Morgunblaðið - 21.02.1959, Síða 12

12
MORGIJN BLAÐIÐ
Laugardagur 21. febr. 1959
BOy WHAT A 8TORV/
...AND NOW J KNOW
HOW TO FIND LITTLE
FATMER'S ©OLD MINE
THESE ARE TME BASKETS
LITTLE FATHER USES TO
CARRY ORE FROM HIS
- ' SOLD MINE/... 1
■* ... EXCEPT THAT
LITTLE FATHER DOESN'T
CARRY THE BASKETS...
MILO, THE BIG BEAR,
DOES THAT/
m meira að segja uppþornuð
brauðsneið".
Hann stóð á fætur.
„Hvar eru leyniskjöl og trúnað
•rskeyti látin, Helen?“
„Skrifstofan er því miður í hin-
nm enda hússins". Ogð hikandi:
„Ættum við ekki að hætta við
þetta?“
Hann hafði gengið fram hjá
henni, inn í herbergið hennar. —
„Viltu heldur hiðja um hjálp frá
Washington?" spurði hann.
„Nei“, svaraði hún umhugs-
Bnarlaust.
Hún reyndi árangurslaust að
eyða óttanum úr rödd sinnf. —
Skyndilega rann það upp fyrir
henni, að hún var beitt kúgun, að
hún átti ekki annarra kosta völ.
Erindrekar Tulpanis ofursta
höfðu bannað henni að leita njósn
arans í sendiherrabústaðnum. —
Þeir myndu jafnskjótt fá veður af
því, ef hún óskaði eftir hjálp frá
Washington. Og ef hún kæmist
ejálf á slóð njósnarans? Gæti hún
sent hann heim undir einhverju
yfirskyni? Hvað annað gæti hún
gert, en að leysa hann frá störf-
um?
Hún vildi ekki hugsa hugsunina
tid enda. Hún hneig niður í hæg-
indastólinn, bak við skrifborðið
•itt.
„Það hvarflar oft að mér, að ég
«tti að segja af mér“, sagði hún.
Hann kveikti sér í einum af
gildu, brasilizk i vindlunum sínum.
Hann virti hana fyrir sér með at-
hygli og, að því er henni virtist,
með nokkurri tortryggni.
„Ég skil ekki hvers Tegna þú
gerir ekki það sem nærtækast er“,
sagði hann. — „Auðvitað ættu hin
ir háu herrar í Washington að
hafa upp á njósnaranum".
,Ég er búin að segja þér það. .“
flýtti.hún sér að segja, áður en
hann komst lengra.
„Hvers vegna þá þessar lausnar
hugleiðingar?"
Hún fann allt í einu brennandi
þörf hjá sér til þess að játa allt
fyrir Morrison. Ef hún gæti bara
sagt honum frá því, þegar hún
fór á fund Rússans í Berlín, til
þess að bjarga Jan. Ef hún gæti
sagt honum frá því, að hún hefði
undirritað þetta örlagaþrúngna
skjal. En myndi hann þá trúa því, i
að hún hefði staðfest eitthvað það,
með undirskrift sinni, sem alls
ekki hafði við nein rök að styðj-
ast? Hún var ekki orðin ástkona
Jans þá. Morrison vissi að Jan
hafði verið í New York. En það
sem á milli frú Helen Morrison
og Þjóðverjans hafði farið, í litlu
gistihúsi á Broadway — það gat
hún ekki sagt honum.
„Þú vildir þetta sjálf", heyrði
hún eiginmann sinn segja. — „Og
nú geturðu ekki hlaupið af hólmi“.
Hann gekk til dyranna. — „Hugs-
aðu þér bara sigurgleði andstæð-
inga minna. Ruth Ryan myndi
áreiðanlega hrósa sigri“.
„Ruth Ryan“, hugsaði hún með
sér. — „Andstæðingar hans“. Var
hann raunverulega að hugsa um
Kaldir búðingar
frá Pearce Duff
Þykja ágætir!
Tegundirnar eru þrjár:
Vanillu, Súkkulaði og jarð-
arber.
Fást víðast hvar!
Simi 15300
Ægisgötu 4
IMýkomið:
Rennibrautir fyrÍK
glerhurðir
skúffur
fatahengi
Rennihurðagrip
Borðkantar
hana eða einungis um sjálfan
sig?
Hún reis snögglega á fætur.
„Við skulum koma“, sagði hún.
Leiðin lá í gegnum þvera og
endilanga sendiráðsbygginguna.
Helen kveikti einungis Ijós þar
sem það var óumflýjanlegt. Hér
kveikti hún á skrifborðslampa,
þar var dauft Ijós á þröngum
gangi. Helen gekk álút og horfði
'beint niður fyrir sig. Einu sinni
var hún næstum búin að reka sig
á brjóstlíkan af Abraham Lincoln.
Slög í klukku gerðu henni svo
hverft við að hún stóð eins og rót-
fest. Þegar þau urðu að ganga
fram hjá herberginu, þar sem
skrifararnir sátu við næturvinnu
sína, greip hún í höndina á Morri-
son. Lítil hönd hans var köld og
styrk. Þau læddust á tánum og
þegar hún gerði það, varð sú til-
finning enn sterkari og áleitnari,
að hún væri eins og þjófur í ókunn
ugu húsi.
Að lokum opnuðust dyrnar að
herberginu, þar sem afritin af
diplomatiskum dulmálsskeytum
voru geymd.
Kalt, bláleitt, titrandi Neonljós
fyllti rykmettað herbergi. Hér sá-
ust hvergi nokkur merki um þann
tízkubrag, sem annars einkenndi
alla sendiráðsbygginguna. Með-
fram öllum veggjunum stóðu bláu
skjalaspjöldin í röðum, eins og
hermenn við liðskönnun.
Helen gekk yfir að brynskápn-
um.
„Á ég að opna hann?“ spurði
hún stillilega.
Morison hafði stanzað inni á
miðju gólfi. Hann renndi athugul-
um rannsóknaraugum yfir bæði
stál-skrifborðin.
„Engin ritvél“, sagði hann, eins
og við sjálfan sig. Því næst við
Helen: — „Nei, skápurinn skipt-
ir engu máli“. Og skyndilega: —
„Hvers vegna eru tvö skrifborð
hér?“
„Annað borðið notar Luckner
forstjóri deildarinnar sjálfur, en
hitt er fyrir vélritunarstúlkuna".
Morrison settist við skrifborð
Luckners.
„Undarlegt", sagði hann — „að
enginn skuli hafa minnzt á neina
vélritunarstúlku við mig“. Hann
rótaði 1 skúffunni. — „Frímerkja-
safnari. Aðgöngumiðar á tónleika
og óperu. Bersýnilega tónlistar-
unnandi. Mikill reykingamaður.
Ég fe.r að hafa gaman af þessu“.
„Meðfætt njósnaraeðli", fullyrti
Helen.
Án þess að gefa orðum hennar
nokkurn gaum, gekk Morrison yf-
ir að skrifborði vélritunarstúlkunn
ar. Svo leit hann upp: „Skrifborðs
skúffan er lokuð“.
„Hvað meira?“
„Allar hinar eru opnar“.
„Þær ættu raunverulega allar
að vera læstar. Eins og þú sagðir.
Hún hafði fengið sér sæti bak
við skrifborð forstjórans, örmagna
af þreytu. Hún virti fyrir sér hið
torráðna, mongólska andlit Morri-
sons, þar sem hann laut niður að
skrifborðinu.
„Hefurðu fundið nokkuð merki-
legt?“ spurði hún.
Allt í einu leit hann upp. 1
augum hans, sem venjulega lýstu
svo mikilli hlýju og viðkvæmni,
var einhver undarlegur glampi
sem gerði hana hrædda.
Hann sat hreyfingarlaus, með
báðar hendur í skrifborðsskúff-
unni.
„Getum við látið ljósprenta
nokkuð í dag?“ spurði hann eftir
stundai’þögn.
Morrison rétti Helen póstkortið, sem hann hafði fundið i skrif-
borðsskúffu vélritunarstúlkunnar. Það var landslagsmynd
frá Berlín.
Ungfrú....“ Hún reyndi að muna
nafnið. — „Ungfrú Brown fylgir
fyrirmælunum".
„Réttu mér lyklakippuna", sagði
Morrison.
Hún fékk honum lyklana.
Hann prófaði einn lykilinn af
öðrum. Enda þótt hún skildi ekki
fyllilega hvers vegna hann hafði
svona mikinn áhuga á skrifborði
ungfrú Brown, þá furðaði hún sig
á hinni smámunalegu þolinmæði
hans.
„Venjuleg skrifborðsskúffa. —
Einhver lykillinn hlýtur að eiga
við“, tautaði hann. — „Auðvitað
— sá síðasti".
Skúffan opnaðist.
GITTE'-
HÚFAN
og margar aðrar gerðir
af fallegum loðhúfum
fyrir konur og börn.
Nýjasta tí/.ka.
Hafnarstræti
Hafnarstræti 21.
1) „Ég fór að fiska með Míló
! morgun. Mér datt í hug að
ykkur þætti gott að fá nýjan lax
í morgunmat."
2) „Það var fallega hugsað, en
þú ættir ekki að eyða tíma þín-
um í að snúast við okkur, segir
Markús. „Mér er í mun að þið
skemmtið ykkur vel. Hvað ætlið
þið að gera í dag?“
3) „Eg vildi gjarnan fara
gönguferð með Miló, ef ég má“,
segir Sússana. „Ágætt. Það kann
hann vel að meta.“
„Ég veit það ekki“, svaraði hún.
„Það væri þá helzt ritarinn sem
störfum hefur að gegna...."
Hann var staðinn á fætur.
„Við verðum að trúa honum fyr-
ir því. Það er að segja....“ hann
hikaði. — „Þú verður að trúa hon-
um fyrir því. Opinberlega hef ég
sko ekki tekið neinn þátt í þessum
aðgerðum".
Hún spratt á fætur.
„Hefurðu fundið eitthvað?"
Hann stóð bak við skrifborðið
með myndarpóstkort í hendinni.
Augun í honum ljómuðu af sigur-
gleði. Svo rétti hann kortið yfir
borðið, án þess að segja nokkuð.
Þetta var ódýrt litmyndakort.
Helen sneri því við. Það var sent
frá Berlín fyrir níu dögum. Utaná
skriftin var: Ungfrú Claire
Brown, US-sendiráðinu í París. Á
því stóð skrifað:
„Elsku Claire: Á morgun, í síð-
asta lagi þar næsta dag, legg ég
af stað. Ég hlakka mjög mikið til
að sjá þig og París. — Þinn K.“
Helen horfði undrandi á eigin-
mann sinn.
„Saklaust póstkort! — Hvers
vegna ætti ég að láta taka ljós-
prentaða eftirmynd af því?“
SHUtvarpiö
Laugardagur 21. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 íþrótta-
fræðsla (Benedikt Jakobsson). —
14,15 „Laugardagslögin". — 16,30
Miðdegisfónninn .17,15 Skákþátt-
ur (Guðmundur Arnlaugsson). —
18,00 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). 18,30
Útvarpssaga barnanna: „Blá-
skjár“ eftir Franz Hoffmann; I.
(Björn Th. Björnsson les). 18,55
í kvöldrökkrinu; tónleikar af plöt-
um. 20,30 „Höldum gleði hátt á
loft“: Tryggvi Tryggvason o. fl.
syngja syrpu af gömlum og góðum
lögum. 20,50 Leikrit: „Anastasía"
eftir Marselle Maurette og Guy
Bolton (Áður útv. í fyrra um
þetta leyti). — Leikstjóri og þýð-
andi: Inga Laxness. 22,10 Passíu-
sálmur (22). 22,20 Danslög, þ. á.
m leikur hljómsveit Karls Jóna-
tanssonar gömlu dansana. 01,00
Dagskrárlok.