Morgunblaðið - 02.08.1953, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 02.08.1953, Blaðsíða 10
M U tii, 1‘ nt It > r> { Sunnudagur 2. ágúst 1953 VIÐARKAPPI MEÐ INNBYGGÐRI RENNIBRAUT ER NÚ FRAMLEIDDUR HJÁ OKKUR. HANSA H.F. LAUGAVEG 105 — SÍMI 8-1525. Framhaldssagan 70 það sem eftir er ævinnar. Það verður því að vera vel valið“. Nú er tækifærið til að segja -það, hugsaði hún. Nú er kominn « tími til að ég segi: — Þú mítt eiga hann. Eg vil að þú eigir hann. Þú og Mike. Hún reyndi að gefa hugsunum sínum hin réttu orð, en hún gat það ekki. Kannske var það lika of snemmt. Ég vil að Truda fái hann, hugs- aði hún, vegna þess að það er betra fyrir hann að hún sé hon- um móðir. Hún er skynsamari og betri manneskja en ég. Hún hef- ui yfirunnið allar duldirnar, sem lífið skapar manni. En ég hef lif- að of lengi í návist móður minn- ar til að geta það. Þegar hún var orðin nógu hraust fór hún til að heimsækja ‘rnóður sína á heilsuhælið við Hudsonflóa. Agatha Greer lá hreyfingarlaus í rúmi sínu. Hendur hennar voru á iði á rúm- ábíreiðunni. Hár hennar var gréitt og fléttað og sjálf var hún hréin og strokin. Annars sá Júlía engin veikleikamerki á henni. Hún settist við rúmgaflinn og tólc um magra hönd móður sinn- ar: Allt í einu opnaði móðir hennar augun og starði sljóum augum á dóttur sína. Svo var eins óg hún yrði hrædd. Hún dró að &ér hendina og þrýsti sér lengra iijður í koddann. Það fóru und- artegir drættir um varir henn- ififlj „Farðu“, sagði hún hjáróma Ströddu. „Farðu. Hvað ert þú að gera hér?“ Hún talaði hægt og fmeð erfiðismunum. ^Ég segi Sþér hvað eftir annað að fara og ^alltaf ertu hér. Hvers vegna má ég ekki vera í friði?“ Hjúkrunarkonan var komin linn, myndarleg kona og vin- 'lgjarnleg í fasi. Hún hélt móður Júlíu niðri í rúminu, enda þótt SAgatha Greer streittist á móti. SLoks lét hún undan og lagðist •aóleg út af á koddann. „Ég held að bezt sé að þér far- |ið“, sagði hjúkrunarkonan við aJúlíu. „Eins og þér sjáið þá ger- iið þér hana órólega“. Júlía mundi ekki eftir því ú.eifina hvort hún hafði gengið á „stöðina eða farið í bíl. Járnbraut- Sarstöðin var í nágrenninu, og aþegar lestin hennar loksins kom, var hún fegin að geta sezt inn •jí klefann. Hún hafði leigt sér Iklefa fyrir einn heim til Clan- ford. A ganginum rakst hún á ‘ mann, sem vék til hliðar til þess að hún kæmist fram hjá. Hon- jmn leizt auðsjáanlega vel á hana t og hann brosti til hennar og kipr- faði saman augun. Svo var eins og hann skynjaði örvæntinguna í fsvip hennar, og hann forðaði sér |htð bráðasta. Júlía lokaði hurðinni að klef- lanum á eftir sér allshugar feg- fin. Hún horfði á fólkið sem tínd- jjist að úti á stöðvarpallinum og Ihenni fannst hún vera einmana og hrædd. Maðurinn frammi á ganginum — það er eitthvað‘illt til í allt of mörgu fólki, hugsaði hún. Ég er ein af þeim. Nú þegar hún hafði séð móður sína, var hún ennþá ákveðnari í því að hugsa fyrir framtíðinni. Hún sá um allar nauðsynjar drengsins, en neitaði sér um þá ánægju að taka hann upp þegar liann grét. Barnfóstran var þar til þess og hún var vingjarnleg við hann, enda þótt henni þætti sjálfsagt ekki vænt um hann. Júlía reyndi að umgangast hann eins ópersónulega og hún sá að barnfóstran gerði. Þegar hann .brosti í fyrsta sinn varð henni ljóst að Ellie hafði sagt satt. Hann var ótrúlega líkur Mike. | Hún sneri sér frá rúminu og ! horfði á myndirnar í veggfóðr- inu án þess þó að sjá nokkuð. Þetta er erfitt, hugsaði hún. Þetta er það erfiðasta, sem ég á noklc- urn tíma eítir að gera. Hún minntist móður sinr.ar og hand- anna hennar, sem aldrei gátu fundið ró. I Svo varð henni hugsað um Hlýju Mike. Hlýjuna, sem ein- kenndi öll hans verk. Og hvern- ig hún hafði breytt honum. — Henni fannst eitthvað ljótt og vont vera innra með sér, eitt- hvað sem mundi smita allt það fólk, sem þætti vænt um hana. 19. KAFLI Júlía stóð yfir drengnum og reyndi að horfa á hann eins og hann væri sér óviðkomandi. Truda hafði haft á réttu að standa. Börnin voru ekki svona -rauð og hrukkótt nema allra fyrst. Hún togaði í annan litla fótinn en hann kreppti hann strax aftur. Hún brosti til hans og henni fannst hann brosa til, sín á móti. Hann er lítil sjálfstæð ^vera, hugsaði hún með sjálfri sér. Mundu það, þegar þú gerir fram- tíðarákvarðanir þínar. I Fyrst var það móðir hennar. Það var undarlegt að hugsa til þess að hún þyrfti ekki að taka hana með í reikninginn í fram- tíðinni. Hún rifjaði upp fyrir sér það sem læknirinn hafði sagt: Sálgreining, insulin og hvíld. Hendel læknir hafði verið mjög vingjarnlegur en hann fór ekki dult með sannleikann. I Hann sagði að móðir hennar hefði ekki alltaf verið sinnisveik. Veikindin hefðu byrjað með dauða föður hennar fyrir mörg- um árum. í fyrstu hafði hún yfir- unnið þau með viljastyrk sínum og meðfæddri virðingu fyrir sjálfri sér. En nú hafði hún lifað í sínum eigin heimi í marga mán- uði, heimi, sem hún hafði sjálf byggt upp. I A meðan Júlía hlustaði á skýr- ingar hans, reyndi hún að láta sér detta eitthvað í hug móður sinni til málsbótac En orðin voru fátækleg. Hvernig gat hún sagt honum frá iMKsfeyggjiia móður hennar. Ástúðinni, sem hún haiði auðsýnt henni þegar hún var barn. Og hvernig árin höfðu lið ið í friði og ró hvert af öðru. Loks hætti hann að ganga fram og aftur um gólfið en nam staðar við> hákaskápinn. Hann sagði að eigkutega væri hann ekki fylgjamdi lyflaekningu, hefði meiri trú & sálgreiningu. Heilsa móður hennar leyfði held- ur ekki miklar lækmsa'ðgerðir. Kannske mundu þeir reyna að gefa henni „insullinchcdc“. Hann hafði rannsakað hana nákvæm- lega og metið Straifta hennar. Hann gat ekki leyn* hama því að móðir hennar mimn«lii sennilega aldrei fá fullan taa'ía aftur. I Júlía fór allt í eirtu. að skjálfa. Hún leit í kring raa sig í barna- herberginu og gladdast yfir því hve sólin skein þar inn og allt var málað í Ijósum skemmtileg- um litum. Hún hugsaði um dreng inn. Ég skal sjá um að slíkt komi aldrei fyrir hann, sagði hún á- kveðin við sjálfa sig. Hún fékk skeytið frá Mike síð- ast í júní. Hann hafðí lokið að 'mestu við starf sitt í Jersey og átti skilið þriggja daga frí. Mátti hann koma til Sherryville, eða vildi hún halda áfram þessu stríði á milli þeirra? Júlía hik- aði áður en hún svaraði. En áð- ur en hún vissi af var hún bú- in að skrifa svarskeyti. Hún bað hann að hitta sig í kofanum hans ! við vatnið fyrsta daginn, sem hann átti frí. Þegar skeytið var Jfarið af stað, iðraðist hún þess ekki að hafa sent það. Hún hafði ;þegar beðið of lengi með að til- . kynna honum framtíðarfyrir- ætlanir sínar. Þetta verða nokkrir dagar, sem ekki tilheyra framtíð minni, hugsaði hún. Truda getur vel unnt mér nokkra daga. Hún pakkaði niður í litla tösku, en tók strax upp úr henni aftur og raðaði öllu aftur niður í komm- óðuskúffurnar. LU RNALiSBÓH Æ % SKOSMIÐURINN SEM VARÐ STJÖRNUSPEKINGUR — Ævintýri — 4 drepinn eftir þrjá daga, og sagði kerlingu sinni hvað farið hafði á milli sín og herramannsins. Kerlingin sasði að ekki J skyldi hann hafa áhyggjur því úr þessu rættist ábyggilega. — Svo liðu tveir dagar, en að morgni hins þriðja dags var j skósmiðurinn orðinn hálfveikur af hræðslu og kvíða, er | hann þyrfti að ganga fyrir herramanninn og segja honum að hann hefði enga hugmynd um hvar gimsteinarnir voru. En þá var barið á dyr skósmiðsins og er hann fór til þess að gæta að, hver kominn væri, var þar fyrir gamall maður. Hann féll til fóta skósmiðsins, grét og sagði: — Ó, þú mikli spekingur. Sýndu mér miskunn. Þú veizt núna að það var ég sem tók gimsteina herramannsins, en nú er ég kominn til þín með þá. Ég bið þig um að segja ekki herramanninum frá því að það hafi verið ég sem tók þá. — Vel vissi ég að þú hafðir tekið gimsteinana, sagði skó- smiðurinn og honum var nú farið að líða betur. — En ég þegi ekki við herramanninn nema ég fái gjald fyrir. Komumaður þreifar þá í vasa sinn, tekur þar upp gim- steinana, ásamt pyngju fullri af gullpeningum, og réttir að ckósmiðnum. Skósmiðurinn sagði ekki, hver hefði tekið gimsteinana. Hélt hann því næst heim, og varð konan mjög hróðug yfir peningunum og ætlaði að fá sér nýjan kjól. Skósmiðurinn bað hana að sóa ekki peningunum. Hún kvaðst varla fara að ganga í gömlum kjól á dansleikjum, þegar hún væri orðin stjörnuspekingsfrú, enda yrði hann varla lengi að afla slíkr- ar upphæðar, og nú skyldi hann fara og kynna sig sem stjörnuspeking í kaupstaðnum, sem var þar skammt frá. En hann var ekki samg sinnis og kona hans, sem lætur ekki róast fyrr en kart lqfar að halda áfram. Kornmer De til Kobenhavn — ? má De ikke gá glip at den oplevelse, det er at allægge vor íorretning og vore store udstillinger al sniukke og stilfulde mpbler et bespg. Harmoni og sk0nhed skal forenes i de enkelte mpbler, der anvendes for at skabe et smukt hele i hjemmets opbygning — og det er no- get af en kunst, som ikke alle personlig kan magte. Det enkelte m0bel kan blive en daglig glæde og nydelse for hjemmets beboere og en smuk oplevelse for gæsterne. Skal der til Deres hjem bru- * get et enkelt mþbel, eller et eller ílere rum skal mon- teres helt eller delvis, kan vi gennem vort meget om- fattende udvalg af smukke stilfulde mþbler samt vor mangeárige erfaring yde Dem en uvurderlig hjælp og stptte. Forlang vor brochure tilsendt GEORG KOFOEDS M0BELETAB LIS S EMENT a/s Sl. Kongensgade 27. Ctr. 8544 - Palæ 3208 Kfibenhavn — Danrnark — vi skaber for Dem det noble h]em — Bezt að auglýsa 1 Morgunblaðinu - HAIMSA - GLUGGAKAPPI NYTT NÝTT JULiA SitEEH ? SKALDSAGA EFTIR DOROTHEU CORNWEU u

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.