Morgunblaðið - 05.03.1954, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 5. marz 1954

SJÍCM FQRSYTMNNIl
- RÍKI MAÐURINN -
Eftir John Galsworthy — Magnús Magnusson íslenzkaði
F ramhaldssagan 69
kinn, stúnn og annarshugar, þótt
síóra dagstofan væri uppljómuð
af rafmagninu, sem nýbúið var
að leggja í hana, og hún væri
piýdd með veggábreiðum og
fögrum, dýrum húsgögnum. Og
í stórá gyllta speglinum spegl-
aðist Dresdenar-postulínið með
myndum af ungum mönnum í
þröngum hnébuxum, sem krupu
fyrir brjóstaþrýstnum konum
með litla heimaganga í kjöltun-
um. Jolyon gamli hafði keypt
þetta, þegar hann var ókvæntur,
og honum fannst mikið til um,
hversu frábrugðið það var hin-
um úrkynjaða tízkustíl. Hann
hafði fylgzt betúr með tímanum
en hinir Forsytarnir, en því gat
hann aldrei gleymt, að hann
hafði gefið of mikið fyrir þetta
postulín hjá Jobson. Og hann
sagði oft við June í gremjufull-
tnn og hálf fyrirlitlegum tón:
„Þér finnst ekkert til um
þetta. Það er ekki þess konar
drasl sem þér og vinum þínum
þykir mest um vert, en ég gaf nú
samt sjötíu pund fyrir það“. —
Hann var ekki einn af þeim, sem
fyrirvarð sig fyrir smekk sinn,
þegar hann vissi að hann var
heilbrigður.
Eitt af því fyrsta, sem June
gerði eftir að hún kom heim, var
að fara til Timothy. Hún taldi
sjálfri sér trú um, að henni bæri
að gera þetta til þess að segja
honum frá ferðalaginu, en ástæð-
an var í reyndinni sú, að hún
bjóst við því, að þar yrði hæg-
ast fyrir sig að fá eitthvað að
vita um Bosinney.
Hún hlaut hinar hjartanleg-
ustu viðtökur. Hvernig leið hin-
um kæra afa hennar? Hann hefði
ekki komið frá því í maímánuði.
Timothy frænda hennar liði ekki
vel, hann hefði átt í útistöðum
við sótarann og það hefði fengið
mjög á hann.
June sat þar lengi milli vonar
og ótta. Óskaði einskis fremur
en að Bosinney bærist í tal, en
kveið því þó.
En frú Septimus Small var
eins og iömuð af einhverri ó-
skiljanlegri varkárni og hlé-
drægni. Hún minntist ekkert á
hann og innti June ekkert eftir
honum. í örvæntingu sinni spurði
June að lokum, hvort Irena og
Soames væru í borginni — hún
hefði ekki enn litið til þeirra.
Hester frænka varð fyrir svör-
um. Jú, þau væru í bænum og
hefðu ekkert hreyft sig þaðan.
Hún hélt, að það hefði eitthvað
verið öðruvísi en það átti að
vera með húsið. June hefði sjálf-
sagt heyrt það. Annars skyldi
hún spyrja Juiey frænku um
það.
Jun sneri sér að frú Small,
sem sat bein eins og kerti í stóln-
um, með krosslagðar hendur og
mjög áhyggjufull á svipinn. Hún
þagði lengi við spurningu ungu
stúlkunnar, en þegar hún loks
opnaði munninn, spurði hún,
hvort June hefði verið t nátt-
sokkum á Alpa-hóteiinu, það
hefði auðvitað verið svo kalt
þar.
June sagðist ekki hafa verið í
náttsokkum, sér væri meinilla
við slíkan hégóma. Hún stóð upp
og bjóst til að fara.
Þögn frú Small sagði miklu
meira en mörg orð.
Áður en hálf klukkustund var
liðin hafði June fengið að vita
hvernig í öllu lá hjá frú Baynes
í Lowndrs Square. Hún sagði j
henni, að Soames hefði stefnt |
Bosinney út af húsbyggingunni. •'
June brá ekkert við þessa
fregn, öllu fremur orkaði hún
sefandi á hana. Það var eins og
þessi málssókn vekti nýja von
hjá henni. Henni var sagt, að
málið myndi koma fyrir innan
mánaðar, og litlar eða engar lík-
ur væru fyrir því, að Bosinney
ynni það.
En ég skil ekki, hvað hann get-
ur þá tekið til bragðs", sagði frú
Baynes. „Þetta er mjög bagalegt
fyrir hann, því að hann er eigna-
laus. Og við getum ekki hjálpað
þótt við fegin vildum. Og það er
sagt, að þeir sem lána peninga
vilji alltaf hafa tryggingu, en
hann hefur enga — alls enga“.
Istran á henni hafði aukist tals-
vert upp á síðkastið. Hún var nú
önnum kafin við undirbúning-
inn að hauststörfunum og skrif-
borðið hennar var alþakið af
dagskrám ýmiskonar góðgerða-
stofnana. Hún leit fast á June
gráum páfagauksaugunum.
Roðinn, sem þaut út í kipnarn-
ar á ungu stúlkunni — hún hlýt-
ur að hafa séð bjart vonarljós
renna upp fyrir sér — og gleði-
brosið, sem færðist yfir andlitið
varð lady Baynes minnisstætt á
síðari árum (Boynes var sæmd-
ur aðalsmanns nafnbót, þegar
hann hafði byggt almenna lista-
safnið, sem hefur veitt svo mörg-
um bitling, en verið verkalýðnum
sem það var ætlað, til lítillar
gleði).
Þetta bar við síðari hluta dags
sama daginn, sem Jolyon ungi sá
þau Irenu og Bosinney í garðin-
um, og þennan sama dag fór Jol-
yon gamli líka á fund málflutn-
ingsmanna sinna, Forsyte, Bust-
ard og Forsyte í.......Street.
Soames var þar ekki, hann hafði
farið til Somerset House. Bust-
ard sat niðursokkinn. í vinnu
sína í ynnra herberginu, þar sem
honum var holað niður til þess
að hann gæti afkastað sem mestu
en í fremra herberginu sat Jam-
es, nagaði á sér neglurnar og
fletti málskjölunum í málinu:
Forsyte gegn Bosinney.
Þessi hyggni málafærslumaður
hafði engar áhyggjur heldur
fann öllu fremur til einskonar
þægindakenndar, þegar hann
kynnti sér það atriði málsins,
sem allt valt á. Hin glögga og
heilbrigða skynsemi hans sagði
honum, að ef hann sæti í dóm-
arasætinu, þá mundi hann keki
vera í neinum vanda. En hann
óttaðist það, að Bosinney væri
gjaldþrota, og því myndi Soames
ekkert hafa upp úr krafsinu, og
auk þess verða að greiða máls-
kostnaðinn að sínum hlut. Og bak
við þennan áþréifanlega ótta
duldist annar, ekki jafn skír en
geigvænlegur eins og ljótur
draumur — óttinn við hneykslið
og þetta óhugnanlega mál, sem
hrundið hafði af stað þessu hús-
máli.
Hann leit upp, þegar Jolyon
gamli gekk inn og tautaði: „Góð-
an daginn, Jolyon. Það er orðið
langt síðan, að ég hef séð þig.
Mér er sagt, að þú hafir verið í
Sviss. Það er dálítið leiðinlegt
þetta, sem Bosinney hefur ratað
í. En mér kom þetta nú ekki á
óvart“. Hann rétti fram máls-
I skjölin og leit kvíðafullur á bróð-
ur sinn.
Jolyon gamli las þau þeygjandi
og fleygði þeim svo frá sér.
„Ég skil ekki, hvað það er,
sem gengur að Soames, að vera
að gera veður út af nokkrum
hundruðum punda. Ég hélt að
hann væri vel stæður maður".
Síða efrivörin á James titraði
vonskulega. Hann þoldi ekki, að
ráðist væri á þennan hátt á son
sinn.
„Það eru ekki peningarnir —“
hann nam staðar í miðri setningu
er hann varð litið framan í bróð-
ur sinn, sem horfði fast og hæðn-
islega á hann.
Nokkrar mínútur liðu. Báðir
þögðu.
„Ég er kominn til að sækja
arfleiðsluskrána mína“, sagði
Jolyon gamli að lokum og togaði
í yfirskeggið.
Forvitni James var samstundis
GULLFIiGLINIM
— Finnskt ævintýri —
2
Kóngurinn sendi nú elzta son sinn til þess að leita að fugl-
inum. Hann lét hann fá nesti og nýja skó, og auk þess hest
og þúsund krónur í peningum.
Sonur hans reið nú næstum því stanzlaust í þrjá daga.
Að kvöldi hins þriðja dags, kom hann að stórum og dimmum
skógi. Skógurinn var svo þéttur, að pilturinn gat ekki ferðazt
í gegnum hann. Þá sneri hann hesti sínum við og hélt heim-
leiðis.
Svo fór næst elzti sonur kóngs að heiman, en það fór ná-
kvæmlega eins fyrir honum; hann kom aftur heim. Og ekki
fór betur fyrir þriðja syninum.
Yngsti sonur kóngsins gekk nú fyrir föður sinn og sagði:
„Faðir minn, lofaðu mér nú að fara og leita að fuglinum.
Ég ætla að hafa með mér fjöðrina, sem ég náði af fuglinum.“
Kóngurinn leyfði honum loks að fara, og bjó hann út með
nesti og nýja skó, svo sem hina bræðurna. Einnig gaf hann
honum hest, og þar að auki eins mikla peninga og hesturinn
gat borið.
Pilturinn hélt svo leiðar sinnar, og reið eins langt og vegir
ná. Þá kom hann að stórum skógi. Pilturinn reið, sem leið
lá í gegnum skóginn. Inni í miðjum skóginum reið hann fram
hjá tígrisdýrum og ljónum, en honum heppnaðist að komast
út úr skóginum án þess að verða fyrir svo mikið sem skrámu.
Þegar kóngssonur var kominn út úr skóginutn, kom hann
á breiða velli. Þar voru þrjú leiðarmerki:
Á hinu fyrsta stóð: „Ef þú ferð þessa leið verður þú og
hestur þinn étinn upp til agna.“
M\STII!K,I\
Fyrirliggjandi
I. Brynjélfsson
& Kvaran
LVFTIDUFT í
Fyrirliggjandi

Póóon
&JC
uaran 3
:3
Qriginal-Q DHNER
Saméag nííngarvéf ar
IHargföldunarvélar
Cjadi
aróar Kjiólaóon
Reykjavík
L/
Linoleum
*
gólfdúkur
nýkominn.
^JJeiai
&>Co.
cji nta^naóóon
Hafnarstræti 19. Sími 3184
Miðstöðvaroinar
nýkomnir.

JJróíjartu r &
jarnaóon
Lf.
Grettisgötu 3. Sími 1405.
cYiTinmmniiMKiiimaiHHifeiiirfiiifiiiVrtiffT¥viMiiTV¥iiT«T«~