Morgunblaðið - 01.04.1959, Blaðsíða 20

20
MORCV1VBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 1. apríl 1959
TTngir fréttamenn, sem höfðu biðið
árangurslaust í forherbergjum
Morrison-blaðanna, fengu nú hin
langþráðu tækifæri til að sýna sig.
1 Ohio veitti Morrison-I>agblaðið
dómstólunum aðstoð í baráttunni
við afbrotaæsku. í Miohigan tók
Morrison-Dagblaðið að sér mál
verkamanna, sem ekki fengu fuiia
kaupgreiðslu. 1 Georgiu börðust
blöðin gegn landstjóra, sem staðið
hafði fyrir dómsmorðum á svert-
ingjum.
Helen hélt áfram að heimsækja
skýjakljúfinn við Roekfeller-Cen-
ter öðt'U hvoru. Á þeim mánuðum
*em hún hafði ein borið alian
þunga Morrison-blaðanna, hafði
hún safnað mai'gvíslegri reynSlu
En hún hélt sig alltaf meira og
meira heima. Ljónshausarnir
hurfu úr salnum á Park Avenue.
Hún breytti hinni' köldu pipar-
sveina-íbúð í heimili karls og konu.
Hún lét aftur sauma sér kjóla, til
þess að vera falleg í augum
Mor rison. Þegar Morrison minnt-
ist á framtíð hennar, brosti hún
aðeins. Kannske myndi hún ein-
hvern tíma skrifa annað leikrit.
Nei, um það efni skyldi hann ekki
spyrja hana. Nú hefði hún ekk-
ert tóm til að hugsa um nýjan
Broadway-frama.
Svo kom júní .... svo kom
kvöld hins 3. júnis.
Helen var ein, þegar síminn
hringdi. Hún hafði staðið um
stund við gluggann og horft yfir
hin dökku þök Manhattan. Morri-
son var í Florida, til þess að
„rétta við“ eíðastu, nauðstadda
blaðið þar. Hún hafði velið að
hugsa um hann. Eftir f jóilán
daga ætluðu þau þau loksins að
faia í tveggja vikna orlof. —
Skemmtisnekkjan beið á höfninni
í Miami. Morrison vildi sýna
henni Suður-Ameríku. I tvær vik-
ur myndu þau verða ein saman.
Brúðkaupsferðin sem þau höfðu
alltaf talað um, en aldi-ei haft
tíma til að fara.
Þegar síminn hringdi, þóttist
hún viss um að það væri Morrison.
Hann hringdi tiJ hennar á hverju
kvöldi og einmitt um þetta leyti.
„Halló, Helen“.
Það var rödd Jan Möllers.
Henni fannst því líkast sem blóð
ið frysi í æðum sínum.
„Haiió, Jan“, sagði hún. „Hvar
eruð þér?“
„Á „Hotel Union“.“
Hún sá fyrir sér litla herbergið
með ljósunum frá auglýsinga-
spjöldum hinnar þröngu Broad-
way-götu. Hún sá fátæklega skáp-
inn. Hún sá litla, guia náttborðs-
lampann. Alit í einu varð henni
það ljóst að hún hafði lifað, eins
og sagt var í Ameríku, í „a fools
paradise". Þeirri paradís sem
heimskingjarnir trúa á, meðan
þeir lifa i helvíti.
„Ég verð að tala við yður“,
sagði hann.
„Um hvað, Jan?“
„Það er viðvíkjandi hr. Wagn-
er“. Stutt þögn. — „Það er líka
viðvíkjandi mér sjálfum".
„Komið þér til min í skrifstof-
una á morgun".
búinn að lofa þeim að ég skyldi
ganga í þeirra þjónustu".
„Ég get hugsað mér það“.
„Það er ekki erfitt að ge.ta sér
þess til. Það er þessi eilífi leikur
leyniþjónustunnar. Hana vantar
umboðsmenn".
„Var því trúað, að ég hefði raun
verulega afhent skjölin í París?“
„Þvi ekki það? Saga mín hljóm-
aði sennilega, vegna þess að hún
var, frá minum bæjardyrum séð,
sönn. Þeir gátu ekki vitað hvað
var í umslaginu, sem ég fékk þér“.
Þegar Helen þagði, hélt Jan
áfram:
„Hinn síðasti „Hr. Wa"ner“ hef
ur lofað þér því, að þú skulir geta
keypt þig lausa með því að af-
henda ieyniskjölin. Jafnvel í leyni
þjónustunni er til sérstök skálka-
æra“.
„Þeir hafa ekki ónáðað mig
neitt síðan“.
„Nei, það veit ég vel. En skálka-
æra er nefnilega ails engin æra.
Þeir hafa sent þér nýjan „Hr.
Wagner". Formlega héldu þeir
samningana".
Hann þagnaði skyndilega. Nýr
gestur hafði komið inn í veitinga-
stofuna. Hann líktist ekki þeim
mönnum, sem lögðu leið sína inn í
litlu veitingastofuna á Broadway.
Hann var í a'ltof síðri evrópskri
yfirhöfn. Þegar hann fór úr henni
og fékk sér sæti úti í einu horni
stofunnar, tók Helen eftir því, að
hann var líka í evrópskum fötum.
„Við hefðum ekki átt að hittast
hérna“, sagði Helen í hálfum hljóð
Gólf9 sem eru áberandi hreiii,
eru nú gljáfægð með:
ötf>

Mjög auðvelt í notkun!
Ekki nudd, — ekki bog-
rast, — endist lengi, —
þolitr allt!
Jafn bjartari gljáa er varla
hægt að ímynda sér!
Reynið í dag sjálf-bónandi
Dri-Brite fljótandi Bón.
Fœst allsstaðar
„Það er of seint".
Hún hugsaði sig um. Hún
vildi ekki taka á móti honum hér
í húsi mannsins síns.
„Hvar eigum við að hittast?"
spurði hún hikandi.
„Veitingastofan hérna er alveg
mannlaus".
Þetta eða eitthvað því likt hafði
hann Hka sagt þá. Þá. En þá var
hún Hka fús til að faílla fyrir
freistingunni.
„Ég verð komin þangað eftir
hálfa kJukkustund".
Hún var í náttsloppnum sínum.
Klukkan var níu. Hún fór inn í
svefnherbergið og flýtti sér að
klæða sig. Annars hugar valdi hún
sér aðskorna, gráa vordragt, sem
hún var stundum í á skrifstofunni.
Það var fyrst þegar hún sagði
þjónustufólkinu að hún myndi
verða að heiman í Mukkustund,
sem hún minntist þess, að hún
hafði varla litið í spegil.
„Café Union“ var raunverulega
næstum alveg mannlaust. Aðeins
við tvö borð sátu nokkrir hátalaðir
statistar frá nálægu leikhúsi.
Þau settust við borð úti við
glugga. Gluggatjöldin voru dreg-
in frá. Fyrir handan, I leikhúsinu,
var sýning byrjuð. Aðeins fáar
bifreiðir runnu eftir asfaltinu.
Jan var í Ijósgráum fötum. —
Hann Leit vel út. Aðeins eftir ná-
kvæma athugun mátti sjá órólegt
blik í bláum augum hans.
„Hvað ert þú að gera í New
York?“ spurði hún.
1 símanum hafði hún þérað
hann. Nú þúaði hún hann aftur.
Hann hló þurrlega.
„Ég er kominn til þess að kúga
þig“.
„Hvað áttu við með því?“
Hann leit í kringum sig, eins og
maður sem býst við að sér séu
gefnar gætur.
„Þú veizt að þeir slepptu mér
lausum".
„Auðvitað".
„Þeir gerðu það, þegar ég var
um.
„Það skiptir ekki neinu máli
hvar við hittumst. Þeir sleppa
mér aldrei úr augsýn. En það ger-
ir ekkert til“. Hann brosti. — „Ég
átti hvort sem var að hitta þig. —
Samkvæmt þeirra fyrirmælum".
Hann hallaði sér fram yfir borðið,
nær henni. — „Hvað vildi ég sagt
hafa? Sem sagt: Þeir halda sér
formlega við samningana, en auð-
vitað datt þeim aldrei í hug að láta
þig sleppa úr klónum á sér. Það
heyrði ég við hverja yfii’heyrslu.
Það voru óþægilegar yfirheyrsl-
ur“.
Hann sagði þetta eing og um
aukaatriði væri að ræða, en hún
vissi hvað orðin þýddu. Hlýr
straumur fór um hana alla. Fyrst
hræddi þessi innri hlýja hana, en
svo varð hún aftur róleg. Hún
þurfti ekki lengur að óttast tilfinn
ingar sínar til Jans. Það voru syst
urlegar tilfinningar. Það var gott
að hún skyldi hafa komið. Það var
gott að hún skyldi geta setið hér
andspænis Jan án þess að bera ann
að og meira en vinarhug til hans.
„Áfram“, sagði hún. — „Haltu
áfram“.
„Ég hafði snöruna um hálsinn.
Það er tilfinning, sem maður get-
ur ekki gert sér í hugarlund, ef
maður hefur ek1 i reynt það sjálf-
ur. Ég hef aldrei metið lífið sér-
lega mikils. Maður lærir fyrst að
meta það réttilega, þegar maður
er að því kominn að missa það. Þá
verður maður allt í einu svo við-
kvæmur. Langar til að heyra næt-
urgalann syngja einu sinni enn.
Þá verður það heitasta óskin
manns, að fá að anda að sér ilmi
sýringanna einu sinni aftur. Mig
langaði lika til að sjá þig enn einu
sinni".
Hann leit beit í augu hennar.
Hún mætti tilliti hans örugg og
róleg. Hún vissi að hann sagði
henni svo ýtarlega frá þessu, til
þess eins að vera sem lengst með
henni. Hún fann til með honu: í.
Meðaumkun var eina tilfinningin,
m
a
r
L
0
u
ð
, 1) „Hvaö það er gaman að sjá
ykkur aftur. Er ekki allt í bezta
lagi hér?“ „Jú, það geturðu reitt
þig á, Markús. En ég vildi að
ég hefði verið með í norðurferð-
inni“.
2) „Já, það vildi ég sannarlega
lika. Ég skal segja þér alla sög-
una í kvöld".
3) „Ég hafði svo mikinn hug
á að komast sem allra fyrst heim,
Sirrí, og ég hlakka svo til að
fara með þér að skjóta endur
hjá Bernharði. „Markús, ég held
að ég fari ekki með þér í heim-
sókn til Bernharðs".
sem gerði vart við sig í hjarta
hennar.
„Þá stakk ég upp á því að beita
þig kúgun“, hélt hann áfram. —
„Andstæðingar þínir vissu að þú
varst farin burt af Austursvæð-
inu. Þeir gátu ekki lengur gert þér
ir.ein. En enginn nema ég einn
vissi hvað seinna hafði gerzt“. —-
Hann leit upp í loftið. — „Hérna
í New York. ...“
„Og......?"
„Ég stakk upp á því al ég færi
til New York og hótaði þér með
uppljóstran. Svo lengi sem eigin-
maður þinn var í geðveikrahæli
var ekkert vit í slíku. Ég gat ekki
farið til hang og komið upp um
þig. Þess vegna var það Hka tiil-
gangslaust að þrýsta rkammbyss-
unni að brjósti þér. Þeir lét-u mig
því í friði“.
„Og nú?“
„Nú er auðvitað öðru máli að
gegna. Nú er Morrison aftur orð-
inn frjáls". Hann þagði stundar-
korn. — „Þú elskar hann“. Hann
átti von á rvari. Kannske andmæl-
um. Þegar ekkert slíkt kom, hélt
hann áfram. — „Ég gæti eyðilagt
hjónaband þitt“.
„Það gerir þú ekki, Jan“.
Hann hló. Hann hló hátt. Litlar
hrukkur mynduðust umhverfis
augu hans.
Ókunni maðurinn, sem sat nokkr
um borðum fjær, leit til þeirra. —
Fram að þessu virtist hann ekki
hafa veitt þeim neina athygli.
„Nú gerði ég þig hrædda",
sagði Jan. — „Nú efaðist þú raun
verulega um mig. Traustið er
þunnur ís. Hann brotnar auðveld-
lega“. Hann var hættur að hlæja.
„Nei, auðvitað geri ég það ekki.
En. .. .“
Hann lauk ekki við það sem
hann hafði ætlað að segja.
Hún spurði:
„Hvað vilja erindrekar Tulpan-
ins ofursta að ég geri?“
„Rússamir hafa gert framtíð-
aráætlanir viðvíkjandi Berlín. Ég
veit ekki með vissu um hvað þær
fjalla. Ég held þó að ekki sé um
neinar hernaðarlegar aðgerðir að
ræða. Þeir ætla að reyra í sundur
líftaug Berlínar".
„Og ég á að hjálpa þeim til
þess. ... “
ajtltvarpiö
M4iðvikudagur 1. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tón-
leikar af plötum. 18,30 Útvarps-
saga barnanna: „Flökkusveinn-
inn“ eftir Hektor Malot; VI. —
(Hannes J- Magnússon skóla-
stjóri). 18,55 Framburðarkennsla
í ensku. 19,05 Þingfréttir. — Tón-
leikar. 20,30 Lestur fornrita:
Dámusta daga; II. (Andrés
Björnsson). 20,55 íslenzkir einleik
arar: Jórunn Viðar leikur á pía-
nó. 21,25 Viðtal vikunnar (Sigurð
ur Benediktsson). 21,45 Islenzkt
mál (Jón Aðalsteinn Jónsson
kand. mag.). 22,10 Kvöildsaga í
leikformi: „Tíu litlir negrastrák-
ar“ eftir Agöthu Christie og
Ayton Whitaker; I. þáttur.
Leiketjóri og þýðandi: Hildur Kal-
man. Leikendur: Haraldur Björna
son, Brynjólfur Jóhannesson,
Indriði Waage, Arndís Björnsdótt
ir, Anna Guðmundsdóttir, Herdís
Þorvaldsdóttir, Steindór Hjörleifs-
son, Róbert Arnfinnsson, Kle-
mens Jónsson, Árni Tryggvason
og Þorgrímur Einarsson. 22,35 1
léttum tón: Peggy Lee eyngur
með hljómsveit undir stjórn
Franks Sinatra (plötur). 23,05
Dagskrárlok.
FimmludHgur 2. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðbjörg Jónsdótt-
ir). 18,30 Barnatimi: Yngstu
hlustendurnir (Gyða Ragnai'sd.).
18,50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19,05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20,30 Spurt og spjallað í út
varpssal: Sigurður Magnússon
fulltrúi stjórnar umræðum. 21,35
Utvarpssagan: „Ármann og ViL
dís“, eftir Kristmann Guðmunds-
son; IX. (Höfundur Les). 22,10
Erindi: Á víð og dreif (Jóhanne*
Davíðsson bóndi í Hjarðardal). —■
22,30 Sinfónískir tónleikar (plöt-
ur). 23,10 Dagiskrárlok.