Morgunblaðið - 01.10.1957, Page 16

16
MORCUWni AÐIÐ
Þriðjudagur 1. okt. 1957v
I
A
uslan
Edens
eftir
John
Steinbeck
144

i
i
B
B
I
□-

berginu sínu. Gefðu henni aðvðr-
un einu sinni enn, en segðu henni
að það sé í síðasta skiptið. Eva
varð full í gærkveldi. Ég skal
annast hana. Og, Joe, segðu kokk
inum að ef ég fái enn einu sinni
gulrætur á borð í þessarri viku,
þá sé honum óhætt að taka saman
dót sitt og leita sér að annarri at-
vinnu. Heyrirðu til mín?“
Aftur heyrðist eitthvert taut
framan við hurðina.
„Þá er það víst ekki meira í
bili“, sagði Kate. — „Þessi sóða-
legu svín“, tautaði húi. fyrir
munni sér. — „Þær myndu rotna
sundur af tómum skít, ef ég fylgd-
ist ekki með þeim. Farðu fram og
sæktu tebakkann”.
Cal bar bakkann inn í herbergis
kytruna og setti hann með ýtrustu
varkárni á veigalítið lestrarborð-
ið. Þetta var stór silfurbakki með
tekönnu úr tini, tveimur laufþunn
um, hvítum bóllum, sykri og
rjóma og skál með konfekti.
„Helltu I bollana", sagði Kate.
„Ég get það ekki vegna hand-
anna“. Hún stakk konfektstykki
upp í sig. — „Ég sé að þú virðir
fyrir þér herbergið", hélt hún á-
fram. — „Augun í mér þola ekki
Þýðing
Sverru Horaldsson
□----------------------D
skært ljós. Ég er vön að hvíla
mig hérna inni“. Hún sá að Cal
gaf augum hennar gætur, sem
snöggvast og endurtób því, eins
og til áréttingar: — „Augun í
mér þola ekki skært ljós“. — Svo
bætti hún við í hranalegum róm:
„Hvað á þetta að þýða? Viltu ekki
te?“
„Nei, þökk fyrir", sagði Cal. —
„Ég er ekki gefinn fyrir te. Mér
þykir það ekki gott“.
Hún tók næfurþunnan bollan
með reifuðum fingrunum: — „Al-
veg eins og þér þóknast. Hvað er
það þá, se- þú vilt?“
„Ekki neitt".
„Bara horfa á mig, eða hvað?“
„Já“.
„Ertu þá ánægður?“
„Já“.
„Og hvernig lít ég svo út?“
sagði hún og brosti glettnislega til
hans, svo að skein í hvössu, litlu,
hvítu tennurnar.
„Ekki sem verst“.
„Það er nú svo sem ekkert svar.
Hvar er bróðir þinn?“
„1 skólanum, býst ég við — eða
heima“.
„Hvernig lítur h^nn út?“
„Hann er líkur þér“.
„Er hann jað? Og er það þá
aðeins í útliti sem hann er líkur
mér?“
„Hann ætlar að verða prestur",
sagði Cal.
„Þannig á það einmitt að vera
—- líkist mér og vill verða prestur.
Maður getur unnið mikið tjón sem
prestur. Þegar einhver kemur
hingað, er hann hræddur og á
verði. En í kirkjunni er maður
opinskár og hreinskilinn".
„Honum er fullkomin alvara“,
sagði Cal.
Hún hallaði sér í áttina til hans
með eftirvæntingu og áhuga í
svipnum: — „Helltu í bollann
minn. Er bróðir þinn heimskur?"
„Hann er laglegur", sagði Cal.
„Ég spurði, hvort hann væri
heimskur“.
„Nei“, sagð' Cal.
Hún hallaði sér aftur á bak í
sætinu og bar bollann að vörum
sér: — „Hvernig líður föður þín-
um?“
„Ég vil helzt ekki tala um
hann“, sagði Cal.
„Jæja, svo þú vilt það ekki? Þér
líkar kannske vel við hann. Er
það?“
„Mér þykir vænt um hann“,
sagði Cal.
Kate horfði rannsakandi á hann
og það var eins og einhver skjálfti
færi um hana alla — líkast kulda
hrolli. Svo jafnaði hún sig strax
aftur og varð köld og róleg.
„Langar þig ekki í konfekt?“
spurði hún.
„Jú, þökk fyrir. Hvers vegna
gerðirðu það?“
„Hvers vegna gerði ég hvað?“
„Hvers vegna skauztu pabba og
fórst burt frá okkur?“
„Hefur hann sagt þér frá því“.
„Nei, hann sagði okkur það
ekki“.
Hún snerti aðra höndina með
hinni og hendurnar hrukku hvor
frá annarri, eins og snertingin
hefði brennt þær. — „Hefur
pabbi ykkar altrei haft neipar —
stúlkúr eða ungar konur heima
hjá sér?“
„Nei“, sagði Cal. — „Hvers
vegna skauztu hann og fórst í
burtu frá okkur?"
Andlitsdrættir hennar hörðnuðu
eins og þeir hefðu allt í einu stirðn
að í föstu móti. Hún leit upp og
augun í henni voru kuldaleg og
svipbreytingarlaus.
„Þú talar eins og þú værir full-
orðinn maður, en ekki krakki",
sagði hún. — „Það væri líklega
réttast fyrir þig að fara að fara
— hlauptu út á götuna og leiktu
þér — og þurrkaðu þér um nefið“.
„Stundum er ég vondur við bróð
ur minn“, sagði hann. — „Ég
geri hann leiðan og stundum kem
ég honum til að gráta. Ha.m skil-
ur ekki hvernig ég fer að því. Ég
er kænni en hann. Ég vil ekki gera
það. Ég verð svo leiður yfir því
á eftir“.
Kate tók það upp, eins og það
hefðu verið hennar orð: — „Þeir
héldu að þeir væru svo kænir“,
sagði hún. — „Þeir horfðu á mig
og héldu að þeir vissu allt um
mig. Og ég lék á þá, spilaði með
þá. Ég hef spilað með þá alla.
Og þegar þeir héldu að þeir gætu
ráðið því hvað ég gerði — ó, þá
lék ég allra mest á þá. Þú ættir
bera að vita hvað ég hef vafið
þeim um fingur mér og gabbað
þá, Charles".
„Ég heiti Caleb", sagði Cal. —
„Caleb komst til Fyrirheitna
landsins. Það segir Lee og það
stendur í biblíunni".
„Svo þið hafið þá Kínverjann
hjá ykkur ennþá“, sagði Kate og
hélt svo áfram með ákafa: „Adam
hélt að hann ætti mig. Þegar ég
var særð, öll brotin og barin, tók
hann mig inn til sín, hjúkraði
mér og mataði mig. Hann reyndi
að binda mig niður á þann hátt og
flestir láta binda sig með því. Þeir
eru þakklátir, beim finnst þeir
standa í þaklcarskuld og það eru
verstu handjárnin sem til eru. En
það getur enginn haldið mér. Ég
slít af mér öll bönd. Ég beið og
beið, þangað til ég var aftur orð-
in sterk og þá brauzt ég út. Það
getur enginn haldið mér sem
fanga“, sagði hún. — „Ég vissi
svo sem hvað hann ætlaðist fyrir.
Ég beið“.
Það var dauðaþögn í gráa her-
berginu, sem aðeins var rofin af
örum, másandi andardrætti henn-
ar. —
„Hvers vegna skauztu hann?“
sagði Cal.
„Vegna þess að hann reyndi að
hefta för mína. Ég hefði getað
drepið hann, en ég gerði það ekki.
Ég vildi bara ekki láta hann
stöðva mig“.
„Hefurðu nokkum tíma óskað
þess, að þú hefðir verið kyrr hjá
okkur?"
„Nei, þv£ máttu alveg trúa. —
Jafnvel þegar ég var lítil stelpa,
gat ég gert allt sem ég vildi. Menn
vissu aldrei hvernig ég fór að því.
Aldrei. Þeir voru alltaf svo vissir
um það, að þeir hefðu á réttu að
standa. Og þeir skildu aldrei
neitt“. Það var því líkast sem
*
Kaffibætisverksmibja.
O. Jobnson & Kaaber hf.
MARKUS Eftir Ed Dodd
When the tree hits bingo,
HIS PAL FRITZ REALIZES
SOMETWING IS WRONG ANO
BEGINS TO WHI
PITEOUSLY

1) Fyrir framan þá er trjábol- [ 2) Og Iitli hvolpurinn verður | 3) Blindi folinn skilur, að eitt- hvert óhapp hefur komið fyrir og
»r, sem er brunninn svo mjög að j fyrir honum, þegar hann fellur. fer að hneggja.
hann er að falla.
eitthvað rynni skyndilega upp
fyrir henni: — „Þú líkist mér ef-
laust. Þú ert kannske alveg af
sömu tegund. Og hvers vegna
skyldurðu ekki vera það?“
Cal stóð á fætur og spennti
greipar fyrir aftan bak. Hann
sagði: — „Þegar þú varst lítil,
fannst þér þá stundum". — Hann
þagnaði og hugsaði sig um, leitaði
eftir ovðum. — ..Fannst þér þá
stundum eins og þig vantaði eitt-
hvað? Að ðrir vissu eitthvað, sem
þú vissir ekki — eins og eitthvert
leyndarmál, sem þeir vildu ekki
Segja þér? Fannstu stundum til
þess?“
Meðan hann talaði varð andlit
hennar svipþungt og hörkulegt og
þegar hann þagnaði var samband-
ið á milli þeir:a rofið.
„Hvað gengur eiginlega að
mér?“ sagði hún. — „Sit hér og
tala við krakka".
Cal stakk höndunum í buxna-
vasana.
„Sit hér og eyði tímanum í það
að tala við óvita", hélt hún áfram.
„Ég hlýt að vera orðin eitthvað
undarleg".
Andlit Cals ljómaði af ákafa og
augun glömpuðu. Það var lfkast
því sem hanu sæi sýn.
„Hvað gengur nú að þér?“
spurði Kate.
Hann stóð kyrr, með svita-
dropa á enninu og kreppta hnefa
£ vösum. Kate hló stuttum, ill-
kvittnislegum hlátri.
„Þú kannt að hafa erft eitt og
annað frá mér, eins og til dæmis
þetta hérna“. — Hún .otaði að
honum krepptum fingrunum. „En
ef þú þjáist af flogaveiki, þá hef-
urðu ekki fengið hana af móður
þinni“. Hún Ieit brosandi á hann
og beið þess að sjá óbeit og á-
hyggju lýsa sér £ svip hans. En
það var ekkert slíkt að heyra í
rödd hans:
„Nú fer ég“, sagði hann. — „Nú
fer ég. Loksins veit ég að það var
satt sem Lee sagði“.
„Hvað sagði Lee?“
„Ég var hræddur um að ég líkt-
ist þér“, sagði Lee.
„Þú gerir það líka“, sagði
Kate.
„Nei, ég er ekki lfkur þér. Ég
er bara ég sjálfur. Ég þarf ekki
að vera eins og þú“.
„Hvernig veiztu það?“ spurði
Kate.
„Ég veit það bara. Ég finn það
alveg á mér. Ef ég er vondur og
viðbjóðslegur, þá er það bara ég
sjálfur sem e það“.
„Þessi Kinverji hefur sannar-
lega kennt þér mikla speki. Hvers
vegna glápirðu svona á mig?“
„Ég held að þér verði ekkert
illt £ augunum af ljósi“, sagði
Cal. — „Ég held að þú sért
hrædd“.
„Út með þig“, hrópaði hún. —
gJjUtvarpiö
Þriðjudagur 1. október:
Fastir liðir eins og venjulega,
19,30 Þjóðlög frá ýmsum löndum
(plötur). 20,30 Erindi: Hakon
VII., Noregskonungur (Gísli
Sveinsson fyrrum sendiherra). —-
20,50 Nors.v tónlist (plötur). 21,20
Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
21,40 Tónleikar (plötur). — 22,10
Kvöldsagan: „Græska og getsak-
ir“ eftir Agöthu Christie; XV.
(Elías Ma les). 22,30 „Þriðjudags
þátturinn". — Jónas Jónasson og
Haukur Morthens hafa umsjón
með höndum. 23,20 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 2. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—-14,00 Við vinnuna. Tónleik
ar af plötum. 19,30 Lög úr óper-
um (plötur). 20,30 Þýtt og endur-
sagt: För til rústanna £ Qumran
(Haraldur Jóhannsson hagfræð-
ingur). 20,55 Einleikur á pianó:
Alfred Cortot leikur lög eftir ým-
is tónskáld (plötur). 21,15 Upp-
lestur: Kvæði eftir Ásmund Jóns-
son frá Skúfstöðum (Ævar Kvar-
an leikari). 21,35 Tónleikar (pl.).
22,10 Kvöldsagan: „Græska o*
getsakir" eftir Agöthu Christie;
XVI. (Elias Mar les). 22,30 Létt
lög (plötur). 23,00 Dagskrárlok.