Morgunblaðið - 15.12.1962, Qupperneq 19

Laugardagur 15. des. 1962
MORCUNRLAÐIÐ
19
Jón Kristjánsson
fraimkvæmdastjóri — minning
Reykhólakirkja
Margrét
Ragnars-
dóttir
Fædd 22. janúar 1935.
Dáin 6. desember 1962.
1 D A G verður gerð frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík útför
Margrétar Ragnarsdóttur.
Hún var fædd hér í Reykja-
vík, dóttir hjónanna Sigríðar
Runólfsdóttur, héðan úr Reykja-
vík, og Ragnars Bárðarsonar frá
Bolungarvík, sem nú búa að
Langagerði 100 hér í borg.
Ung fluttist hún með foreldr-
um sínum til ísafjarðar og ólst
þar upp.
Eftir að hún hafði lokið ungl-
ingaprófi þar, fór hún í Verzlun-
arskólann hér í Reykjavík og út-
skrifaðist þaðan 1957.
Hún giftist 2. marz 1957 æsku-
vini og skólabróður sínum frá
Isafirði, Jóni S. Jónssyni, og
stofnuðu þau heimili sitt fyrst
hér í Reykjavík. Þaú bjuggu hér
um tveggja ára skeið, en fluttust
þá til Evanstone í Bandaríkjun-
um, þa'r sem maður hennar var
við tónlistarnám síðastliðin 4 ár.
Af alúð og dugnaði studdi hún
mann sinn við námið og voru
bæði mjög samhent að ná því
marki er að var stefnt. Enda
virtist björt og glæsileg framtíð
blasa við hinum ungu hjónum.
Höfðu þau eignazt eina dóttur,
Þóreyju Rögnu, sem nú er 5 ára,
og dreng, Ragnar Þór, sem nú er
tæplega 8 mánaða gamall. En
strax eftir að hann fæddist, kom
í ljós að Margrét var haldin ill-
kynja sjúkdómi, sem fljótlega
var séð, að ekki yrði við ráðið,
þó allt væri gert sem í mannlegu
valdi stóð. Gerður var á henni
hver uppskurðurinn á fætur
öðrum og lá hún sárþjáð vikum
og mánuðum saman, og sýndi þá
undravert þrek og dugnað í öll-
um þeim raunum, og maður
hennar sýndi óbilandi kjark við
að hjúkra henni, dag og nótt, all-
an þann tíma.
Erfitt er að sætta sig við að
Margrét, sem var svo ung og full
af lífskrafti, skuli vera horfin
sjónum okkar, í blóma lífsins.
Sárastur er þó söknuðurinn hjá
eiginmanni hennar og ungu
börnunum þeirra.
Við kveðjum þig nú hinztu
kveðju, elsku frænka, og þökk-
um þér allt það, sem þú varst
okkur.
Eiginmanni þfnum, börnum,
foreldrum og systkinum, sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, og biðjum góðan guð
að styrkja þau í þeirra sáru sorg.
Frænkur.
HINN 22. nóvember sl. andaðist
í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri Jón Kristjánsson, fram-
kvæmdástjóri, Þingvallastræti
20, Akureyri, eftir stutta sjúk-
dómslegu. Jarðarför hans fór
fram 3. þ. m. frá Akureyrar-
kirkju, að viðstöddu fjölmenni.
Jón Kristjánsson var fæddur
á Akureyri 16. nóvember 1890.
Var því nýlega orðinn 72 ára
gamall er hann lézt.
Hann var sonur Kristjáns
Nikulássonar, lögregluþjóns, og
konu hans, Maríu Jónsdóttur,
sem búsett voru á Akureyri.
Eignuðust þau 8 börn sem öll eru
látin, nema elzta barnið, Jakob
prentari, búsettur á Akureyri.
Jón Kristjánsson ólst upp hjá
foreldrum sínum á Akureyri, og
átti þar heima allt sitt líf.
Ungur að árum, eða strax eftir
barnaskólanám, innritaðist hann
í Gagnfræðaskóla Akureyrar, og
útskrifaðist úr honum 16 ára
gamall. Hann mun ekki hafa
haft hug á frekara skólanámi,
þrátt fyrir nægar gáfur. Hugur
hans beindist fljótt að fram-
kvæmdum á sviði atvinnumála.
Að skólanámi loknu, lagði hann
stund á söðlasmíði hjá föður sín-
um, sem var meistari í þeirri
iðngrein, og lauk því námi á til-
settum tíma. Við þá iðngrein
starfaði hann í nokkur ár, svo og
við húsgagnabólstrun, í félagi við
bróður sinn, Friðrik.
Árið 1917, kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni, Lovísu Jóns-
dóttur frá Drangsnesi í Stein-
grímsfirði, dóttur hins þekkta
fræðimanns og kennara, Jóns
Jónssonar, ættaðs úr Vogum
á Suðurnesjum. Kona hans var
Anna Sigríður Árnadóttir, ættuð
úr Steingrímsfirði, mesta mynd-
ar- og dugnaðarkona.
Jón Kristjánsson og kona hans
eignuðust 4 mannvænleg börn,
sem öll eru á lífi. María, gift og
búsett í Svíþjóð; Kristján, for-
stjóri og einn eigandi Niðursuðu-
verksmiðjunnar K. Jónsson &
Co., Akureyri; Mikael, einnig
eigandi sama fyrirtækis, og Jón
Árni, menntaskólakennari á Ak-
ureyri. Sjúpson átti Jón, sem
hann ól upp og kostaði til
mennta, Tryggva Jónsson, niður-
suðufræðing í Re; kjavík. Hann
er nú forstjóri oð aðaleigandi
fyrirtækisins Ora Kjöt & Rengi,
sem hann rekur af stórhug og
miklum myndarbrag í Kópavogi.
Svo ólu þau hjón upp bróður-
dóttur Lovísu, Margréti Ódu
Ingimarsdóttur, til 12 ára aldurs.
Eins og áður var að vikið,
beindist hugur hans fljótt að
verklegum framkvæmdum. Ung-
ur að árum, tók hann að sér um-
sjón með síldarkaupum og söltun
fyrir sænsk fyrirtæki. _Ekki mun
hann hafa getað fellt sig við að
vinna undir annarra stjórn, því
fljótt kom að því, að hann stofn-
aði sitt eigið fyrirtæki, og rak í
mörg ár síldarsöltun og síldar-
kaup. Einnig síldarútgerð. Var
hann til fleiri ára einn stærsti
síldarkaupmaður á landinu.
Þennan atvinnurekstur stundaði
hann fram til ársins 1940, eða
þar til í stríðsbyrjun.
ótalinn er allur sá fjöldi fólks,
sem góðs naut af framkvæmda-
semi Jóns. Oft hafði hann í
vinnu um og yfir 100 manns yfir
síldartímann.
Samtímis atvinnurekstr-i þeim,
sem að framan er lýst, hafði
hann ýmis konar önnur störf
með höndum. Hann var fram-
kvæmdastjóri Vélbátasamtrygg-
ingar Eyjafjarðar í nokkur ár.
Hann starfrækti stórt landnóta-
brúk, til síldveiða á Akureyri,
í mörg ár í félagi við bróður
sinn, Adólf.
Eftir að hann hætti síldarsölt-
un stofnaði hann fyrirtækið
Bólstruð húsgögn hf. á Akur-
eyri. Það fyrirtæki rak hann af
miklum dugnaði, eins og allt
annað sem hann gerði, allt fram
til ársins 1961, að hann, vegna
heilsubrests, neyddist til að selja
það. Eftir það, og til hinztu
stundar, vann hann í skrifstofu
niðursuðuverksmiðjunnar, sem
áður er lýst, með sonum sínum.
Hann var og meðeigandi og einn
stofnandi þess fyrirtækis.
Jón var gleðimaður mikill,
söngelskur og hafði ágæta tenór-
rödd. Hann var óspar á að taka
lagið þá er gesti bar að garði, en
það var ekki sjaldan, sem það
kom fyrir. Heimili þeirra hjóna
var alla tíð rómað fyrir gestrisni
og myndarbrag.
Ég, sem þessar línur rita, átti
því láni að fagna, að kynnast
Jóni heitnum mjög vel og náið.
Ég held að ég hafi aldrei kynnzt
betri manni. Hann var góðmenni
í fyllstu merkingu þess orðs.
Aldrei heyrði ég hann hallmæla
nokkrum manni, án fyllsta til-
efnis. Hann tók ævinlega mál-
stað þess sem var minni máttar.
Ef fátækur maður leitaði til
hans í neyð sinni, var ég stund-
um vitni að því, að hann fór og
fékk lánað það sem um var beð-
ið, heldur en að geta ekki lið-
sinnt manninum.
Jón Kristjántson var trúmað-
ur mikill. Aldrei heyrði ég hann
efast um tilveru annars lífs.
Dauðann óttaðist hann ekki.
Hann trúði á annað og fullkomn-
ara líf en það sem við lifum hér
á jörðu. Hann leit á lífið hér
sem byrjunarskóla, skóla til
undirbúnings fullkomnara lífi.
Lífi, sem við tekur, þá er við
yfirgefum þessa jörð. Hann mun
aldrei hafa efazt um líf að loknu
þessu. Þessvegna kveið hann
ekki brottfararinnar héðan.
Fregnin um andlát Jóns heit-
ins koin held ég engum á óvart,
sem fylgzt höfðu með heilsufari
hans hin síðari ár. Hann hafði
lengi þjáðst af sjúkdómi í höfði.
En það má með sanni segja, að
hann barðist góðu baráttunni í
þeim veikindum. Vafalaust var
honum sjálfum ljóst, að hann
mundi ekki komast til heilsu á
ný. En hann lét aldrei á því
bera. Hann var ávallt svo bjart-
sýnn, að menn furðaði stórum.
Trú hans á föðurkærleika Guðs,
var honum ávallt stoð í öllu hans
lífi.
Með Jóni Kristjánssyni er fall-
inn í valinn mætur og góður
maður, og einn mesti drengskap-
armaður sem ég hef kynnzt.
Mun hans lengi minnzt í huga
mínum.
Um leið og ég þakka öðlings-
manninum vináttu og fórnfýsi
mér og mínum til handa, sendi
ég eftirlifandi konu hans og
börnum, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Ég bið góðan Guð
að vernda þau og varðveita um
ókomin æviár.
I. J.
UM aldaraðir hefur hin íslenzka
kirkja ásamt íslenzka sveita-
fólkinu unnið saman að því að
halda uppi minningu landsins.
Þegar hallæri gengu yfir land-
ið sótti fólkið til kirkjunnar þann
styrk og þann þrótt, sem hjálpaði
því yfir erfiðastu hjallana.
Án trúarinnar og kirkjunnar
væri hér sennilega engin íslenzk
menning í dag.
Búandi fólk á íslandi hefur
miklu hlutverki að gegna, því að
í samvinnu við skaparann vinn-
ur það að því að fegra og bæta
landið og skila þvi enn fegurra
og frjósamara í hendur óborinn
ar kynslóðar.
Til kirkjunnar er því miður
alltof lítið sótt, en hún er sá
hornsteinn sem menning vor
byggist á, og verði kirkjan lögð
til hliðar verður skammt að
bíða endaloka siðmenningar á
íslandi.
Til kirkjunnar er só'tt á öllum
stærstu timamótum æfi vorrar.
Þjónn kirkjunnar gefur oss sam
an í hjónaband.
í kirkjunni látum vér skíra og
ferma börn vor og þaðan fer
fram hinzta kveðjan hér á jörð
því er það skylda vor, að hús
það, sem þjónar svo miklu hlut-
verki í lífi voru sé það vel úr
garði gert að oss sé sómi að.
Nú er söfnuður Reykhólakirkju
að koma sér upp veglegu guðs-
húsi og er hún vel á veg kominn
en þó vantar enn á að því verki
sé lokið.
Sigfús Halldórsson tónskáld
hefur sýnt Reykhólakirkju þann
einstaka velvilja að teikna tvær
útgáfur af kirkjunni og gefa
söfnuðinum þær og hefur nú
sóknarnefnd gefið þessar mynd-
ir út í póstkortsformi til ágóða
fyrir Reykhólakirkju.
Nú fara Jólin að nálgast og
við þá hátíð hefur skapast sú
siðvenja að senda vinum og
vandamönnum kveðju á jóla-
korti og ættu allir velunnarar
Reykhólakirkju að kaupa nokk-
ur kort og styrkja þannig gott
málefni. Kortin fást í Reykjavík
hjá Guðmundi Andressyni gull-
smið, Laugaveg 50. Skartgripa-
verzlun Sigurðar Jónssonar,
Laugaveg 10. Bókaverzlun Sæ-
mundar Björnssonar.
SPEGLAR
Speglar í teakrömmum. — 3 gerðir.
Úrval af speglum. — Framleiðum einnig
spegla eftir máli fyrir jól.
Fallegur spegill er kærkomin jólagjöf.
Glersalan og Speglagerðin
Laufásvegi 17. — Sími 23560.
ÓDÝR EPLI í
ítölsk:
MORGENDUFT
STARK DELICIOUS
Amerísk:
McINTOSH
DELICIOUS
ROI
Kr. 136,50 ca. 9 kg. kassi
Kr. 189,00 ca. 9 kg. kassi
Kr. 350,00 ca. 19 kg. kassi
í lausri vigt kr. 23.00 pr. kg.
Kr. 440,00 ca. 19 kg. kassi
í lausri vigt kr. 26.00 pr. kg.
Jólapöntunarseðlar með verði ca. 300 vörutegunda
eru afgreiddir í öllum matvörubúðum KRON.
Vinsamiegast gerið tíðan samanburð á verði KRON
og annarra verzlana.
MATVORDBIJDIR