Morgunblaðið - 02.12.1962, Blaðsíða 13

iSunnudagur 2. desember 1962.
MORGVNBLAÐIÐ
13
lhMULLER
4
LESBÓK BARNANNA
Grámann í Garðshorni
5. Fer karl þá og teymir
cftir sér kúna og þykir ferð-
in orðin ill. En á leiðinni
gerir á hann niðamyrkan
norðanbyl með frosti, svo
hann villist og sér nú ekki
annað, en liann muni sjálf-
sagt missa kúna og likleg-
ast verða úti sjálfur. En í
því hann er að hugsa um
þessi bágindi sín, kemur að
honum gangandi maður með
stóran sekk á bakinu. Maður
inn spyr karlinn, hvernig á
Því standi, að hann sé þar
í slíku veðri með kú á ferð.
Karlinn segir honum þá allt,
hvernig á standi. Hinn segir,
að hann megi vera viss um
að missa kúna og óvíst, að
hann komizt lífs af sjálfur.
ð. „Er þér miklu betra, karl
minn, segir hann, „að láta
mig fá kúna fyrir sekkinn,
sem ég ber, því þú getur
vel komizt leiðar þinnar með
hann, en í honum er kjöt
og bein.“ Og hvort sem þeir
töluðu um þetta lengur eða
skemur, þá höfðu þeir kaup-
in. Tók maðurinn kúna og
fór burt með hana, en karl
vasaði af stað með sekkinn
og þótti hann þungur. Komst
karl nú heim og sagði kerl-
ingu sinni, hvernig farið hafði
með kúna, en lét drýgilega
yfir sekknum.
7. Byrstist þá kerling, en
karl bað hana hið skjótasta
að setja upp pott með vatni.
Setti hún upp stærsta pott-
inn í kotinu og fyllti hann
með vatni. Þegar vatnið sauð
fór karlinn að leysa firá sekkn
um og var nú heldur en ekki
hreyfingur í honum. En þeg-
ar hann var búinn að leysa
frá sekknum, hljóp upp úr
honum lifandi maður full-
tíða í gráum fötum frá hvirfli
til ilja. Han sagði, að þau
mundu verða að sjóða eitt-
hvað annað en sig. Varð nú
karlinn hissa, en kerlingin
bálvond og sagði, að þarna
væri hann kominn með flónsk
una.
8. „Fyrst hefur þú skilið
okkur,“ segi-r kerling, „við
þann eina bjargargrip, sem
við áttum, svo nú erum við
bjargarlaus með öllu og þar
á ofan bætt á okkur heilum
manni til að fæða.“
Jöguðust þau karl og kerl-
ing nú góðan tíma út úr
þessu, þangað til Grámann
segir, að ekki tjái þetta, hann
skuli fara á stúfana og vita,
hvort hann geti ekki útveg-
að þeim og sér eitthvað að
eta, því skamma stund muni
þau þrífast á nöldrinm
-)< -K -K -X
■m
Litla Vala
Aftur og fram og inn um bæinn
er hún á þönum margan daginn.
Búa þarf sem bezt í haginn:
baka, steikja, skúra, þvo. —
Oft hún vinnur á við tvo!
Til allra verka er hún lagin,
en oft hún þarf að gala:
„Sérðu afi! Svona gerir Vala.**
Litla Vala, Utla Vala. —
Lítið kann hún enn að tala.
Hún kann bara að hlægja og gala,
hoppa og skoppa tU og frá, —
létt í spori, liturtá.
Seinna lærir hún líka að smala
lömbunum í haga,
og um sól og sumar bögu að laga.
Þýð eru brosin, ljúf er lundin,
létt eru sporin, hlý er mundin, —
leikur og syngur hringahrundin, —
hláturinn ómar silfur — tær. —
Hún er öllum, öllum kær.
Þegar húmar um hlíð og sundin
hættir hún samt að gala,
en hvíslar: „Afi, hér er kominn Vala.**
Hvar sem er hún, hvert sem fer hún,
hlýju og gleði með sér ber hún.
Mömmu og pabba yndi er hún.
Öllum gefur hún brosin sín, —
gjöful er litla ljúfan mín.
Og ef að gamla afa sér hún
er hún að reyna að gala:
„Sjáðu afi, — svona stór er Vala.“
Eftir svari ei hún bíður,
upp á hné mitt strax hún skríður.
Rómurinn er svo undur þýður, —
^enginn henni neita má.
Þreytt er hún eftir stjamp og stjá! !
Sigrar hana blundar bliður. — J
Björt, sem liljur dala, ^
í afa fangi sætan sefur Vala. —- '
MAGNÚS.