Morgunblaðið - 02.08.1958, Side 12

12
Mfln/’rvi>r-4í)í0
Laugardagur 2 ágúst 1958
902IE WOMCr
^kÁLPí'AC-A EF'Tlíi RltHARO
Rodney sýndi meiri skapstill-
ingu en hann átti vanda til. Hann
lét þetta ekkert á sig fá. Þegar
við vorum komin up; á sólheita
ströndina, lék hann sér að því að
falla á kné fyrir framan Suzie
og kyssa fætur hennar.
..Gyðjan mín fagra! Ég er þinn
auðmjúkur þjónn!“
Suzie leit á hann með fyrirlitn-
ingarsvip, sneri sér frá honum,
dró að sér fæturna og hélt áfram
að beina máli sínu ti. mín, eins
og hún hefði gleymt tilveru hans.
Rodney lá þarna á hnjánum, ein-
mana og yfirgefinn. Ég varð sem
snöggvast gripinn óttr. um, að
hann færi að hágráta. Ég vor-
kenndi honum svo mjög, að með-
an við vorum að borð_ hinn íburð
armikla hádegisverð, sem hann
hafði keypt með ærnum tiikostn-
aði, gerði ég ítrekaðar tilraunir
til að beina samræðunum á þær
brautir, að hann drægist inn í þær.
Suzie virtist að Iokum vera far-
in að gleyma fjandskap sinum og
sætta sig við návist hans. Hún
var jafnvel farin að tala vinsam-
lega við hann undir lokin. Ég
komst að þeirri niðurstöðu, að nú
væri kominn tími til þess að efna
loforðið við Rodney. Ég stóð upp.
„Ég ætla að skreppa frá“, sagði
ég og hélt í áttina til klettanna.
Þegar ég var kominn í hvarf,
lagðist ég niður, og von bráðar
sofnaði ég út frá kyrrlátu öldu-
gjálfrinu við klettana. Ég rumsk-
aði nokkru síSav og leit á úrið:
Þrír stundarfjórðungar voru liðn
ir. Ég ákvað að sýna honum þá
rausn að veita honum stundar-
fjórðung í viðbót. Að honum liðn-
um stóð ég upp og hélt í áttina
til þeirra.
Ég mætti Suzie, sem var að leita
að mér. Hún ávítaði mig harðlega.
„Hvað kom fyrir? Hvers vegna
fórstu og skildir mig eftir hjá
þessu hræðilega Mannfiðrildi?
Ég er mjög reið. Nei, þú mátt
ekki hlæja! Mér er alvara!"
„Mér þykir það mjög leitt, ef
svo er, Suzie. Honum var svo hug-
leikið að fá að tala við þig eins-
lega“.
„Já, og veiztu til hvers? Hann
vill, að ég komi með sér til — já,
hvar er annars Bangkok?“
„1 Thailandi“.
„Já — Thailand — hann vill,
að ég komi með sér þangað. Hann
bauð mér þrjú þúsund dali á mán
uði“. Henni rann reiðin og hún
flissaði lágt. „Já, ég segi það satt.
Hann sagði við mig: „Ég skal láta
þig hafa þrjú þúsund dali — þrisv
ar sinnum meira en þú færð hjá
Ben“.
Ég starði á hana. „Þú hefur þó
aldrei tekið tilboðinu?"
„Tekið því?“ Viðbjóður lýsti
sér í svip hennar. „Svei! Heldurðu
að mér dytti í hug að fara með
„Mannfiðrildinu“?“
„Það gleður mig, Suzie, að svo
er ekki. Það lá við að mér yrði bilt
við. Ég hefðl saknað þín“.
„Ég mundi aldrei fara með
manninum þeim arna, ekki einu
sinni fyrir tíu þúsund dali. Ég
sagði við hann: „Hvers vegna býð
urðu ’:ki götustelpunni með þér
— veitir henni hvíld frá burðar-
körlunum“?“
Mér skildist, að neitun hennar
hefði komið Rodne; algerlega úr
jafnvægi. Hann hafði sárbænt
hana, grátið og að lokum ausið yf
ir hana svívirðingum, kallað hana
öllum illum nöfnum. Augnaráð
hans hafði verið svo 'nkyggilegt,
að hún hafði forðað sér og farið
að leita mín. Hún tuldi nú senni-
legast, að hann hefði farið í bif-
reiðinni og skilið okkur eftir.
Svo var þó ekki, því að um leið
og við komum yfir síðustu klöpp-
ina, sáum við Rodney, sem lá enn
í fjörunni. Hann stóð upp er við
nálguðumst, brosti út að eyrum
og heilsaði Suzie að hermannasið.
„Tessler liðþjálfi, yðar til þén-
ustu reiðubúinn. Hann óskar eft-
ir að mega beiðast afsökunar og
segir, að hann iðrist þess mjög,
hvernig hann hafi komið fram við
Gyðjuna sína. Ég býst við, að
hann hafi orðið of reiður til þess
að hafa stjórn á tungu sinni. —
Jæja, er honum fyrirgefið? Ein
hneiging þýðir nei, tvær þýða
já“. Suzie yppti öxlum og kinkaði
kolli tvisvar. „Jæja, þetta nægir
mér“, sagði Rodney. „Þú lætur mig
bara vita, ef ófétið hann Tessler
leyfir sér að tala svona við þig
aftur — og ég skal að mér heilum
og lifandi snúa hann úr hálsliðn-
um“.
Ég tók undir í sama streng til
þess að lífga upp á samræðurnar.
„Hvað sem öðru líður var hádegis
verður Tessler liðþjálfa ekki af
verri endanum. Hann var blátt
áfram stórkostlegur."
Rodney lét sem hann heyrði
ekki til mín og beindi orðum sín-
um til Suzie. „HvaC segirðu um,
að við syndum svolítið lengur?"
Ég starði undrandi á hann um
stund, mér var ekki fyllilega ljóst,
hvort hann hefði óvirt mig af ráðn
um huga. Hann forðaðist að mæta
augnaráði mínu. Mér varð allt í
einu Ijóst, að hann hafði ekki virt
mig viðlits, síðan ég slóst í hóp
þeirra aftur.
„Hamingjan sanna“, sagði ég
brosandi, „ég virðist vera fallinn
í ónáð í svipinn“. Rodney lét enn
sem hann heyrði ekki til mín. —
„Hvaða vitleysa er nú í þér,
Rodney“, sagði ég. „Fvað á ég
nú að hafa gert af mér?“
Hann leit snöggt á mig, tóm-
látlegum og fjarrænum augum.
„Ekkert, svo ég viti til“, sagði
hann. Hann sneri sér að Suzie og
gerði sér upp bros. „Jæja, komdu
nú Ég vil fá að sjá þig í sundboln
um aftur — mér er sama þótt ég
segi þér það, a* þú ert sérlega
indæl í honum“.
Klukkustund síðar, er við héld-
um heim á leið, var enn við það
sama. Suzie sat á milli okkar í
aftursæti bifreiðarinnar, og hann
leitaðist við að halda óskertri at-
hygli hennar með stöðugu masi.
Suzie hlustaði vart á hann, hún
var þögul og virtist niðursokkin í
hugsanir sínar. Allt í einu greip
hún fram í fyrir honum, sneri sér
að mér og sagði: „Eg verð að fara
til spámannsins í kvölu. Langar
þig með?“
Rodney varð fyrri til svars. —
„Auðvitað, við getum farið í kvöld
— það hentar prýðilega".
Suzie virti hann ekki viðlits,
heldur hélt áfram: „Ég held ég
ætti að fara til munksins frá Ti-
bet. Það er langt til hans, en hann
talar Shanghai mállýzkuna og það
er mjög áríðandi að skilja vel, þeg
ar maður fer til spámanns".
Hér fór á eftir hið furðulegasta
samtal, við beindum báðir orðum
okkar til Suzie, en aldrei hvor til
annars —- en þrátt fyrir það kom-
umst við að niðurstöðu. Akveðið
var, að við skildum Suzie eftir í
Wanchai, til þess að hún gæti vitj-
að um barnið, en hún mundi síðar
hitta okkur á Nam Kok, og þaðan
mundum við halda, öll þrjú, til
stjörnuspámannsins.
Gatan, sem Suzie bjó við, var of
þröng til þess að bifreiðin gæti
ekið um hana, og hún fór því úr
bifreiðinni í Henessystræti. Við
Rodney ókum áfram tii Nam
Kok, án þess að mæla orð frá vör-
um, og sama þögnin ríkti einnig
á leiðinni upp í lyftunni. Ég vissi,
að Rodney mundi ekki geta setið
á sér öllu lengur og beið þess því,
að eitthvað gerðist.
Ég þurfti ekki að bíða lengi.
Að fimm mínútum liðnum var
barið að dyrum, og Ah Tong kom
inn, vandræðalegur og ringlaður
á svip, eins og hann óttaðist, að
verið væri að spila með sig. Hann
fékk mér bréf. „Frá vini yðar,
herra minn“, sagði ha'nn.
Hann stóð og horfði forvitnis-
lega á mig, meðan ég i pnaði um-
slagið. í því var pappírsörk, sem
á var ritað með smágerðri, en læsi
legri rithendi Rodneys:
Má ég ganga að því vísu,
að ég fái einn að fylgja Suzie
til spámannsins, eins og sam-
ið var um í bifreiðinni, og þú
hættir án tafar að blanda þér
í og spilla vináttu okkar af
ásettu ráði?
Rodney Tessler.
Ég hló við og bað Ah Tong að
staldra við andartak. Síðan skrif-
aði ég fyrir neðan blaðið:
Nei, þú skalt ekki ganga
frá því vísu, kjáninn þinn!
P. S. — Það er ágætt, að þú
kemur loks til dyranna, eins
og þú ert klæddur!
Ég fékk veslings Ah Tong bréf-
ið, og tíu mínútum síðar kom
hann enn með lokað umslag, og
það lá við að þjáning hefði bland-
azt forvitninni í svip hans. Ég
tók upp aðra pappírsörk og las:
Ég mætti þá ef til vill biðja
þig að ipinna'st þeirra mörgu
vinsemdarvotta, sem ég hef
sýnt þér (án þess að þú haf-
ir nokkum tímann sýnt, að
þú mætir þá nokkurs) og gera
mér þann greiða að draga þig
í hlé? — Ég leyfi mér enn-
fremur að fara fram á, að þú
sendir mér svívirðingar þín-
ar í lokuðu umslagi, til þess
að þær séu ekki lesnar af
gistihússþjónum?
Rodney Tessler.
Ég skiífaði svarið fyrir neðan:
„Ég harðneita að draga mig
í hlé, þar sem ég hef löngu
lofað Suzie að fylgja henni á
þennan stað. Jafnframt neita
ég að skrifa fleiri >réf vegna
þess að (a) það er of bjána-
legt, (b) það slitur sólaleðri
veslings Ah Tong. — P. S. —
Engar svívirðingar, þar af
leiðandi ekkert umslag.
Ég fékk Ah Tong bréfið, en
hann hikaði við. „Afsakið, herra
minn“, sagði hann. „Þér hafið
lent í rifrildi við vin yðar?“
Ég hló við. „Ég er smeykur um
það, Ah Tong“.
„Með leyfi, út af hverju, herra
minn?“
„Það er einmitt skrambinn sá,
að ég veit ekki ástæðuna".
Ah Tong sigldi út úr herberg.
inu, og svipur hans lýsti einarð-
Iegri guðrækni, rét„ eins og hann
hefði verið að taka að sér hlut-
verk sáttasemjara og mundi
hvorki unna sér svefns né matar,
fyrr en sættum hefði verið kom-
ið á. Hann hefur því eflaust orð-
ið fyrir miklum vonbrigðum, er
Rodney sendi hann ekki aftur. —
Stundarfjórðungi síðar var enn
barið að dyrum, en nú var það
Rodney sjálfur, sem stóð fyrir
utan.
Hann lokaði dyrunum á eftir
sér og stóð þarna eins og stein-
gervingur. „Jæja, Bob“, sagði
hann, „ég hef ákveðið að brjóta
odd af oflæti mínu og biðja þig
ásjár. Sannleikurinn er sá, Bob,
að ég elska stúlkuna þá arna —
og ég er svo hræðilega óhamingju
samur.......“ Hann br-ast í grát.
Mér rann til rifja eins og venju
lega að sjá hann gráta, og ég beið
þess eins, að tárum hans linnti,
til þess að geta sagt honum, að
mér stæði nákvæmlega á sama um
ferðina til spámannsinr og væri
fús til að skerast úr leik. En áð-
ur en ég fengi ráðrúm til þess,
varð hann í miðju táraflóðinu
gripinn æðiskasti og dembdi yfir
mig skammaryrðum og heitingum.
Meðan á því stóð varð ég þess
vísari, hvað það var, sem hann
taldi mig hafa gert á hluta sinn,
meðan við dvöldum út við strönd-
ina. Hann brigzlaði mér sem sé
um, að hafa unnið að því jafnt og
þétt að espa Suzie upp á móti
honum, og lýsti því jafnvel af mik
illi nákvæmni, hvernig ég hefði
farið að því.
SlJUtvarpiö
Laugardagur 2. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 19,30 Samsöngur:
Smárakvartettinn í Reykjavík
syngur (þlötur). 20,30 Raddir
skálda: „Snæfríður ir ein heima",
smásaga eftir Elías Mar (Höfund
ur les). 20,50 Tónleikar: Frá ýms-
um þjóðum (plötur). 21,30 „79
af stöðinni": Skáldsaga Indriða
G. Þorsteinssonar færð í leik-
form af Gísla Halldórssyni, sem
stjórnar einnig flutningi. Leikend
ur: Kristbjörg Kjeld, Guðmundur
Pálsson, Gísli Halldórsson o. fl.
(Sögulok). 22,10 Danslög (plöt-
ur). 24,00 Dagskrárlok.
a
r
l
ú
ó
1) Hinir harðduglegu bjórar
reisa stíflur sínar með miklum
hraöa, og ekki líður á löngu áður
en margar ekrur
eru þaktar vatni.
láglendinu
2) „Pabbi, má ég k«ma með þér
í dag? Mig langar til að taka
nokkrar myndir", segir Tommi.
3) „Nei, ekki núna, Tommi. Ég
hef svo mikið að gera við að und-
irbúa nýjan veg“.
£♦ ♦♦♦♦♦♦ ♦$♦ «$♦ ♦*♦ ♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦$>
30 ára reynsla
tryggir yður
úrvals kaffi
Kaffihrennsla
O. Johnson &
Kaaber h.f.
♦♦♦ ♦$* ♦$♦♦♦♦ ♦♦♦ ♦.♦ ♦.♦ ♦♦♦♦♦<'