Morgunblaðið - 24.12.1960, Qupperneq 7

ieqij SB<Í T'í -miao 'uinTijTddBd
*jy ddn umuijuBXjq bjjáj ge sseq ub
BtSas gB Biiaui gBtJ 3o Buijjajq bjjb
njuaus uios ‘muij jBuiaq jíbaj gsuqiaj
ijaeS uuBq gB ‘igSes suBq injnBU
-nssag •uinuts uinuiiddBdiuaq b ib
-umssajqqojq uin ugs3 i jnuij jBuisq
igBuqiaj 3o JBSnq sjbuub jba Jnja<j
íunujiddodijjatf o
jnssaiyi 5
iuujjngBxuntqjX
-gjB3 3o jnjjEfusQBj ujbC nq jjg
•gBqsg igjBq uinjj 3o suia 3aAjB
BUBUuniBsoj ijjasjnQgjS uusq ua 'uub
-puBA BsXaj gB jsqgj uinuoq ua JngB
‘gBjq So JUBXjq BJ gB gJBA UUBJI JOS
jijXj nssaq ijjaA 3o qbjXo qta qsq
b jas igBJgjq uuiingBUinCjjiXgJBf}
„•buoas Bjjaq
BjBq qb uin Bts qb Jaq gjgiaA bu3oa
ssaq 3o ‘suiui SUISUUBUI BJBJSpjBq
-Bddn Ja uiuiij 3o ‘uiui BjBjBddBq b3sj
-iujau nia ntjq -goi juaAq i uinuuru
g gaui JigBJ 6 ipuXui Jiaq gB ‘3i
-uuBq BpuBjs gB BSia Jiaq 3o sjjb 61
BJ3A gB BSja Jjuj6uunjj“ :unq JgSBS
b<j •gaqEspj jjXu 1 Buum Btjasjngoj3
qb jBuuaq uu;jngBuin CqjÁgjBg jjjb uui
-3bp uijq 'uinjoj jjjXj ujai3 Jas BiaS
qb gaui jjjjia qjjijbp b uasjo nia
jiujouunjospy 'g
ÍJ0 UB5í5íni3f QVAlí ‘gSS gl<í QT%BÐ „*•**
-^aj nja Jæc£ &uii% buibs Bi3^uiæAiisu
buXs uias ‘inqqnjq iæAj b BSnB buioij
gB npuXaq“ :jq3bs 3o uujSSba b jjuaq
uuBq ua ‘jjasA UBqqnjq gBAq ‘uut
-gjuisjn jgmds uujinujABjdjqsgjA
iuo^np1 jo gOAH 'L
•juujpuXui in jn bSbijs
jbqbjs sujau BSaui jb3ub So inpuns
1 jæq Bjofjq bui jqqa ‘jjajj Biqjs
ujbC xas jpuXui iæq qb ‘Sjuusq ‘nCXu
qb nia Jjjja uias ‘jjqj uijaq ngBgBJ
OAS JBA UnH 'suisdjoq'
jjj uuiSijs -ingiu jb3 i
unq 3o JJBjq suja dgCjql
3o jjæq B jsjiaus unq
§0 "„ujjqC jjjXj JjpuoA
BUOAS B'jaA gB IB3J3JX
JSBUIUIBqS 30 JBJS ubCXu
uinujuuBui bjuibS B.ja3
So qbjs uujs b uujjBq
gaui bjbj qb gnjjæ gjq
'UBUiBs jjjjb jiSajjSSXjs
—puB BSainjSai gma gjq
'BUJBCqndjajs Sjui QJJJBq
gjq oq ‘buibs ja iajAJ“
„ÍBUBCqndjajs b jjjbui jqBj
qb ngjnpjaq jaAq“ ‘uuBq
jqSbs ‘„juBCqndjajs'
•SajjBj unq jsuubj
3o BUBq b jgjjoq jJjaQ
•ngmpujj unSnB
30 JBUJB'UUjq JBJBAB I JSI
-gjæj jgoi ‘njziaqB jjj uin
uis uingio uinujjæj mgiu
jgsqjBds unq qb gjaj oas
JBA UUH '„JUIBS JBqqX JSB
uiuibjjs qb gnjjæ gjq“ ‘uin
suos uinSua qpj So bSSjS
jqSbs ‘„buibs ia JaH'*
•JUXqSJBUJBA 1 jsuiijo
jqSbs ‘„iBqqo juunuuajq
1 ijqjaAq uuBq ua“
•„bjbjS
QB BJBJ QB ssaq jjj uin
jjbCs uinuoq buiojj So ‘uin
juæA oas JjqXq uinuoq
| uias ‘suBq uuijBq bijbj
I 3q juuauijBuiBS 3o Suj
-gæjsuja b ubuies jjjjb jsj
QBJ BjaS gv“ 'JSJS'I
jsjau3 njnqs iBuuaq nSnB
3o unq JQSbs ‘„jBqqX jsb
-uiuiBqs gB gnjjæ gj<q“
•BijaQ
UEUIBJJ JIlXj JBgBJS
UIBU So BUUBqBIJS JJJ UUJ
-dpq 1 uuj jnsiq jas jppni
‘QSæjJBCj Jjjnqqou i
Sjs npjaq uias ‘uinundjajs
bjj ipuBdnBjq uioq bjjjj
B'SSjS e® ‘?q JBA gsq
‘UBUUB B J3Aq
BJJI gB jsngngioj Jiaq So
•igiaj jb uinjsiauS njmjs juuuaq nSnc
unq igJSBS ‘„JBqqX jSBuiuiBqs gB gnjjæ g;q“
suta JBA QB4 So UujdlA*
B BJ0jqgb„ UJ0A JJ3c[ jn
-puaq jzjjjbj jgjBq So dgq
1 ngojs nu ja ‘BujSuaip
jsjgSæjJBCj uuBq JBSaq
‘ngnuiAp uias ‘sujsuubui
bjuibS SosBqqa 3unq jsn
-gjXaq niOAq njgo 'uuBq
jpjjqs jqqa 3o ‘jqqa jpjjqs
uuBq uias ‘nqsæ ijujbCS
-jjqo UBpun juuniaA
-uja So uinuis uinuBjoq
1 sjgCqs uutq JgBjjaj uui
jojq 3o jngSXaqjngjH ut
uioqjjnj susq joCSddn jba
npunjs jjBssaq y jjbj3
uingSjXquu; jb jBUJBgjaq
jbujoj uin njpj jjddjjq
•gjaj b uijaq ‘jpuBijjBq
So snBjjBjs ‘jsjgBjnBjs So
qja uuBq jjaus BSajSunq
So jSæn 'jqeq I J-iBuSoq
Bquua qjba uuuq So ‘susq
jjjpuB uin midjA nioj
BSajjpuXqs 'W3U I5!5!3
igjaS jjuibS jqunjj ua
'JJJJ®
jjaqqa uinujjJB^ Bja3 So
JJOUI B BSajUUBUI E5JBJ gB J
jjugaAqB moA Jjaq So ‘?q
b jsBgBi mqunJH Tpunui
nu qb ‘qja jsnSSntq
jjaq 'bsuiijo b uinSn*
jBunBpgB njjj 3o dgjnSis
ddn mjBi jjujbijbjjs
•unBjq 1 jn jSubj jpuaq
jb uinunjoiq jgsjsBq 3o
jpuEsoiq jjSjs uuBq JgSBS
‘„Bgjaui So qjc>j B'Ciaq
gE jjj ‘uBuuaq ‘inSuaj
jqqa uuBq jbjou n<j“
’iunuqqojsgjoq ?
juuaAj 1 uuuq jnBiq 3o ub
gau So ubjo gB uinpuoq
uiiaAj uuBq uin diaiS
‘Bqunjj jb uujqjnj jjaiq
‘nujSSoq uspun jSSous
Sjs jggXaq isuiij-o ’sujsjBq
jujajs gJA J5J5JOJJ 1 m
jsuiaij gojs uias ‘bsuiijq
jjj pjs 3o jjoj b uujqjnj
uuBq j^q jgjai jb JpuBijjx
ez
VNNVNHva Noasaa
vnnvnhvs Noasai
w
26
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
Músamæðginin
Einhverju sinni bjuggu
músamæðgin á fátæku
heimili og komust nokk-
urn veginn af fyrir sig,
en ríkisbær var í grennd,
og fýsti yngri músina
mjög að fara þangað, til
þess að kanna ókunna
stigu. Hún bað móður
sína oft um leyfi til þess,
en gamla músin, sem var
roskin og ráðsett, neitaði
henni lengi um það.
Loksins gaf hún þó leyfi
til fararinnar, ef unga
músin kæmi heim aftur
að kvöldi.
Unga músin lagði nú af
stað og kom aftur á á-
kveðnum tíma, en móðir
hennar lofaði hana mjög
fyrir það, hve hún hefði
reynzt áreiðanleg. Hún
spurði son sinn, hvernig
Loksins gaf hún þó
unga músin kæmi
Unga músln kvaðst hafa séð fagra jungfrú, og
hefði sig langað mjög til þess að kyssa hana.
leyfi til fararinnar, ef
heim aftur að kvöldi.
honum hefði þótt að
koma að ríkisheimilinu,
en unga músin kvaðst
hafa séð þar margt fal-
legt. Mest hefði sér þótt
kveða að ákaflega fallegu
borði og hefði legið stór
steik á því miðju. Gamla
músin spurði, hvort hún
hefði komið nærri því, en
unga músin neitaði því.
Gamla músin sagði þá, að
hún gæti hrósað happi,
því að borðið hefði verið
fjalaköttur, og skýrði
hún nú syni sínum frá
veiðibrellu þessari.
Unga músin fékk leyfi
til þess að fara til ríkis-
bæjarins í annað skipti,
með því móti, að hún
kæmi aftur að kvöldi
Stór og pattarlegur hrafn renndi sér í boga
yfir víkina og krunkaði ákaflega.
hvað vænlegast horfði,
dundi ógæfan yfir. Stór
og pattaralegur hrafn
renndi sér í fallegum
boga niður yfir víkina
og krunkaði af illgirnis
legum ákafa. Áður en
nokkur þeirra hafði áttað
sig, var hann horfinn
fyrir nesið.
Runki gamli spratt
upp eins og lostinn raf-
straumi. Hann skimaði í
allar áttir.
Geiri og Grímsi biðu
ekki boðanna, en gripu til
fótanna til að forða sér af
mesta hættusvæðinu.
„Bölvaðir ormarnir“,
hrópaði Runki og steytti
lurkinn á eftir þeim,
„þetta skal ég muna
ykkur, óartar kvikindin“.
Grímsi gat ekki stillt
sig um, að snúa sér við
á flóttanum og kalla
nokkrum sinnum ,,Runki
Krúnkur", en Geiri tók
undir með gjallandi
hrafnsgargi. Samt héldu
þeir áfram hlaupunum og
brátt skildi nesið milli
þeirra og hrópyrði gamla
mannsins heyrðust ekki
lengur.
Drengirnir hentu sér
niður, sinn á hvorn stein
inn, lafmóðir.
„Karlfíflið", sagði Geiri
gremjulega, „við gerðum
honum þó ekki neitt.
Þetta var baia hrafn“.
,Og ég ætlaði að standa
við allt, sem ég lofaði",
bætti Grímsi við, „en nú,
nú skal hann að mér heil
um og lifandi fá að vita
af því“.
Þeir sátu þegjandi
drykklanga stund.
,Getum við þá enga
brennu haldið?“, spurði
Grímsi og það var von-
leysi og uppgjöf í rödd-
inni.
„Jú, við höldum brennu
og hún skal vera á Sjón-
arhól hvað sem karlasn-
inn segir“. Geiri stóð rösk
lega upp og leit fast á
Grímsa.
„Ekki skal standa á
mér“, svaraði hann, „við
getum byrjað strax í
kvöld.
Svo lögðu þeir af stað
upp í þorpið. Þeir höfðu
tekið ákvörðun sem ekki
varð þokað.
Það var skrítin sjón,
sem sjá mátti rétt utan
við þorpið í tunglskininu
þá um kvöldið. Neðan
frá sjónum var stöðug-
ur straumur undarlegra
kynjadýra, sem lögðu
leið sína eftir götunni
við hraunbrúnina og
héldu alla leið upp á Sjón
Spýturnar bundu þeir í bagga, sem þeir Iögðu i
bakið, og keifuðu tneð upp sjávarbakkann.