Morgunblaðið - 04.11.1953, Blaðsíða 10

10
MORGUN BLAÐIÐ
Miðvikudagur 4, nóv. 1953
Ttr ? ie -a g -ae. -a r. "Jg... ra g .a e ti
LJÓNID OC LHMBIB
EFTIR E. PHILLIPS OPPENHEIM
Framhaldssagan 20
höfuð hans. Tottie Green streitt-
ist við að snúa sér í stólnum,,
hann hélt á einhverju óheillavæn
legu milli fingranna. í því að
Fred seildist eftir öðrum hníf,
kvað við rödd stúlkunnar.
„Láttu hann vera, fíflið þitt!“
hrópaði hún ofsalega. „Þú getur
látið hann bíða betri tíma. Þið
eyðileggið allt ef lögrelgan kemst
í spilið. Láttu hann fara, heyr-
irðu það?“
Tottie Green gældi við gikk-
inn á skammbyssunni, jafnvel
eftir að David var farinn. Fred
læddist meðfram veggnum með
hníf í hendinni, en David beið
ekki boðanna. Hann skellti aft-
ur hurðinni á eftir sér og hljóp
niður þrepin. Þegar hann var
sestur inn í bílinn, leit hann upp
í gluggann. Tottie Green starði
niður til hans og á bak við hann
stóð Belle. David lyfti hattinum
og hún sendi honum fingurkoss.
Svo ók bíllinn burt.
—o—
Húsið nr. 17 A við Johnstræti,
þar sem David bjó, hafði verið
breytt í vígi. Þar voru þrír þjón-
ar, algerlega vankunnandi í
þjónsstörfum, en stundaði dag-
lega æfingar í skóla Abbs. Full-
komnustu tækjum gegn innbrot-
um hafði verið komið fyrir. Daw-
son hafði strangar fyrirskipanir
um að hleypa engum inn, jafn-
vel ekki fjölskyldumeðlimum.
David varð því ekki lítið hverft
við, er hann gekk inn í bókaher-
bergið og fann þar fyrir gest sitj
andi í mestu makindum, lesandi
í blaði. Og ekki varð undrun hans
minni þegar gesturinn lagði frá
sér blaðið og það kom á daginn
að þetta var ung, afar fögur
stúlka með gullið hár og blá
augu, yndislegan munn, lítil en
fögur vexti.
„Hver eruð þér eiginlega, og
hvað eruð þér að gera hér?“
spurði hann.
Hún virti hann fyrir sér, góð-
látlega og athugandi. Hún fleygði
frá sér blaðinu og settist upp í
stólnum.
„Einmitt það“, sagði hún. „Þér
ættuð ekki að þurfa að spyrja
svona. Þér ættuð að muna eftir
kunningjum yðar. Blessunin hún
frænka mín hefur komið hingað
og ber það út um allt, að hún
hafi sætt svívirðilegri meðferð.
Sá mikli maður, Napoleon fjár-
málanna, eins og blöðin kalla
hann sir Matthew var einnig gerð
ur afturreka. Ég komst að þeirri
niðurstöðu, að ég yrði að takast
á hendur að bjóða yður velkom-
inn í fjölskylduna aftur“.
„Væri yður á móti skapi að
segja mér hver þér eruð og hvern
ig þér komust inn?“ spurði hann.
„Ég skal segja yður hver ég
er, þó þér ættuð að vita það án
þess“, sagði hún, „en alls ekki
hvernig ég komst inn. Ég .. “.
Hún þagnaði allt í einu. Augu
hennar virtust verða stærri og
kringlóttari.
„Standið nákvæmlega svona!“
sagði hún áköf. „Já! Ég vonaði
það og nú veit ég það. Þér eruð
innbrotsþjófurinn minn!“
„Er ekki þetta fremur einhliða
leiksýning?“ spurð: David góð-
látlega. „Mér virðist skemmtun-
in vera öll yðar megin.“
Hún benti fingri að honum,
íbygginn á svip.
„Munið þér ekki eftir því?“
spurði hún með áherzlu. „Síðasta
kvöldinu af niðurlægingartíma
yðar — þegar þér tilheyrið glæpa
mannsstéttinni — þér voruð að
bjástra við lítið skrín í svefn-
herbergi frú Frankley —þar sem
þér höfðuð engan rétt til að vera
skiljið þér — og þér fundið
stóra gimsteininn — og lituð upp'
og sáuð mig allt í einu?“
„Guð sé oss næstur!“ hrópaði
hann. „Þér voruð stúlkan í bláa
náttsloppnum”.
Hún brosti og röddin varð alúð
legri.
„Það gleður mig að þér tókuð
eftir honum“, sagði hún. „Ég er
það gamaldags, að ég er ekkert
sérlega hrifin af sloppnum, en
mér finnst þessi einkar klæðileg-
ur og þegar maður dvelur í húsi
þar, sem hætt er við eldsvoða eða
innbroti, er þeir vissulega gagn-
legir. Ég myndi aldrei hafa kom
ið mér að því að standa þarna á
náttkjólnum einum og horfa á
yður“.
„Viljpið þér segja mér nokk-
uð?“ spurði hann og horfði
hvasst á hana. „Þegar þér sáuð
mig, þá segið að ég hafi haldið
gimsteininum — Meyjartárinu,
eins og hann er nefndur“.
„Það gerðuð þér sannarlega
fullyrti hún. „Það glóði á hann
í lófa yður“.
„Jæja þá, þér munið ef til vill
fleira“ hélt hann áfram. „Strax
og ég sá yður, tók ég til fót-
anna. Hvað gerði ég við gim-
steininn?“
„Látið ekki svona barnalega",
svaraði hún. „Auðvitað fóruð þér
með hann. Hann hefur ekki fund
ist og frú Frankley hefur fengið
vátrygginguna greidda.“
„Ég fór með hann!“ endurtók
hann. Hún kinkaði kolli.
„Hafið þér hann ekki núna?“
spurði hún lítið eitt vonsvikin.
„Ég vonaði að hann væri kom-
inn í eigu ættarinnar fyrir fullt
og allt“.
Hann þagði andartak, og horði
fram fyrir sig í þungum þökkum.
Svo yppti hann öxlum, eins og
hann varpaði þessum hugsunum
frá sér.
„Segið mér nú hver þér eruð
' og hvernig á því stóð að þér vor-
uð þarna þetta kvöld?“ sagði
hann. „Með ánægju", svaraði
hún, „en hvernig væri að fá sér
vindling og kokteil? Ég þorði
ekki að hringja bjöllunni, skilj-
ið þér, því ég vissi að Dawson
gamli myndi vísa mér á dyr. Yð-
ur mislíkar ekki að ég skyldi
kom'a, eða hvað?“ sagði hún og
brosti. „Ég ákvað að hitta þrjót-
inn í fjölskyldunni með ein-
hverjú móti“.
David sem ekki hafði látið sér
bregða frammi fyrir skammbyss
og hníf, sem flaug framhjá
höfði hans fyrir lítilli stundu,
var í kynlegum vandræðum í ná-
vist þessarar meinlausu, undar-
legu stúlku, sem brosti svo töfr-
andi.
„Allt, sem þér óskið“ sam-
þykkti hann, „en eruð þér ekki
fremur ung til að drekka kok-
teil?“
Hún hló góðlátlega að honum.
„Reyndar er ég af gelgjuskeiði,
og mér var sagt hér um daginn,
í fullri alvöru, að ég væri á
góðri leið með að pipra, og ég
veit að mamma er áhyggjufull af
því ég hef ekki verið alvarlega
trúlofuð nema tvisvar sinnum.
En ég get huggað yður með því
að ég verð tuttugu og eins árs
innan fárra vikna“.
Dawson kom inn, og þrátt fyr-
ir langa æfingu brá honum er
hann sá stúlkuna.
„Ungfrú Sophy!“ sagði hann.
„Hvernig gátuð þér — ég bið af-
sökunar, lávarður — ég get ekki
ímyndað mér hvernig ungfrúin
hefur komist inn“.
„Ekki ég heldur“, sagði David
þurrlega, „en þarna er hún. Þér
verðið að líta betur eftir liðs-
mönnunum yðar Dawson. Sendið
hingað te, koktail og vindlinga“.
„Ég ætla að geyma mér kokk-
teilinn þangað til rétt áður en ég
fer — nema þér viljið losna við
mig undireins.“
„Alls ekki“, fullyrti David.
„Úr því þér eruð komnar, eruð
þér velkomnar. Það, sem ég er
að velta fyrir mér, er hvernig
þér hafið komist inn.“
„Ég get ábyrgst“ sagði Dawson
alvarlega, „að ungfrúin kom ekki
inn um aðaldyrnar eða glugga.
Ég hef ekki vikið af verði eitt
andartak og það eru tveir menn
, í forstofunni“.
íoFTLEIÐIfí)
THt- ICUAHDIC
éltUNCS .
ARÐUR
Samkvæmt ákvörðun aðalfundar verður arður
af hlutabréfum í félaginu, fyrir árið 1952,
greiddur á skrifstofu félagsins dagana 5.—30.
nóvember n. k. gegn framvísun hlutabréfa og
arðmiða.
Loftleiðir h.f.
Röskur og áreiðanlegur
sendisveinn
óskast strax.
Sölumiðstöð
Hraðfrystiliúsanna
Upplýsingar ekki gefnar í síma.
- AUGLÝSING ER GULLS ÍGILDI -
Sölumaður
með verzlunarskólamenntun óskast við framleiðslufyrir-
tæki í Reykjavík. — Reglusemi áskilin.
Tilboð ásamt upplýsingum um fyrri störf sendist af-
greiðslu blaðsins fyrir 5. nóv. n. k. Merkt. Framtíð —887.
3
3
»■*
IÐNFYRIRTÆKI
Af sérstökum ástæðum er lítið iðnfyriitæki til sölu
eða leigu nú þegar. Ef um sölu er að ræða, gæti
útborgun orðið kr: 10 þús. en kr: 1000.00 á mánuði
fyrir vélarnar, ef um leigu er að ræða
Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir föstudagskvöld
merkt: „Iðnfyrirtæki —873“.
S
Skrifstofuhúsnæði |
■
Til leigu er húseignin Skólavörðustígur 45. Grunn- tf
flötur hússins er 85 fermetrar. — A 1. hæð eru 3 stofur |
og á 2. hæð 4 herbergi. Auk þess er innréttað húsnæði ■
í kjallara og risi. Til greina kemur að leigja húsið *i
fyrir matsölu, félagsheimili eða léttan iðnað. — Nánari |
upp. gefur Viðar Thorsteinsson, Aðalstræti 7 B, sími 5778. jj!
B .

Loks eru
Frönsku svuntuefnin
k o m i n .
Viðskiptavinir athugið, að magn er mjög takmarkað ■
og að við eigum ekki von á fleiii sendingum af ;
samskonar fyrir jól.
VE8TUROÖTU 3. 8ÍMI 437«
TAFT
í unglingakjóla kr. 38,00 meterinn.
FRÖNSK EFIMI
í peysufatasvuntusett.
MARKAÐURINN
Bankastræti 4
a«Ml
ZEISS-spegiilampar j
■
■ !
fyrir sölubúðir, skrifstofur,
banka, spítala, samkomusali og ■!
■
skóla. Ljósfræðilegar upplýs- 1
ingar frá verksmiðjunni að ■'
kostnaðarlausu fyrir kaupendur ■
■
■
■
Sportvöriihús Reykjav’íkur ■
■
■
Sími 4053 :
IMAU