Morgunblaðið - 08.09.1954, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIB
Miðvikudagur 8. sept. 1954 ]
N I C O L E
Skáldsaga eftir Katherine Gasin
1
Framlialdssagan 36
og elskuleg. En sú staðreynd að
hann var Ameríkumaður, hafði
það í för með sér, að hún setti
hann ekki í þann þrönga hóp, sem
hún vildi að Iris veldi sér mann
úr. Frá sjónarhóli Irisar, var
England eina land veraldarinn-
ar, sem nokkru máli skipti, og
synir Englands voru salt jarðar-
innar; hún leit á alla aðra menn
sem útlendinga og um leið ekki
eins mikils virði og Englendinga.
„Frank Meredith er að fara,
Nicole“ sagði hún. „Hann bíður
, í anddyrinu til þess að fá að
kveðja þig. Vertu aðlúðleg
við hann, góða; hann er mjög
eskulegur maður.“
Nicole sá stríðnisglampann í
augum Lloyds, þegar hún gekk
áleiðis til dyra. Hún sá að hann
vissi eins vel og hún, hvað Iris
átti við með orðalaginu „elsku-
legur maður“. Hvernig hún tal-
aði til Nicole sýndi, að kunnings-
skapur við Meredith átti að halda
sér. Hún gekk fram í anddyrið.
Frank beið rétt við útidyrnar, og
er hún nálgaðist, sá hún, að hann
leit óþolinmóður á úr sitt. hað
var sýnilegt, að honum féll illa,
að vera látinn bíða — svo að
hún fór sér hægt af einskærri
stríðni. Hann gekk á móti henni
og mælti til hennar velhugsuðu
og vel orðuðu boði um hádegis-
verð að tveim dögum liðnum.
Lcgar hann tók upp minnisbók
og skrifaði nafn hennar niður, þá
hafði hún það á tilfinningunni,
að honum þætti sem hann hefði
sýnt henni mikla sæmd og virð-
ingu. Hann stakk bókinni í vas-
ann og kvaddi með gusti — eins
og maður í utanríkisþjónustunni
sem hefur orðið vel ágengt Og
síðan hraðaði hann sér til bif-
reiðar sinnar.
Lloyd hitti hún fyrstan manna,
er hún kom aftur inn í borð-
stofuna. Hann stóð í dyrunum,
sneri sér að henni og sagði: „Jæja
er vinur okkar í utanríkisþjón-
ustunni farinn?“
„Já, hann hefur kvatt.“
„Þáðirðu boðið?“
„Hvernig veiztu að hann bauð
mér út?“
„Eg sá þessa litlu rauðu bók
hans. Ég gat mér til um hitt.“
„Athugull ertu“, sagði hún með
þjósti.
Hann hló glettnislega.
„Hvað finnst þér svona hlægi-
Iegt?“ spurði hún.
„Eg hugsa að þér finnist ekki
síður en mér, að þessar hefð-
bundnu venjur enska aðalsins dá-
lítið hlægilegar."
„Það eru nú ekki aðeins Eng-
lendingar, sem hafa í heiðri hefð-
bundnar venjur — Ameríku-
rnenn geta nú stundum verið
skrítnir líka.“
„Já, vissulega geta Armeríu-
rnenn verið svo. En það eru að-
eins mjög fáir.-Flestir Ameríku-
menn unna frelsi sínu meir en
svo, að þeir vilji binda sig við
ákveðna persónu, aðeins vegna
þess að það eykur á virðingu
þeirra, að hafa sézt í fylgd með
henni. Ameríkumenn eru þannig,
að þeir eru með stúlku aðeins ef
þá langar til þess — ef svo er ekki
þá sjást þeir ekki með henni.
Þannig er það ekki hér. Frank
Meredith er maður í góðri stöðu.
Hann er áhrifamaður, og hvað er
mikilsverðara fyrir hann en að
komast í góð efni.“
Hún andvarpaði óþolinmóð.
„Ekki veit ég, hvers vegpa við
stöndum hér og ræðum Frank
Meredith, Mér finnst hann ekki
vera skemmtilegt umræðuefni."
„Finnst þér það ekki?“
j „Ó, Lloyd. Þú ert einkennilegur
í kvöld. Hvað er að þér?“ Hún
brosti blíðlega til hans. „Þú ert
þó ekki afbrýðissamur?“
„í garð hvers — Frank Mere-
diths?“ Hann hló aftur. Síðan
varð þögn. „Eigum við ekki að
gleyma þessu öllu saman? Það
er einhver að leika „Skuggavals-
inn“. Við skulum dansa.“ Hann
tók um hendi hennar og leiddi
hana fram í autt anddyrið.
| Hann þrýsti henni að sér í
dansinum. Þau voru laus við um-
heiminn — hérna í hálfrökkri
anddyrisins. Varir hans snertu
hár hennar — og hún brosti.
Allt í einu fann hún að hann
^ hætti að hugsa um dansinn og
sleppti henni. „Fari það norður
og niðui“ sagði hann. „Sjáðu
þarna“.
I Hún sneri sér við og sá hvar
, Gerry og Richard stóðu í dyrun-
1 um, Gerry, stríðnislegur á svip,
; handlék hálfreyktan vindling í
ákafa; Richard, rjóður af ergelsi,
. horfði löngunaraugum á hana.
„Skemmtirðu þér vel, Fenton?“
spurði Gerry.
j Nú fann hún allt í einu, að
! hún elskaði Lloyd — hún vissi
að hún hafði gert það vikum sam
an. Og hún fann það á sér, að
. hann hefði tjáð henni ást sína
þetta kvöld, ef Gerry og Richard
hefðu ekki truflað þau. Hún ótt-
aðist, að þegar hann segði henni,
að hann elskaði hana, þá mundi
| hann biðja hennar. Hún fylltsist
kvíða.
í speglinum horfði hún á handa
hreyfingar Ellen er hún burstaði
hár hennar. Nicole varð hugsað
um frelsi sitt, og unni því meir en
nokkru sinni áður. Hún vildi vera
frjáls — að minnsta kosti eitt ár
ennþá. Það myndi hann ekki
vilja. Hann mundi ekki vilja bíða.
En hún ætti engra kosta völ.
Hún var enn of ung til að gift-
september næstkomandi, þegar
hún yrði tuttugu og eins árs.
Hún strauk hendi sinni eftir
brún snyrtiborðsins, og hugsaði
um það, hvort hann myndi skilja
hana — hún vonaði að hann
myndi gera það. Hann var ekki
ósanngjarn; hann vissi hve mjög
hún elskaði lífið og hve gaman
henni þótti að njóta þess. Hann
var þannig, að hann myndi skilja
hennar sjónarmið ekki síður en
sín eigin. Hann var ekki maður,
sem flanaði að neinu. Hann vildi
vera viss um allt, sem hann legði
út í. Hún brosti lítið eitt, er hún
allt í einu mundi, að hann hafði
aldrei ennþá sagt að hann elsk-
aði hana — hvað þá, að hann
hefði beðið hennar. En hún var
áhyggjulaus. Hún hafði lært að
þekkja hann á þessum tveimur
árum. Hann mundi biðja hennar
— það var hún fullviss um.
7. kafli.
Ákaft lófaklapp kvað við í leik
húsinu og þung tjöldin féllu fyrir
sviðið.
Nicole var í öðrum heimi af
hrifningu og ánægju yfir leikn-
um La Source, er hún sneri sér
að Gerry og sagði dreymandi.
„Þetta var dásamlegt."
Hann var á sama máli — því
er hann sá hrifningarsvipinn á
Nicole hafði hann ekki kjark í
sér til annars. Fólkið hvarf smám
saman úr stúkunum umhverfis
þau. Hann leit í kringum sig, en
skyndilega var hurðin að stúku
þeirra opnuð. Gerry leit við.
„Bren!“ sagði hann. „Af öllum
mönnum!"
Komumaðurinn rétti fram
hendina. „Ég hef mjög lítinn
tíma, því ég er hér með mörgu
fólki.“
Gerry kynnti Nicole. „Þetta er
Brendan O’Faolain. Bren — ung-
frú Rainard.“
Brendan brosti. „Við höfum
sézt áður, ungfrú Rainard. í gær
á málverkasýningunni.“
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
19.
Bikarar úr gulli og silfri, gimsteinum settir höfuðbún-
ingar gestanna, og hinar skrautlegu silkiyfirhafnir þeirra
og viðhafnnrbúningar, allt glitraði þetta og blikaði í hinni
ljómandi skæru ljósbirtu.
Frammistöðumenn, hlaupandi fram og aftur, báru fram
dýrar krásir. Alls voru framreiddir sex réttir matar með
tuttugu tegundum krása í hverjum rétti; kjöt og fiskur, og
margs konar villibráð ríkulega kryddað. Og gnægð af dýr-
mætu kryddbrauði og sætindum, svo að hver gæti tekið
það sem hann vildi. Enginn hafi sem sé ástæðu til að kvarta
um svengd.
Byrlararnir fylltu hvern tæmdan bikar á ný, og himnesk-
Hinir tveir konungar töluðu mjög alúðlega saman, og
júlí næsta ár. Breiðslubandalagið hefur mjög orðið til þess
afréðu sameiginlega að leggja af stað til landsins helga í
aprílmánuði. En þó að þessir tveir þjóðhöfðingjar gætu verið
vopnbræður, mátti þó hver maður sjá, að þeir gátu aldrei
orðið vinir.
Enginn getur vænzt þess, að ljón og refur lifi saman í
sátt og samlyndi, en þannig virtust þessir konunglegu
frændur vera.
Filippus var vitur maðUr og kænn, en hann var ekki ást-
sæll, því að hann var kaldlyndur og fólkið þráir að hlýja
sér við eld göfugrar sálar.
Skömmu seinna kom nokkuð fyrir, sem breytti öllum
lífsferli mínum. Einn morgun í dögun lagði Ríkharður kon-
ungur af stað með hirðmönnum sínum á villisvínaveiðar
í skóginum.
Ég reið á eftir de Columbieres húsbónda mínum og bar
veiðispjót hans, sem hann hafði til vara.
í TÆKIFÆRISVERÐ
■
Skór og fatnaður
■
j lítið eitt gallað selt fyrir ótrúlega lágt verð.
■
■
■
Komið strax og opnað er,
■
■ meðan úrvalið er mest.
■
■
■
■
I Verzlioaiira Garðastræti 6
Heildsölubirgðir:
j Urynjólpóóon &T* ^J\v
varan
NÆLONSOKKAR.
ULLARSOKKAR
ÍSGARNSSOKKAR
Heildsölubirgðir:
íslenzk erlenda verzlunarfélagið H.F.
Garðastræti 2 og 4 — Sími 5333.
ATVINNA
Laghentur maður, helzt vanur, getur fengið atvinnu !
nú þegar á málningarverkstæði okkar. — Uppl.
(ekki í síma) gefur verkstjórinn.
RÆSIR H.F.
■ WIHUMIWW