Morgunblaðið - 07.08.1955, Síða 14

' 14
MORGVNBLAÐID
Sunnudagur 7. ágúst 1955 ]
LEIÐTOGI FOLKSINS
EFTIR JOHN STEINBECK
Framhaldssagan 1
SÍBDEGIS á laugardag rakaSi
Bill Buck, nautahirðir, saman síð
ustu stráunum úr gamla hey-
stakknum og fleygði þeim í smá
ílygsum á heykvíslinni, yfir vír-
girðinguna til nokkurra lystar-
lítilla nautgripa.
Hátt í lofti hrakti marsstorm-
urinn smá skýhnoðra á undan
sér, eins og reykjarmekki úr fall-
hyssukjafi og þaut í runnunum
uppi á hálendinu.
Jody, litli drengurinn, kom
labbandi heiman frá húsinu og
var að borða þykka, smurða
brauðsneið. Þegar hann gekk drc
hann fæturna, sem honum hafði
verið sagt, að sliti mjög góðu skó-
leðri.
Hópur af hvítum dúfum flugu
upp frá dökka kýprestrénu, um
leið og Jody gekk fram hjá því,
flögraði nokkrum sinnum í kring-
um það og settist svo aftur á sama
stað.
Hálfvaxinn, gulflekkóttur kettl
ingur kom hlaupandi út úr for-
stofu svefnhússins, stökk á stirð-
um fótunum yfir götuna, snéri
við og flýtti sér svo sömu leið t.il
baka.
Jody þreif stein, til þess að
henda í hann, en varð of seinn,
því kötturinn var kominn í felur
áður en steininum hafði verið
hent. Hann kastaði því steininum
upp í kýprestréð og stökkti hvítu
dúfunum á flótta í annað skipti.
Þegar drengurinn kom að
eydda heystakknum, hallaði
hann sér upp að gaddavírsgirð-
ingunni: „Heldurðu að þetta
verði allt? spurði hann.
Hinn miðaldra nautgripahirðir
stöðvaði raksturinn og rak kvísl
ina niður í jörðina. Síðan tók
hann svarta hattinn af höfðinu og
greiddi úr hári sínu með fingrun-
um:
„Já og ekkert verður skilið eft-
ir nema það neðsta, sem er gegn-
blautt af jarðraka", svaraði hann.
Síðan setti hann hattinn aftur á
höfuðið og neri saman sigggrón-
um höndunum.
„Hérna er líklega mikið af mús
um“, sagði Jody spyrjandi.
„Alveg fullt af þeim“, svaraði
Billy. Allsstaðar morandi af mús-
Um“.
„Kannske ég gæti þá kallað á
hundinn og veitt mýsnar, þegar
þú ert búinn að taka heyið?“
„Það er ég viss um“, svaraði
Bill Buck. Hann tók all stóra visk
.af blautu botnheyinu á kvíslina
og kastaði upp í loftið og þegar
í stað þutu þrjár mýs upp og
grófu sig, dauðhræddar, niður í
heyið aftur.
Andlit drengsins Ijómaði af
ánægju við þessa sjón. Þessar
feitu, gljáandi, hrokafullu mýs
höfðu þegar fengið sinn dóm. f
átta mánuði höfðu þær lifað og
aukíð kyn sitt í heystakknum,
án þess að þurfa að óttast ketti,
gildrur, eitur eða Jody. Þær
höfðu þrifizt og dafnað í öryggi
sínu og orðið hrokafullar og feit-
ar.
En nú var ógæfustund þeirra
runnin upp. Engin þeirra skyldi
lifa það að líta morgunbjarma
næsta dags.
Bill leit til hæðadraganna, sem
umluktu staðinn: „Kannske væri
betra að þú talaðir við föður
þinn, áður en þú gerir það.“
„Gott og vel. Hvar er hann þá?
Ég ætla að spyrja hann strax“.
I „Hann reið eitthvað inn á há-
| lendið, eftir miðdegisverðinn.
j Hann kemur sjálfsagt fljótlega
við að honum myndi standa alveg
á sama um það“.
Þegar Billy tók aftur til við
vinnu sína, sagði hann með
áhyggjusvip: „Þú ættir nú samt
sem áður að nefna það fyrst við
hann. Þú veizt hvernig hann er“.
Jody vissi hvernig hann var.
Faðir hans, Carl Tiflin, varð að
gefa leyfi til alls, sem var gert
þar á heimilinu, hvort sem það
var áríðandi eður ei
! Jody lét sig síga niður með
girðingarstaurnum, unz hann sat
flötum beinum á jörðinni. Hann
horfði um stund á litlu, vind-
hröktu skýin, sem þyrluðust um
himinhvolfið:
„Heldurðu að það fari að rigna
bráðlega, Billy?“
j „Það getur vel komið til mála.
Vindurinn gerir auðvitað sitt
gagn, en hann er bara ekki nógu
mikill“.
I „Ég vona bara, að það komi
ekki rigning, fyrr en ég er húinn
að drepa bölvaðar mýsnar".
Jody leit um öxl, til þess að
sjá hvort Billy hefði veitt hinu
karlmannlega blótsyrði nokkra
athygli, en hann hélt áfram við
vinnu sína, án þess að bera fram
nokkra athugasemd.
Jody snéri sér við og horfði upp
á hæðina, þar sem vegurinn lá.
Hæðin lá böðuð i fölu sólskini
vetrardagsins, silfur-þistlar, blá-
ar lúpínur og nokkrir valmúar,
blómstruðu á milli salvíu-runn-
anna. Og í miðjum hlíðunum sá
Jody litli Doubletree Mutt, svarta
hundinn, þar sem hann hamaðist
við að grafa sig inn í íkornaholu.
! Allt í einu hætti hundurinn að
i grafa og virtist stirðna upp. Hann
gekk aftur á bak út úr holunni
og horfði upp á hæðina, í áttina
til skarðsins, sem vegurinn lá í
gegnum.
i Jody renndi einnig augunum
þangað og sá föður sinn, á hest-
baki, bera við fölt loftið. á hæð-
inni, og halda svo niður eftir
veginum heim að húsinu. Hann
hélt á einhverju hvítu í annarri
hendinni.
I Drengurinn spratt á fætur:
„Hann hefur fengið bréf“, hróp-
aði hann og hljóp af stað heim
til hússins, því að sennilega yrði
bréfið lesið upphátt og þá vildi
hann vera viðstaddur.
Hann varð á undan föður sín-
um heim að húsinu og hljóp þeg-
ar inn. Hann heyrði Carl Tiflin
stíga af baki og leiða hestinn með
fram húshliðinni, þar sem Billy
myndi svo taka við honum, teyma
hann inn í hlöðuna, leysa af
honurp hnakkinn og hleypa út,
að því loknu.
Jody hljóp beina leið inn í eld-
hús: „Við höfum fengið bréf“
hrópaði hann.
Móðir hans leit upp frá steik-
arpönnunni: „Hver er með það?“
„Pabbi. Ég sá hann halda á
því“.
Nú kom Carl inn í eldhúsið og
móðir Jodys spurði: „Frá hverj-
um er þetta bréf, Carl?“ |
Hann hleypti brúnum: „Hvern-
ig vissirðu að ég var með bréf?“
Hún kinkaði kolli í áttina til
drengsins: „Jody sagði mér það“.
Faðir hans leit gremjulega til
hans: „Hann er farinn að skifta
sér af öllu, nema því sem honum
sjálfum kemur við. Hann er með
sitt stóra nef niðri í öllu, sem
honum er alveg óviðkomandi“.
Frú Tiflin hikaði, en sagði svo:
„Hann er bara látinn vera of
iðjulaus. Jæja, frá hverjum var
svo bréfið?“
Carl starði stöðugt á Jody: „Ég
mun áreiðanlega sjá um, að hann
fái nóg að hugsa um, ef hann
gætir sín ekki betur eftirleiðis“. !
Hann rétti fram innsiglað bréf:
„Ég býst við, að það sé frá föður
þínum“. |
Frú Tiflin tók nál úr hári sínu
og opnaði með henni umslagið.
Hún kipraði saman varirnar og
Jody sá, hvernig hún renndi aug-
unum fram og aftur eftir línun-
um um leið og hún las.
„Hann segir, að hann ætli að
koma á laugardaginn og dvelja
hjá okkur í nokkra daga. En —
en það er jú laugardagur í dag
svo bréfinu hlýtur að hafa seink-
að“.
aftur“.
Jody studdi sig upp við einn
girðingarstaurinn: „Ég býst nú
SVERTIIMGJADRENGURINIM
2.
Þar eru litlir drengir á hans aldri og aðrir eldri. Mbyame
hugsar með sér, að næsta dag skuli hann finna sér leik-
félaga í skólanum, sem pabbi hans ætlar að hafa, já, dug-
lega drengi, sem geta leikið við sig í skóginum.
Um kvöldið heldur trúboðinn samkomu í skýli, sem verð-
ur að duga í staðinn fyrir samkomusal, og þar er alveg fullt
af fólki, heiðingjum og kristnum.
Nóttin kemur skyndilega. Já, nótt með hvíld og frið fyrir
hina kristnu, en ótta og skelfingu fyrir heiðingjana.
Þegar guðsþjónustunni er lokið næsta morgun, býður
trúboðinn öllum börnunum að koma til skólans. Öll börnin
verða eftir í salnum.
Ó, það er svo gaman fyrsta daginn! Um 20 næstum nakin
börn eru skrifuð inn í skólann og fá sæti á trjágreinum,
sem eru hafðar fyrir bekki. (
Stærsti drengurinn, Abyagha. sem er um það bil 14 ára,
er þegar að verða lítill maður. Hann þykist vera heldur
meiri en hinir, talar hátt í skólanum, stríðir félögum sín-
um til hægri og vinstri og fer síðan burt án þess að hlusta
. á hina hvetjandi rödd trúboðans. Hann var svo þreyttur að
| verða stöðugt að hlusta með athygli. Það er alveg nýtt fyrir
Íhann. Hann kom heldur ekki aftur næsta dag. j
Eftir nokkra daga er Mbyame orðinn vinur allra jafn-’
aldra sinna, og þeir leika sér saman í skóginum eða fiska
í fljótinu. J
Eins og önnur Fang-börn, byrjar Mbyame að leggja snör-
ur í skóginum, án þess þó að fara langt frá götutroðn-
ingunum.
Okkar vinsælu amerísku
Straubretti
eru komin aftur. — Má hækka og lækka eftir þörfum.
Vönduð — falleg — ódýr
„Geysir“ h.f
„llmurinn er indœll
og bragðið eftir því
44

h.f. {
s
namn.«

Einkaumboð:
Þórður H. Teitsson
Húsmæður Húsmæður
Loksins er Wegolin þvotta
efnið komið.
Þið. sem ekki hafið reynt
Wegolin þvottae'oið, reyn
ið það nú, og þér munuð
sjá, að ódýrast, léttast og
bezt fyrir þvottinn, er
Wegolin þvottaefnið.
Wegolin er einnig mjög
gott til þvottar á matar-
ílátum o. fl.
Athugið, að hver pakki
inniheldur V2 kg.
Grettisgötu 3 — Sím' 80360.