Morgunblaðið - 25.06.1953, Síða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 25. júní 1953
JULIA GREER
SKÁLDSAGA EFTIR DOROTHEU CORNWELL
Framhaldssagan 39
hæðnislegur svipurinn á andlit-
inu. — A næstu mynd var blóma
sölukona, sem stóð við stórt
líkneski. Grannvaxin kona í loð-
feldi var að festa fjóluvönd í
barm sér. Blómasölukonan var
gömul og feit í svörtum kjól og
með sjal yfir herðunum. — Hún
hélt á körfunni á öðrum hand-
feggnum og stuttir fingurnir
héldu um sjalið. Andlitinu sneri
hún að konunni í loðfeldinum og
út úr því mátti lesa friðsæia ró
gamalmennis. En augun voru
gáfuleg og dálítið hæðnisleg.
A stærsta málverkinu var fvr-
irlestrarsalur. Fólk sat á fremstu
bekkjunum, en aftari bekkirnir
voru mannlausir. Maður stóð á
ræðupalli og var auðsjáanlega að
íia"lda ræðu. -Gamall maður sat
á áheyrendabekkjunum og
spennti handleggina yfir bakið
á sætinu fyrir framan hann. —
H-ftmi -var- í>- legghlífum og rifn-
um skóm. Frakkinn hans var
gamall og slitinn og það skein í
óhreina skyrtuna, sem var alit
of víð um hálsinn. Hann horfði á
fyrirlesarann, en annars var and
bt' háns sviplaust.
Við hliðina á manninum sat
ungur drengur, sem kreisti húf-
una sína á milli handa sér. Hann
var fátæklega til fara og horað-
ur. Hann horfði ráðleysislega á
ræðumanninn. Við hliðina á hon-
um sat kona í bláum kjól. Fölt
andlit hennar var umsveipað blá
Ibitum bjarma trúarinnar. Hend-
urnar lágu máttlausar í keltu
h'ennar eins og hvítir hörpudisk-
ar. Hún horfði afsakandi á dreng
inn eins og hún hefði meðaumk-
un með honum fyrir viðkvæmni
harrs;
„Pueblo, Trafalgar-torgið og
Hjálpræðisherinn", sagði Mike.
Júlía leit á hann. Hann hlýtur
að hafa fundið mikið til með
Jsessu- -fólki, úr því hann getur
málað svona myndir af því, hugs
aði hún. Hann hlýtur að hafa
sett sig inn í líf þess og hugs-
anagang. Hann hlýtur að hafa til
heyrt þessu fólki einhvern tím-
ann. Hún fann snöggvast til af-
brýðissemi gagnvart þessum mál
verkum, vegna þess að þau
höfðu einhvern tíma átt Mike.
Hún horfði rannsakandi á hann.
Hann horfði sjálfur á málverk-
in. Henni fannst allar persónurn-
ar á myndunum hafa gert sam-
særi gegn henni. Gegn henni og
ástinni, sem hún bar til hans.
„Þetta eru fallegar myndir,
Mike“, sagði hún. „En ég er næst
um hrædd við þær. Hvers vegna
héistu ekki áfram á þessari
braut?“
„Vegna þess að ég var ekki
*»ógu góður“, sagði hann og
brosti til hennar. „Þú mátt ekki
vera kurteis. Ég er fyrir löngu
húinn að sætta mig við þá stað-
reynd“.
„En mér finnst myndirnar
fallegar", sagði hún. „Svo góðar
að meira að segja ég skil þær.
Er þér það ekki einhvers virði?“
„Það er mér mikils virði“,
sagði hann alvarlegur í bragði.
„En þær eru samt ekki nógu
góðar, Júlia. Ég hef aldrei getað
túlkað annað en það sem sjá
mátti í ytra útliti. Ég hef aldrei
náð því sem liggur á bak við“.
Hann tók myndirnar saman og
setti þær aftur inn í skápinn.
„Ég veit eiginlega ekki, hvers
vegna ég hef geymt þær“.
„Hvenær ætlar þú að mála
mig?“
Hann kleip hana í nefið.
„Aldrei. Það var hótun, ekki lof-
orð. Ég get aldrei málað þig“.
„En Mike.... “
„Við skulum fá okkur eitt-
hvað að borða“, sagði hann. „Ég
kann að búa til ágæta eggja-
köku. Þú verður að lofa mér að
sýna þér það“.
Hún mótmælti ekki, þegar
hann kveikti upp eld til að
steikja kjöt og egg í litla eldhús-
inu. Hún greiddi hár sitt og þvoði
sér um hendurnar fyrir utan
kofann á meðan. Hún velti því
fyrir sér, hvers vegna hann
hafði eiginlega sýnt henni mynd
irnar. En auðvitað átti hún að
geta sagt sér það sjálf. Hann
vildi að hún þekkti hann til
fulls. Hún átti að þekkja
drauma hans og vonbrigði. Hann
vildi að hún sæi hann eins og
hann raunverulega var. Lista-
maðurinn með litla listamanns-
hæfileika, sem hafði sýnt að
hann hafði meiri hæfileika til list
arinnar að lifa.
Hún fór inn í kofann aftur og
lagði á borðið. Borðið stóð fyrir
framan arintnn. Þá fyrst tók hún
eftir hreindýrshöfðinu yfir arn-
inum. Það var illa útstoppað.
Annað eyrað var skakkt og
kjálkinn hékk niður öðrum meg-
in. Það var hreint enginn virðu-
legur svipur á því. Mike flutti
borðið út að dyrunum.
„Mér fellur ekki við hæðnis-
glottið á því“, sagði hann. „Þó
að það sé gjöf frá Westerlunds-
gtrákunum“.
Hann fleygði hálsklút yfir
nefið á hreindýrinu, svo að að-
eins annað augað starði á þau.
Svo bar hann fram eggjakökuna
og hellti kaffi í bollann. Þegar
þau höfðu snætt, fundu þau að
þau voru svefnþurfi.
„Ég skil vel hvers vegna fólk
fitnar og leggst í leti þegar það
býr úti í sveit“, sagði Mike. —
„Sálarheillin er mönnum ekki að
alatriðið fyrr en séð er fyrir lík-
amlegri vellíðan".
„Sérstaklega þegar maður hef-
ur setið í bíl alla nóttina", sagði
Júiía. Hún fór til að rannsaka
rúmin. Þau voru sett hvert upp
af öðru og lítill gluggi var í
sömu hæð og efra rúmið. Loftið
streymdi þar inn, hreint og tært
og ilmaði af skóginum. — Mike
lyfti henni upp í rúmið, sem bú-
ið var hreinum, hvitum sængur-
fötum. Svo studdi hann olnbog-
anum ú rúmbríkina og horfði á
hana.
„Þú ert falleg“, sagði hann.
„Falleg og hrein eins og lítil
stúlka í sparináttkjólnum“. —
Hann snerti á blúndunum á erm-
unum. „Hann er ætlaður atlas-
sængurfötum. Þú ert kannske
ekki nógu mikil almúgastúlka til
þess að ég geti átt þig. Ég er viss
um að þú ert aldlrei í ullarskyrtu
innst“.
„Ég skal flýta mér að fá mér
hana“, sagði hún.
Hann kyssti hana og lokaði
glugganum. Hún heyrði að hann
lagðist upp í sitt rúm.
„Ef þú vaknar á undan mér,
þá máttu ekki líta á mig þegar
ég sef“, sagði hann. „Ég hef
sterkan grun um að ég taki mig
ekki nógu vel út sofandi. Þetta
er ég vanur að segja við allar
mínar konur“. Augnabliki síðar
sagði hann: „Nú máttu vel koma
niður og bjóða mér góða nótt“.
Hún klifraði niður og settist
við hliðina á honum.
i
„Það er eins og draumur",
sagði hún, „að vera hérna með
þér“.
Hann tók báðum höndum utan
um andlit hennar og kyssti hana.
„Það er líka draumur".

Sólin skein inn um litla glugg- j
ann þegar hún vaknaði. Hvað j
hafði hana dreymt? Það hafði
verið eitthvað þokukennt, og
henni fannst eins og hún hefði
týnt lyklinum að einhverju mik-
ilvægu leyndarmáli. Það var dá-
samlegt að uppgötva að hún var
ekki ein í breiðu rúminu og
muna, hvers vegna hún var þar
og hvernig hún hafði sofnað. —
Mike sneri andlitinu að henni.
Dauft bros lék um varir hans. —
Hún varð gagntekin ástúð og um
hyggju gagnvart honum —
ástúð, sem hún hafði aldrei fund
ið til áður. Hún þrýsti andlitinu
niður á koddann við hliðina á
honum svo að svart hár hennar
huldi augu hans.
„Svona verður það alltaf — þú
og ég — ekkert ljótt á milli okk-
ar — ekkert á milli okkar nema
ástin“. j

STULKAN I TJORNINNI
Þýzkt ævintýri.

ÞAÐ VAR einu sinni malari, sem bjó við allsnægtir, og
lífið brosti við honum. Hann var giftur elskulegri konu,
og með hverju ári, sem leið, eignuðust þau stöðugt meiri pen-
inga, þannig að þau voru orðin sæmilega auðug.
En svo var það einu sinni, að óhamingjan dundi yfir.
Peningarnir, sem þau höfðu safnað, eyddust nú jöfnum
höndum. Og svo kom að því, að malarinn var orðinn blá-
látækur maður. Hann gerðist mjög áhyggjufullur og kvíð-
inn. Hann gat ekki einu sinni sofið fyrir áhyggjum.
Dag nokkurn fór hann mjög snemma á fætur. Hann ætl-
aði að ganga út sér til hressingar áður en hann byrjaði að
þræla í myllunni. Hann gekk sem leið lá út að myllulækn-
um og var mjög hugsi. Sólin var um það bil að koma upp.
Allt í einu heyrði hann skrjáf í tjarnarbakkanum, rétt
þar sem hann stóð. Og áður en varði sá hann hvar glæsilega
fögur stúlka steig upp úr vatninu. Hún var með svo mikið
hár, að það huldi allan líkama hennar.
Malaranum datt strax í hug, að þetta myndi vera haf-
mey. Og hann varð svo hræddur að hann gat ekki hreyft
sig úr stað. Hafmærin kallaði þá til hans með góðlátri röddu
og spurði hann hví hann væri svo sorgmæddur á svip.
Malarinn ætlaði fyrst ekki að geta komið nokkru orði upp.
En þegar hann fann hve vingjarnlega hafmærin talaði við
sig, varð hann hugrakkari og sagði henni þá sögu sína, að
einu sinni hefði hann veríð auðugur og lifað hamingjusömu
lífi, en nú væri hann orðinn blásnauður og sæi enga leið
til þess að komast út úr vandræðunum.
„Vertu ekki áhyggjufullur," mælti þá hafmærin. „Ég
skal sjá svo um, að þú verðir auðugri og hamingjusaman
áÞýzka bónduftið
„LöMCíiir
í guSu dósunum
Er úr fyrsta flokks efni, fljótvirkt og ódýrt í notkun.
HÚSMÆÐUB!
Reynið „LUNACERA“ bónduftið I gulu dósunum.
BEZTUR ÁRANGUR NÆST
með því að dreifa duftinu á hreint og þurrt gólfið. nudda
því fyrst rækilega í dúkinn með bursta eða gólfskrúbb,
og síðan með mjúkum klút.
,,LUNACERA“ bónduftið í gulu dósunum, er einnig
mjög gott sem húsgagna-áburður.
HÚSMÆÐUR!
Verzl Áhöld
Laugaveg 18
- AUGLÝSING ER GULLS ÍGILDI