Morgunblaðið - 24.12.1963, Blaðsíða 6

PPP gmsæi
•„UiUIUI
uutuutsisbStie jba unq So
‘BTíBq Se t;ib IUUTS miTg“
— •uuruTiSuiaæuxBupCnTxu
IgRJBAS ,,‘gjæis U JB
SluiUiuincJ ji9i unnuuis j[o;
‘jaujnj, jiye puÁuisgi3[
-spuei iijji JiBA ge<i“
„iBJJT3<I IJ3ATI
pia buiji uiöAqura ja<I gn
-[SSJH 'i[J3A[BUI Uin J0UI
gR b[ji an.pieq Ja Ss gs
‘u}?C B® BJ9A 3g[“ uSSoj,
igSBS ‘igRcj i}iuiurg“
•sdduqo
suaAquia isijuunu uucq
S<0 SUIO IgBdjBApUB uubh
•„ijbujbs uuiddaq JBjsoq
siib i>[qa jo Sa gB ‘bjbC
gB Se gjeA jngjiu ja4 ‘iís
-UJ3JJL Bjjaq ‘ua BJE}siðui
njuioS Buujq qjðAjBui
JUIlBS IUS JJUJUI JlgpfSJBfj
njsn.jæuiJ/Ta“ -uiBqSuii
-sieM Bjjgq JgSBS ‘„BjjðcJ
n u i u j b s uBjjiodojjopj
BJ0S gB B[J38 So ‘Bf“
•jSSiox Ig^Bs ‘„uinjuouiap
jib jnSnBq iijeq uinssacj
j So uinjjad jb BSnjq
ja BSSBq uinssacj j“
’BJBJUIJgd So
Bsujjd BJqsJOApuj uinujos
jn giJðA ngjoq JjjdAoq
uias ‘jBujajsiBga So uspCp
ruoA bujbcj nqo gaut
jjjsæip ruoA ‘jdjjSjJeqs
So junuijsji eSsiubjouio
npiaqjuuj uios ‘jjuJBSSBq
-JQ[Q BUJS JgofSJBfj uinuj
-uuBuiniSaJSoijuXai ipuXs
uujjnSujjæuiBugCnjjji
‘JBUUJJBIIBq
Iljqpsajo jij jjjjaddn jba
uios ‘jqBq gB pSuoiJBSaA
-nijui sq BfSgsi gB jSuai
jqqa ujoa So gsjs je
nj]oj jjujBqBj jiijsjaj So
uinddej JngBgnp BSajpuBA
‘Bierujaq.jjsAi i ddn uuj
-JJjp JBA AauJðJX 'JEgJSA
-sjSapgiui ijj suíBqSui
-sjvM. Qoqrms-q bCSSj^ gB
Ijj juibs Aaujajx ísjppÁau
— ‘umjsjæjtiBpun jBuoq
sSjbui So uxngjosjsja
jjnq umSejnCueA uimuqoi
gV sXaujajx Ejjaq jjjjjjj
nssoAq jrpun uiBqSujsjB^
BJjaq Jbs JBgis buiijjjbh
jjBjSjnjjjs So jirua jjnq
‘nSnB BjSsofi ganu jngBui
jjpia ‘urBqSujsfB^w bjjsh
•„jnjjB BUBq njsæi“
•mpuB[q,Bjo
gjjqjnjo unq JgSBS ‘„jn
-qjio gB uijS bjsS gB as
uuBq gB ‘jz[aq pjaq 3g[“
•UUBq JgSBS
‘„líaujajx BJjaq Bjjjq
So Bddojqs gB Bjjæ Sa“
’buubCjj jnBj jgúgBq
UJIgS JpUBdUIBlS So IBUI
i jba Bjjoq jacJ ‘eunjjaq
-ij&iíj uin gBq So unSnB
uin jas TgBqjjnq ‘jsXj
suBjJBCq jb jnjjB oiq
‘ bu ub J9 f qsjojquuj jnuiA
‘u u i anSu i jæuiB u 9 Cjuiq
„jjnSej^j Jaq
gjjsA ‘uiBqiSuisjB^ BJjaq
‘uimuœq BuuBgnS 1“
„jBq ‘eq ‘bh“
•sSSjjg rujSun gBq
‘„ureqSuisjBjW EJjaq ‘ddn
iqqa nu jngcí gjsæ ‘9“
■jnqoJSjnjBiq
jBfXu umuoq Bfq utbjj
igenBq JBUujuddaq bjofcf
uiajS joah „ÍBq ‘bh“
■uinuigjs j JnjjB
jos JgBjiBq ‘SlSaqsjjjií
•suBJBfædsniSaj
-Soj nSujsXiSnB b sueq
qSikqjB TjqBA ‘suieq[Suj
-sjbjw Bjjaq jjBjiJBquia
‘sSSjjg njjSufj 'juiæu
-puei nuxoA JSoqs ‘ruojs
jjiSiun So uinusBjBSpqs
t jsjg ‘gejs umjqqoqs
-jb jnuiejj b gSS/íq jba
bjSbj uijjoq njqpsajQ
•„nSuisXi
-Sne Bssacf jjjiíj geSJoq
jnjeq jng Burn iSajSo[ juXa[
JpUBjaAJJiíJ ‘ Á s u j a j x
jSSox“ :g9js jB<f oAs
‘BunSujsjíiSnB gjA uegau
nuji pæq jgjeq suisgejq
ugfjseSujs^iSnv buub
-jofcf. gtjeqjB uin eunSui
-sXjSne nsgi jiaq JeSacj
■UTSfflCL
-pjoAq l juunSuisXiSnB
‘ijjeiq jm BiSujjds ge jjhb
ruoA Jjjje uujunSaojq
t
•nfqnjqjfs issai} ruunSos jn nBi} njo
*nu jsbjjo uuiSuo uios ‘jsBgæjq ge jba ‘jSjuiu ‘uf
UÍW So nigjnpinq igæq igjq nun* uipt} n
j]0 ueSes jo iqqo uo ‘uxuofq iuoa buoa§
•jnq jos ranjxo v eqod 1 ujoq jnSSoxqs So
jba jnjuuaqnSqjjs uueq issojq v So suio qoqs goiu
‘]n joAnp jnpuKí} uo ‘jkkius iqqo jtsku
‘]njq v, So suio jou gom ‘jnSSqjqg jka jnjqfjgnBþí
‘jæc[ giA snt?i kjoa jzjoq uiujoq nppA oqsuunq So
jasjq jeddnjq uimSuij v ‘euuuojq So suio Jnqnj goj/g
'Sjo ideqs 1 jka So ijasj gaui S[aq ojp unq So
Sjoui gnjoq igjeq So Sojjoj ijjoc} vjÁjrj Ug
•jjejq gnqqou njÁjQ je So SSojqg je nSuaj uqosiuioq nmj
jjeq ngjoq uimoq ja ‘bSks uiSos jba gm} So
•qia[ ge moA ujoq uias ‘geSuei} lungij euioq So
qiajq v buis boj>[ gaui ‘uiuofq ‘uinpunjs njoj netj
•jeq unatj v gpfiui uinunjqf v jj/Cj jnge ua
íjka jjiopuiAq jkjk luas ‘iqsÁq nuis njjq gaui
‘jq JiJifj JnSSojqs So uiep nu ja e[kj*j ge
‘jai} gB ja ubuibS So umunjof v jjo ja jjoo
'uiAp gijqj/CuiJKJjaA So uqqf muoq uingKjg
•uic} So uiui igasq [ij uqqf muoq uingejg
*ijj ja lunuejoqs j •ui[oí muoq uingejg
•jai} buSbj uiujoq So uqoí euioq uingBJ<[
u]jp{ muozj
n
VNNVNHVS NQHSaa
VNNVNuva Noasaa
zz
e
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
27
þess að velja sér aðeins
þrennt af öliu þvi
marga og mikla, sem
drengur á hans aldri
óskar sér, sagði hann
allt í einu með slíkri
frekju, að álfkoman hafði
aldrei heyrt annað eins:
„Ef ég óska mér að-
eins einnar óskar, viltu
þá ábyrgjast, að ég verði
þrisvar sinnum vissari
um að fá hana uppfylta
heldur en annars?”
Álfkonan var of hissa
til að geta áttað sig á,
hvað felast kynni í þess-
ari skrítnu málaleitun, og
þess vegna játaði hún
þessu umhugsunarlaust.
„Já, ef þú vilt það
heldur.”
„Þú lofar því?”
þrábað AllL
„Ég lofa því,” endur-
tók álfkonan.
„Gott og vel,” sagði
Alli og talaði nú hægt
eins og dómari, „ég óska
mér þá aðeins þeirrar
óskar að sérhver ósk
mín verði hér eftir upp-
fyllt svo lengi sem ég
iifi”
Þessu hafði álfkonan
ekki átt von á. Hún hafði
aldrei heyrt annað eins,
og.hún varð dauðskelkuð
þegar hún hugsaði út í
hverju hún hafi lofað. Ef
álfarnir væru ekki ódauð
legir, mundi hún líklega
hafa dáið úr hræðslu.
„Ég verð að segja álfa-
kónginum frá þessu”,
kallaði hún og áður en
Alla hafði unnist tími til
að grípa aftan í hárið á
henni, var hún horfin.
Alli sat eftir með sárt
ennið og óskaði, að hann
hefði ekki verið svona
gráðugur. Honum fanst
hann vera ennþá veik-
ari, en hann hafði verið
allan síðastliðinn mánuð
og hann langaði mest til
að fleygja sér niður og
grenja sig dauðan. Hann
ætlaði einmitt að fara
að velja þann kostinn,
þegar hann heyrði þyt
og bjölluhljóm og sá
leiftur, og í sama bili
stóð álfakóngurinn sjálf-
ur frammi fyrir honum.
Albert féll á kné fyrir
þessum bjarta gesti og
heyrði konunginn segja:
„Hvaða brögðum ert
þú að reyna að beita
okkur? Þú ert sá versti
þorpari, sem ég hefi kom-
ist í kynni við. Árum
saman hefi ég reynt að
gera þig þess verðugan
að hljóta óskirnar þrjár
og þú launar það með
því að sitja á svikráðum
við mig. Refsing þín skal
vera sú, að þú fáir alls
ekki að óska þér neins.”
En Albert var nú einu
sinni sonur lagasnáps og
lét ekki snúa á sig. Hamv
setti upp samskonar svip
og píslarvottarnir, sem
hrópuðu: „Frelsið eða
dauðinn,” hljóta að hafa
haft.
„Yðar hátign, hvernig
sem ég hefi hagað mér,
þá hafið þér samt gefið
mér hátíðlegt loforð sem
konungi sæmir ekki að
brjóta.”
Konungurinn tútnaði út
af reiði og ýmist bað eða
hótaði, en litli þorparinn
lét sig ekki. Loks flaug
álfakóngurinn í burtu
fjúkandi vondur og æpti
um leið að Alla:
„Eigðu þá þína heimsku-
legu ósk og við skulum
sjá hvað setur!”
Alii hélt sigurglaður
heim á leið. Þegar hann
tók ég einmitt með handa
þér. Er kuflinn mátulega
síður?“ Hann kastaði til
mín einum af hinum ljós-
rauðu kuflum, sem ég
hafði séð skólasveinana
í neðanjarðarverinu
kiædda í.
„En hvað á ég að gera
við hárið á mér?“
„Það verður að raka
það af“.
„En heldurðu, að ég
þekkist ekki, þegar ég
tala? Framburður minn
er öðruvísi en þeirra."
„Bezt fyrir þig að halda
þér saman og láta mig
um að segja það, sem
segja þarf. Ég hefði far-
ið einn, Petur, ef ég hefði
ekki nauðsynlega þurft á
félaga að halda, sem væri
á stærð við þig. Ég er of
herðabreiður til að geta
leyst starfið af hendi. —
Þessi kyrtill er mátuleg-
ur? Ágætt. Komdu nú og
líttu á þennan uppdrátt
hérna. Athugaðu hann
vel. Þú þarft að geta mun
að alla afstöðuna og þess
vegna máttu ekki látast
skilja, heldur verður þú
að vera alveg viss.“
Ég athugaði teikning-
una nálkvæmlega. Hún
sýndi hinar miklu neðan-
jarðarstöðvar Foringjans.
Skólastofurnar, gangar,
borðsalir, eldhús, skálar
kuflunganna, hljóðein-
angruð herbergi stærð-
fræðinganna, heimavist
námssveinanna, talnaskál
inn og einkaíbúð Foringj-
ans. Þarna voru skrif-
6tofur og verzlanir, stærð
fræðibókasafnið og hinn
mikli salur útreikning-
anna. Fyrir neðan þetta
allt var hinn firnastóri
vélasalur og ennþá neð-
ar, lengst niður í djúp-
unum var sjálft orku-
hjartað, sem veitti lífi í
allar þessar æðar, kjarn-
orkuofnarnir sjálfir.
Valtýr ræskti sig.
„Hernaðaráætlun mín er
í stuttu máli þessi----,“
— og hann tók að út-
lista fyrir okkur hina
djörfu ráðagerð sína.
* * *
Næturloftið var svalt.
Við stóðum frammi fyrir
múrnum, sem nmlukti
Ondin. Valtýr stytti kyrt-
ilinn sinn upp fyrir hnén
og herti beltið. Hann
hafði farið úr sokkunum
og mjóir fótleggir hans
sýndust næstum ekki
annað en skinin beinin.
Sokkunum hafði hann
troðið niður í skóna og
skórnir hengu á reimun-
um yfir_ um öxlina á
honum. Ég fór að dæmi
hans og gekk varlega á
eftir honum út í grunnt
vatnið.
„Örlítið geislavirkt, en
ekki hættulega. Hann
beygði sig niður og skreið
inn í bogadregin göng-
in, sem vatnið rann út
um.
Þannig gengum við
hálfbognir eftir göngun-
um um það bil fjórðung
úr mílu. Eftir því, sem
við komumst lengra, varð
vatnið heitara og loftið
þyngra. Ég átti orðið erf-
itt um andardrátt. Með
armana fram og hend-
urnar þreifandi um boga-
dregna veggina skreidd-
ist ég áfram í svarta
myrkri. Mér leið allt
annað en vel og líðan
Valtýs, sem var miklu
stærri, hlýtur að hafa
verið hræðileg. Véla-
hljóð frá dælustöð varð
stöðugt greinilegra eftir
því, sem við komumst
iengra.
Allt í einu nam Valtýr
staðar svo snögglega, að
ég rak mig á hann. Hann
hvíslaði:
„Þá erum við komnir,
Pétur. Við erum við hlið-
ina á dælustöðinnL Rör-
in frá kælikerfinu liggja
út í þessi undirgöng
hérna. Ef þú getur kom-
izt í gegn um göngin
milli þessara röra, ættir
þú að geta opnað lúguna,
sem er þarna vegna eftir-
lits með dælustöðinni,
Opnaðu hana varlega,
hún er ekki þung. Þú
komst auðveldlega þar
í gegn og ferð fyrst til
hægri og snýrð svo til
hægri aftur og stendur
þá fyrir framan járnhurð
ina, sem er neðan við
stigann".
Næstu mínúturnar
voru afar óþægilegar. —.
Klemmdur milli röranna
lá ég á bakinu og reyndi
að vinda mig áfram í
þrengslum, sem hindruðu
næstum alla hreyfingu,
Rödd Valtýs róaði mig
og hann ýtti eftir því
sem hann gat á fæturna
á mér. Mér var ómögu-
legt að flýta mér. Hverja
minnstu hreyfingu varð
ég að undirbúa nákvæm-
lega fyrirfram.
Ég gat varla gert mér
grein fyrir, hvernig ég
loksins komst í gegn. Það
hefði verið algerlega ó-
mögulegt fyrir fuliorð-
inn mann á stærð við
Valtý. Rifinn og sár var