Morgunblaðið - 22.08.1953, Qupperneq 14

14
MORGUN BLAÐIÐ
Laugardagur 22. ágúst 1953
SUÐURRÍKJAFÓLKIÐ
SKÁLDSAGA eftir ednu lee
Framhaldssagan 13 |
fannst mikið til alls koma, hús-
gagnanna, gluggatjaldanna sem
Jiáðu alveg niður á gólf og silfur
húnaðarins á bakkanum. Þó var
cg ekki svo hugfangin af um-
tiverfinu, að ég vissi ekki af því
að Oakes sat við hliðina á mér j
í legubekknum og að öxl hans
isnerti öxlina á mér og ég fann að
hann horfði á mig dökkum aug-
unum,
Þetta varð aðeins fyrsta heim-
sóknin af mörgum sem við ung-
frú Mabie áttum eftir að fara til
Carr-fólksins. í fyrstu létum við
kiakkarnir okkur nægja að fara
Út á svalirnar og dansa. Laura
Lee dansaði við Bucky, bílstjór-
ann, sem virtist líta mjög niður
á okkur og tiltektir okkar. —
Seinna urðum við hugrakkari og
stálumst burt í bílnum. — Laura
I.ee sat í framsætinu hjá Bucky
og Oakes og ég í aftursætinu.
Þegar leið fram í ágúst vorum
við farin að aka í langar ferðir.
Það var næstum orðið dimmt
eitt kvöldið þegar við komum
heim og ókum í gegn um hliðið,
en það var þó ekki svo dimmt að
við sæjum ekki bílinn sem stóð
fyrir framan dyrnar og þjóninn,
sem lyfti ferðatöskum af honum.
Þegar Oakes varð að orði: „Hver
fjandinn, pabbi er kominn heim“,
íann ég að nú var alvara á ferð-
um.
Hávaxinn maður kom fram í
dyrnar og beið þangað til bíll-
inn nam staðar og Oakes, Laura
Lee og ég stigum út.
„Komdu sæll, pabbi“, sögðu
systkinin, en hann svaraði varla
kveðju þeirra. Hann sagði Bucky
. að fara ekki með bílinn því að
hann ætti að aka gestunum
heim. Svo sneri hann sér að
Lauru Lee og Oakes. „Farið þið
inn, börnin góð, mamma ykkar
bíður eftir ykkur“. Hann sneri
sét- að mér með sömu hátíðlegu j
kurteisinni. „Ég er viss um að
þessi unga stúlka afsakar ykk-
ur
Þau fóru inn. Laura Lee leit
til min yfir öxlina um leið. Ég
bjóst við að herra Carr færi inn
iíka og hallaði mér upp að súl-
unni við tröppurnar til að bíða.
„Þér viljið kannske gjarnan fá
meira ljós?“ sagði hann og
’ kveikti á lampanum yfir dyrun-
‘um svo að framhlið hússins varð
fcöll upplýst. Hann ætlaði að fara
'iinn en honum varð þá litið á
!jxnig og hann nam staðar.
I Eftir dálitla þögn spurði hann:
„Eruð þér nemandi hjá frú
,jPlummer?“
I »Já“.
§ Aftur varð þögn, en svo sagði j
^hann: „Ég minnist þess ekki að .
Ihafa heyrt nafn yðar“.
Ég sagði honum hvað ég hét.
| Hann horfði enn á mig dökk-
I um augunum, alvarlegur á svip,
| en snöggvast brá fyrir einhverju,
Isem líktist brosi á vörum hans.
I „Þér eruð sennilega skynsöm
| stúlka“, sagði hann, en það var
I ekki sagt mér til hróss, heldur
1 fannst mér hann eiga við það, að
I ég hefði komið þessari heim-
í sókn í kring.
| Laura Lee birtist aftur í dyr-
* unum, greip um hönd mína og
| dró mig á eftir sér. „Jessica, ég
« sagði mömmu að þú værir hérnd
og hana langar til að sjá þig“.
Þegar ég streittist á móti, sagði
hún: „Vertu ekki að þessu, Jess-
® ica, komdu nú“.
Ég leit á herra Carr. „En faðir
þinn. . ..“
Hún hnykti til höfðinu með
gamla þrózkusvipnum. „Vertu
, að ,þ«S|4- Mpeyywi^mg^r til
Hún leiddi mig í gegn um stór-
an móttökusal og inn í lítið her-
bergi innar af honum. Þar sat
móðir hennar fyrir framan arin-
inn. Hún hafði ekki tekið af sér
hattinn og fíngert andlitið var
fölt og þreytuiegt. Augun voru
háiflokuð undir þungum augna-
lokunum, en þegar við komum
inn leit hún kæruleysislega upp,
eins og sá, sem er of veikur til
að láta sig gesti eða aðra skipta
máli.
„Svo þetta er hin dásamlega
Jessica". Rödd hennar var hljóm
laus og varla meira en hvískur.
„Já, frú“. Þegar ég svaraði
gætti ég þess að tala eins lágt og
hún, þvi að mér fannst hún vera
svo lítið raunveruleg, svo frá-
brugðin öllum jarðneskum ver-
um, að hún gæti horfið sjónum
okkar þá og þegar.
„Laura Lee hefur sagt mér svo
margt um yður“. Um leið og hún
talaði horfði hún beint í augu
mér. „Hún segir mér — að þér
hafið misst foreldra yðar“.
„Já, frú“, sagði ég aftur.
—o—
Augnalokin sigu. aftur yfir
augun, en svo leit hún á mig.
„Það þykir mér leitt. Móðir yð-
ar — foreldrar yðar, hefðu getað
verið hreikin af yður. Þér eruð
svo fallegar“.
„Þakka yður fyrir, frú Carr“,
sagði ég og snöggvast horfðumst
við í augu. 1
Þá kom herra Carr inn um
dyrnar næstum hljóðlaust. Hann
gekk rakleitt til konu sinnar og
hallaði sér yfir hana. „Þú þreytir
þig um of, vina mín“, sagði hann.
Hann talaði með sömu alvarlegu
röddinni og hann hafði talað við
mig.
Hún leit sljóum augunum af
mér og til hans. „Já, ég er
þreytt“, sagði hún.
Laura Lee og ég fórum út á
tröppurnar þar sem Bucky beið
með bílinn.
Næsta morgun kom ég við hjá
ungfrú Mabie til að spyrja hana,
hvað hún vildi fá á morgunverð-
arbakkann, en herbergið var
mannlaust. Þetta kom mér mjög
á óvart, því að ekki var orðið
áliðið morguns.
Ég spurði Pearlie, sem var að
sópa gólfið í anddyrinu niðri,
hvort hún hefði séð ungfrú
Mabie. Hún hallaði sér fram á
sópskaftið og kinkaði kolli alvar-
leg á svip. „Hún fór yfir í húsið
til frú Plummer. Það var sent
eftir henni. Faðir ungfrú Lauru
Lee kom anandi hingað í morg-
un og heimtaði að fá að tala við
frú Plummer“.
Mér fór ekki að verða um sel.
„Var herra Carr hérna?“
„Já. Hann stikaði fram og aft-
ur um gólfið á meðan verið var
að koma boðunum til frú Plumm
er. Hún sendi mig upp til að
segja ungfrú Mabie a.ð hún vildi
finna hana, og vesalings ungfrú
Mabie varð svo hrædd, að hún
ætlaði ekki að komast í spjarirn-
ar fyrir skjálfta“.
Ég vissi ekki fyrr en ég var
komin á harðahiaup yfir garð-
inruog í áttina að húsi Plummers-
hjónanna. í huganum leitaði ég
fram setningar tl þess að sanna
sakleysi ungfrú Mabie. „Við
fengum hana til þess. Hún vissi
ekkert".
Ég lét fallast niður í stól í and-
dyrinu, þegar ég héyrði raddir
handan við hálfopnar dyrnar í
stofunni.
Það var rödd ungfrú Mabie, ör
væntingarfull og biðjandi, eins
og ég hafði búist við. „Ég leit
ekki þannig á það“, kjökraði
hún. „Kjánalegt, já og hugsunar-
laust, það skal ég viðurkenna, en
ekki óheiðarlegt".
„Af minni reynslu", sagði frú
Plummer, „hef ég komizt að
þeirri niðurstöðu, að það kallist
til óheiðarleika að svíkja gefin
loforð. Auk þess hafið þér dregið
í skítinn hið flekklausa orð, sem
hefur ævinlega farið af skóla
mínum. Eins og þér hljótið að
skilja get ég ekki þolað slíkt“.
Sektartilfinningin gagntók mig
svo að mér hitnaði allri. Ég stóð
upp og ætlaði að ganga inn í
stofuna til að viðurkenna sekt
mína og lýsa yfir sakleysi ung-
frú Mabie, en þá fór hún aftur
IJfsalan
heldur
Nýjar vörwur:
Stuttkápur frá kr. 35090Ö
Oragtir frá kr. 350,00
lCvöldpils verð kr. 150,00
Næloublússur verð kr. 95,00
Ýmsar aðrar vörur
á ótrúlega lágu verði.
Notið þetta einstæða tækifæri.
—JlbatlrœL
LL>
mMESBðtf Æ
%1
L Ó H E L E I
Þýzkt ævintýri
Svo var það einu sinni, að Hermanni varð reikað niður
að klettinum. þar sem hann og Lórelei höfðu svo oft hitzt.
Og þaf fór hann að rifja upp endurminningarnar um hana,
Þegar Hermann hafði setzt á steininn, fann hann til und-
arlegra tilfinninga. Iðan gjálfraði og suðaði, seiðandi og
laðandi við klettinn. Það var eins og Lórelei breiddi faðminn
út á móti honum þar niðri, og hann sæi gullhár hennar
flaxast í bárunni.
Hann beið ögn við, en hafdísin laðaði og seiddi. Hermann
stökk fram eða var það kannski Lórelei, sem seiddi, það
veit enginn. En það tók enginn faðmur á móti honum. Hann
var maður og gat hvorki lifað né andað niðri í djúpinu. Þar
var dauðinn — dauðinn einn. Hefði hann staðið við orð sín,
hefði öðruvísi farið.
Síðan eru liðin mörg þúsund ár. Rínarkonungurinn og
Rínarmeyjarnar eru hætt að koma á land og sjást, og menn
eru enda hættír að trúa, að þau séu til. En öðruhvoru kemur
Lórelei upp á klettinn og syngur þar svo töfrandi sætt, sorg-
lega og undurfagurt, að sjómaðurinn gleymir að gæta segls
og ára, og fylgir svo riddaranum af Greifasteini út í dauð-
MIJRHIJÐIJNARNET
MÓTA- 0€ BINDIVÍR
rrmjin ;r«i
Ibúð óskast
Útlend hjón með 1 barn, óska eftir 3—5 herb. íbúð, nú
þegar eða í haust. — Get lánað peninga eða borgað
fyrirfram. Einnig útvegað atvinnu. — Tilboð sendist Mbl.
fyrir hádegi á mánudag merkt: „U.S.A. —685“.
— Morgunblaðið með morgunkaffinu —
ann.
Ég veit ekki af hvers konar völdum
svo viknandi dapur ég er.
Ein saga frá umliðnum öldum
fer ei úr huga mér.
Það húmar og hljóðlega rennur
í hægviðri straumfögur Rín,
hinn ljósgullni bjargtindur brennur,
þar biíðust kvöldsól skín.
MARKAÐURINN
Hafnarstræti XI.
ENDIR.