Morgunblaðið - 20.06.1953, Blaðsíða 9

Laugardagur 20. júní 1953
M/O RGUN BLAÐIÐ
9
Bjarni Benediktsson
■■!)
V !
M ■
Sjálfstæðismenn byggja á staðreyndnm, vinna að réttar
oryggi, frelsi og sjálfstæði þjóðarinnar
ÞAÐ hefur lengi verið hugsjón
sumra manna á landi hér að
koma á svokallaðri „vinstri
stjórn“. En svo kalJa þeir ríkis-
stjórn, er nyti stuðnings Fram-
sóknar, Alþýðuflokks og komm-
únista. Forystumenn þessara
flokka hafa öðru hvoru mjög lagt
sig fram um að sameina flokka
sína í þessu skyni, þótt það hafi
ekki lánast, a. m. k. ekki eftir að
kommúnistum óx fiskur um
hrygg.
Um ástæðurnar fyrir, að þetta'
hefur farið út um þúfur, kemur
þeim, sem að hafa unnið, ekki
saman. Þjóðviljinn 22. nóvember
1949 segir:
„Tveim dögum síðar hittust
fulltrúar frá Framsóknarflokkn-
um og Sósíalistaflokknum á við-
ræðufundi umstjórnarmyndun. Á
þeim fundi kom ekki fram neinn
ágreiningur um málefnaleg skil-
yrði Sósíalistaflokksins, en hins-
vegar lýsti Hermann Jónasson
yfir því, að myndun vinstri
stjórnar væri ekki mögu-
leg þar sem Framsóknarflokkur-
inn og Sósíalistaflokkurinn hefðu
ekki meirihluta á þingi“.
Ekki er þetta þó fullnægjandi
skýring, því ásamt Alþýðuflokkn
um hafa þessir flokkar undan-
farin ár haft meirihluta á Ál-
þingi. Sannleikurinn er sá, að
málefna-grundvöllurinri hefur
brostið þegar til átti að taka.
Nú er viðhorfið breytt. Nýir
rhenn hafa tekið við stjórn Al-
þýðuflokksins, og nýjum aðferð-
um á að beita til að hinn lang-
þráði draumur megi rætast. Sam-
eiginleg áhugamál eru jafnvel
farin að stinga upp kollinum, svo
að samvinnubrú flokkanna
þriggja verður e. t. v. bráðlega
byggð.
Eitt þessara sameiningarmála
og það, sem mest hefur verið
rætt í málgögnum flokkanna nú
að undanförnu, er að telja þjóð-
inni trú um, að ég sé einn mesti
fjárhættuspilari allra alda, sem
sitji flestar nætur við spil. Ýmist
í „drykkjuklúbb“ suður á Kefla-
víkurflugvelli eða með „nasist-
um“ hér inni í Reykjavík.
Svall mitt og næturvökur eiga
þó samkvæmt þessum söguburði
að hafa undralítil áhrif á starfs-
þrek mitt og vinnusemi.
Flestar þær greinar, sem birt-
ast nafnlausar í Morgunblaðinu
og andstæðingum mínum er verst
við, eru mér eignaðar. Pólitískur
ofstækis- og áróðursmaður er ég
sagður svo mikill, að ég á að hafa
„hrifsað til mín meðmælenda-
skrár nýju flokkanna í því skyni
að undirbúa skipulagðar of-
sóknir gegn meðmælendunum"
Ýmsir mundu, ætla, að það
væri einum manni ærið verk,
ofan á sífeldar vökur við svall
og spilamennsku, að skrifa einn
flestar stjórnmálagreínar Morg-
unblaðsins og „skipuleggja of-
sóknir“ gegn nokkrum hundruð-
um manna. En þrátt fyrir þetta
á ég síður en svo að slá slöku
við stjórnarstörfin.
■—□—
í dómsmálunum er ég sagður
svo athafnasamur, að þar fari
ekkert fram hjá mér. Og má þó
enginn ætla eftir þessum sögu-
burði, að ég leitist við að full-
nægja þeirri skyldu minni, að
láta sömu lög ganga yfir alla og
halda réttlætinu í heiðri. Þvert
á móti. Öll mín víðleitni á að
beinast í þveröfuga átt, að sögn
þessara manna.
Tíminn segir raunar um mig:
„Enginn frýr að heldur þeim
manni vits eða þekkingar á því
starfi, sem hann hefir með hönd-
um“. En hvað stoða þessir eigin-
leikar, þegar eins og Þjóðviljinn
segir svo fagurlega: „__má að
sjálfsögðu búast við hverskon-
ar ruddaskap, ódrenglyndi og
óþokkamennsku af manni eins
__ _ . _____ _ _ . _ _ _ _ arlaust út í kosningar, sem fyrir-
EM MÁLEFNAÞURRÐIM LEIÐIR AND-ír™ var taS um að mu 11
STÆÐINGANNA LT I STAÐLALSAN
SÖGLBIJRÐ OG FJARSTÆÐLR
og Bjarna Benediktssyni .. sora-
lund hans og vesalmennsku."
Ef allir þessir eiginleikar væru
fyrir hendi, mundi vissulega ekki
von á góðu. Enda segir Þjóðvilj-
inn t. d. berum orðum, að ég
„hafi talið það sérstakt hlut-
verk“ mitt að „vernda" „ólifnað
í Reykjavík". Til þess kemur
væntanlega „vitið og þekkingin“
sem Tíminn talar um, að góðu
haldi.
—□—
Við athugun á skrifum þessara
blaða verður ljóst, að þau telja
ráðsnilli mína, fyrirhyggju og
dugnað beinlínis yfirmannlegan.
Ungur lögfræðingur hélt t. d.
í vor ræðu, er Þjóðviljinn birti.
Þar telur hann það öllum kunn-
ugt, að Bandaríkjamaður hafi í
fyrra afklætt sig fyrir allra aug-
um inni í veitingasölunum á
Hótel Borg. Skýringin á að vera
sú, að Bandaríkjamaðurinn hafi
óvart sett kynlyf í drykk hjá
sjálfum sér í stað þess að lauma
því ofan í stúlku, sem var í
fylgd með honum. Öll eru fræði
piltsins á þessa bók lærð. Hann
skiftir það engu, þótt það sann-
aðist um þessa sögu strax í fyrra,
að hún var tilbúningur frá rót-
um.
Eítir sögn piltsins var „ráð-
herranum ijóst“, að öll vitni
mundu hiklaust bera rangt fyrir
rétti og þar með baka sér þunga
refsiábyrgð, „og myndi aldrei
hafa fyrirskipað rannsókn, ef svo
hefði eltki verið
Ekki er kyn þótt kommúnist-
um hafi eftir þetta þótt svo mik-
ið til um sannleiksást og rökvísi
piltsins, að þeir settu hann um-
svifalaust á framboðslista sinn
hér í Reykjavík. Er hann þó að
sögn Þjóðviljans „utan flokka“,
alveg eins og Gunnar M. Magn-
úss!
Hvergi kemur þó trúin á yfir-
mannlega fyrirhyggju mína betur
í ljós en í grein, sem birtist í
Timanum hinn 12. apríl s.l., þó
að þar sé lagst svo lágt, að ég
leiði hest minn frá að tala frek-
ar um hana.
—□—
Af rannsókn mála á ég að sögn
Þjóðviljans að hafa svo náin
skifti, að ég jafnvel segi fyrir
um, af hverjum einstaklingum
skuli tekin fingraför, ef þjófn-
aður hefur verið framinn. Eðli-
legt er, að Þjóðviljinn telji að
fækka megi lögregluþjónum. úr
því að hann heldur, að ég annist
þetta aJlt sjálfur.
Þá á skrifstofustjórinn og
fulltrúarnir í dómsmálaráðuneyt-
inu ekki að hafa mikið að gera.
Ofan á öll mín önnur störf svo
umfangsmikil, sem þau. eru að
þeirra sögn, telja þessi blöð
mig sjálfan semja ákæruskjölin
í ráðuneytinu og laga þau í hendi
mér með ótrúlegustu lagakrók-
um.
„Nú voru góð ráð dýr, en ekki
brást dómsmálaráðherra boga-
listin nú heldur en endranær",
segir frambjóðandi kommúnista
og enn: „Það fer ekki hjá því, að
maður gruni Bjarna Benedikts-
son dómsmálaráðherra, um að
hann hafi hagað ákæru sinni á
þann veg, að ekki yrði unnt að
dæma . „..“.
Og er þó ekki svo að skilja, að
ég eigi að þurfa að beita sérstök-
um brögðum til að fá dómarana
til að dæma eins og ég viL Tím-
inn hefur hiklaust haldið því
fram mánuðum saman, að ég beri
ábyrgð á öllum dómsathöfnum
Gunnars A. Pálssonar af því, aðég
hefi ekki vikið honum frá dóm-
arastörfum, þvert ofan í dóm
hæstaréttar, sem taldi, að hann
ætti ekki að víkja sæti. Þjóð-
viljinn gerir sér enn hægara um
hönd, og segir t. d. 17. maí s.l.
stórum stöfum:
Fyrri grein
vera ólöglegar. Þótt menn látj sig
litlu skipta, hverjum megkt
hf^gjar „flokkur“ þessi liggui’,
verða landslög að gilda um hann
sem aðra.
Þá er það með öllu fráleitt,
að telja meðmælendaskrárnar
einhver leyniskjöl, sem enginn
megi hafa aðgang að. Svo faefur
aldrei verið litið á. Þvert á mcti
hafa hingað til allir, er hagsmuna
hafa haft að gæta, haft aðgang
að þessum plöggum. Það vita aJl-
ir, sem nærri kosningum hafa
komið hér á landi.
Áður en dómsmálaráðuneytið
þrátt fyrir „lítinn persónulegan
hagnað af stjórnmálabaráttunni“
hefi ég nóg skotsilfur til að borga
spilaskuldir mínar með venjuleg-
um hætti.
Spilafélagar mínir og spila-
kvöldin eru sannast sagt mun
færri en hin frómu blöð vilja
vera láta. Og töpin alla mína
stjórnartíð ekki hærri en svo, að
útgjöld kommúnista við að leigja fékk skrárnar var landskjörstjórn
sér aðeins einn venjulsgan stöðv- j búin að tilkynna umboðsmönnum
arbíl til að fara á MÍR-fund suð- ; flokkanna, hvenær þeir mættu
ur í Keflavík í stað þess að nota skoða skrárnar, sem þeir svo
„Bjarni Benediktsson kveður
upp hiægilegan málamyndadóm".
Samkvæmt þessu er ég þá bú-
inn að hrifsa til mín dómsvaldið
ofan á allt annað, í þessu tilfelli
úr höndum sakadómara, sem þó
kvað upp dóminn, og Þórðar
Björnssonar, sem hafði allan veg
og vanda af rannsókn og undir-
búningi þess „ólifnaðarmáls",
sem Þjóðviljinn segir þarna ber-
um orðum, að ég hafi sjálfur
dæmt í.
Með öllu þessu er ekki nema
örlítið talið af öllu því, sem and-
stæðingar mínir segja mig hafa
fyrir stafni. Alveg er eftir að
minnast á utanríkismálin. En svo
sem löngu er kunnugt á ég, að
sögn Þjóðviljans og nú Alþýðu-
blaðsins, að hafa árum saman
verið önnum kafinn við það, utan
lands sem innan, að afsala sjálf-
stæði íslands. Enda er það ljóst,
að hvað sem öðru líður, þá muni
það taka einhvern tíma að véra
sífelt að „selja landið“, eyðileggja
afurðasöluna, drepa niður at-
vinnulífið með Marshallsamstarfi
og reira landið í ófrelsisviðjar
með því að hlutast til um, að það
verði varið fyrir ofbeldisárás.
Ég skal ekki lengur rekja allt
það sem daglega er nú á mig
borið. Nóg er komið og munu
sumir spyrja, hvort nokkrum
geti dottið í hug að ég hafi tíma
til alJs þessa. Því get ég ekki
svarað. Skáldsagnahöfundarnir
verða að skýra það sjálfir, en
ekki ég.
Tíminn hefur gefið eina skýr-
ingu á þessu dularfulla fyrir-
brigði. Að hans sögn eiga Sjálf-
stæðismenn yfirleitt, og þó eink-
um forystumennirnir, að vera
fjárplógsmenn, er ekki hugsi um
annað meira en moka annarra fé
í eigin vasa. Frá þessu telur hann
mig vera undantekningu og seg-
ir:
„Það skal sagt Bjarna Bene-
diktssyni til hróss, að hann mun
hafa lítinn persónulegan hagnað
af sinni stjórnmálabaráttu".
Með þetta í huga finnur blað-
ið, að skýra þurfti með hverjum
hætti ég afli mér fjár til að greiða
mínar ferlegu spilaskuldir. Þess
vegna segir Tíminn hinn 4. júní
svo:
„varpaði maður fram þeirri
spurningu------hvort ekki væri
hugsanlegt, að dómsmálaráðherr-
ann borgaði tapaðar rúbertur
með setudómarastörfum“.
Önnur stuðningsblöð væntan-
legrar „vinstri stjórnar“, hafa
síðan tekið undir þessa grunsemd
af innilegum fjálgleik. Öllu
þessu umhyggjusama fólki til
hugarléttis, skal þess getið, að
farartæki frá erlendu sendiráði,
mundu verða mun meiri en þær.
Á sama veg hrekkur spilavelta
mín fyrr og síðar hvergi nærri
til að greiða þótt ekkí væri nema
yfirfærslukostnaðinn af farm-
gjöldunum, sem S.Í.S. hefur ját-
að að hafa heimt ranglega af
Olíufélaginu h.f. og af óskiljan-
legum ástæðum flutt til og frá
New York áður en það endur-
greiddi þau, sem hvert annað
rangfengið íé.
Öruggt er lika, að þótt Hanni-
bal Valdemarsson hirti allan
gróða minn og tap af spila-
mennsku, mundi það ná skammt
til að hjálpa honum við að greiða
tjónið, sem hann bakaði jafnvel
einni einustu verkamannafjöl-
skyldu, með því að neita að gefa
sér tíma til að reyna að leysa
vinnudeiluna í vetur, án þess
að til verkfalls kæmi. En Hanni-
bal spillti þá sáttum, vegna þess,
að hann taldi sig hafa öðru þarf-
ara að sinna, sem sé, að brjótast
til valda í Alþýðuflokknum.
Frásögurnar af spilafýsn minni
eru sem sé talsvert orðum aukn-
ar, svipað og Mark Twain, sagði
þegar hann var spurður, hvort sú
fregn væri sönn, að hann væri
dauður. Munnmælin hafa líka
margfaldað vinnuafköst mín og
áhuga. Það er t. d. mesti mis-
skilningur, að það hafi verið i
því skyni að „skipuleggja of-
sóknir" að ég hlutaðist til um, að
dómsmálaráðuneytið rannsakaði
lögmæti framboðs „nýju flokk-
anna“ ef flokka skyldi kalla.
Af einhverjum óskiljanlegum
ástæðum lét landskjörstjórn und-
ir höfuð leggjast, að rannsaka,
hvort meðmælendurnir væru á
kjörskrá. Sagan segir, að Vil-
mundur Jónsson landlæknir hafi
staðið fyrir þessu, og skal ég ekki
leiða getum að, hvað fyrir hon-
um hefur vakað, eða með hverj-
um rökum hann hefur teygt meiri
hluta kjörstjórnar yfir á sitt mál.
Hitt var óhjákvæmilegt sam-
kvæmt landslögum, að þessi rann
sókn færi fram, og úr því að lands
kjörstjórn gerði hana ekki, lá
næst, að dómsmálaráðuneytið
annaðist hana. Á þetta féllst
landskjörstjórnin og lét ráðuneyt-
inu gögnin í té í þessu skyni.
Kom í ljós, að rannsóknarinn-
ar var ekki vanþörf, því að af
523 meðmælendum hjá svoköll-
uðum Lýðveldisflokki, fundust
19 hvergi á kjörskrá. Lögmætir
meðmælendur eru því ekki fleiri
en 504, en lágmarkið er 500.
Mátti því ekki miklu muna, að
landslistaframboðið fengi stað-
ist, og hefði verið óverjandi, að
ganga ekki úr skugga um það að
þessu leyti, því að gildi kosning-
anna getur verið undir því kom-
ið. Hefði sannarlega verið dýrt
spaug að gabba þjóðina aðvörun
gerðu. Hvort hömlur þær og tíma
takmörk, sem kjörstjórnin lagði
á umboðsmennina í þessu sam-
bandi, eru lögum samkvæm, er
annað mál, sem úr því sem kornið
er, verður að athuga betur á
Alþingi. Um það skal ég ekki
fjölyrða nú.
En. vitanlega er það ekki næg
ástæða fyrir því að ætla að varpa
launung á opinber plögg, að einn
landskjörstjórnarmaður vilji efaki
að það vitnist, að fjölskylda hans
hefur gengið úr sínum fyrra
flokki í annan nýjan.
Málefnafátækt þeirra flokka,
sem hafa ekki annað aðalmál í
kosningunum en að koma í veg
fyrir, að það vitnaðist hverjir
meðmælendur þeirra eru, er
aumkunarverð. Áður fyrri töldu
flokkar það sér til gildis, að hafa
góða meðmælendur og birtu skrá
yfir þá. Nú á að telja mönnum
trú um, að það sé árás á meðmæl-
endurna, ef það skyldi vitnast, nð
þeir hafi lýst stuðningi við annan
hvorn hinna nýju „flokka“. Er
á því sú skýring, að meðmælenð-
urnir skammist sín fyrir
flokkinn, og er raunar annað
ólíklegt.
Fyrir slíku laumuspili er það
engin afsökun, að menn óttist of-
sóknir. Allir vita, að kosningar
hér eru leynilegar ,og þess vegna
er gersamlega óhugsandi að fylgj-
ast með, hvern kjósandi að’
lokum kýs. Allt tal uja
ofsóknir í þessu sambandi
•er því alveg út í bláinn. Og hver
getur nefnt eitt einasta dæmi um
slikar ofsóknir? Sönnunin á einu
þvílíku dæmi mundi mun áhriia-
meiri en feitar fyrirsagnir og
málalengingar, sem hafðar eru til
að fylla blöð, sem engin raun-
veruleg áhugamál hafa.
ÞjóSbankafundur
HINN árlegi fundur Þjóðbanka
Norðurlanda var haldinn i
Reykjavík dagana 15. og 16. júni
í Landsbanka íslands.
Eins og venja er til, var af
hálfu hvers þjóðbanka flutt
skýrsla um fjárhagsþróunina f
hverju landi fyrir sig, frá því síð
asti fundur var haldinn. Fnn
fremur voru tekin til umræðu
ýms önnur mál, . sem sérstaka
þýðingu hafa fyrir seðlabank-
ána.
Þá flutti Alf Eriksen, forstjóri,
erindi varðandi Alþjóðagjald-
eyrissjóðinn, og í því tilefni
mættu sem gestir á fundinurn
Björn Ólafsson viðskiptamála-
ráðherra og Þórhallur Ásgeirs-
son skrifstofustjóri.
Ákveðið var að næsti fundur
norrænu þjóðbankanna skyldi
haldinn í Svíþjóð. *
Framh. á bls. 12