Morgunblaðið - 02.08.1953, Blaðsíða 2

Morgunblaðið - 02.08.1953, Blaðsíða 2
2 MORGUNBLAÐIÐ Sunnudagur 2. ágúst 1953 "] Sr. Benjamín Kristjánsson: w tr (Flutt á kirkjuafmæli). I Op. 7,9—12. Kynslóðir koma, kynslóðir fara, allar sömu ævigöng. Gleymist þó aldrei eilífa lagið við pílagrímsins gleðisöng. ÞETTA erindi við hinn ævagamla pílagrímasöng, sem sunginn hefir ■verið með sama lagi frá miðöldum, verður mér sérstaklega hugstætt í dag á aldarafmæli þessa kirkju- liúss. Hugsum oss að allir, sem hing- að hafa sótt kirkju um síðastlið- in 100 ár, þótt ekki sé farið lengra aftur í tímann, væru staddir hér í dag. Hversu undarleg fylking pílagrímanna frá þessum heimi til hins komanda! Og flestir af þessum mönnum eru hörfnir yfir í kyrrð eilífðarinnar. Örfáir eða •cngir af þeim, sem hingað komu að staðaldri fyrir aðeins fimmtíu árum síðan, eru nú viðstaddir í dag. Ein öld er stuttur tími á mæli- kvarða eiiífðarinnar, en á enn styttri tíma hverfur þó ævi vor eem skuggamynd af t.jaldi, því að ■andblær einn eru allir menn. SVEITIN MIKLA En ef vér stækkum sviðið í rúmi og tíma og hugsum um alla hina óendanlegu sveit pílagrímanna *frá upphafi vega til tímannaj enda, hvílík ógnarfylking, hvílík! dþrjótandi uppspretta lífsins í ríki !hins mikla konungs, drottins her- sveitanna. Kynslóðir koma, nýjar og nýj- ar kynslóðir frá upphafi timanna tii daganna enda. Stöðugt þokast hún áfram þessi mikla sveit, þetta streymandi fljót lifandi manna. Andlitin horfa fram að ókunnu marki, hjörtun brenna af ósegjan legri þrá, 1 fjarska logar eldstólpi vonanna. Atvik lífsins setja að vísu á oss sitt hverfula mót. Skugg ar og skin lífsreynslunnar fylla oss ýmist kvíða eða gleði. Marg- ir gleyma sér við leik að skelja- Ibrotum á ströndinni, því að „dval arheim hefir drottinn skapað mun aðfullan mjög“. En á meðan Hður tíminn og vinn vsitt eyðingarverk. „Eftir ör- etuttan leik varð hver blómkróna ídeik og hver bikar var tæmdur í grunn“. 1 stormi aldanna skrælnar og visnar þetta vort jarðneska líf, þv’ að yndisleikur þess er sem Sdóm af grasi, og tímans hrað- fleygi straumur sópar moldinni yf ir allt sem oss er kært. Hver höll Hirynur að grunni. Allt, sem vér höfum í kring um oss, fýkur út í veður og vind. Það er auðsætt, að ]i é r höfum vér ekki borg, sem stendur. Allir verða að hraða för sinni, eins og þeim sé þrýst á- fram af óstöðvandi valdi, >fir þetta örskamma tilveruskeíð, út í eilífðina. ■SPURNINGAR TRÚARINNAIi Sjálf erum vér með í þessari för. —- .Hljótum vér þá ekki, er vér lilustum á gnýinn af fótataki kyn elóðar.na, þeirra, sem koma og Kverfa, að spyrja sjálf oss og aðra: Hverjir eru þessir og hvert er för þeirra heitið? Hver eru ■uppspretta þessa lífs og hvað vérð ■ur um það? Hvar er sú borg sem stendur? Þetta eru þær spurningar trú- arinnar, sem í dag koma í huga vo rn. ,En margir eru þeir, sem með pílagrímsstafinn ganga og gefa sér aldrei tóm til að íhuga þetta. Aunir og verkefni hvers líðandi dags taka hugann svo fanginn, að þessi alvailegasta og furðulegasta gáta tilveru yorrar hvarflar aldrei í hugann: Hvert er ferðinni heit- ið? Er gröfin vort eina og hinzta athvarf, er dauðinn svarið við öli- nm þessum spurningum, hin æðsta staðreynd tilverunnar, eða er það npprisan og lífið? SVAR EINARS BENEDIKTSSONAR Margir horfa fast niður í- mold- ina, en sjá ekki hina stjörnum stráðu himir.hvelfingu, þar sem röðlarnir stíga dans fyrir opnum tjöldum. Hér erum vér á ferð lif- andi og hugsandi menn a lítilli reikistjörnu, sem að vísu er ekki nema eins og örlítili dropi' í öllu lofthafinu. En jörðin vor er þó dásamleg í fegurð sinni, þessi „himinstjarna, sem vér troðum fót um“, eins og hio andríka skáld komst að orði. í kvæði sínu um Jörðina, segir hann, að hún sé draumur skapaians um líf, um fegurð og fögnuð. Kvæðið er al!t of mikið til þess að hægt sé að taka það nér allt til meðferðar, en í stórbrotnum og! undursamlegum skáldskap er í því lýst þeim draumi og vilja skapar-, ans, að endurkveða sína eigin mynd úr duftinu: 1 þínu dufti drottins myndin lifir Þú dropi varðst svo fylltist j loftsins sjór. Sá andi er stillir stjörnuskarans kór. hann stýrir hverju spori þ;nna loga.j Til þess réttir jörðin oss hina djúpu, dýru, skál lífsins og lætur öndvegi sín anga af rósum, að duft ið sjálft megi hefja sig í æðra skyn, hér skapist það kraftakyn andans, sem að lokum megnar að, kafa sökkvisjó allra leyndardóma,' og kveða sig til annars lífs án1 molda og grafa. Það er óvíst, að vér mundum alls staðar fylgjast með stór- brotnu hugmyndaflugi hins vitra skálds. En þessu skulum vér veita' athygli: Hann trúir því að lífs- gátan eigi mikla og dýrlega lausn. | iSköpunarverkið er ævintýri and-! ans mikla, er Ijósið glóði. Jörðin: I eitt heilagt rím í þessu logaljeði, sem Ias vor guð í skuggans veldisgeim.j Og lífsgátan verður ráðin um síðir, jafnóðum og þessi himneski| draumur skaparans fullkomnast I veruleikanum. HVERT VÉ RtS TIL GUÐS Við helgistaðina er hjálpræðis- von framtíðarinnar bundin. Þar, sem hugsjónir deyja, deyr þjóðin. Það er trú og vonir landsins sona sem hefja menningu hverrar þjóð ar. En þar sem þetta skríður með jörðu, verður risið lágt á þjóðlif- inu. Því að enn er það satt að: Höll við ský hugur skapar moldu í maðkur hrapar. Vér fáum það, sem vér biðium um, öðlumst það, sem vér trúum á. Hvort vér trúum á dauðsnn eða lífið, efnið eða andann, hatrið eða kærleikann, allt stendur oss til boða, en það er vort að kjósa. Það, sem vér elskum og þráum, nálg- umst vér; hjarta vort er órótt unz vér hvílumst í því. Þetta er leynd ardómur trúarinnar. Allir munu hverfa til síns guðs og taka að líkj ast honum eftir þeim hæfileikum sem þeim eru gefnir, og þannig kjósa sjálfnm sér hamingju eða vansæld eftir því, hvað trú þeirra var göfug eða stefndi hátt: Hvert vé rís til guðs, sem-bjó loftsi.ns lag frá Lí'banons hlíðum á Öræfatindinn. Þeir, sem lifa í hatri og láta sig dreyma um barðstjórn og kúg un, munu öoiast þetta. Óhjákvæmi lega mun þrælslund þeirra og dóm greindarskortur blinda þá og steypa þeim í glötun, þar sem þeir munu kvel.ia hver annan og eyða hver öðrum í ofstæki sínu. Og út úr þrældómshúsinu. muuu. þeir ekki komast fyrr en þeir hafa .cng ið nóg af þeirri þjánihg pg þeim skelfingum, sem grimmdin veldur. Svo frjáslyndur er skaparinn, að hann banriar engum að fylgja djöflinum til vífcis, ef þeir vilja það og hafa ekki smekk fyrir ann að. En þar með er ekki sagt að fjandinn eigi þá til eilifðar. Ein- hvern tímann munu þeir atta sig á því í kvölunum að betra er að fylgja friðarhöfðingjanum, hon- um, sem var hógvær og af hjarta lítillátur, og notaði hvorki fanga- búðir né píslartæki til að kúga menn til fylgis við sig, heldur en þeim höfðingjum þessa heims, sem ofbeldið fremja og skera jafn vel sína eigin menn niður ’’ið trog, þegar þeim fir.nst ekki nógu mik- ið drepið. FYLG ÞÚ MÉR Kristur er í heiminn kominn til að kalla menn af vegum myrk- ursins til síns undursamlega ljóss. Ilann rekur engan til fylgis við sig með byssustingjum eða ógnun um, hann gengur aðeins fram bjá, þar sem vér erum að daglegum störfum og segir: Fylg þú mér. Hann stendur við dyrnar og knýr á, þegar vér erum orðin þreytt á því að þióna guðum lyginnar og ranglætisins, heiftarinnar og >i- beldisins oss til ófarnaðar og er- um korrfín í alls þrot á refilstig- um stríðs og nauða. Þá heyrist röddin hans mild og hógvær: Ger ið iðrun og trúið fagnaðarboð- skapnum. Sannlega segi ég þér, enginn getur séð guðsríki nema hann endurfæðist. Guð er kærleik ur og hver sem lifir í kærleikan- um er í guði og guð í honum. Hans vé eru ekki voldugar byggingar af steini eða marmara vor á meðal og jafnast ekki á við þau musteri, sem Mammoni eru reist um víða veröld, því að hið , ytra svarar .iafnan til þess innra og þessi rödd er enn ekki sterk í sál vorri. En samt er kirkjan hans hér við veginn og hefir ekki verið rifin enn þá, að vísu lágreist og fátækleg, en þó tákn pess, að maðurinn lifir ekki af einu sam- an brauði. ■Satt, er það að vísu, að sjálfur meistarinn hirti ekki um að koma fram með ytri tign eða ljóma. — Hann reið á ösuufóla til sinnar unnhcfðar og kirkjurnar hans líkjast allt of viða þessari óásjá- legu skepnu. En þá átti hann þó vini, sem breiddu pálmablöð og jafnvel yfirhafnir sínar á veginn fyrir hann. Hin veglegustu musteri ' guðs eru ávallt h.jörtun, sem trúa. En hversu raikil er trú þeirra, sem hvorki fara úr yfirhöfninni né eiga nokkurt pálmablaðið til að skreyta veg mannkynsfrelsarans? ALLT A MÆTAST Á EFSTA STAÐ Rennum aftur sjón vorri til kyn slóðanna, sem koma og fara. Hvert stefnir þessi óendanlega sveit? Hvar stöðvast múgurinn, sem eng- inn fær tö!u á komið? Opinberunartoók Jóhannesar segir hið sama og skáldið íslenzka, tveir vitranamenn sjá hina sömu sýn. Múgurinn stöðvast ekki fyrr en á hinum efsta stað: Þeir stóðu frammi fyrir hásæt- inu og frammi fyrir lambinu, skrýddir hvítum skikkjum, og höfðu pálma í höndum. Og þeir féllu fram fyrir hásætinu á ásjón ur sínar og tilbáðu guð og sögðu: Lofgerðin og dýrðin, og vizkan og þakkai'gcrðin og heiðurinn og mátturinn sé guði vorum um ald- ir alda. Þetta er það takmark, hátt og fjarlægt, sem hin stríðandi kirkja Krists hefir ævinlega séð fyrir augum sér. Til þeása eru kirkjur byggðar að vera í fararbroddi, að þar megi þrá hugans rísa hæst, þar megi sál vor verða skyggnust á hin eilífu ^annindij.þar. raegi öld ur hinnar jarðnesku ástríðu dvína SíSdarsölfun á Seyiisfiröi Það hefur verið annríki á Seyðisfirði undanfarna daga sem annars staðar, þar sem síld hefur vcrið söltuð. Mynd þessi er tekin þar íyrir nokkrum dögum. — Ljósm.: Óskar Hólm. MatvælaframleiMa |>arf naoðsynlega að aukast ÁR HVER fjölgar fólkinu í heiminum 30 milljónir, dag hvern fjölgar -þeim munnum, sem metta þarf, um 80 þúsundir. Hungurs- neyðin í „fátækrahverjum“ heirns er meiri nú en fyrir og rétt eftir heimsstyrjöldina síðari, dag hvern breikkar bilið á milli þeirra, sem vel eru settir, og hinna, sem búa við bág kjör. Mat- vælaframleiðsla í heiminum þyrfti að vaxa um lYz% árlega til að fullnægja fólksfjölguninni, og til þess að bæta kjör þeirra, sem svelta, þyrfti matvælaframleiðslan að aukast um a. m. k. 3—4%. AUKA ÞARF AÐSTOÐ Svo þunglega horfir í þessum efnum í dag. Unnið er að því eftir megni að auka matvæla- framleiðslu í samræmi við fólks- fjölgunina, en það virðist verða örðpgra með degi hverjum. — Matvæla- og landbúnaðarstofnun S. Þ. (FAO) hefur því á nýjan leik snúið sér til þeirra landa heims, sem bezt eru sett, með beiðni um auknar fjárveitingar og aukna tæknilega aðstoð. Verði þessi aðstoð ekki auk- in til þeirra landa, sem dregizt hafa aftur úr, menningarlega og tæknilega, hefur það í för með sér, að hætta verður við ýmsar framkvæmdir, sem þegar eru hafnar þar, og neyðin í þessum löndum verður enn meiri en nú er. — JARÐABÆTUR Nauðsynlegt er ,að hefja rót- tækar ráðstafanir í þessum lönd- um, hefja verður jarðabætur og breyta stefnunni í verðlagsmál- um á þann veg, að landbúnaður gefi meira í aðra hönd en nú er. Hér, sem á öðrum sviðum, er landbúnaðar- og matvælastofn- unin reiðubúin að hjálpa með ráðum og dáð eftir því sem efni leyfa. Nú lætur stofnunin í té upplýsingaþjónustu, tæknilega aðstoð, aðstoð til ríkisstjórnanna við framkvæmd sérlegra áætl- ana og samræmingu einstakra framkvæmda við alþjóðlegar endurréisnaráætlanir, sem gerð- ar eru til langs tíma. FISKVEIÐARNAR VERÐUR EINNIG AÐ BÆTA Þá hefur matvæla- og land- Frh. á bls. 8. hin skammsýna sjáifselska, sem berst um veraldargæðin, víkja fyrir þessari hugsun: Skammvinna ævi þú verst í vök þitt verðmæti gegnum lífið ei' fórnin. En til þess veit eilífðin alein rök, Með því einu móti gerist það kraftaverk, sem dýrlegast er, og guð mun að lokum vinna á öllum lýð. En það er endurfæðingin, upp hafning hins jarðneska lífs til æðri og dýrlegri tilveru í himnun- um. — Eilífa lagið hljómar innst í sál- inni og það gleymist aldrei að fullu. r A Esju í fyrsta sinn FYRIR utan smávegis smala- mennsku í æsk'u hef ég aldrei á fjöll kornið. Og frckar hef ég litið niður á fjallgöngubröltið, er ég nefndi svo, hjá fólki yfirleitt. En einhvern tíma verður allt fyrst. Kvöld eitt í síðastliðinni viku greip ég á lofti tilkynningu frá Ferðafélagi íslands um gcngu ferð á Esju næsta morgun. Og í fáum orðum sagt tók ég hina óvenjulegu ákvörðun að fara í þessa fjallgöngu. Dagurinn (nán- ar tiltekið síðastliðinn sunnudag- ur) rann upp bjartur og fagur eins og allir dagar nú um la.nga hríð. Lagt var af stað kl. Ð frá Hótel Borg og borgáðir farssðlar um leið. Gjaldið var aðeins 20 krónur. Við ókum upp að Ártúni á Kjalarnesi, því ætlunin var að hefja gönguna þar. Það var vel til fundið, því að í hópferðum eru alltaf einhverjir, sem ó /anir eru fjallgöngu, og er þá bezt að byrja gönguna á sem mest aflíð- andi stað, þó gangan sjálf, er á fjallið kemur, verði lengri. — Einnig sést í góðu skyggni betur niður Hvalfjörð og Akranes er þessi leið er farin heldur en þeg- ar gengið er upp hjá Mó'úlsá, sem mun vera algengast. Hópurinn var mislitur, en mest bar þó á ungu fólki, meira að segja kornungu, og það þótti mér gaman að sjá. — Allir voru ákaf- ir fyrsta áfangann en hér sann- aðist sem oftar, að kapp er bczt með forsjá. Þeir fyrstu á íyrsta áfanganum urðu síðastir á topp- inn. — Margt var skrafaö, og hlegið á leiðinni og slík óhöpp eins og vasaklútur sem fauk íyrir björg, skóhæll sem sat efLir i sprungu, brotinn vasapeli í rass- vasanum, myndavél sem aldrei var til taks á réttum tíma, en var að hengja mann þess á milii, skrámur á hnjám og höndum að ótöldum svitanum, sem maður næstum synti í, — þetta var allt saman prýðilegt. Þægileg til- breyting frá rölti um göturnar og bíóferðum. Og útsýnin, brenn- heitt sólskinið og tært loftið, því er ekki hægt að lýsa í svona stutt um þanka. Eina von mín og til- gangur með þessum línum er að vekjá áhuga fólks, sérstakléga þess unga, á að skreppa á Esju, sem er alveg í hlaðinu hjá okkur. Ég ætla að gera það að minnsta kosti á hverju sumri hér eftir. X

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.