Morgunblaðið - 12.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 12. október 1962
^HOWARD SPRING:,
54
RAKEL ROSING
i!!Í!!;;! '!'!'!'!'! ' i i'l'li'i!
'í' >•::! ! 'I:
Loks voru þau komin upp á
hæðina. Julian stöðvaði bílinn,
og horfði á andlit Rakelar, sem
var eins og eitthvert gullið blóm
í mánaskininu, Hann ók bílnum
þétt upp að limgerðinu, og lagði
arminn um mittið á henni. Hún
tók í höndina á honum og þrýsti
henni að brjósti sér. Þurfum við
nokkuð að vera að sjá þessa flug
elda? spurði Julian.
Já, fórum við ekki einmitt til
þess?
Þau vissu aldrei, hvað tilefnið
var til þessara hátíðahalda í
Pagham. Þau mundu eftir heil-
um vegg af fólki, sem flest sást
ógreinilega, en varð svo allt í
einu uppljómað af blossunum
frá flugeldunum. Svo mundu þau
eftir litlu tjaldi, þar sem ljós
brann inni og gljáandi hljóðfær-
unum og rauðu jökkunum á
lúðrasveitinni sem þarna var í
tjaldinu og viðkvæma tóna
gömlu valsanna, sem þaðan bár-
ust. En þau töfðu þarna ekki
lengi, því að Julian setti bílinn
aftur í gang og lét hann suða
hægt áfram. Hann var yfirkom-
inn af friðsæld og kyrrð kvölds-
ins og fegurð konunnar, sem sat
við hlið honum. Honum lá ekkert
á heim í Markhams. Klukkan var
orðin ellefu þegar þangað kom
og enginn á fótum nema Curle,
brytinn. Julian var alls ekki í
skapi til að fara að sofa. Hann
afklæddi sig hægt og hægt, fór
síðan í náttföt og slopp og hall-
aði sér út í opinn glugga og
reykti vindling. Svo drap hann í
honum á gluggakistunni, til þess
að njóta enn betur ilmsins úr
garðinum.
En þá sá hann, að Rakel háll-
aði sér líka út úr sínum glugga.
Milli þeirra var eitt autt her-
bergi. Andlit hennar sneri nú að
honum, fölt innan í svartri um-
gerð af hárinu, sem féll niður á
axlir. Hún veifaði hendi og hvarf
síðan.
Julian sneri aftur inn í herberg
ið. Hann fann blóðið ólga í
æðum sínum og höndin skalf, er
hann strauk henni jrfir andlitið.
Ekkert hljóð heyrðist neinsstað-
ar. Þau hefðu getað verið einu
lífverurnar í húsinu, sem annars
lá dautt í fölu mánaskininu. —
Hann slökkti ljósið hjá sér og
læddist fram í ganginn, sneri
lyklinum 1 skránni og stakk hon-
um síðan í vasann á sloppnum.
Herbergi Rakelar var opið í
hálfa gátt og engin birta þar
nema frá tunglinu. Hann gekk
inn, sneri lyklinum í skránni og
horfði á skuggamynd hennar við
gluggann. Hún var allsnakin og
svarta hárið féll niður eftir bak-
inu á henni.
Kallaðirðu á mig? hvíslaði
hann.
Hún svaraði engu, en gekk
eitt skref fram og vafði hann
örmum.
XXIV.
1.
Það var fyrst daginn eftir, sem
Maurioe sá, hversu fullkomið
leikhús hafði verið útbúið í
gömlu hlöðunni. Það var Julian,
sem sýndi honum þar um allt.
Julian var óstyrkur eftir atburði
næturinnar. Áður en nokkur sála
var komin á fætur, hafði hann
risið eftir svefnlausa nótt, farið
í bað og stikað út á akrana. —
Hann var enniþá miður sín eftir
ástríðu Rakelar, sem var svo
grimmilega ágeng. Það var hún,
sem hafði tekið hann, en hann
ekki hana. Hann var að vísu ekki
hreinn sveinn, en samt hreinasti
viðvaningur í samanburði við
hana. Máninn var að hverfa, föl-
ur og þreytulegur, þegar hann
horfði á Rakel, sem svaf í örmum
hans með hárið flaksandi eins og
í stormi.
Hann gat þá horft á hana með
fullu jafnvægi hugarins, og dáðst
að þessum fullkomleika fegurðar
hennar, sem hafði ekkert látið á
sjá eftir ástaratlotin. Hún lá á
bakið með varirnar ofurlítið opn-
ar, eins og undrandi og í hrifn-
ingu. Hann gat aðeins séð á litlu
hvítu tennurnar. í fölu tungls-
skininu voru augnlokin líkust
gagnsæjum krónublöðum á
síkóríublómi.
Julian gekk hálf erfiðlega að
koma skipulagi á hugsanir sínar.
Hún hafði með tárum játað hon-
um ást sína og 'hann hafði svarað
með gæluorðum, vel vitandi, að
hann elskaði hana ekki. Hann
hefði eins vel getað elskað svart
Pardusdýr. En hvað sem allri ást
kynni að líða, þá hafði hún veitt
honum eftirminnilega stund. Og
hvað þá? Hann ætlaði að sjá,
hverju fram vildi vinda. Ekki var
hann að halda því fram, að þessi
stolni ávöxtur hefði ekki verið
sætur
Hann losaði sig hægt og var-
lega úr örmum hennar, steig
fram úr rúminu og fór í sloppinn
sinn. Rakel hreyfði sig í rúminu,
tautaði einhver orð sem hann
gat ekki greint Og brosti. Hann
dró rúmfötin upp yfir axlir henn-
ar og læddist síðan inn í sitt her-
'bergi. Máninn var horfinn og það
var þegar farið að votta fyrir
birtu í austrinu. Allt í einu
heyrði hann einhverja hreyfingu
fyrir utan gluggann sinn. Það
var eins og einhver mergð
vængja hefði rétt úr sér samtím-
is. Og svo hófu allir fuglar him-
ins söng sinn í einu — í einum
miklum kór, deginum til dýrðar,
svo varð snögglega þögn og síðan
fóru þeir að syngja hver fyrir
sig.
2.
Þegar Julian kom utan af ökr-
unum með skóna rennblauta af
náttfallinu, sátu allir við morg-
unverðarborðið. Jafnvel Maurice
Bannermann var þar, og Upavon
lávarður var stórhreykinn af því.
Viltu bara sjá hann, Julian. Hon-
um hríð fer fram. Við erum ,að
gera hann að nýjum manni.
Maurice sat nú næstum upp-
réttur í stólnum sínum, en gerði
matnum lítil skil. Mike Hartigan,
sem sat við borðið, sá um, að
hann fengi það lítið hann þurfti.
Rakel var að skræla appelsínu.
Hún var róleg og fögur. Hún reif
appelsínuna í stykki og rétti
Maurice nokkur þeirra. Þetta er
indælt, sagði hún. Þú verður að
reyna það.
Þakka þér fy-rir, elskan, sagði
Maurice. Hvernig gekk ykkur í
gærkvöldi? Var það ekki gaman?
Jú, svaraði Rakel. Það var ynd
islegt kvöld
Það var þá sem Julian greip
fram í: Langar yður ekki til að
líta á leikhúsið okkar á eftir, hr.
Bannermann. Hr. Hartigan var
að segja mér, að þér hefðuð mik-
inn áhuga á öllu slíku. Eg hlakka
til að heyra, hvað þér segið um
sýninguna okkar. Við höfum ver-
ið að vinna að henni heila eilífð.
Hvað segir þú, Rakel?
Lokaæfingin er í kvöld, er það
' i"liiii",r-,.<¥ i'.i
!;!!::!;1!,'ii;|!!Fí
, itiMll
' l'l' ll
llll
l.'t

I’.ll'fl
ll'

i11'
11'
ii ii
i'i ii'

!Í!!Íí:;ilíi:i:!Í!!;^!ÍIPSIÍ!ÍÍÍ:|^iiiii;!i!ii::i:ií:
j,£iii!i.iWÍl.,{;iii;i!«M ,'
— Það er gott fyrir garðinn, segir þú. Ég er viss nm að ég
eyðilegg þennan garð áður en langt um líður.
■fu« • i.i"> i' i,,i'
* ini ti iii'
lútií i,i'i-i '
ekki? Eg verð að vera til'búin.
Það er afskaplega áríðandi. Eg
ætla að fara út að aka í klukku-
tíma eða svo — fá mér frískt
loft. Svo ætla ég að hvíla mig
og hugsa. Eg verð ekki við
hádegisverðinn.
Nú, svo stjarnan er þegar kom
in með tilfinningasemi og duttl-
unga, sagði Mina, dálítið hvasst,
og hún ein heyrði þegar Charlie
Roebuck hvíslaði í eyra henni:
í guðs bænum farðu ekki að
'halda aftur af henni. Lofðu henni
að fara.
Eftir morgunverðinn tvístrað-
ist hópurinn. Rakel þaut burt í
bílnum, formálalaust. Mina steig
upp í beygluna sína og þaut
áleiðis til þorpsins, til þess að
færa frú Harrison búninginn
hennar. Charlie Roebuck fékk að
fara með henni og varð stein-
hissa á þeirri velgengni sinni. —
Upavon lávarður tók sér lurk I
hönd og sagðist ætla út að labba,
en Maurice fór út í hlöðuna í
fylgd þeirra Julians og Mikes.
Eg hef lesið leikritið yðar, hr.
Heath, sagði Maurice. Það er gott
og ég hlakka til að sjá það.
Julian tautaði einhverjar kurt-
eislegar afsakanir fyrir verk sitt,
eins og siður er til.
Hvað segið þér um West End
leikhúsin? sagði Maurice. Þér
megið ekki halda, að ég sé ekkert
annað en hluta'bréf og arðmiðar.
Ég þekki dálítið inn á fjármála-
hliðina á leikhúsum. Já, sei sei.
Þarna er nú fátt fól-k á sviði og
útbúnaður ekki mikill, svo að
það þyrfti hreint ekki að verða
svo dýrt að koma því upp. Jæja
hvað um fjármálahliðina á mál-
inu. Gæti ég gert nokkurt gagn á
því sviði?
Marilyn Monroe
eflir Maurice Zolotov G3
XV.
Draugar vaktir upp.
Marilyn kom aftur í kvik-
myndaverið og var nú orðin
stjarna, að minnsta kosti í orði
kveðnu. Ekki hafði hún samt á-
unnið sér þá nafnibót með leik
sínum, heldur haíði því verið
neytt upp á hana af almenningi
og tveim leikstjórum, sem voru
hvOr öðrum óháðir, en notuðu
sér vinsældir hennar til þess að
koma út myndum, þar sem hún
hafði í rauninni ekki leikið nema
aukahlutverk. En svona eru nú
krókaleiðir kvikmyndanna, að
þessi kona, sem hafði ekkert orð-
ið ágengt í fjögur ár og auk þess
sýnt, að hún kunni ekkert í svip-
brigðalist, hafði fengið stjömu-
hlutverk og var auglýst meira en
sjálfar stjörnumar — efst á
blaði — en eftir þeirri vegtyllu
sækjast allar leikkonur. Nei, hún
var tæpast orðin leikkona enn
— en hún var byrjuð að læra.
Aðeins í örstuttum atriðum í þess
um tveim myndum, hafði bmgð-
ið fyrir leik sem gat gefið henni
frekari framavonir.
20th Century valdi myndina
„Don’t Botiher to Knock“ til að
gefa henni almennilega faeri, en
myndin er byggð á skáldsögu eft
ir Charlotte Armstrong. Marilyn
var þarna geðbiluð barnfóstra,
sem vann I hóteli í New York.
Meðan hún passar börn fyrir
hótelgestina, fer hún smám sam-
an að bilast á geðsmunum. Rich-
ard Widmark er flugmaður, sem
á í misheppnuðu ástarævintýri
með söngkonu úr næturklúbb, og
Marilyn tekur hann fyrir mann-
inn, sem hún hafði einu sinni
elskað. Hún talar svo við hann
yfir þveran húsagarðinn, því að
hann hefur herbergi hinumegin
við hann og svo hefst ævintýrið.
Áður en myndinni er lokið, hefur
Marilyn næstum orðið baminu að
bana, sem hún er að gæta, auk
þess frænda sínum og sendlinum
í hótelinu, sem hún hefur í æði
sínu þótzt kannast við sem föður
sinn.
Svo vildi til, að stúlkan, sem
lék sörigkonuna var misheppnuð
í þessari mynd og fleirum. Eftir
mörg mistök og lággengi í Holly-
wood kornst hún til Broadway og
gerðist þsir mikil leikkona. Hún
heitir Anne Bancroft.
Englendingurinn Ray Baker,
sem var þarna leikstjóri, gerði
tvær eftirtektarverðar tilraunir í
samibandi við „Uon’t Bother to
Knock“. Hann tók myndina „á
réttum tíma“, sem svo er kallað,
þ. e. hún gerist á jafnlöngum
tíma og tekur að sýna hana —
hvorttveggja var nákvæmlega 90
mínútur. í öðru lagi fann hann
upp á því í sparnaðar skyni, að
æfa leikarana í tvær vikur og
taka svo myndina í einni rennu
— tók myndirnar í réttri röð. Og
fyrsta takan af öllu saman var
notuð. Þetta kann að þykja furðu
legt þeim, sem þekkja ástríðuna
hjá Marilyn að láta endurtaka
atriði. í þessari mynd var ekki
eitt einasta atriði endurtekið!
Að morgni 10. marz, rétt þegar
Marilyn var að ljúka við atriði
í þessari mynd, bar aðstoðarleik-
stjórinn henni skilaboð um að
hringja i einn forstjórann, þegar
hún væri laus. Meðan verið var
að reyna Ijósin fyrir næsta atriði,
fór hún inn í búningsherbergið
sitt og hringdi.
Forstjórinn var eins og hann
ætlaði að sleppa sér.
„Það hefur nokkuð hræðilegt
komið fyrir“, sagði hann, „og
það er úti um okkur öll ef það
reynist satt“.
„Hvað er það?“ spurði hún.
„Þú ert kómin í vandræði“,
sagði hann. „Ég vona bara, að
það sé ekki satt. Guð einn má
vita, hvað við getum gert ef það
reynist vera satt. Þeir eru þegar
farnir að tala um að senda þessa
mynd alls ekki út, og slíta samn-
ingnum við þig, samkvæmt sið-
ferðisgreininni“.
Nú var Marilyn farin að smit-
ast af æsingnum. „Hvað hef ég
gert ósiðlegt?“ spurði hún og nú
fór hún aftujr að stama.
„Jæja, við skulum nú ekki
sleppa okkur“, sagði hann. „Hver
veit nema þetta sé bara kjafta-
saga. Það er bara þetta, að Harry
Brand fékk hringingu frá Aline
Mosby hjá United Press, og
kannske er þetta bara alltsaman
lygi. Þú skalt þessvegna vera
róleg. Hefurðu nokkumtíma setið
fyrir klámmyndum?“
„Hvað áttu við með klám-
myndum?“
„Þú veizt vel, hvað ég á við.
Nektarmyndum. Það er einhver
slík á einhverju almanaki —
fyrir 1952, sem kom út í janúar,
og einhver benti Mosby á, að þú
værir stúlkan á almanakinu og
ef þetta kemst í hámæli, fáum
við hvern einasta trúarflokk í
landinu á hálsinn. Við reyndum
að kveða söguna niður, en það
var ekki hægt. Er þetta satt?“.
Nokkrum vikum áður en „Clash
by Night“ átti að fara á markað-
inn, fór Wald að fá upphringing-
ar frá einhverjum ónefndum
manni, sem sagðist hafa sannanir
fyrir því, að Marilyn Monroe
'hefði setið fyrir nektarmyndum
á almanak, sem nú ætti að fara
að dreifa um öll ríkin, Og ef hon-
um væri ekki greiddir 10000 dal-
ir skyldi hann bera þetta í blöð-
in. Þetta mundi gjöreyðileggja
„Clash by Night“. í fyrstunni tók
Wald þessar hótanir ekki alvar-
lega, en þegar þær endurtóku sig
æ ofan í æ, fór hann að ókyrrast.
Hann reyndi að fara undan í
flæmingi, en 9. maí setti maður-
inn honum úrslitakosti. Eins og
allir kvikmyndastjórar var Wald
dauðhræddur við að komast í
ónáð hjá einhverjum trúarflokk-
um, eða hjá blaðamönnunum,
sem vakta velsæmi kvikmynda-
fólks.
Loksins lét hann kaupa eintak
af almanakinu, sem um var að
ræða. Andlitið á myndinni var
borið saman við andlitið á Mari-
lyn, og það var ekki vafi á því,
að hér var komin „Monroe
Desnuda“. í fyrstunni fannst
Wald, að RKO ætti að láta hót-
anirnar sem vind um eyrunþjóta,
í þeirri von, að fjárkúgarinn
þagnaði. En Krasna stakk upp á
að nota þetta beinlínis í auglýs-
inga skyni. Það mundi marg-
falda aðsóknina að myndinni. Ef
út í það var farið, var hvergi
bannað með lögum að sitja fyrir
nektarmyndum á almanök, og
mörg fyrirtæki höfðu keypt alm-
anakið til dreifingar. Krasna
sagði, að þeir skyldu ekki láta
sér detta í hug að vera að fara
með þetta í felur, heldur skyldu
þeir beinlínis auglýsa það sem
allra mest!
Perry Lieber, sem var aðal-
auglýsingastjórinn hjá RKO var
kallaður til hjálpar. Hann lagðist
á sveif með Krasna og að lokum
lét Wald segjast. Það var Lieber,
sem hafði hringt til Aline Mosby
Og gefið henni bendingu, Og hún
hafði aftur snúið sér til Brands
og hann hringt í Marilyn. Hún
sagðist hafa skoðað almanakið,
og fundizt andlitið á stúlkunni
vera furðu líkt þessari sem var
nú orðin svona verðmæt „eign“
20th Century.
Brand sagði, að það væri aldrei
hægt að fullyrða neitt í svona
tilvikum þar eða allar nektar-
myndir af stelpum væru meira
eða minna svipaðar, og ungfrú
Mosby sagði, að það gaeti gilt
um margar myndir, en ekki þar
sem um Marilyn Monroe væri að
ræða.
Þetta voru þá tildrögin til þess,
að Marilyn þurfti að standa fyrir
máli sínu við yfirmanin hjá fé»
laginu.
Loksins viðurkenndi hún, a8
hún hefði setið fyrir þessaxi
mynd.