?“ „Nei . . .“. Hann hikaði, leit á hana og síðan undan. — Svo forosti hann vandræðalega: „Ekki alveg frísk. Þú veizt að henni hefur ekki liðið sem bezt upp á síðkastið. Til dæmis um kvöld- ið, þegar hún ætlaði að htim- sækja þig. Ég er hræddur um, að ég hafi ekki skilið það þá . . . ég hef verið of strangur við hana ... hef ekkert skilið. En . . . þú skilur . . . hún á von á barni. Það eru auðvitað gleðileg tíðindi. Ég er mjög hamingju- samur. En ég vildi hinsvegar að það hefði ekki orðið einmitt núna, en það er þvi miður ekki hægt að sljá slíkt fyrir“. :’„Á Janice von á barni“, sagði Alice. Það var eins og hún tryði ekki sínum eigin eyrum. Hún hafði velt því fyrir sér síðan hann kom inn, hvaða frambærilega ástæðu Janice mundi hafa fundið til, en þétta hafði henni ekki dott- ið í hug. Gat það vprið satt? En augnabliki síðar ásakaði nún sjálfa sig fyrir að efast. Janice gat ekki logið um slíkt. Og þó vissi hún undir niðri, að Janice hafði aldrei hugsað sér að fara í þetta ferðalag. Hafði hún vitað þétta allan tímann, en ekki kosið að segja Jack það fyrr en í gær? En hvers vegna hafði hún þá haldið því leyndu fyrir honum? ■ „Ef ég hefði aðeins vitað þetta fýrr“, sagði hann. „Þá hefði ég gjetað hætt við að fara. En nú á síðustu stundu . . . Vesalings jþnice . . . hún vissi það ekki s|álf fyrr en í gáer. Hún hafði \terið svo skrítin undanfarið og sþo fór hún til læknis í gær. Hún vprð auðvitað fyrir miklum von- hrigðum og hún grét, þegar hún ságði mér þetta. Þú verður að l|ta inn til hennar. Þú verður að reyna að hughreysta hana og Iftta hana skilja, að það geri ekk- esrt til þótt hún fari ekki. Hún Verður auðvitað mjög einmana þegar við ftiqjm bæði, þu og ég. % hún á aðra vini. Ég reyni að ljúka störfum mínum eins fljótt og auðið er og flýti mér svo heim. Heldurðu að hún afberi það, að vera skilin eftir ein? — Ejnnst þér það illa gert af mér, ap skilja hana eftir, þegar svona Í?ndur á?“ „Nei, auðvitað ekki, Jack“, gði hún. „Ég skil ekki hvað þú gaetir ann'að gert úr- þvi kom- iö er, og þú verour kóminn áffúr’ eftir nokkra mánuði. Þú mundir líka vera kyrr, ef hún færi fram á það, eða er það ekki?“ „Auðvitað“, sagði hann. „En hún er mjög hughraust. Hún vill ekki heyr^ á það minnst, að ég verði kyrr. Ég stakk upp á því. Hún sagðist aldrei mundu fyrir- gefa sjálfri sér, ef ég yrði af þessu ferðalagi hennar vegna. Eins og það væri henni að kenna? Ée held að henni mundi alls ekki falla það vel, ef ég hætti við að fara. Hún ásakar sjálfa sig nefnil. fyrir að hafa ekki farið til lækn- isins fyrr. En hún sagði, að sér hefði ekki dottið neitt slíkt í hug“. Hann brosti. „Hún er svo mikið barn að mörgu leyti“. „Ég skal fara að hitta hana um hádegið“, sagði hún. Hann greip um hönd hennar. „Þakka þér fyrir. Ég er svo eig- ingjarn að ég vildi óska að þú værir kyrr heima. Ég væri svo miklu öruggarí um hana, ef ég vissi að þú værir hjá henni“. — Hann leit rannsakandi á hana. „Ekki vænti ég að þú mundir vilja verða eftir?“ „Ég skal athuga hvað ég get gert?“, sagði hún. Hún var komin í mijda klípu og vissi ekki hvað hún átti að gera. Átti hún að verða eftir til að gæta Janice? Átti hún að hætta við ferðalagið, sem hún liafði hlakkað svo mikið til að fara í? Ætlaðist Jack til þess af henni í alvöru? Henni fannst það og henni fannst hann hafa orðið fyrir vonbrigðum að hún skyldi ekki lofa því umsvifalaust að verða eftir. Ef hún aðeins vissi, hvort þetta var satt. Hún var svo áhyggjufull allan morguninn, að Bruce lávarður minntist á það við hana. „Hvað er að?“ Hann brosti blíð- lega til hennar. „Eru nú kjólarn- ir, sem þér hafið pantað ekki komnir? Þegar kvenfólk setur upp áhyggjusvip, þá er orsakar- innar venjulegast að leita til ein- hvers í sambandi við kjóla“. — Hláturinn hvarf úr augum hans. „Kærið þér yður um að segja mér, hvað amar að?“ „Það er vegna Janice", sagði hún. „Ég er hrædd um að hún geti ekki farið“. Hann blístraði lágt. „Það er slæmt“. „Hún er ekki frísk“, sagði hún. „Og læknirinn segir, að það sé ekki ráðlegt fyrir hana að fara“. Hann kinkaði kolli. „Ashburn er auðvitað mjög vonsvikinn“. „Hann kom til mín áður en ég fór að heiman í morgun“, sagði hún. „Náttúran er sjaldan tilhliðr- unarsöm“. „Það er víst alveg rétt. Auð- vitað getur Jack ekki hætt við að fara. Hann veit að það mun verða ómögulegt fyrir yður að fá ann- an í hans stað með svo stuttum fyrirvara. Ég var að velta því fyrir mér, hvort ég . . .“. „Vitleysa", sagði hann og greip fram í fyrir henni. „Það kemur ekki til mála að þú hættir við að fara, Alice“. Það var í fyrsta sinn, sem hann kallaði hana Alice. „Þá yrði ég fyrir sárum von- brifðum", sagði hann, „og ég er viss um að systur þinni muni lía vel. Hún hlýtur að eiga aragrúa af kunningjum“. „Hún á það sennilega", sagði Alice. Hún vissi ekki greinlega hverjir kunningjar Janice voru. Hún hafði séð hana svo sjaldan upp á síðkastið. „Marga vini“, sagði hann. „í hvert skipti sem ég kem þangað, er íbúðin full af fólki. Við skul- um ekki tala meira um þá vit- leysu að þú hættir við að fara. Ég leyfi það ekki“. En Alice var ennþá áhyggjufull og vissi ekki hvað hún átti að gera. Um hádegið fór hún til Janice. Janice sat í legubekknum, þeg- ar stúlkan fylgdi Alice inn í stof- una og Alice sýndist systir henn- ar flýta sér að stinga einhverju á bak við sig um leið og hún kom inn. Gat það verið, að hún fesJ. LÁJ GALDRABORÐIÐ Þýzkt ævintýrL 6 gullpeninga, og sagðist vilja fá eitthvað að borða og drekka jfyrir þá- Þjónninn flýtti sér strax að bera fyrir hann matinn, : varð ekki lítið undrandi, þegar pilturinn tók upp tvo ekta því að hann hélt, að þá myndi hann ef til vill fá fleiri gull- peninga hjá piltinum. Þegar pilturinn var búinn að borða og drekka nægju sína, þurfti hann að greiða meira en sem samsvaraði gullpening- : unum tveim, — en hann hafði þá ekki fleiri peninga á sér. „Það stendur nú þannig á, að ég hef ekki handbæra fleiri ' gullpeninga, en ef þú vilt hinkra örlítið við, þá skal ég koma með þá innan stundar," sagði pilturinn við þjóninn. Þjónninn gerðist allforvitinn. „Hvar skyldi hann geta fengið gullpeninga?“ hugsaði hann með sjálfum sér. — Þegar pilturinn fór út, læddist þjónninn á eftir honum. í húsi, sem var fyrir utan hótelið, hafði pilturinn geymt reiðtýgin. Hann fór nú inn í húsið og breiddi dúk undir reiðtýgin, en þjónn- inn fylgdist vel með öllu, þar sem hann var í felum. Um leið og pilturinn setti reiðtýgin á dúkinn og hann hafði sagt hókus pókus, hrundu gullpeningar í stríðum straumi niður á dúkinn. „Þetta er nú eitthvað fyrir mig,“ hugsaði þjónninn. Og á meðan pilturinn svaf um nóttina, skipti þjónninn um reiðtýgi — setti annað í staðinn fyrir reiðtýgi piltsins Það leit þó alveg eins út. Drengurinn kvaddi nú gestgjafann um morguninn og hélt síðan ferð sinni áfram. Og ekki leið á löngu þar til er hann kom heim til föður síns. Pilturinn sagði honum frá eiginleikum reiðtýgisins. — En allt fór á sömu leið fyrir honum. Hann var rekinn að heiman, eins og eldri bróðir hans, og; svo varð hann að fá sér vinnu hjé-malara að ‘nýju. Af yngsta piltiniim er það að segja, að hann réðist í þjón- KAPLBUÐIIM LALCAVEG35 ¥örubílspallur óskast til kaups. Upplýsingar í síma 6478. f\Jerbátnlc)i Uan TANNLÆKNAR SEGJA COLGATE TANNKREM BE2TU VÖRNINA GEGN TANN- SXEMMDUM Notið COLGATE tannkrem, er gefnr ferskt bragð i munainn, hreinar tennur og varnar tannskemmdum. Heildsölubirgðir H. Ólafsson & Bernhöft. 2—3 herbergja íbúð óskasf nú þegar, eða frá 1.—14. maí næstkomandi. Z m Get látið í té afnot af síma, og jafnvel einhverja hús- ; hjálp ef óskað er. — Fyrirframgreiðsla eftir samkomulagi. ; Upplýsingar í síma 7329. Z Bókhaldari Eitt af stærstu fyrirtækjum bæjarins óskar eftir ung- um manni til aðstoðar aðalbókara, nú þegar eða 1. maí. Eiginhandarumsóknir, er greini upplýsingar um aldur, menntun og fyrri störf, sendist afgreiðslu Mbl. fyrir 14. þ. m. merkt: „Bókhald“ —593.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.