Morgunblaðið - 28.07.1963, Side 2

MORGUNBLAÐID
Sunnudagur 28. júlí 1963
2
xniim
HÉR er í stórum dráttum
það sem vitað er um ferðir
Sigríðar í villu hennar á
Arnarvatnsheiði og stutt
rabb við bana sjálfa. Kunn
ugir segja Sigríði einkar
vinsæla og er henni alls-
staðar vel tekið. Hið 66 ára
líf hennar er nú orðið
brotasilfur gamallar konu.
í ljósi þess ber að skoða
þau kynni, er við höfum af
henni í gegnum þessa
stuttu frásögn.
í STÓRUM dráttum er ferða-
saga Sigríðar sú, að hún held-
ur frá Kalmannstungu síðari
hluta laugardags og kemst
seint um kvöldið í Álftakróks
kofa. Þar dvaldist hún sunnu
dag allan fram á kvöld vegna
hvassviðris og kulda. Með
kvöldinu leggur hún þó af
stað og mun á mánudag hafa
komizt að gamalþekktum
fjallakofa norður við Amar-
vatn mikla, sem Hliðskjálf
nefnist. Kofi þessi er nú ekki
lengur íbúðarhæfur, svo hrun
inn er hann og af sér genginn
Allt bendir til þess að á þriðju
dag hafi Sigríður svo verið
inn Ljóma, þar sem hann stóð
á beit með hálsband og dró
á eftir sér trossu. Er sýnilegt
að Sigríður hefir sprett ai
honum og tekið út úr honum
beizlið síðan lagzt fyrir og að
líkindum sofnað í gæruskinni
sínu og öðrum búnaði og að
líkum vaknað eitthvað utan
við sig og þá ráfað af stað á
inniskónum einum, en í regn
fötum og öðrum hlífðarklæð-
um. Síðan hefir hún ekki fund
ið pjönkur sínar á ný. þar
sem matföng voru, ekki held
ur hestinn.
Eftir ógreinilegum slóðum
að dæma hefir hún ráfað eitt
hvað út á Stórasand, en þó
aldrei farið langt frá mæði-
veikigirðingunni, sem liggur
innan úr hjöllum Langjökuls
og að Réttarvatni við Réttar-
vatnstaniga.
Nú hefjast hin óraunhæfu
æfintýri, þau er Sigríður
segir frá, þar sem hún þykist
hafa hitt útlendinga, sem
höfðu byggt lóranstöð, er hún
nefndi Glerskóga. Voru þar
segulmagnaðar plötur er hún
gat fyllt krafti með því að
styðja svipu sinni á þær. En
þá tóku þeir af henni svip-
una og hún hefir ekki séð
villt orðin og búin að tapa
hestinum og öllum farangri
sínum. Hún hafði nærst á
eggjum, harðfiski og smjöri
fram að þeim tíma, frá því
hún fór úr Kalmannstungu.
Á fimmtudagskvöld komu
veiðimenn eftir 9 tíma ferð
£rá Hveravðllum og höfðu
þeir leitað eftir föngum á
leið sinni. Tjölduðu þeir við
Amarvatn og urðu strax um
kvöldið varir við jarpa hest-
hana síðan. Þá vildu þeir setja
hana á spítala, en hún vildi
finna hest sinn og halda á-
fram. Gáfu þeir henni víta-
mínsprautur, því að annars
segist hún ekki hefði haldið
þrótti allsendis matarlaus. Að
lokum ósættist hún við út-
lendingana og þeyttu þeir
henni þá með segulkrafti yfir
sexþætta girðingu.
Fleira í þessum dúr sagði
Sigríður leitarmönnum.
Nú kom þar, að hinn misk-
unnarlausi tími neyddi okkur
til að vekja gömlu konuna,
einkum til að við gætum
fengið af henni mynd og
rabbað við hana örskamma
stund.
Fyrst var hún fáskiptin og
þótti við gráðugir í mynda-
tökur.
— Þekkið þið ekki græðgi,
sagði hún við okkur. — Þekk
irðu ekki græðgi, sagði mað-
urinn við lækninn er hann bað
hann um brennivín á pelann
sinn.
— Eru þetta ekki verstu
hrakningar, sem þú hefir lent
í, Sigga?
— Verst og ekki verst.
— Veiztu það Sigga, að við
vorum að reikna það út, að
þessi leit að þér kotsaði eins
og útgerð meðal togara, sagði
Kristleifur.
— Kostar og kostar. Ég
rabbað við hana örskamma
ég var og hét, og ekki ailtaf
fyrir mikið kaup, segir Sigga.
— Hvað er maðurinn að
skrifa?
— Hann er að skrifa um
alla þessa menn þína, Sigga
mín.
— Já, það mætti vera minna
Bílar leitarmanna við gangnakofann i Álftakróki í gærmorgun.
mætti ekki vera of bráður, segir Sigríður er hún lítur út um
kofadyrnar í Álftakróki.
en jafnara. Þeir eru nú bara
25 með mér núna. Það er
ýmist að þeir hópast að eða
ég hef ekkert. Þeir réðu því
sjálfir, hvort þeir leituðu að
hræinu. Hann Kristófer í
Kalmannstungu sagðist ætla
að leita að mér, en ég sagði
honum að hann mætti ekki
vera of bráðlátur.
— Ekki eins og útlending-
arnir?
— Nei. Ég hitti þá nú ekki
eiginlega lifandi í eigin mynd,
en þeir voru þarna og kink-
uðu ákaft kolli. Svo heldur
fólk að ég sé rugluð. Gekk
alla leið á Hveravelli á skón-
um. Matarlaus. Auðvitað var
mér orðið kalt. Ég kallaði á
hjálp og þá komu þeir. Ertu
kominn þarna Ljómi minn.
Ósköp er að sjá þig, Færðu
enga tuggu. Finnst ykkur
hann ekki fallegur? Sjáiði
fæturna á honum. Þeir eru
ekki bólgnir? Er það? Eða
blessuð bringan. Þarna kúrði
ég eina nóttina undir bring-
rmni á Ljóma. Finndu sjálfur
Kristleifur.
Og Kristleifur skreið und-
ir Ljóma og staðfesti, að það
væri notalegt að stinga köld-
um hausnum fram niiili fram-
fótanna á Ljóma.
__ Blessaður karlinn minn,
segir Sigga.
En nú er tíminn þrotinn og
við Kalman verðum að halda
af stað, ef þetta á að ná
sunnudagsblaðinu. Sigga þarf
að halda áfram að hvíla sig,
þótt hún hafi fengið góða
hvíld og aðhlynningu hjá
veiðimönnunum við Arnar-
vatn, sem gáfu henni heita
súpu og háttuðu hana niður
í rúm. Því miður gátu þeir
ekki látið vita um fundinn,
því að þeir höfðu enga tal-
stöð, en þeir vissu um leit-
ina gegnum útvarp sitt.
Við kveðjum Siggu þar sem
hún er að gæla við Ljóma
sinn. Hún féllst eftir nokkurt
þóf á að hætta við framhald
ferðarinnar að þessu sinni.
Hún segist ætla að hvíla sig
nokkra daga, en leggja svo
upp á ný. Hún er búin að
fara 48 ferðir um Kaldadal
og ætlar að hafa þær 50.
Hér lýkur brotajárni af
hraðferð norður á Arnavatns
heiði á vit Sigríðar Jónu, hinn
ar þekktu hestakonu.
vig.
Kalman Stefánsson, bóndi i Kalmanstungu, heldur í Ljóma. Þannig fannst klárinn með háls-
hnnríi pinii saman.
— Sigríður
Framhald af bls. 24.
ar er komið var á staðinn. Ljómi
hinn jarpi 22ja vetra hestur Sig-
ríðar stóð í hesthúsinu en leitar
menn höfðu riðið honum berbakt
framan frá Arnarvatni.
Nú var úr vöndu að ráða fyrir
okkur fréttamenn, sem komnir
voru 16 klukkustunda leið allt
inn í óbyggðir til þess eins að
hitta leitarmenn og þó fyrst og
fremst hinn hrakta ferðalang.
Við vöktum leiðsögumann leið
angursins Kristleif Þorsteinsson
bónda á Húsafelli, en hann hafði
þá náð að sofa í nokkrar klukku
stundir, því að bifreið sú, er
hann var í, kom í kofann upp úr
miðnætti. Fararstjóri leitarflokks
ins var Jóhannes Briem fulltrúi
Slysavarnaíélags íslands, en leið
angurinn skipuðu skátar úr
Reykjavík og Hafnarfirði ásamt
ferðamönnum er dvalið höfðu á
Hveravöllum.
Kristleifur sagði okkur laus-
lega hrakningasögu Sigríðar, en
hún var ekki sem skýrust, því að
svo er að sjá sem gamla konan
telji sig hafa ratað í ævintýri,
sem ekki fá samrýmzt raunveru
leikanum. Það er ekki að undra,
því að líkindum hefir hún verið
villt og matarlaus í þrjá sólar-
hringa og að minnsta kosti einn
þessara daga verið mjög kaldur,
nokkurra stiga frost og öklafönn.
Sigríður sagði, að Þorseinn
hefði verið það sem þjáði hana
mest, og bendir það til þess, að
hún hefði verið að vafra um
Stórasand eða þar um slóðir.
Hrakningasaga Sigríðar er á
bls. 2, svo langt sem hún nær.
f gærdag kl. 4 kom leiðangur-
inn í Kalmanstungu og hélt það
an áð vörtnu spori til Reykjavík-
ur. _
aiWHÍfcf#