Morgunblaðið - 06.11.1962, Blaðsíða 3

Þriðiudneur 6. nóvember 1962
MORGl NRT. 4 ÐIÐ
3

^fíSS^WííWXWKí'XWÍ’íiífíXWWStW

„ÞARNA er Krá<k á Sandi
og þetta er Tröllakirkja,“ seg
ir Guðmundur og bendir út
um gluggann hægra megin.
Við erum á leið upp á Skála
felil með Skiðadeild KR, í ein
um af fjallabílum Guðmund-
ar Jónassonar, en hann situr
sjálfur við stýrið. Veðrið er
undursamlegt, blankalogn og
næstum heiðskírt, en ský-
hnoðri skyggir að mestu á
sólu, svo að aðeins fölum
bjarma slær á fjöll, sveitir,
eyjar og sund. Svolítill blett-
ur mil'li Engeyjar og Viðeyjar
nýtur einkaréttar á sólinni,
og er sem gullin súla rísi
Guðmundur réttir skíðin niður af bílnum. Daví ð Guðmundsson lengst til vinstri. Þórir Jónsson
fyrir miðju.
Bezt er að fara á fjöll,
þegar veðurspáin er verst
ingu.
þar til himins upp úr spegil-
sléttum sjávarfletinum.
Skyggnið er frábært og eftir
því sem við þokumst ofar
ber sífellt fyrir augu nýjar
og nýjar sýnir.
„Þarna er Olíustöðin í Hval
firði,“ segir Guðmundur, og
við lítum niður fyrir okkur á
hægri hönd og virðutm fyrir
okur Hvalfjarðarströnd, sem
blasir við.
Við erum að nálgast leiðar-
enda, og skyndilega kemur í
ljós lítil steinsteypt bygging
umkringd furðulegustu mann
virkjum, gerðum af vírum og
stálstöngum.
„Ef þið talið við Akureyri,
þá talið þið hér í gegn. Þetta
er fjarskiptistöð Landsímans“
segir Guðmundur, „Vegurinn,
sem við fórum, var lagður
hingað að Stöðinni af Landsím
anum.“
Nú nemur bíllinn staðar og
við stígum út. Skíðagarparn-
ir hlaupa þegar til og taka
að binda á sig skíðin, en við
sem minni erum fyrir okkur,
virðum fyrir okkur útsýnið.
„Það er eins og fjöllin séu
alveg uppi í manni“, segir
einhver.
„Við sáum fjöllin í Skaga-
firði í morgun“, segir Guð-
mundur.
Þingvallavatn liggur, eins
og við fætur okkar og fjöl'l,
sem við töldum áður í órafjar-
lægð virðast nú rétt í seil-
Guðmundur tekur nú að sér
uppfræðslu fólks:
„Þarna sjáið þið ölver og
Hafnarfjall. Það er Brekku-
kambur, sem ber í Baulu. Hús
in í Vindáshlíð sjást greini-
lega þarna í skógarjaðrinum.
Botnssúlur koma næst, síðan
Skjaldbreið, Hlöðufell, Ár-
mannsfell, Skriða, Tindaskagi
Hrafnabjörg og Kálfstindar.
Þar næst sjáum við Heklu,
það rétt grillir í hana vegna
misturs. Einhversstaðar í Ár-
nessýslu er auð sveit, sem
sker sig mjög úr alhvítu um-
hverfinu. Sunnar sjást Mýr-
dals- og Eyjafjallajökull og
Seljalandsmúli. Hérna nær er
svo Hellisheiði og Hengill, þar
ber Skeggja hæst. Síðan eru
Bláfjöll og Reykjanesfjall-
garðurinn. Snæfellsjökul sjá-
um við ekki, vegna þess að
Esjan skyggir á hann. Skála-
fell ér 771 meter á hæð, en
Esjan 909.
Nú lítum við okkur nær og
sjáum stengur og víra fjar-
skiptastöðvarinnar.
„Hérna gerast oft veður
hörð,“ segir Guðmundur, „hér
hef ég séð grannan vír verða
eins gildan og mannshönd á
10 mínútum, af ísingu.
Menn hafa á orði, að hann
ætli að skella á með sólskin.
„Já, það væri bezt að fara
á fjöll, þegar veðurspáin er
verst“, sagir Guðnmndur
spotzkur.
Nú heyrast miklir skruðn-
ingar í bíl Guðmundar, og þeg
ar spurt er, hvað sé á seiði,
er okkur tjáð, að þetta sé tal-
stöðin.
„Er þetta mikið nauðsynja-
taeki?“ spyrjum við Guð-
mund.
„Já, alveg ómissandi," svar
ar hann. „Hún hefur bjarg-
að að minnsta kosti einu
mannslífi í sumar, og auk þess
orðið að geysi.egu noi vio
allskonar hluti. Maður nokkur
fékk hjartaáfall í ferðalagi
á mínum vegum í sumar, inni
talstöðin. Svo fann ég lending
arstað fyrir Björn Pálsson
við Tungnaá, svo að hann gat
sótt slasaðan mann, sem hafði
skorist mjög við Landmanna-
laugar. Ég lét Björn vita gegn
um stöðina."
Guðmundur grípur nú hljóð
nemann og kallar: .Selfoss
Selfoss 346“.
„346 — Selfoss, skipti.“
„Heyrirðu ekki vel til mín,
Selfoss?“
„Jú, alveg prýðilega."
„Það er ekki að furða, því
að ég er í 770 m. hæð, á
toppnum á Skálafelli.“
Þórir Jónsson formaður
skíðadeildar KR, sem gekkst
fyrir ferð þessari, leggur nú
til' að við stígum á skíðin og
freistum þess að renna okk-
ur niður fjallið, að skíðaskálan
um. Skíðafæri er ágætt og
gengur niðurferðin stórslysa-
laust, enda hefur Þórir, sem
er þaulvanur skíðakappi, for-
ystuna.
Skíðaskáli KR er mjög
glæsilegur og er ágæt skiða-
lyfta skammt frá honum. Er
mikil gróska í skiðalifinu í
Skálafelli og margir skíða-
menn, einkum af yngri kyn-
slóðinni, eru þar við æfingar.
Við náum tali af einum þeirra
Davíð Guðmundssyni, en hann
er einn af efnilegustu ungum
skíðamönnum hér á landi
Hann sigraði í unglingaflokki
á landsmótinu á ísafirði 1961.
„Hvað ert þú gamall, Dav-
íð?“
„19 ára.“
„Hvað er langt síðan þú
fórst að leggja stund á skíöa-
íþróttina?"
„4 eða 5 ár, síðan ég byrjaði
að nokkru ráði.“
„Ertu í skóla?“
„Ég er að læra vélvirkjun"
„Hefur þú farið til útlanda
á skiði?“
„Já, ég fór til Austur-þýzka
lands 1960 og var í einn og
hálfan mánuð.“
„Hvernig gekk þér á rntót-
um í fyrra?“
„Sæmilega, ég vann Rvík-
urmótið í svigi og bruni í
B-flokki. Ég byrja svo í A-
flokki í vetur.“
„Eru margir á þínum aldri
og yngri, sem hafa svona mik
inn áhuga á skíðamennsku?“
„Já, nokkrir, en það er verri
aðstaða til skíðaiðkana í Rvik
en víða úti á landi. Margir
krakkar hafa t.d. ekki ráð á
þvi að eyða 100 kr um hverja
helgi, í ferðir. Mér finnst að
skólarnir gætu gert meira til
góðs í þessu efni Þetta er
eiginlega eina íþróttin, sem
allir geta tekið þátt í, nema
þá kannske skautaíþróttin, en
það eru nú svo fáir, sem leggja
stund á hana.“
Lengur ræðum við ekki við
Davíð, og hann flýtir sér út
í brekku til félaga sinna, til
þess að nota síðustu birtuna,
en dagurinn er stuttur og
mjög tekið að röfckva.
Bingir, sonur Þóiis Jónsson
ar er sá yngsti, sem við sáum.
Hann fór 2 ferðir ofan af
toppnum og má það teljast
hreystiverk því að hann er
aðeins 11 ára.
Nú tekur skíðafólkið sam-
an pjönkur sínar, gengur frá
skálanum og síðan er haldið
af stað í áttina að bílunum.
Svarta myrkur er skollið á er
við komum upp í bíl Guð-
mundar, sem flytur okkur
heilu og höldnu til Reykja-
vikur. ö.
Fastur í ís
á Elliðavogi
LÖGREGLU- og hiafnsögu-
menn vorú kvaddir til óvenju
legs verkefnis um níuleytið sl.
laugardagskvöld, er tilkynn-
ing barst um að bátur væri
fastur í ís á Elliðavogi, og
kæmist hvorki afturábak né
áfram.
Hafnsöigumenn fóru ásamt
lögreglu á staðinn á bátnum
Nóra, sém er minnsti hafn-
sögubáturinn. Stóð heima að
miðja vegu milli slippsins og
EUiðaárbrúnna sat „íshafsfar-
ið“, 3 tonna trilla, föst í ísn-
um, sem var nokkuð þéttur.
Á trillunni var einn maður,
og sagðist hann hafa sett bát-
inn upp í Elliðavogi en verið
rekinn brott þaðan og því ætl-
að niður á höfn. Hafnsögu-
nienn renndu Nóra nokkrum
sinnum á ísinn, gátu brotið
hann og náð trillunni. Liggur
hún nú uppi á Loftsbryggju
en gat brotnaði á hana í ísn-
um.
SmSTHNAR
Bölsýnn leiðari
Sunnudagsleiðari „Tímans“ er
eitt svartsýnasta innlegg í stjórn
málabaráttuna, sem sézt hefur
hér á landi á seinni tímum, og er
fólk þó ýmsu vant úr þeirri átt,
síðan Framsóknarmenn misstu
valdaaðstöðu sína í ríkisstjórn.
Mætti halda, að hér i landi ríkti
alger stöðnun á öllum sviðum,
atvinnuleysi, kúgun og þar fram
eftir götunum. Er jafnvel svo
langt gengið að íullyrða, að erf-
iðara sé að reisa bú núna en um
síðustu aldamót! í leiðaranum
segir m. a.:
„Efnahagskerfi þessarar ríkis-
stjórnar og það „efnahagsjafn-
vægi“, sem hún ætlaði að koma
á, og hefur tekizt að koma á,
er fyrst og fremst grundvallað á
þvi að hefta sókn unga fólksins
í landinu til nýrra átaka —
leggja steina í götu nýbyggingar
og framtaks hiiuna ungu, jafnt
einkaframtaks sem félagsfram-
taks, gera unga fólkinu erfiðara
fyrir að taka að byggja og endur
nýja.
Þetta sér hver ungur maður og
ung kona, sem eitthvað ætla Sér
í þessum efnum, með þvi að líta
í eigin barm og bera saman að-
stöðu sina við að koma upp hús-
nœði eða framleiðslutækjum við
aðstöðu hinna, sem búnir voru
að koma sér fyrir, áður en
stefna núverandi stjómai: náði
tökum á þjóðlífinu".
Ennfreznur er staðhæft, að nú-
verandi rikisstjórn „bindi hend-
ur uRgs fólks“ og „leggi steina i
götu þeirra, sem við taka“
(sennilsga af mannvonzku einnl
saman).
Hvað er rétt?
„Vísir" svarar þessum furðu.
skrifum að nokkru í gær og
segir m. a.:
„Hvað er rétt í þessu?
Hvert iðnfyrirtækið, verzlunar
og útgerðarfyrirtækið af öðru
sprettur úr grasi hér í Reykja-
vík og úti um allt land. Flest
em þau stofnuð af ungum, stór-
huga, bjartsýnum mönnum, sem
skilja að það er vor í lofti a ís-
landi.
Aldrei hafa verið fleirl skip
keypt inn til Iandsins en einmitt
nú. Og það er fyrst og fremst
unga fóikið, sem byggir yfir sig
og sína.
Skattar hafa verið afnumdir á
lágtekjum svo margur maðurinn
sem er að stofna heimili borgar
engan skatt lengur en leggur pen
ingana í að búa sér og sánum
bjartari framtíð.
Vofa atvinnuleysisins hefir ver
ið rækilega gerð útlæg úr land-
inu. Allir hafa næga og góða
vinnu og margir vinrna á tvö-
földum launum, einkum yngrl
mennirnir sem eru að skapa sér
fótfestu i þjóðfélaginu.
Aldrei hafa fleiri siglt út fyrir
pollinn með fjölskyldu sína og í
þeirra hópi er stór hluti unigt
fólk, sem hefur svo rúm fjárráð
að það getur veitt sér slíka á-
nægju.
Aldrei hafa ungir og gamlir
lagt jafn mikið fé á vöxtu sem
einmitt þessi árin. Það bendir
ekki til kjaraskerðingar. Það sýn-
ir þvert á móti að aldrei hafa
ungir sem gamlir haft jafn mik-
ið fé handa á milli á þessu landi
sem einimitt nú.
Líttu í eigin barm, ungi maður
og unga kona, og spurðu sjálfa
þig hvort þú lifir í kúguðu kaup-
ránsþjóðfélagi. Svarið verður að-
eins á einn veg.
Og það gremst framsókn. Þvi
Eysteinsliðið veit að unga fólkið
Ijær fylgi sitt þeim flokkum,
sem fært hafa þeim hagsæld, en
snýr bakimu við vofu fortíðar-
innar í íslenzkum stjórnmálum**.