Morgunblaðið - 07.03.1959, Síða 12

12
MORCVNBLAÐIB
lÆUgardagur 7. marz 1959
l'að var fyrst þegar þjónninn
hafði sett ískalt glasið á borðið
fyrir framan Helen og horfið aft-
ur inn fyrir borðið, að maðurinn
með rauðbirkna efrivararskeggið,
rauf þögnina.
„Ég skal reyna að verða fáorð-
nr, frú Morrison", sagði hann. —
„Því miður hafið þér gert okkur
hið þægilega simasamband alger-
Jeiga ónothægt. Þér virðizt ekki
hirða neitt um símsend fyrirmæli".
Hann tæmdi viskíglasið sitt hinn
rólegasti. — „Annars væri það
mjög heimskúlegt hjá yður að
reyna að gera eitthvert uppþot í
London gegni ég velmetnu starfi
og fólk myndi telja yður eitthvað
ruglaða í kollinum, ef þér reynduð
að bendla mig á einhvern hátt við
sovézku leynil jónustuna“.
„Ég er þreytt“, svaraði Helen.
„Viljið þér ekki reyna að komast
að efninu? Hvert er erindi yðar á
minn fúnd?“
„Sjálfsagt. Þér hafið svikið okk-
ur, frú Morrison. Það var ekki sér-
lega skynsamlegt af yður. Hélduð
þér kannske að við værum að gera
að gamni okkar?“
„Nei, ekkert var mér fjarlæg-
ara en að halda slíkt", svaraði
Helen. — „Ég hef bara ekki iátið
ógnanir ykkar hræða mig. Ég
mun ávallt gera skyldu mína
hvort sem Tulpanin ofursti fram-
kvæmir hótanir sínar eða ekki“.
Hvaðan hef ég afl til að berjast
við þennan mann? hugsaði hún
með sér. Er afl þess manns, sem
berst fyrir lífi sínu, óþrotlegt?
Ókunni maðurinn hneigði sig
hæversklega: „Okkur er kunnugt
um hvert skref yðar“, sagði hann.
„Að sjálfsögðu vitum við líka um
fundinn í New York og hótanir
Ruth Ryans. Sú góða kona hefur
nú raunar beitt blekkingum. Þær
sannanir gegn yður, sem hún hef-
ur boðizt til að koma með, eru alls
ekki í hennar höndum. Það er al-
gerlega undir okkur komið hvort
hún getur, að viku liðinni, lagt
þessar sannanir á borðið. Ef henni
tekst það, þá er úti um yður og
sömuleiðis konungsríki eiginmanns
yðar“.
Hann sagði orðið „konungsríki"
með hæðnishreim í rómnum.
„Ég endurtek bón mína um að
þér reynið að komast að efninu“.
„Alveg sjálfsagt. 1 sendiráði yð-
ar i París eru skjöl viðvíkjandi
fyrirhugaðri stofnun Evrópuhers.
Þér þekkið þessi skjöl. Hér er um
árásaráform að ræða, sem beint er
gegn okkur. Ef þér afhendið okk-
ur þessi skjöl fyrir næstkomandi
laugardag, erum við fúsir til að
gleyma Kessen-málinu". — Hann
kveikti í pipunni sinni. — „Þér
hljótið að viðurkenna að þetta sé
mjög sanngjarnt tilboð, frú Morri-
son“.
„Hafið þið svona mikinn áhuga
á þessum s!:jölum?“ sagði hún.
„Við höfum fyrst og fremst
áhuga á öllu því, sem eflt getur
friðinn á einhvem hátt“, sagði
Englendingurinn.
Helen sneri „Mai-tini“-glasinu.
milli fingranna. Morrison lá ósjálf
bjarga í sjúkrahúsinu. Jan Möller
var horfinn. Hvar var hann nú?
Hafði hann sagt sannleikann? Var
yfirleitt nokkur sá til, er sagði
sannleikann? Enginn gat ráðlagt
henni. Hún varð að berjast við ör-
lög sín og igrast á þeim, ein og
óstudd.
„Hvað viljið þið gefa mér lang-
an umhugisunarfrest?“ spurði
hún.
„Tuttugu og fjórar klukku-
stundir".
„Vitið þér að það sem þér heimt
ið af mér eru landráð?"
„Þau eru þá a. m. k. í þjónustu
friðarins, frú Morrison".
„Ég ætla að hugsa málið nán-
ar“.
„Prýðilegt". Hann strauk efri-
vararskeggið, eins og annars hug
ar. — „Auðvitað hitti ég yður ekki
aftur, hversu leitt sem mér þykir
það. En að síðustu ætla ég að ráða
yður alvarlega frá því, að skýra
yfirvöldunum frá öMum málavöxt
um. Þegar þér hafið ákveðið að
taka boði okkar, þá kaupið þér
einfaldlega sex rauðar rósir í
blómabúðinni gegnt sjúkrahús-
inu“.
„Verða njósnarar alltaf að
hegða sér eins og persónur í lé-
legum reyfurum?" spurði Helen.
„Lélegustu reifararnir komast
oft næst veruleikanum, frú Morri-
son“, svaraði maðurinn. Svo leit
hann á Helen.
„Annan Martini?"
„Nei, þökk fyrir". Hún reis á
fætur. — „Ég þakka yður fyrir
•boðið, hr. Wagner".
Viðræðurnar höfðu aðeins stað-
ið yfir í fimmtán mínútur. Inni í
svefnherberginu byrjaði hún að
afklæðast. Henni varð litið í speg-
ilinn. — Ég er eins og gömul kona
í útliti, hugsaði hún með sér. En
sú hugsun hafði engin áhrif á
hana. Hún gat aðeins hugsað um
eitt: Hvert á ég að snúa mér? —
Hver getur gefið mér xáð, sem
•koma að haldi? Hverjum get ég
treyst? Hver getur hjálpað mér?
Það var á þessu augnabliki sem
hálfgleymd mynd brauzt skyndi-
lega upp úr djúpi undirmeðvit-
undarinnar, upp á yfirborðið. —
Hún sá fyrir sér flugvél í hugan-
um. Hún sá sjálfa sig og í sætinu
næsta við hlið hennar sá hún hið
myndarlega og hreinskilna andlit
René Bayard ábóta. Hún flýtti sér
yfir að skápnum. Ferðataskan úr
brúna krókódílsskinninu. Þar hafði
•hún geymt blaðið með heimilis-
fangi ábótans. Var það þar ekki?
Hafði hún ekki glatað því fyrir
löngu ?
Lok,s fann hún blaðið, sem
Monsigneur Bayard hafði fengið
henni. Það vai eins og einhver und
arlegur kraftur, sem hún gat ekki
skýrt sjálf, færi um hana alla, bær
ist frá litla samanbögglaða blað-
inu, sem lá í lófa hennar.
Hún gekk föstum, ákveðnum
skrefum að simanum.
U.
Morrison hafði átt rólega nótt.
Helen hafði talað við prófessorinn,
þegar fyrir klukkan átta um morg
uninn og laust eftir klukkan átta,
var hún á leiðinni til Paddington-
iborgarhverfisins, þar sem René
ábóti átti heima í lítilli hliðar-
götu.
Ábótinn tók á móti henni í litla
viðtalsherberginu sínu og bauð
henni til sætis.
• Sendiherrann settist beint gegnt
ábótanum.
„Þegar ég segist - þurfa að
skrifta", sagði hún og reyndi að
gera sér upp hlátur — „þá er það
ekki beint af trúarlegum orsökn-
um. Ég kem til yðar, Monsignore,
vegna þess að ég treysti yður og
vegna þess að ég þarfnast hjálpar
yðar“.
„Ég hlusta“, gagði ábótinn vin-
gjarnlega.
Helen sagði honum allt. I stuttu
máli skýrði hún honum frá lífi
sínu allt til þess dags, er leiðir
hennar og Jan Möllers lágu sam-
an í fyrsta skipti. Þá varð frá-
fíögn hennar ýtarlegri. Hún tal-

Það er barnaleikur að strauja þvott-
inn með „Baby“ borðstrauvélinni.
Baby er einasta borðstrau-
vélin, sem stjórnað er með
fæti og því hægt að nota
báðar hendur við að hagræða
hvottinum.
Nyja verðið er kr.: 3816.—
fakmarkaðar birgðir
Jfekla
Austurstræti 14
Símar 11687.
H afnarfjörður
Unglinga eða eldra fólk, vantar til biað-
burðar nú þegar við:
HVALEYRAR og
HÓLABRAUT
Talið strax við afgreiðsl. Álfaskeiði 40
sími 50930.
aði um fyrstu kynni hennar og
Morrisons, um för sína til New
York, um hina vakandi hégóma-
gimd sína, um flugferðina til Ber-
línar, um Tulpanin ofursta, um
brúðkaup hennah og Morrisons,
um litla Broadway-gistihúsið og
um alla ringulreiðina, sem hún
hafði lifað og hrærzt í frá þvi er
hún var útnefnd sem sendiherra í
París. Þegar hún lauk frásögninni
fannst henni því líkast sem hún
stigi upp úr hreinu, heilnæmu
baði.
„Og nú viljið þér fá ráð hjá
mér“, sagði ábótinn.
Hún kinkaði kollþ
„Mætti ég þá byrja á því að
leggja fyrir yður eina spurningu?“
sagði hann.
„Að sjálfsögðu".
„Hafið þér hugsað yður að
kaupa blómin þarna andspænis
sjúkrahúsinu, í kvöld?“
„Nei, auðvitað ekki“.
„Þá munu Rússarnir hefjast
handa. Ég held að þeim sé bláköld
alvara í þetta skiptið. Þeir munu
afhenda ungfrú Ryan þetta skjal
sem Tulpanin ofursti lét yður und-
irrita. Þeir munu eyðileggja fram-
tíð yðar, frama og jafnvel mann-
orð“.
Hún hristi höfuðið.
„í dag ætla ég að tilkynna
stjórhinni lausn mína frá sendi-
herrastarfinu".
„Haldið þér að Rússarnir verði
ánægðir með það? Nei, kæia frú
Morrison, svo einfalt er það nú
ekki. Ef þér getið ekki náð í þetta
skjal, þá verðið þér a. m. k. aðal
persónan í hneyksli í blaðaheim-
inum, hneykslismáli sem á fáa sína
líka í Ameríku og jafnvel víðar“.
Helen leit undrandi á hann.
„Þér viljið þó ebki hvetja mig
til þess að verða svikari við mitt
eigið land, Monsignore?“
„Nei, i raun og sannleika geri
ég það ekki, frú Morrison. Ég hve.t
yður yfirleitt ekki til neins. Ég
gef yður ráð sem þér getið svó
fylgt eða hafnað, eftir eigin geð-
þótta“. Hann laut lengra áfram
og nær Helen. — „Ég ráðlegg yð-
ur að hlaupa ekki lengur burt frá
sjálfri yður. Það hafið þér alltaf
gert frá þeim degi, er þér elskuðuð
einn man og giftuzt öðrum. Þér
þykizt geta forðazt ábyrgðina með
því að segja upp starfinu“. Hann
hnyklaði bogadregnu augabrúnirn
ar. — „Flestar manneskjur breyta
eins og börn. Þær loka augunum —
og halda svo að enginn sjái þær.
Þér, frú Morrison, vitið um njósn-
arstarfsemi, sem ógnar landi yðar.
Þér hafið möguleika til að fletta
ofan af henni. En í þess stað viljið
þér segja upp starfinu og flýja af
hólmi. Á eftir yður syndaflóðið.
Þér flýið samvizku yðar. — Einu
sinni til Evrópu, svo aftur til
Ameríku. En samvizkan hefur
ókeypis farseðil með öllum farar-
tækjum. Hún fer með, hvert sem
við förum".
„Ég ætti sem sagt að kaupa
blómin í kvöld“, sagði hún.
-----------------------------
aHUtvarpiö
l.augardagur 7. niarz:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndía
Sigurjónsdóttir). 14,00 Iþrótta-
fræðsla (Benedikt Jakobsson). —•
14,15 Laugardagslögin. — 16,30
Miðdegisfónninn. 17,15 Skákþátt-
ur (Guðmundur Arnlaugsson). —
18,00 Tómstundaþáttur baraa og
unglinga (Jón Pálsson). 18,30
Útvarpssaga barnanna: „Blá-
skjár“ eftir Franz Hoffmann; V.
(Björn Th. Björnsson les). 18,55
1 kvöldrökkrinu; — tónleikar af
plötum. 20,30 Leikrit: „Donadieu"
eftir Fritz Hoohwálder, í þýðingu
Þorsteins Ö. Stephensen. — Leik-
stjóri: Lárus Pálsson. Leikendur:
Þorsteinn Ö. Stephensen, Helga
Yaltýsdóttir, Jón Aðils, Haraldur
Bjömsson, Lárus Pálsson, Indriði
Waage, Róbert Arnfinnsson, Arn-
dís Björnsdóttir og Gestur Páls-
son. 22,10 Passíusálmur (34). —-
22,20 Danelög (plötur). — 24,00
Dagskrárlok.