Morgunblaðið - 09.04.1954, Qupperneq 14

MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 3. apríl 19ó4
' 14

Skugginn og tindurinn
SKÁLDSAGA EFTIR RICHARD MASOH
Framhaldssagan 12
•voru að fara heim til Englands
eftir sumarfrí hér. Dóttir hans
var bara sjö ára.“
„Það er sorglegt“, sagði Doug-
3as.
„Þetta er ekkert réttlæti. Mað-
nr fer að velta því fyrir sér,
hvers vegna slíkt er látig koma
fyrir."
„En súlkan?"
„Þetta virðist ekki hafa haft
hin minnstu áhrif á hana“, sagði
hún. „Það er engu líkara en henni
finnst þetta slys vera tómt gam-
an. Skrítig .... maður skyldi
Jialda að henni fyndist fyrir því
að samstarfsmenn hennar skyldu
fara svona. Ég skil hana ekki.“
Hún hugsaði sig um dálitla stund
og bætti svo við eins og til máls-
bóta fyrir stúlkuna. „Og þó er
aldrei gott að dæma slíkt. Það er
ekki hægt að dæma eftir útliti að
minnsyta kosti. Það eru einmitt
oft þeir sem hlæja, sem þjást
mest.“
—o---
Hann frestaði því að hafa tal
af Silvíu þangað til síðari hluta
dagsins. I kennslustundinni hafði
hún fetið þegjandi með merkis-
svip eins og til að gefa í skyn
að það væri eiginlega fyrir neðan
hennar virðingu að hlusta á það
sem fram fór. Þegar klukkan
hringdi klukkan fjögur kallaði
hann til hennar. Hann bað hana
að koma niður í húsið til sín til
að spjalla við sig.
„Ég get svo sem gert það“,
sagði hún. „En fyrst ætla ég að
fara með bækurnar mínar.“
„Vertu ekki lengi ef þú vilt fá
te hjá mér“, sagði hann.
„Mig langar ekkert í te.“
Hún labbaði út hægt og rólega
eins og til að undirstrika að henni
lægi ekkert á. Douglas fór heim
í hús sitt og settist út á svalirnar.
Brátt kom Ivy með bakkann og
setti hann á borðið vig hliðina
á honum. Hann beið í fimm eða
tíu mínútur en hellti svo í boll-
ann. Það var ekki við öðru að
búast en að bið yrði á því að
Silvía kæmi. Með því viidi hún
sýna að hún réði sér sjálf. En
hann var viss um að fyrr eða
síðar mundi hún koma, þó ekki
væri netna fyrir forvitnissakir.
Það var ekkert í það varið að
vera byltingasinni, nema fá vit-
neskju um það hvað aðrir hugs-
uðu.
Hann hálf kveið því að tala við
hana .... hann hafði ekki ákveð-
ið ennþá hvað hann skyldi segja
við hana. Á meðan hann beið
óskaði hann þess að hann þyrfti
ekki annað en slá upp í bók þar
sem hann gæti fundið viðeigandi
refsingu. Hann mundi eftir bók
með skrá yfir ýmsar refsingar í
skólanum sem hann hafði verið
í sem strákur. Minnsta refsingin
' var sú
fjóra hringi í kring um leikvöll-
! inn fyrir morgunverð. Þyngsta
refsingin var flenging hjá skóla-
stjóranum.
Tuttugu mínútum síðar kom
Silvía. Hún stóð fyrir neðan sval-
irnar.
„Vilduð þér finna mig?“ Það
var eins og hún myndi ekki
greinilega, hvort hann hefði beð-
ið hana að koma.
„Já“, sagði hann. „Ef þig lang-
ar í te, þá stendur bolli handa
þér inni á borðinu.“
„Mig langar ekki í te.“
„Komdu þá og fáðu þér sæti.“
Hún gekk upp þrepin og reyndi
að sýna kæruleysi í fasi. — Hún
var aðeins tólf ára, en eftir út-
liti var hún miklu fullorðins-
legri en tólf ára stúlkur eru al-
mennt í Englandi. Hún var fædd
á Jamaica, ljós á hörund með
hrokkið hár og smágert fölt and-
lit, sem hefði getað verið laglegt.
En svipur hennar var alltaf til-
gerðarlegur. Hún vildi gefa það
í skyn með látbragði sínu að hún
væri fullvaxin kona.
Hún settist og krosslagði fæt-
ur og beið þess með merkissvip
að Douglas leysti frá skjóðunni
svo hún gæti farið.
„Ég er alltaf að heyra frá öðr-
um, hvað þér líði, en þú kemur
aldrei til mín sjálf. Ég vildi miklu
heldur heyra það frá þér sjálfri
hvernig þér líkar hér.“
„Herra Pawley hefur auðvitað
sagt yður frá benzininu", sagði
hún og glotti út í annað munn-
vikið. „Mér er alveg sama. Hann
getur trúað Alice ef hann vill
það.“ Hún horfði í augu hans, en
þó var eins og hún sæi hann alls
ekki heldur notaði hún aðeins
augun til þess að gera orð sín
meira sannfærandi. „Mér stend-
ur núkvæmlega á sama um það.
Hinar stelpurnar geta gert það
sem þeim sýnist. Mér stendur á
sama um þær ailar.“
„Þér finnst varla gaman að
vera hér úr því þú hugsar þann-
ig“, sagði hann.
Hún yppti öxlum. „Þær eru
allar afbrýðissamar gagnvart mér
eins og þær voru í skólanum sem
ég var 1 síðast.“
„Varstu ánægð þar?“
„Eg hata alla skóla“, sagði hún.
„Það gera margir. Ég gerði það
sjálfur. Að minnsta kosti hataði
ég fyrsta skólann sem ég gekk í,
en svo fór ég í skóla sem mér
fannst ágætur."
„Ég hata alla skóla.“
„Hvað finnst þér þá bezt?“
Finnst þér bezt að vera heima?“
„Stundum.“
„Hvað finnst þér lang-skemmti
legast?"
„Að gera það sem ég vil.“
„Og hvað er það?“
j Hún yppti aftur öxlum. „Æ ..
ég veit ekki .. fara á bíó .. fara
j út .. ég hata Jamaica. Ég vil eiga
heima í Bandaríkjunum.“
| „Hefur þú nokkurn tima komið
þangað?“
Hún leit aftur á hann.
„Auðvitað.“
„Hvert fórstu?“
„Um allt“, sagði hún dálítið
hikandi. „Ég hef verig í Washing-
ton og New York.“
| „New York er skemmtileg
borg. Finnst þér það ekki? Hvar
bjóstu þegar þú varst þar?“
Aftur kom hik á hana. „Nú, ég
á marga kunningja þar ég bjó
hingað og þangað. Ég man ekki
einu sinni hvar.“ Hún hafði litið
undan en nú leit hún aftur á
hann. „Ég bjó heima í íbúðum
fólks.“ Sennilega hafði henni ein-
hvern tíma verið sagt að maður
gæti ekki horft beint í augu á
fólki, ef maður sagði ósatt og hún
hafði því tamið sér að gera það.
Hann vildi ekki að hún vissi að
hann áliti að hún væri að skrökva
því þá fengi hún enn aðra ástæðu
til að fjandskapast við hann, svo
hann snéri sér undan og sagði:
„Já, þar stendur þú mér fram-
ar. Mig hefur alltaf langað til að
fara til Bandaríkjanna. En ég hef
ekki komizt þangað ennþá.“
„Það er dásamlegt þar“, sagði
hún og það var auðséð að henni
létti. „Það var einmitt þess vegna
meðal annars sem þær þoldu mig
ekki í hinum skólanum . . ég
vissi miklu meira en þær allar.“
„Og hverjar voru hinar ástæð-
urnar?“
„Ég gerði það sem engin þeirra
þorði að gera.“
„Hvað var það?“
Hún setti upp þóttasvip eins og
til að sýna honum að hún væri
hvergi hrædd. „Til dæmis skrif-
aði ég karlmönnunum bréf“,
sagði hún. „Við máttum það ekki
en mér var alveg sama.“
IJTILEGUlVIAÐIJRIlMiM
22.
hef engu við að bæta,“ sagði Þorfinnur og stóð upp af stóln-
um, sem hann hafði setið á. |
Komið var kvöld, þegar hér var komið, og gengu þeir
Þorfinnur og Tani því út í afhýsi það, sem þeir áttu að
sofa í. I
Næsta dag fóru þeir Þorfinnur og Tani til fjalls og höfðu
þaðan með sér ýmsan farangur úr bælum sínum. — Um
veturinn reru þeir svo hjá Haka, og varð sá bátur lang-!
hæstur eftir vertíðina. — Þorfinnur reyndist fyllilega þriggja ;
manna maki við alla vinnu, og einnig dugði Tani vel, og
að hmn seki átt“aðhíaupa , ha§aði sér 1 ÖUu sem nýr maður vmri' ~ Aldrei urðu Þeir
t missattir um veturinn, enda var Tani orðinn gerbreyttur
frá því sem áður var.
Um vorið kom Þorfinnur að máli við Haka og tjáði hon-
v.m, að nú færi að styttast til þess tíma, er hann hyrfi á brott,
hann hefði ekki ætlað að dveljast þar nema um veturinn.
Haki hvatti hann þá til að vera kyrran, og róa með sér
lengur. En Þorfinnur afþakkaði boðið, og kvaðst nú hafa
orðið sterka löngun til fjallanna. — Hann kvaddi síðati
og hélt sem leið lá til fjalla með þunga byrði af kornvöru
og öðrum varningi, sem hann hafði orðið sér út um fyrir
kaup það, sem honum hafði áskotnazt fyrir aflahlut sinn
hjá Haka. — Einnig samdist þeim svo um, að Þorfinnur sæi
þeim mæðginum fyrir reyktum laxi en hann fengi í stað-
inn hangið kjöt og fleira, sem hann vanhagaði um.
Þorfinnur dvaldist árum saman á fjöllum uppi, en hafði
þó af og til samband við Haka og móður hans, sem ávallt
tóku honum vel.
Um síðir fór hann þó til byggða og dvaldist þar það sem
eftir var ævinnar.
S Ö G U L O K
AMERÍSKIR
BORÐLAMPAR
Höfum fengið nýtt úrval af borðlömpum.
Verðið v:ð allra hæfi.
J4áL kf.
Austurstræti 14 — Sími 1687
Lífstvkki
Korselett
Magabelti
Brjósíahaldarai
■4
Hvergi annað
eins úrval.
1
Skólavörðustíg 3 — Simi 4473.
Utsæði
Afhending útsæðis hefst í dag í skála Skóiagarða
Reykjavíkur við Lönguhlíð.
Opið kl. 1—6 e. h.
Ræktunarráðunautur Reykjavíkui.
J