Morgunblaðið - 26.06.1953, Síða 14

14
MORGUISBLAÐIÐ
Föstudagur 26. júní 1953
JULIA GREER
p SKÁLDSAGA EFTIR DOROTHEU CORNWELL
Framhaldssagan 40 |
Hún vissi að hann svaf og '
heyrði ekki orð hennar. Þegar |
rödd hennar dó út, var hún ekki !
einu sinni viss um, að hún hefði j
talað upphátt. Henni datt í hug
að hann hafði beðið hana að
tiorfa 'ekki á hann á meðan hann (
svæfi, og ekki vildi hún vekja
hann. Þess vegna renndi hún sér j
hljóftlega fram úr rúminu og
teygði sig í fötin. Hún klæddi sig
í skyndi og læddist fram að dyr- ,
unum.
Við kofadyrnar sá hún að
vatnið og skógurinn var baðað-
ur í dagsljósi. Hún gekk ósjálf- ,
rátt niður að vatninu þar sem
báturinn lá á hvolfi í fjörunni. j
W#nm veittist auðvelt að snúa
frhnum- við og koma honum á
flot. Svo settist hún á eina þóft- 1
una og reri út á vatnið.
Þegar kominn var skriður á
toátinn sóttist henni róðurinn vel. j
ti&ti*vis»i" »ar-la; sjálf hvað hún
tojÓSf ’Við 'aö Sjá, þegar hún reri
iyr-H’ oddann, með stórum ára- j
tökum. Hús og hlöður Wester- (
toQtrdsfólksins voru enn á sínum
stað og súrheysturninn sem það
hdiði byggt með eigin höndum.
*ferÉði hún óskað þess að Wester-
•emdsfólkið hyrfi út í bláinn
vegna þess að þau Mike höfðu
fundið hamingjuna saman? Svo
vanþakklát var hún þó varla. —
ffún“hlatít að -geta lofað öðrum
að eiga líka eitthvað af aðdáun
af hálfu manns hennar. Ef hún
aðeins gæti skilið á hverju hann
toyggði þessa aðdáun sína. Það
er vegna þess, hvað hann er til-
ftnninganæmur, hugsaði hún. —
Þ'»ð“getU'r stundum orðið of mik-
tá-af-þvi góða. Hann getur til-
einkað öðrum tilfinningar, sem
|tirir 'eru alltof heimskir til að
eiga. Tileinkar þeim óeigingirni,
sem þeir alls ekki eiga skilið.
Segir að Westerlundsfólkið sé
framtíð landsins. Kalla Hedvig
Westerlund frjósemisgyðju....
Júlía hallaði sér fram í skugg-
anum þar sem hún sat og sá hvar
tewnarr'kom út úr hlöðunni. Hed-
vig Westerlund var með stráhatt
á höfðjnu og í vinnubuxum. Hún
(héit-4 -ruslafötum í báðum hönd-
um og vaggaði yfir hlaðið. Þrátt
fyrir - f jarlægðina, fitjaði Júlía ó-
sjálfrátt upp á nefið, þegar kon-
an hellti matnum upp í stíuna
til svínanna. Hún var ekkert
öðruvísi en þúsundir annarra bú
andkvenna....
Júlía sá að hún gekk aftur inn
k hlöðuna og fannst eins og sér
fcýtti. AuðVitað Var það bara af
heimsku, sem hún var að leita
að ástæðunni fyrir því að Mike
knfði hjálpað Westerlunds-fólk-
inu eins og raun var á, og sömu-
Mðis var það heimska að henni
féli ekki við málverkin hans. —
JÞ&tta var ekki annað en útrás
tiifinninga hans. Hún mundi geta
borfzt í augu við slíkt þegar hún
Kafði' hjúpað hann inn í töfra
ástar sinnar. Hún mundi geta
látið hann gleyma öllu óþægi-
legu sem tilheyrði umheiminum.
Hún reri í skugganum af skóg-
inum upp við ströndina fyrir odd
ann aftur. Hún hafði hraðann á.
Það var um að gera að vera kom
in aftur áður en Mike vaknaði.
Hún ætlaði að stríða honum og
vekja hann með kossi.
—a—
Oftar en einu sinni þann tíma
sem þau dvöldu í New York
reyndi hún að lifa upp aftur hin
hamingjusömu augnablik til að
finna hughreystingu. New York
börg hafði valdið henni vonbrigð
Um þegar hún hafði komið þang
aö áður í stuttar heimsóknir. Nú
leiddist henni beinlínis veran þar
án þess að hún yrði fyrir veru-
legum vonbrigðum. Borgin var
stór og enginn gaf henni gaum.
Allir voru önnum kafnir við að
eltast við sjálfa sig. 1
Mike hafði leigt herbergi í
fínu gistihúsi við Madison Aven-
ue. Hann gat ekki dulið, hve
hreykinn hann var af konu sinni.
Þau höfðu borðað konunglegan
morgunverð í stóra veitingasaln
um niðri, þar sem franska var
töluð allt í kring um þau. Svo
fór Mike með henni í verzlanir.
Þau komu inn í fræga tízkuverzl
un, þar sem tekið var á móti
þeim með bukti og beygingum.
Mike var boðið sæti í stórum,
gráum hægindastól. ,,Ég hefði átt
að hafa göngustaf með silfur-
hnúð“, sagði hann, „til að spenna
greipar um. Karlmenn, sem velja
kjóla handa ungum, fallegum
konum hafa alltaf göngustaf og
hvíla hökuna á honum“.
Júlía leit á afgreiðslukonuna,
en henni virtist ekki mislíka. —
Hún brosti meira að segja til
Mikes. Júlía gekk að speglinum
og strauk hendinni yfir hárið til
að sjá ljósgeislana endurkastast
úr steininum í giftingarhringn-
um.
Þau völdu gulan kjól með víðu
pilsi og honum fylgdi grár jakki.
Þegar þau voru komin upp á
hótelherbergið fór hún í bað áð-
ur en þau færu niður til að
borða. Síminn hringdi. — Júlía
heyrði það í gegnum lokaðar
dyrnar að Mike var að tala við
Phil Avery. Þeir voru ennþá að
tala saman þegar hún kom inn í
herbergið. Júlía settist á rúmið
við hliðina á manni sínum. Það
var erfitt að fylgjast með sím-
talinu, vegna þess að hún heyrði
aðeins það sem Mike sagði. En
henni skildist að Avery þyrfti að
fara burtu úr borginni um kvöld
ið, vegnaþess að hann hafði feng
ið .verkefni utanbæjar og þess
vegna yrði hann að fresta veizl-
unni, sem hann ætlaði að halda
fyrir þau.
„Það er gott“, sagði Júlía, þeg-
ar Mike hafði lagt niður tólið.
„Ég kærði mig ekkert um að
hann héldi okkur veizlu“.
Hann leit undrandi á hana.
„Já, en ék vildi gjarnan að þú
hittir þetta fólk. Þú verður að
muna að aðalbækistöðin fyrir
starf mitt er hér í New York.
Ég á vini hér svo hundruðum
skiptir“.
Júlía renndi gula kjólnum yfir
höfuð sér og horfði á sjálfa sig
í speglinum. „Þarf ég að hitta !
þetta fólk strax í brúðkaups-,
ferðinni?“ |
„Þú verður að hitta það fyrr
eða síðar. Er þá nokkuð betra
að fresta því þangað til við höf-
um sett á stofn heimili?“ 1
Hvað á hann við með því?
hugsaði hún. Við búum í Sherry-
ville, marga kílómetra frá þess-
ari köldu og þóttafullu borg. —
Hún varpaði frá sér spurning-
unni, en um leið datt henni ann-
að í hug, sem erfitt var að minn-
ast á. |
„Hafði Avery heyrt nokkuð til
Trudu?“
Hún vissi að Truda hafði sagt
upp húsinu í Sherryville og var
komin aftur til vinnunnar í New
York.
„Truda og Phil hafa fengið
sama verkefni“, sagði Mike glað-
lega. „Þau eiga að ferðast um á
milli herbúða með ritvélar og
myndavélar“. Hann teygði sig og
geispaði og brosti blítt til henn-
ar. „Þú þarft ekki að óttast, að
við missum sjónar af henni. Þau
eiga að dvelja seinna yfir helgi
á sveitasetri aðalritstjórans. Ég
lét Avery lofa þvi að aka henni
til okkar til þess að hún geti
borðað með okkur einhvern tím-
Júlía kinkaði kolli annars hug
ar. Hún sat við snyrtiborðið og <
var að dyfta andlit sitt. ]
■ . ..
, x STULKAN I TJORNINNI
tu
STULKAN I TJORNINNI
Þýzkt ævintýri.
en þú hefir verið nokkru sinni fyrr. En ég set það skilyrði,
að þú gefir mér í staðinn það sem er nýfætt heima hjá
þér,“ bætti hún við.
„Það getur tæplega verið annað en hvolpur eða þá kettl-
ingur“, hugsaði malarinn með sjálfum sér. Og hann sagðist
vildu verða við ósk hennar.
Þegar malarinn hafði mælt þetta, stakk hafmærin sér í
vatnið og hvarf. En malarinn hélt heimleiðis. — Þegar haún
átti skamma leið eftir ófarna heim til sín, kom stúlka nokk-
ur hlaupandi á móti honum, og sagði honum, að nú hlyti
hann að verða kátur, því að konan hans hefði verið að fæða
honum son. Það var næstum því hðið yfir veslings malarann
þegar hann heyrði þessi tíðindi. Hann sá nú, að hafmærin
hefði haft einhverja hugmynd um, að kona hans ætti að
eignast son.
Þegar malarinn kom inn til konu sinnar, var hann mjög
niðurlútur og leiður. Konan hans spurði hann þá að því,
hvort það gleddi hann ekki mikið að hafa eignazt þetta
yndislega barn. Þá sagði malarinn konu sinni, það sem borið
hafði fyrir hann: að hann hefði lofað að gefa hafmeynni, það
sem væri nýfætt heima hjá sér.
„Auðurinn og hamingjan, sem hafmærin lofaði mér, er nú
einskis virði úr því að ég verð að sjá af syni mínum“, muldr-
aði malarinn í barm sér.
Vinir þeirra hjóna og ættingjar, Nsem komu til þess að
óska þeim til hamingju með soninn, hugleiddu mjög hvort
malarinn gæti ekki með einhverju móti komizt hjá því að
láta hafmeyna fá son malarans, en enginn sá nein ráð við því.
En nú fór malaranum að safnast fé aftur. Honum heppn-
aðist allt, sem hann tók sér fyrir hendur. Það var engu lík-
ara, en allt yrði að peningum í höndum hans. Og á tiltölu-
lega stuttum tíma varð hann efnaðri en hann hafði verið
nokkru sinni fyrr.
Auðurinn, sem malarinn eignaðist varð þó ekki til þess, að
hann tæki gleði sína á ný. Hann var nefnilega alltaf að hugsa
um loforðið, sem hann hafði gefið hafmeynni.
Þýzka bónduítið
„LÖNACEir
í guiu dósianum
Er úr fyrsta flokks efni, fljótvirkt og ódýrt í notkun.
HUSMÆÐUR!
Reynið „LUNACERA“ bónduftið i gulu dósunum. Z
m
m
BEZTUR ÁRANGUR NÆST
með því að dreifa duftinu á hreint og þurrt gólfið. nudda S
því fyrst rækilega í dúkinn með bursta eða gólfskrúbb, ■
■
og síðan með mjúkum klut. J
■
■
„LUNACERA“ bónduftið í gulu dósunum, er einnig ;
■
mjög gott 'sem húsgagna-áburður. „ S
■
■
HÚSMÆÐUR!
dóá C daý, jœát i nceátu |
Brjóstahaldarar
Lífstykki
Korselet
Magabelti
Ávallt fyrirliggjandi.

SkólavörSustíg 3
MASTER IUIXER
Ný sending tekin
upp í dag.
Hundruð íslenzkra
húsmæðra mæla með
þessari vél.
Eins árs ábyrgð.
Heimilishrærivélin
Ludvig Storr & Co. \
Sími 82640 — Laugavegi 15.
Utsvorsskrá 1953
Skrá yfir aðalniðurjöfnun útsvara í Reykjavík fyrir
árið 1953 liggur frammi almenningi til sýnis í skrifstofu
borgarstjóra, Austurstræti 16. frá föstudegi 26. júní til
fimmtudags 9. júlí n. k. (að báðum dögum meðtöldum),
kl. 9—12 og 13—16,30 (þó á laugardögum aðeins kl.
9—12).
Kærufrestur er til fimmtudagskvölds 9. júlí kl. 24 og
skulu kærur yfir útsvörum sendar niðurjöfnunarnefnd,
þ. e. í bréfakassa Skattstofunnar í Alþýðuhúsinu við
Hverfisgötu, fyrir þann tíma.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 25. júní 1953.
Gunnar Thoroddsen.