Morgunblaðið - 28.02.1962, Qupperneq 3

Miðvikudagur 28. febr. 1962
MORGU'NBLAÐIÐ
3

mmm
50 þús. haglskot
Spjallað við Albert í Gröttu um uglur,
Selsskerið, höfðingja og haglabyssur
FRETT AMENN Mbl. brugðu
sér út í Gróttu í góðviðrinu í
gær til þess að kanna hvort
Albert Þorvarðarson vitavörð-
ur gæti ekki sagt okkur eitt
og annað. Og í hlaði mætti
strax sjóiMim fréttaefni: Dauð
ugla og veiðibjalla við hlið
hennar.
— Ég sá þessa uglu á flæk-
ingi hér tvisvar fyrir helgina,
sagði Albert þegar við vorum
seztir í stofu.
— Það er tiltölulega sjald-
gæft að þær flækist hingað,
hélt hann áfram. — Ég held
að þetta sé kattugla, og hún
var orðin fremur slæpt.
Át heila veiðibjöllu
— Vitið þið að uglur þurfa
að éta mikið?
Ég get sagt ykkur sögu af
uglu, sern var hér á flækingi
fyrir nokkrum árum. Hún
fann engar róttur hérna, en á
þeim lifa þær mest. Þannig
vildi til að ég hafði hent
dauðri veiðibjöllu upp á út-
byggingu við sjávarskúrinn
hér úti, og þar settist uglan
að um nóttina og át hálfa
bringuna alveg upp til agna.
Þetta var stór veiðibjalla og
þetta fór allt niður í þennan
litla skrokk.
— Daginn eftir var ég á
gangi skammt frá skúrnum,
og tók þar kassa, sem rekið
hafði þarna upp um veturinn,
og hugðist kasta honum niður
fyrir Kambinn. Flýgur þá ekki
uglan út úr kassanum en var
svo þung á sér að hún komst
ekki neana þrjá eða fjóra
faðma, þar sem hún faldi sig
á bak við stein.
— Ég lét veiðibjölluna
liggja á sama stað næstu nótt
Oig uglan fékk sér þá ekki
minni skammt en nóttina
áður. Þótti mér með eindæm-
um að ekki stærri skrpkkur
rúmaði svona mikið fóður.
— Annars voru mín fyrstu
kynni af uglunum við rottu-
veiðar. Þær fara ekki að veiða
fyrr en kvölda tekur, og þá
stilltu þær sér upp á girðingar
stólpa, ef þeir vom nærri rottu
búi, og ’oiðu þar færis. Þegar
rotta fór á stjá, var gaman að
sjá ugluna láta sig detta eins
og pokadruslu yfir hana. Ugl-
ur hafa komið hér einstaka
sinnum, kannske á svona 10
ára fresti.
Fyrir utan Vesturgötuna
— Hvað fannst þér um tog-
arastrandið á Selsskerinu um
daginn?
— Togarinn? Ég var nú
eiginlega í hálfgerðum vand-
ræðum með hann. Það var
verið að þýfga mig um að
hann væri strandaður hjá mér,
en ég sá ekkert hvert sem litið
var. Um leið Og birti sá ég
hann, og tilkynnti þeim í
Reykjavík að hann væri
strandaður hjá þeim sjálfum,
skammt fyrir utan Vesturgöt-
una.
— Mér finnst merkilegast um
þetta strand að vaktin um borð
skyldi ekki sjá nein Ijós á vit-
um eða baujum. Þeir hefðu
átt að sjá 3—4 ljóst út af
Gróttu, og ekki veit ég til þess
að þarna hafi skip strandað
áður.
Sofandi á Selsskeri
— En sögu get ég sagt ykk-
ur um Selsskerið, sem ég
heyrði sem strákur. Tveir ungl
ingar ætluðu að róa á þara-
þyrsling og báðu gamlan for-
mann, sem var nokkuð spaug-
samur, að vísa sér á góð mið.
Þá sagði hann þeim frá sker-
inu. „Þið skuluð stoppa og
renna þegar Vífilsfell ber yfir
Rauðará og Keilir um Lamba-
staði" sagði hann, en þetta
er einmitt há-Selsskerið. En
svo sagái sagan líka að for-
maðurinn hafi tekið það fram
að ’ann yrði tregur fyrst, en
kæmi til.
— Þá hugsuðu þeir sem
klókir menn að úr því ’ann
væri tregur fyrst þá væri bezt
að leggja sig þangað til ’ann
kæmi til, og eftir að hafa kast-
að stjóra lögðu þeir sig báðir
og sofnuðu í sólinni. En þegar
þeir vöknuðu lá báturinn á
hliðinni og þeir gátu gengið
allt í kringum hann, sagði Al-
bert og hló.
Albert vitavörður með vitann í baksýn.
Sportfiskirí með höfðingjum
— Hvað hefurðu að segja
um spórtfiskiríið, sem menn
eru farnir að stunda hér í Fló-
anum?
— Það má segja að síðan
þessi sjóstangaveiðibátur kom
til sögunnar hafi verið stundað
mikið sportfiskirí hér úti.
Annars hafa menn tekið upp
á því síðustu 20 árin eða svo
að skjótast út á trillum og
veiða. Þetta fannst þeim sport,
og þessir róðrar hafa aukizt
upp á síðkastið.
— Það hefur komið fyrir
að ég hafi farið með menn út
á veiðar, og þar í bland hafa
verið ambassadorar og stór-
höfðingjar. Nefna má ágætan
mann, Gilchrist, brezka ræðis-
manninn, sem var hér. Hann
fór héðan áður en hann átti
að fara og áður en það var
æskilegt. Hann er prýðismað-
ur. Gilchrist kemur hingað í
júní í sumar og_ ég hlakka til
að hitta hann. Ég fór þrisvar
með hann á'fiskirí hér úti, Og
hann var mjög hrifinn af þess
um veiðiskap. Svo kom hann
hingað stundum á skarfa-
skyttirí. Þá hefi ég farið á sjó
með Mr. Solen frá ameríska
sendiráðinu Með hann fór ég
norður í Kollafjörð í fyrra.
Þessa skemmtilegu mynd tók ljósmyndari Mbl. ÓI.K.M. úr Gróttuvita í gærdag
Hætti aS telja eftir 50,000
Úti í horni standa tvær glj'Á
fægðar haglabyssur og einn
riffill, sem Albert sagði að
væri aðallega ætlaður til að
hræða hrafna með.
— Haglabyssan þarna er 23
ára gömul, sagði hann. —
Þetta er sennilega sá byssu-
hólkur, sem flestum skotunum
hefur verið skotið úr á ís-
landi. Ég keypti hana 1939
fyrir 222 krónur. Þegar ég var
búinn að eiga hana í um 12
ár þá hafði ég skotið 50 þús-
und skotum úr henni og þá
hætti ég að telja.
— En nú verður maður að
fara að fela skotin, sagði Al-
bert, og benti á hrúgu af hagla
skotum á borði. — Æðarkoll-
urnar fara að koma hingað.
Þetta eru vinir mínir, og eru
hér eins og hænsni. Einu sinni
varð ráðskonan, sem ég þá
hafði, að fara út með disk á
hverjum morgni til þess að
gefa æðarblika, sem mætti hér
daglega í morgunmat. En einn
daginn koma hann of snemma,
flaug á vír, sem hann sá ekki
og vænbrotnaði. — Þegar fugl
arnir korna, skýt ég ekki einu
skoti hérna.
— Jæja, og svo gerið þið
mann að margföldum lygara
í Morguabl aðinu á morgun ef
ég þekki ykkur rétt, sagði Al-
bert þegar við kvöddum hann,
— og fari það í hoppandi að
ég nenni að lesa þao.
Vestmannaeyja-
bær selur
Dalabúið
Vestmannaeyjum 26. febr.
FYRIR nokkrum dögum seldi
Vestmannaeyjákaupstaður kúabú
sitt í Dölum. Bærinn hefir rekið
Dalabúið frá því fyrir stríð og
hefir oltið á ýmsu með afkomu
þess. Það var upphaflega stofn-
sett af brýnni þörf
Nú hefir Mjólkursamsalan sett
upp útsölu í Vestmannaeyjum og
er því mjólkurskortur ekki að
öllu jöfnu.
Þeir sem keyptu Dalabúið eru
Magnús Magnússon, sem alllengi
hefir unnið við það og Daníel
Guðmundsson bifreiðarstjóri hér
í Vestmannaeyjum. Eru þetta
báðir ungir menn og munu þeir
taka við rekstri búsins ínæsitu
fardögum. — Bj. Guðm.
STAKSTIINAR
Opíð b/éf
til Karls Kristjánssonar
Morgunblaðinu barst eftirfar-
andi opið bréf
til Karls Krist-
jánssonar frá
Þingeyingi, sem
ekki vill láta
nafns síns getið:
„Heill og sæll
Karl, —
Mig langar til
þess að senda
þér nokkrar línur, en sknl vera
stuttorður, svo þú tefjist sem
minnst við lesturinn og getur
óskiptur staðið á verðinum, til
björgunar okkur frá móðuharð-
indunum! (sem þó enn eru ekki
komin hér).
Þar sem þú ert sparisjóðsstjóri
K. Þ. vii ég minna þig á inn-
stæðu mina í sparisjóðnum hjá
þér, þótt hún sé ekki stór. Og
ég ætla að láta þig vita, og biðja
þig jafnframt að láta Eystein fé-
laga þinn vita, að mér finnast
vextimir, sem ég nú fæ af inn-
stæðu minni, vera svolítil sárabót
fyrir allt það, sem hún hefur
verið óbeint skert frá því að ég
lagði hana fyrst inn hjá þér.
Þú tókst á móti henni með glöðu
geði, og hefur sjálfsagt verið glað
ur yfir því að geta lánað hana
svo til aimarra.
En nú berjast flokksbræður
þínir (áður líka mínir) fyrir því
að vextirnir verði lækkaðir. Ég
trúi ekki að þú svíkir mig svo
að þú sért þeim fylgjandi, því þá
ertu þínum innleggjendum ekki
trúr“.
Vextirnir mitt eina kaup
Og bréfritari heldur áfram:
„Það er eins og vaxtagjöldin séu
einu útgjöldin, sem á fram-
leiðslunni og útgerðinni hvfla.
Það er ekkert talað um lækkun á
öðmm liðum. Og þér fanrast ekki
í fyrra vor nokkrir erfióleikar á
því að hækka kaupið. Það þoldi
framleiðslan þá. EN VEXTIRNIR
SEM ÉG FÆ AF INNSTÆBU
MINNI F.R NÚ MITT EINA
KAUP, og svo fæ ég gefins pen-
inga frá tryggingunum. Þetta
veizt þú, og ég tel að þú ættir
frekar að vera baráttumaður
fyrir því að halda vöxtunum
óbreyttum, en að vinna að lækk-
un þeirra.
Ég hef átt tal við tvo útgerðar-
menn og spurði þá, hve mörg
prósent af heildar útgjöldum
þeirra vextirnir væru. Annar
sagði 1% en hinn 4%. Er ekki
hægt að lækka einhvern kostn-
aðarliðanna, sem skapa 96 og
99% heildar útgjalda.
Þú hefðir ekki átt að berjast
svo fyrir kauphækkununum í
fyrravor, ef þú vilt láta það bitna
á okkur, sem höfum sparað og
nurlað einhverju saman. Það er
þó undirstaðan undir því að hægt
sé að lána út, að einhverjir eigi
inmstæðu.
Em ekki fleiri sparisjóðsstjór-
ar á þingi en þú? Ég veit um 3
bankastjóra. Reyndu nú að fá þá
í lið með þér til þess að verja
ok’kur, sem spörum, og minni ég
þig þá sérstaklega á, sem inni
eiga í þínum sjóði.
Ef þú verð okkur ekki, og berst
á móti vaxtalækkuninni, þá ertu
ekki ekki eins trúr hér heima,
eins og þú vilt vera láta. Ég
minni þig enn á það, að þú lánir
ekki mikið út, ef enginn leggur
inm. Og ef ekkert er tii að lána,
þá er sama hverjir útlánsvextir
eru. Fyrst og fremst er að fá féð
inn og halda því, það er frumskil-
yrðið, og það færðu frekast með
því að hafa innlánsvextina
nokkuð háa.
Ég kveð þig svo vinsamlegast.
N, Þg“.