Morgunblaðið - 24.09.1953, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 24. sept. J 953
Vörugeynda óskast
Ca. 70—100 ferm. vörugeymsla óskast á leigu. I
■
■
Upplýsingar i síma 7482. I
[■■■»■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■■■■■■■■■■■■■■■
með vélum 1 dömu- og barna
fatnað o. fl. — Fjöldi af nýj-
um munstrum — Ný, erlend
ísaúmsdama.
Plisseringar, margar gerðir.
Gerð hnappagöt.
! Klæðum hnappa og sylgjur.
Kósar.
| Zig-Zag saum og húllföldun.
Sími 82481
[ FA.SlEfiGM.lK ;
: :
• vorar, kvikmyndahus, veitingasalir með tiiheyrandi og I
* eignarlóð, eru til sölu. — Upplýsingar gefur í
: :
Theodor Jónsson, Vesturgötu 17, símar 10!fr og 6666. j
: SELFOSSBÍÓ H. F.
ílfcsfv'öruverz&un i
■ ■
■ ■
■ ■
■ ■
: óskar eftir búðarplássi, helst í eða við miðbæinn. ■— :
■ ■
■ Einnig kæmi til greina kaup á matvöruverzlun á góðum j
j stað. — Tilboð sendist blaðinu merkt: „Búð — 734“. |
■ ■
SAMDWICH SPRED
M AYOMMAISE
Fyrirliggjandi
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
Lítið notuð
HIJSGÖGISI
til sýnis og sölu í dag á milli kl. 5—7 og 8—10,
að Hringbraut 113, I. hæð t.v.
3—5 herbergi cg eídhús
óskast til leigu 1. október.
KARL JOIIANNESSON,
Sími 1636 og 3577.
G. E. C.
rs'ifmagsnspexur
lýsa bezt og endast lengst.
Helgi Magnússon & Co.
W. C.
bursta-
hylkin
nýkomin.
Ilelgi Magnús-
son & Co.
Hafnarstr. 19.
Amerískar
BADVOGIR
í mörgum litum. — Smekk-
leg tækifærisgjöf.
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19.
SACHIfJR
Mótavír
Múrhúðunarnet
nýkomið.
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19.
MALMIMG
l’enslar
og amerískar
niúlningarullur
fyrirliggjandi.
Helgi Magnússon & Co.
Hafnarstræti 19.
Guðmundur Davíðsson
ln memorian
í DAG er Guðmundur Davíðsson,
fyrrum kennari og umsjónar-
maður Þingvalla, borinn til mold-
ar. Mér er bæði Ijúft og skylt að
mæla nokkur orð eftir hann, ekki
af því að við værum svo mjög
kunnugir, heldur fyrir það, hve
ötullega hann barðist alla æfi á
móti ráni og gripdeildum úr
skauti jarðar, hve vel hann
brýndi fyrir mönnum að raska
ekki jafnvægi náttúrunnar og
hvernig hann reyndi að kenna
samtíðarmönnum sínum að fara
með náttúrugæðin á réttan hátt.
Ef frá er skilið það, sem Sæ-
mundur Eyjólfsson skrifaði um
landeyðingu í Búnaðarritið rétt
fyrir aldamótin, munu skrif Guð-
mundar Davíðssonar vera nærri
hið eina, sem heyrist um þessi
mál í þrjá tugi ára. Skrif hans
eru þó ekki mikil að vöxtum, en
hinsvegar er mjög vel gengið frá
öllu af hans hendi. Bezta ritgerð
hans mun vera greinin „Rán eða
ræktun“, sem birtist í tímaritinu
Rétti árið 1923. Greinin er aðeins
64 blaðsíður, en hún er einstök í
sinni röð. Þar er bennt á skað-
semi rányrkjunnar og andvara-
leysi þjóðarinnar. Málflutningur
allur er prýðilega rökstuddur en
ályktunum stillt í hóf. Af því má
ráða, að Guðmundur hefur haft
afar næmt auga fyrir náttúrunni,
og hann hefur aflað sér tölu-
verðrar þekkingar á þessu sviði,
gkki aðeins austan hafsins held-
ur er hann og vel heima í mörgu,
sem Bandaríkjamenn hafa gert
um þessar mundir, og var það
ekki almennt þá, að menn leit-
uðu fræðslu þangað.
Þessi ritgerð verður áreiðan-
lega alltaf hjartfólgin öllum sem
unna gróðri og dýralífi landsins.
Hún ber að vísu merki síns tíma,
en ér ótrúlega glögg og framsýn.
En greinin mun hafa sætt sömu
örlögum og frækornin, sem falla
í grýtta jörð. Fáir munu hafa
rumskað, er hún kom út, og eng-
inn vaknað, enda var þá
mikil deyfð yfir öllu á þessum
sviðum. Greinin mun þó geym-
ast lengur en- flest annað, sem
ritað var um þessar mundir, og
síðar mun verða vitnað í hana til
að sýna að hér hafi þó verið hugs
andi menn innan um andvara-
lausa gróðurræningja.
Okkur, sem nú vinnum í þeim
anda, sem Guðmundur Davíðs-
son kenndi, þykir hann á' stund-
um nokkuð strangur og gera of
miklar kröfur að því er náttúru-
vernd varðar, en ást hans á lifi
og gróanda hefur verið svo sterk,
að hann hefur hvorki þolað und-
anbrögð né málamiðlun.
Guðmundur Davíðsson var
kennari að menntun og stundaði
lengi kennslu við barnaskólann
í Reykjavík. Á fyrstu árum skóg-
xæktarinnar fékkst hann mikið
við gróðursetningu, og var hann
meðal annars einn af þeim, sem
störfuðu við gróðursetningu
furulundsins á Þingvöllum. —
Þegar auglýst var eftir ung-
um íslendingum til skógar-
varðarnáms var hann einn af
umsækjendunum, en þótti þá of
roskinn, þar sem hann var kom-
inn að þrítugu. Voru yngri menn
ráðnir til þess, og munu það hafa
verið Guðmundi mikil vonbrigði.
Bar hann ávallt hlýjan hug til1
skógræktar og gaf m. a. út ágætar |
leiðbeiningar um trjárækt, lítið
kver, sem mun vera í einu því
minnsta broti, sem nokkur ís- j
lenzk bók hefur verið gefin út í. i
Guðmundur Davíðsson mun I
fyrstur hafa átt hugmyndina að
friðun -Þingvalla, og þegar Jonas
Jónsson kom því máli áleiðis,!
skipaði hann Guðmund fyrsta
þjóÓvarðsvörðinn og gengdi hann
b’ví starfi fram til 1940. Eftir að j
Guðmundur lét af störfum flutt-
ist hann aftur til Reykjavíkur og I
vann þá við störf á Alþingi urr
nokkur ár jafnframt því, sem
sem hann sinnti hugðarefnum
sínum.
Þeim fækkar nú óðum, mönn-
unum, sem lögðu út í lífið um
síðustu aldamót. Fyrir margt er
sú kynslóð athyglisverð og okkur
til góðs fordæmis. Ungmenna-
félagsskapurinn stóð þá með
miklum blóma, og upp úr jarð-
vegi hans hafa margii- styrkir
stofnað runnið, sem helgað hafa
landinu líf og krafta sína. Guð-
mundur Davíðsson var einn af
þeim, einlægur og óhvikull við
áhugamál sín. Sjálfsagt hefur
honum oft hrosið hugur við skiln-
ingsleysi landa sinna, en málstað-
ur sá, sem hann baiðist fyrir og
átti hug hans allan, mun að lok-
um sigra. Menn geta aldrei notið
góðs af náttúrunni, nema með
því að hlýða lögmálum hennar.
Guðmundur Davíðsson var
fæddur 8. nóvember, 1874 og
skorti því tæpa tvo mánuði í að
verða 79 ára, er hann ándaðist
hinn 13. september. Hann var
kvæntur Málfríði S. Jónsdóttur
og áttu þau tvö börn, Klöru og
Davíð Atla. Þau hjón urðu fyrir
þeirri þungu raun að sjá á bak
einkasyni sínum 18 ára árið 1938,
og mun Guðmundur vart hafa
borið barr sitt eftir það.
Nú hefur Guðmundur lokið
þeirri skuld, sem allir verða að
greiða, en eftir stendur rriinning
um mætan mann og leiðsögn
hans til þeirra, sem landið erfa.
Hákon Bjarnason.
„Ljésið sera hvarf"
NÝLEGA hlustaði ég á jarðar-
för. Þá jarðarför sem ómögulegt
er að gleyma. Það var þriggja ára
barnið Daðey María — sem hljóp
svo langa slysaleið — til að yfir-
gefa jörðina okkar. Öll íslenzka
þjóðin hefur heyrt þá harmsögu
frá upphafi — beðið milli vonar
og átta, eftir góðri úrslitafrétt.
Og hún kom — svona.
Einu sinni enn er það augljóst
hvað litlu við ráðum. Hvað líf
vort er lítil fleyta á stóra haf-
inu. Jafnvel móðurástin — svo
hátt sem hún gnæfir — verður
þó að beygja sig fyrir afli örlag-
anna og sterku röddinni sem tal-
ar og það verður“.
Þessi litla stúlka hefur korpizt
ótrúlega langan veg. En ekki
skulum við láta okkur detta í
hug að hún hafi verið þar ein á
ferð. Ónei. Guð er ekki svo langt
í burtu að slík atriði fari framhjá
umhyggjunni hans. Ég er viss
um, að Daðey litla hefur verið
studd sterkri hönd og leiðin orðið
létt, heim til föðurhúsanna. „Leyf
ið börnunum að koma til mín —
og bannið þeim það ekki, því að
slikra er guðsríki".
Þetta er kveðja hins fullkomna
kærleika, til okkar mannanna.
Það eru svo margir sem stríða
við vanmátt sin.n í sorg og öðr-
um vandamálum. Trúið þvi öll.
Ástríku, syrgjandi foreldrar, að
barnið ýkkar, er ekki dáið. Því er
að eilífu óhætt.
Kristín Sigfúsdóttir,
frá Syðri-Völlum.