Morgunblaðið - 11.01.1956, Síða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 11. jan. 1958
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framiialdssagan 45
og við riðum upp úr fjörunni,
nagði Anna Kristín. — Móðga
ég, ef ég bið þig að fara aðra
leið heim en ég? Mig langar til
að vera ein. — Ertu viss um
að þú viljir ekki að ég sér þér
Bamferða? — Já. — Heldurðu að
hann sé þess virði? Hún horfði
fram undan sér nokkra stund áð-
ur en hún svaraði: — Hefurðu
spurt sjálfa þig hvort ég er þess
verð að þú fórnir þér fyrir mig,
eins og þú hefir gert? — Já,
evaraði ég einlæglega. — Og hvað
er svarið? — Að þú ert ekki þess
virði. — Nú, og hættir þér að
þykja vænt um mig þess vegna?
Nei. — Jæja, góða nótt. Hún sló
í hestinn og reið burtu. Ég lét
Gránu lötra heim. Mér var þungt
í skapi.
Tveim vikum síðar komu þeir
aftur, ívar og Ove. Heimanmund-
ur minn sem var fullkomlega það
eem prestkonu sómdi, var kominn
um borð í Sæúlfinn. Systir mín
hafði látið sækja ýmislegt að
Eiði, sem hún taldi mér nauð-
synlegt að hafa meðferðis, en
mest var tekið úr búi Mæris.
Giftingin fór fram í kyrrþey
eamdægurs. ívar var svaramaður
minn, en skrifarinn eiginmanns
míns.
Öllum héraðsbúum þótti víst
meira en lítið undarlegt, að eng-
in veizla var haldin, en ég kærði
mig kollótta. Bæði var það, að
ívar var félítill og varla fær
um að halda kostnaðarsama brúð
kaupsveizlu og svo fannst mér
að tilfinningar mínar væru slík-
ar, að ekkert sérstakt tilefni væri
til fagnaðar.
Það er sagt að brúðkaupsdagur-
inn sé fegursti dagurinn í lífi
konunnar. Minn brúðkaupsdagur
var dapurlegur, og þann dag
komst ég að því enn þá einu
einni, að barátta mín fyrir vel-
ferð systur minnar, ást mín til
hennar, kvöl og fórn hafði verið
érangurslaus Önnu Kristínu
yrði ekki bjargað.
Þá fjórtán daga, sem við vor-
um einar heima, tók hún upp sína
fyrri hætti. Hún fór oft ein að
heiman, ríðandi, og var lengi í
burtu. Hún varð blómlegri og
fegurri en nokkru sinni fyrr og
yfir henn hvíldi sami seiðandi
þokkinn og þegar Randulf gisti á
Mæri. Ég vissi ástæðuna til þessa,
en ég þorði ekki að láta hana
í ljós.
Þegar skipið, sem flutti ferða-
langana heim aftur, lagðist að
bryggju, hjálpaði Ove ívari í
land. fvari var þungt um allar
hreyfingar og sársaukadrættir
voru á fölu andlitinu. Sviti stóð
á enni hans. Ég leit skelfingu
lostin á Ove, en hann forðaðist
augnaráð mitt.
Eftir að giftingin hafði farið
fram, höfðum við nóg að gera
að taka saman það síðasta af
farangrinum, kveðja vinnuhjúin
og fleira. Loks stóðum við Ove
ferðbúin í stóru stofunni. Prest-
urinn var farinn. ívar sat við
gluggann og horfði út. Systir mín
kom inn og Dorothea á eftir
henni. Sú síðarnefnda bar bakka
með vínglösum og flöskum. sem
hún setti á borðið. Anna Kristín
helti í staupin og rétti okkur þau.
Það sæmir ekki annað en við
drekkum skilnaðarskál þína, syst
ir, sagði hún. Ég óska þér af öllu
hjarta gæfu og gengis.
Þegar hún rétti ívari staupið
tók hann við því, leit fast i augu
henni og sagðií — Ég vona að
mér verði betra af þessum drykk,
en þeim, sem þú byrlaðir mér til
fétrarinnar. Hún fölnaði og hend-
ur hennar titruðu. — Ég byrla þér
ekki þá drykki, sem þú drekkur á
ferðum þínum. — Hann hló hás-
um hlátri. — Ætli það nú ekki
samt. Þér tekst það eins og annað.
Við skulum hafa glasaskipti, hús-
freyja. Mér finnst það öruggara.
Ég gleymi aldrei þessari sjón:
f var með staupið í hendinni, þung
búinn og ógnandi og Anna
Kristín, náhvít í andliti, orðlaus
og varnarlaus.
Ég gekk til ívars, tók glasið af
honum, bar það að vörunum og
sagði: — Þó að þú vantreystir
Önnu Kristinu þá geri ég það
ekki. ívar reis til hálfs upp úr
stólnum og starði á mig, en Ove
gerði sig líklegan til að þrifa glas-
ið af mér. Ég varnaði honum þess
og tæmdi það. Vínið var sterkt
og sætt. Svo setti ég glasið frá
mér og brosti til systur minnar.
Hún titraði og andardráttur henn
ar var snöktandi. Svo flevgði
hún sér grátandi í fang mér. Hún
grét sárt er hún kvaddi mig litlu
síðar á tröppunum. Sú sýn fylgdi
mér norður til framtíðarheimilis-
ins.
Við fengum góðan byr út fjörð
inn. Mér komu allt í eínu í hug
orð fvars er hann kvaddi mig. —
Hvers vegna bað hann mig að
fyrirgefa sér? spurði ég manninn
minn. Ekki hefir hann brotið
neitt af sér við mig. Hann hló.
— Jú, það hefir hann nú revndar
gert. Hann hefir fært jarðeign
þína á nafn systur þinnar. Þú
verður að horfast í augu við það
að Eiði er veðsett, skógurinn þar
höggvinn og arfur þinn þar með
að engu orðinn. — Þetta er ekki
satt! — Jú, vina mín. Þú verður
að sætta þig við að vera fátæk
eiginkona fátæks prests. Held-
urðu að það hafi ekki verið með
ráði gert að neita Ebbe Carstens-
son um þig? ívar hefði ekki slopp
ið jafn vel frá Ebbe eins og mér
með arfinn. — Hefir hann sagt
þér þetta? Hann hló. — Nei, svo
heimskur var hann ekki. En allt
frá því að hann gaf samþykki sitt
til giftingar okkar, hefi ég vitað
að ekki var allt sem skyldi. —
Þú hefir sem sagt verið viss um
að ég var ekki hin ríka jómfrú
Oming. — Ég get fullvissað þig
um það, mín elskaða eiginkona,
' að þó þú hefðir verið fátæk leigu-
liðadóttir hefði ég viljað fá þig
fyrir konu. Þín vegna óska ég að
eitthvað væri eftir af arfinum.
Þá gætirðu lifað betra lífi. En
við erum ung og þrekmikil og
spjörum okkur. Og ekki vantar
þig hugrekkið. Það veit guð að
ég var dauðhræddur þegar þú
tókst glasið af ívari og tæmdir
það.
— Þú ert ekki með fullu viti,
sagði ég reiðilega. — Jú, en það
er systir þín ekki. Ég veit núna
að hún hafði ekki sett neitt út í
vínið þá, en ég hefi orðið margs
vísari, sem ómögulegt er að
hrekja. ívar var hætt kominn í
ferðalaginu. Hann át og drakk
það sama og ég að undanteknum
magadropunum, þá bragðaði ég
ekki. En litlu eftir að við fórum
af stað varð einn hásetinn lasinn
og ég gaf honum af þeim. Hann
fékk sömu sjúkdómseinkenni og
ívar.
Ég er innilega glaður yfir að
þú ert komin burt frá Mæri. Það
er ekki á færi nokkurs manns að
forða Önnur Kristínu frá örlögum
hennar.
Ég þrýsti hönd hans. — Hvers
vegna talaðirðu ekki við ívar?
Hann horfði niður fyrir sig. —
Ef til vill af því að ég er forlaga-
trúar, ma cherie. Ég álít að hver
manneskja hafi sína ákveðnu
braut, og eftir henni verður hún
að ganga. Við breytum ekki rás
viðburðanna, til þess erum við of
lítils megnug. — Nei, þetta er
ekki rétt hjá þér. Ef svstir mín
hefði ekki verið neydd til að
giftast fvari, þá mundi hún aldrei
hafa látið sér detta í hug.....
— Að drepa hann. Það er satt. En
það er ekki til neins að segja en.
Hún er gift honum og út frá því
verður að dæma. Hvors þeirra er
sökin? Um það veit raunveru-
lega enginn, það er svo margt sem
taka verður til greina. Við vitum
ekkert hvað bíður þeirra, en
Anna Kristín hagar sér heimsku
lega, það verð ég að segja. —
Mér hefir þótt vænst um hana
af öllum, sagði ég, og ég hefi
beðið Guð að varðveita hana frá
þessum glæp, því að hún er
hvorki gædd þeirri slægð né
Vélbótaeigendur
Höfum laus viðlegupláss á komandi vertíð.
Erum einnig kaupendur að fiski.
FISKIiR H.f., Hafnarfirði
Vön afgreiðslustúlka
óskast til afgreiðslu í stórri tízkuverzlur hér í bæ.
Tilboð merkt „Vön afgreiðslu —66“, með upplýs-
- ingum og mynd, er verður endursend, óskast send
á afgreiðslu blaðsins fyrir föstudagskvöld.
SæSgætisbúð
við Laugaveg til leigu. Hægt er að breyta búðinni, ef
óskað er. — Tilboð sendist Mbl, merkt: „Búð — 79“.
Iltsala
a
telpu- og unglingakápum
Laugavegi 166
Kvenbomsur
Hinar marg
eftirspurðu
kvenbomsur
komnar
aftur
Skósalan
Laugavegi 1
Sendisveinn
óskast hálfan daginn, strax
JUUpimULL
Freyjugötu 1 — Sími 7051
Litarmeistari
Ný efnalaug, sem tekur til starfa 1 marz n.k., óskar
eftir manni, sem hefir þekkingu og reynslu í litun ullar-,
baðmullar-, silki- og gerfiefna.
Tilboð leggist inn á afgr. Mbl. fyrir 15. þ. m. merkt:
„Litun —73“.
íbúð tíl leigu
Fimm herbergi og eldhús til leigu á I hæð á Fomhaga
19. — Uppl. á staðnum og í síma 81277
Er kaupandi
að töluverðu magni af góðu notuðu mótatimbri. Tilboð
sendist afgreiðslu Mbl. merkt: „74“, fyrir 16. þ. m.