Morgunblaðið - 18.08.1957, Qupperneq 12

12
MORGVNBL4Ð1Ð
Sunnudagur 18. ágúst 195T
I'
A
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
108 I

„Þér eruð ekki orðinn of gam-
all til þess ennþá“.
„Nei, ég er kannske líkamlega
fær um að eignast börn. En það
var ekki það sem ég meinti. Ég
hef víst alltof lengi verið kvænt-
ur hljóðlátum lestrarlampa. Vit-
ið þér það, hr. Trask, að einu
sinni átti ég líka konu? Ég bjó
hana til sjálfur, eins og þér. Mun
urinn var einungis sá, að mín kona
var aðeins til í huga mínum, en
hvorki gædd holdi né blóði. Það
var skemmtilegt að hafa hana hjá
sér í litla herberginu. Ég var van-
ur að tala, en hún sat og hlustaði
og svo fór hún að tala og sagði
mér frá öllu því, sem fyrir kon-
una kemur í önnum dagsins. Hún
var mjög falleg og hún kunni sér
staklega vel þá list að gera að
gamni sínu. En nú veit ég ekki
hvort ég vildi hlusta á hana. Og
ég myndi ekki vilja gera hana
hrygga og einmana. Og þannig
varð fyrsta áformið mitt að engu“.
„Hvert var svo næsta áform
yðar?“
„Ég talaði einu sinni um það
við hr. Hamilton. Mig langaði til
að stofna bókaverzlun í kínverska
hverfinu í San Francisco. Ég ætl
aði að búa í bakherbergi og hver
dagur átti að líða við samræður
og rannsóknir. Og mig hefði lang-
að til að eiga heilan fjölda af fal-
legu, útskornu blekbyttunum frá
Sung-konugsættinni. Þær eru smíð
aðar úr tré, með útskornum dreka
myndum og blekið er búið til úr
sóti og lími, sem aðeins fæst úr
hám villihesta. Þegar teiknað er
með þessu bleki, er það eðlisfræði
lega svart á litinn, en í augum
manns sýnist það hafa alla heims
ins liti til að bera. Kannske kæmi
svo málari inn í búðina og þá gæt
um við rætt um aðferðir og þrátt-
að um verðið".
„Er þetta líka eitthvað sem þú
býrð sjálfur til?“ sagði Adam.
„Nei, ef þér eruð heilbrigður og
ef þér eruð frjáls, þá myndi mig
1) — Nei, heyrðu nú. Má ég
ekki einu sinni skýra málið fyrir
Sirrí?
Þýðing
Sverru Haraldsson
D----------------------□
langa til að eignast loksins litlu
bókabúðina mína. Ég vildi helzt
af öllu deyja þar“.
Adam sat þögull nokkra stund
og hrærði sykri saman við heitt
teið. Loks sagði hann: — „Und-
arlegt. Það hvarflaði að mér sú
ósk að þér væruð þræll, svo að ég
gæti neitað yður um frelsi. Auð-
vitað getið þér farið hvert sem
þér viljið og hvenær sem þér vilj-
ið. Ég skal m. a. s. lána yður pen-
inga til að kaupa þessa bókabúð
yðar“.
„O, peningana á ég. Hef átt þá
lengi“.
„Mér kom það aldrei til hugar,
að þér mynduC fara frá mér“,
sagði Adam. — „Ég leit á það sem
sjálfsagðan hlut að þér yrðuð allt-
af hjá mér“. Hann rétti úr bak-
inu. — „Gætuð þér frestað brott-
förinni um lítinn tíma?“
„Hvers vegna?“
„Mig langar til að þér hjálpuð-
uð mér við það, að kynnast drengj
unum, venjast þeim. Mig langar
til að endurbæta staðinn hérna,
eða kannske elja hann eða leigja.
Ég verð að fá glöggar upplýsing-
ar um það, hversu mikið fé ég á
eftir og hvað ég get gert fyrir
það“.
„Þér eruð þó líklega ekki að
leggja gildru fyrir mig með því
að segja þetta?“ spurði Lee. —
„Ósk mín er ekki jafnsterk nú
orðið og hún einu sinni var. Ég
er hræddur um að þér gætuð tal-
að mig frá henni, eða það sem
verra væri, haldið mér kyrrum
vegna þess að þér hefðuð þörf
fyrir mig. Reynið að þarfnast mín
ekki, því að það er hættulegasta
tálbeitan fyrir einmana mann“.
„Einmana mann“, endurtók
— Nei, en þú getur verið ró-
legur. Ég skal skýra málið fyrir
henni á eftir.
2) — Andi, hvers vegna þarf
Adam. — „Ég hlýt að hafa verið
blindur og tilfinningalaus fyrst ég
hugsaði aldrei út í það“.
„Hr. Hamilton skildi það“, sagði
Lee. — Hann lyfti höfðinu og það
brá fyrir snöggum glampa í aug-
um hans. — „Við Kínverjarnir
stjórnum vel geði okkar“, sagði
hann. — „Við látum engar tilfinn
ingar í ljós. Mér þótti vænt um
hr. Hamilton. Ég vildi gjarnan
fara til Salinas á morgun, ef þér
leyfið það“.
„Gerið bara það sem yður sýn-
ist“, sagði Adam. — „Guð veit að
þér hafið gert meira en nóg fyrir
mig“.
„Mig langar til að dreifa djöfla-
miðum", sagði Lee. — „Mig lang
ar til þess að leggja steiktan grís
á gröf föður míns“.
Adam reis svo snöggt á fætur
að hann velti bollanum sínum um
koll. Svo gekk hann út án þess
að líta á Lee, sem hreyfði sig ekki
í sætinu.
27. KAFLI.
I.
Þetta ár kom regnið svo jafnt
og hægt, að Salinas-fljótið flæddi
ekki yfir bakka sína. Mjór lækur
féll í krókum og lykkjum eftir hin
um breiða, gráa sandfarvegi og
vatnið var ekki skolbrúnt af leðju,
heldur tært og blátt. Víðirinn sem
óx í árfarveginum var grænn og
laufgaður og brómberjarunnarnir
teygðu ungu, ’iroddóttu greinarn-
ar meðfram jörðinni.
í marz var tíð mjög heit og
sunnanvindurinn blés stöðugt, svo
að laufið á trjánum verptist og
siifurgrá neðri hlið blaðanna sneri
upp.
1 ágætu fylgsni bak við runna
og kjarr og gamla rekaviðar-
kubba sat lítil, grá kanína og
sleikti sólskinið og þurrkaði loðna
bringuna, sem hafði vöknað í
dögginni, þegar hún reikaði um
engið í rökkrinu og leitaði ætis.
Kanínan hrukkaði trýnið og blak
aði eyrunum öðr” hverju, til þess
að heyra betur ýmiss konar hljóð,
sem e. t. v. gátu boðað hættu. —
Hún hafði orðið ver við einhvern
undarlegan titring undir fótum
sér og þess vegna þefaði hún út
í loftið og blakaði eyrunum, en nú
var allt kyrrt og hljótt. Svo hafði
líka eitthvað verið á hreyfingu í
víðirunna, skammt í burtu, en
vindurinn kom ekki úr þeirri átt,
svo að kanínan fann enga lykt af
nálægri hættu.
Undanfarnar tvær mínútur
hafði hún heyrt hljóð sem vöktu
forvitni hennar, en ekki ótta. —
Smellur og því næst þytur, eins
og af vængjum villidúfnanna. Kan
ínan teygði letilega fram aðra
afturlöppina og naut sólarhitans.
Svo heyrðist smellur, þytur og
dauft hljóð, #ins og þegar eggjárn
fistir skinn. Kanínan sat alveg
hreyfingarlaus og augun í henni
ég alltaf að lenda í svona erfiðleik
um.
3 — Sirrí, ég er búinn að
breyta um skoðun. Ég þarf á pen-
urðu undarlega stór. Bambusör
stóð í gegnum loðnu bringuna og
járnoddurinn hafði rekist á kaf í
jörðina, hinum megin. Kanínan
valt á hliðina og lappirnar spörk-
uðu og teygðust út í loftið litla
stund. Svo lá hún hreyfingarleus
með öllu.
Tveir drengir skriðu fram úr
laufþykkninu. Þeir báru langa
boga og örvaskúfar stóðu upp úr
örvamælunum sem þeir báru á
vinstri öxl. Þeir voru í vinnubux-
um og upplituðum, bláum treyjum,
en báðir höfðu þeir stóra stélfjöö
ur af kalkúna bundna við ennið
með Iéreftsborða.
Drengirnir hreyfðu sig með ýtr
ustu varkárni, hlustandi og hálf-
bognir, en gleymdu þó ekki að
ganga innskeifir að hætti Indíána.
Dauðateygjur kanínunnar voru
hættar, þegar þei- lutu yfir fórn-
ardýrið og skoðuðu það.
„Beint í gegnum hjartað", sagði
Cal, eins og það gæti ekki öðru
vísi verið. Aron - leit niður og
mælti ekki orð.
„Ég skal segja að það hafi ver
ið þú sem skau- , hana“, hélt Cal
áfram. — „Og þú skalt fá heiður-
inn af því. Ég ætla að segja að
það hafi verið mjög vandasamt
skot“.
„Það var þaö líka“, sagði Aron.
„Já, þú heyrir að ég er einmitt
að segja það. Ég ætla að hrósa
þér við Lee og pabba“.
„Ég kæri mig ekkert um að fá
hrós — ekki einn a. m. k.“, sagði
Aron. — „Veiztu hvað við skulum
gera? Ef við veiðum aðra kanínu,
þá segjum við að þú hafir skotið
hana. Og ef við fáum ekki fleiri
en þessa, þá segjum við að við höf
um báðir skotið samtímis og vit-
um því ekki hvor okkar hafi hitt
hana“.
„Ætlarðu þá e!:ki að segja, að
það hafi verið þú?“ spurði Cal.
„Nei, við getum báðir haft heið-
urinn af því“.
„Reyndar var þetta nú mín ör“,
sagði Cal.
„Þín ör? Ég held nú síður".
„Líttu á fjaðrirnar. Sérðu skor-
una þarna? Þetta er víst mín ör“.
„Hvernig komst hún þá í örva-
mælinn minn? Ég man ekki eftir
neinni skoru“.
„Það getur vel verið að þú mun
ir það ekki. En ég skal nú samt
leyfa þér að njóta heiðursins".
„Nei, Cal“, sagði Aron hrærð-
ur. — „Ég vil það ekki. Við segj-
um að við höfum báðir skotið
samtímis".
„Jæja, fyrst þú vilt það endi-
lega. En ef Lee skyldi nú upp-
götva að það hefði verið mín ör?“
„Þá segjum vi< að hún hafi ver-
ið í örvamælinum mínum“.
„Og heldurðu að hann muni
trúa því? Nei, hann heldur bara
að þú sért að ljúga“.
„Ef hann heldur að þú hafir
skotið hana“, sagði Aron, úrræða-
laus, „þá leyfum við honum bara
að halda það“
„Ég vildi bara vara þig við,
þessu“, sagði Cal. Hann kippti
örinni í gegnum kanínuna, svo að
hvítu fjaðrirnar urðu dökkrauðar
af blóði. Svo stakk hann örinni í
örvamæli sinn. — „Þú mátt halda
á henni“, sagði hann veglyndur.
„Það er víst bezt fyrir okkur
að halda heimleiðis", sagði Aron.
„Pabbi er kannske kominn".
„Við gætum steikt kanínuna á
teini“, sagði Cal, — „og borðað
ingunum að halda og ég hef á-
kveðið að ráða mig hjá Lovísu.
— Hvað segirðu?
hana og legið svo úti í alla nótt“.
„Það er kalt á nóttunum, Cal“,
sagði Aron. — „Manstu ekki hvað
þ- skalfst í morgun?“
„Það er ekki of kalt fyrir mig.
Mér er aldrei kalt“.
„Þér var nú samt kalt í morg-
un“.
„Nei, það er ekki satt. Ég var
bara að gera að gamni mínu. Mér
var alls ekki kalt. Ætlarðu
kannske að segja að ég ljúgi því?“
„Nei“, sagði Aron. — „Ég kæri
mig ekkert um að slást“.
„Ertu hræddur við að slást?“
„Nei, ég vil það bara ekki“.
„En ef ég segð! nú að þú værir
hræddur, myndirðu þá kalla mig
lygara?“
„Nei“.
„Þá ertu líka hræddur, er það
ekki ?“
„Það getur vel verið“.
Aron gekk hægt af stað og lét
kaníuna liggja þar sem hún var.
Hann hafði langt bil á milli augn-
anna og munnurinn var fríður og
fíngerður. Fjarlægðin milli augn-
anna gaf honum barnslegan sak-
leysissvip. Hárið var mjúkt og
Ijósgult og það var eins og sólar-
geislarnir mynduðu geislabaug
um höfuð hans. Hann var gersam
lega ráðþrota, en það var hann
oft. Hann fann að bróðir hans
hafði eitthvað í hyggju, en hann
vissi ekki hvað það var. Cal var
honum hreinasta ráðgáta. Hann
gat, ekki skilið hugsanir hans og
furðaði sig alltaf á þeim.
Cal var líkari Adam í ytra út-
liti. Hann hafði dökkjarpt hár og
hann var stærri en Aron, beina-
SHÍItvarpiö
Sunnudagur 18. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
11,00 Messa í Lar.garneskirkju.
Prestur séra Garðar Svavarsson.
Organleikari Kristinn Ingvarsson.
ir,00 Miðdegistónleikar (plötur).
16.30 Veðurfregnir. — Færeysk
guðsþjónusta. Sakaris Brimnes
prédikar. 17,00 Sunnudagslögin.
18.30 Barnatími (Helga og Hulda
Valtýsdætur). 19,30 Tónleikar —
(plötur). 20,20 Sinfóníuhljómsveit
íslands leikur. Stjórnandi Thor
Johnson (Hljóðritað á tónleikum
í Þjóðleikhúsinu 28. maí s.l.). —
20,40 1 áföngum; IX. erindi: Mið
fjörður í samtíð og sögu (Jón
Eyþórsson). 21,00 David Oistrakh
leikur vinsæl fiðlulög. Vladimir
Yampolskij leikui undir á píanó.
21,25 „Á ferð og flugi". Stjórn-
andi þáttarins: Gunnar G.
Schram. 22,05 Danslög (plötur).
23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 19. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
'9,30 Lög úr kvikmyndum (pl.).
20.30 Tónleikar (plötur). — 20,50
Um daginn og yeginn (Valdimar
Kristinsson viðskiptafræðingur).
21,10 Einsöngur: Feodor Sjalja-
pin syngur (plötur). 21,30 Út-
varpssagan: „Hetjulund" eftir
Láru Goodman Salverson; VIII
(Sigríður Thorlacius). — 22,00
Fréttir og veðurfregnir. Síldveiði-
skýrsla. 22,20 Búnaðarþáttur: —
Drepið á vandamál (Guðmundur
Jósafatsson bóndi í Austurhlíð).
22,35 Nútímatónlist (plötur). —
23,15 Dagskrárlok.
Þriðjudagur 20. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
19,00 Hús í smíðum; XXIII. Máln
ing húsa (Jökull Pétursson mál-
arameistari). 19,30 Þjóðlög frá
ýmsum löndum (plötur). — 20,30
Erindi: Norska skáldið Tarje
Vesás (Ivar Orgland). 20,55 Tón-
leikar: Frá Tónlistarskólanum:
Tveir nemendur, er luku prófi á
síðastliðnu vori leika. a) Atli
Heimir Sveinsson leikur sónötu
nr. 3 eftir Prokoffiev. b) Selma
Gunnarsdóttir leikur Chaconne
eftir Baeh-Busoni. 21,20 Iþróttir
(Sigurður Sigurðsson). — 21,45
Tónleikar (plötur). 22,10 Kvöld-
sagan: „Ivar hlújárn" eftir
Walter Scott, XXIV (Þorsteinn
Hannesson). 22,30 „Þriðjudags-
þátturinn". — Jónas Jónasson og
Haukur Morthens sjá um flutning
inn. 23,20 Dagskrárlok.
S'imanúmer á lækningastofum
okkar, Hverfisgötu 5 0 er
1-57-20
Árni Björnsson, læknir
Viðtalstími kl. 5,30—6,30 e. h.
Páll Sigurðsson læknir
Viðtalstími kl. 1,30—2,30 e. h.
Tómas Jónasson læknir
Viðtalstími kl. 1—2 e. h.
Tryggvi Þorsteinsson læknir
Viðtalstími kl. 3,30—4 e. h
MARKUS Eftir Ed Dodd