Morgunblaðið - 24.12.1963, Blaðsíða 8

BpfTUI J?s Bpueq Ef33Aq
Bwi ee e'A öpi«i jej^q
nu uias ‘iuiauueui go igui
aa3uiEuofi[iu: uiEqSuisjBM
lunoqqou isBuiqj, ejj
jgss jba tuuiuiajg j
•nguisX[gnE ngajJBpun
BSSOCj Bjljqs gB J[OJ UUEq
gB ‘SS»q 'UjO[I[ glgJO 3o
suBq nCuiajg igjnq gtqBA
uias ‘Buiuiajg sb[ go
gijijnqiA ddn iuuis nura
Equua diajg uubjj
•BgajnCuaA ua
BJBgnBj [OaujeC jba gi;i[
-puB jjrainjguijq ‘IJoCj
go uinuoq i gnss uBfuiojQ
ipgXqjB jb go jgaeq ‘jijá
BunSuisXignB sei go gB
gne BjgaBq jujCj nuiujXig
-ura Bjq uubh ',,ssoq
IIJ gisnq b([3s ge tgJOA
go jjoq ‘umungoiqpiqAq t
BjJiq BUBq bj inqs ga go“
‘jas uinjiffs gaui uueq
i g b s g n q ‘„guisiíigine
gaiIgKjd j9 bhocj“
•jtddedijjoq gaui Bgaj
-puBA BUiqjq igeqxjwq 3o
jos bjj uueuuad uueq
tggei nu go jbuuijb
-gjoq uejn gBjssjnjasge
uinga[OJ b uinjB uinjqqou
jjjCo lejeq uubh 'nuigjo
Bjsegts b unijjn niqiui
gaui Bjxoj UBiruoq Bjoqs
ge giA qnei ‘Bunigojgqi
qjo_^_ aaoh glA jngBUI
-nioBJigqiiuiCai tpuBJSA
-jj/vj ‘Áaujaij, iggoj,
„ Bjsag unngia um
-jgo ega uinujoqjijX go
umuqq e uiqaj ggjXq.e ja
iqqo uo ‘jos B Bjeq buub
-qejuies jiuiqgaui uias
‘neq ijseuigjGA jsefgjAq
-b numu jigJOAsiggÁJo
nuiuraeAqunBS ; Jngeuueq
ja jngeujofqBSByi "qjv
'uinjgfqeiefgddn
uinjuoqura go uinggiCo
-ura gndiqs ja uijraAS
-UIOflH 'J'IJO B gBSUBQ
•jofqsjojquui Bfs jtaq
jBgeq ‘tuunjoj eiguip gB
uinpunqgJBA euuaq gy
‘gBJS UBggn
-jo b Tjsod i neq epuas
go uinunuiuioj jn qjaA
-IBUI jaeuijX'p Bjaqs gy
•JTpUXlCOg
nja jidtjgjjeqs uxas
jeq ‘igBjsnpj buuij gy
•ggoAjnui jijiC Jnjqq go
dneiqii; ejjaui gBjpunn
*eq uiin uui Bguqs gq
Bggnig ddn Bjgfjq gy
•umungaeq ijjo b Bgutgaejj
-jas jiijáj suragB ‘uin
-Iliseggmig So umfggoA
‘umuuajqeq jijjo jnji[H
•injn
-uTut uruiij lunjsqjBuiBq
„‘jeaqsBJiCpijn Budo gv
luinuiajg uin
-piqjjijja i luddaq jtjáj
III3A BgJ3A UnB[gJ3yV
T 'N ‘iuuj
Tioqinqssajo i uipieq
tuuis nseaq ge JtngJOA
Áasjaf A\ajq go qjo^
MDJI i urnjio fqsjo jquui
jejqjÁjs [i; buub>[e;uies
-JBgnuuBui aixyiISHy"
uuun6u;jæiueuoj||!ui
60 A1NH3I1 IDDOl
íosoioj^i -y uqof
-- " JBglS BjglS
egjeui buuia ge Jijja egai
-uegraie e uueq ‘edBj ge
jiæi injaq uias bs §0
iuinuqrai uingndo;
gQV iBJinq ‘BunH“ 'ie3!^
rjiaeqsura jb Tgedqiq go
guos uuBq ge ‘inguaip
jnSa[nfu9A jn;je bjba
ge jnuiBsnfguiuiBq oas
jba uueq §0 'eSJ I um
uuis jBAsrjq nurqjBur Bfq
-uibjj jnBqs uubh 'buub
-j[B !;æ[ji;ja jngua; !qqa
jba uueq ge ‘gJBA ;gn
uuni[ ge j;;ja ‘g;g![nujÁds
-;;euq 1 nguoguu; qqaj
uubh 'g!J9A íuuis mqqou
!gjeq uueq ua ‘tjbuibs
-nfgu;uiBq gjBA ;jaq!v
•e!q°I nu jba
euraq n;snuofq nguqj;s
go nguqi Iuuih 'BJjpq
Ii; uueSgnig uin uu; ipue
-;qfq nuioq spaqiy irqsq
JBgaq j;jiCj iqqa
jas ngaj JEUJBfXauiBjiy
ge giBA ga go ‘uinun
-sne gaui dpfq uin g;ui
eiesq lejBq unn -efiCap
iqqa i;;bui unn 'PN
ij;jgB go su;a ejq ;qqa
unq ;;;eui ia<j •jnqqo
jjag qq unq ;gjeq ;iaqqg
£Bueq Bdaip ge Bgaqpua
;;jjnq BugaA siaAH qSeq
BS;a ;gu;umB ;;;;i ;ssaq
nu jaui ;suubj doqsp
■uu;;;;s;q j;jiC ;s;ggaeg ga
JBgaq ‘g;ui b ;p; unq uias
‘uinungnejBuæq pjpp
TuiXa;S Sg 'uunipiq g;A
qeq nu;uj”oq 1 ppæjqgnep
;gjnq unq jBAq ‘eq bs
go ‘uegaui b ;uu;snut ge
Bg ge jqj ga ua ‘ns;q 1
bu ge 1;; uibjj iqj seuqf
Bun;sgæjq j;;ja gis ge;;E
;gjeq unq j#gaq ‘Biuieg
Beqj4 ie§BS ‘„Buisnui
Bdaip uueq gtjBi go ‘uu;
neíu e«4 eí^s11
jBjpq ua ijgaiBgoA Bga
;uae;s ;qqa sq moA jæq
ua 'jnfqsajjo iegiae;s
niæA iæq gB ‘umppq
g;A go 'jfgæqq uimæA g;A
ja ‘jnqqo nfqæ; jbusáui
ge ‘;ges guaA uinpunjs
;gjeq jnqqo ’snui eq jba
e;;aq ge oas -nu;ujoq
nup 1 ;;;s;q g;A qeq e ieq
;zneqs utvh eTJI93 ? Buí
snui ;;ss;ui seugf go ‘pp t
IP.pq mpB paj mqqo ‘u«
-UUB B JOAq Bgpjoj um
-;;i go j;u;so; numiq gaA
-;b uingm g;A -n;sgæjq
jb ;puej;Bfqs BuoqBdneq
B[uieg egnj<j ;g3es ‘„njo;s
-gBq i uu; snui gaui ui
uioq uraiqq ;qqa nia j;;;
;uioq gnQ“ gaui uiniOA
g;A gBAq ‘nes jæq iegaq
ddn nqej jBuinq;n;s uias
‘g;do ;uu;ui ; uua ja JfJM
uuas 1 J;geq g;A uinggos
‘„buiuibui ‘uinpunj g;A
uias ‘uu;;;p5[ b;;;; oqs“
•euuBuq;n;s go nuiuiour
;;; Bunjo;sgsq 1 uu;
uinuioq g;A jegaq ‘i;;Bq
;qqa ua mppq umioA
g!A ‘Bfda; ge ;uuaq epueq
qpfui um nuiuioui Bfgiq
go n;;;; ?q gaui uipq
bjbj ge um ubuibs nu
uioq mqqc 'iuuaq qnejjs
ga uias pA nsiaAq ‘e;eui
ge unq jqj ;qqa gB ‘geq
jba ;sia go ‘TAq jb u;j;iq
BJ9A ;iaqqa nu unq ;st
-puÁs jaui ug quuaq e
;pq SBuqp uias jeq ‘n;;q
ns;q eqnfj;s ge ioj gg
•ega;
-uuBuiu;gjoq-;;B seuop
;ggBS ‘,,j;;;aq JUge go sup
‘nmuÁj; b Bduieq;gpA
oq injaq uueq ua ‘;;;;n
oas ja uueq ge ‘jAq jb
ja geq“ 'ga ;g3BS ‘„sne;
-jeq gaAje go qfui oas
uBjqj ja oas go ‘;;9fui go
;gue; buoas giuXj; ‘j;;;aq
jTjgB ua piAnjgo ;;;b ja
jn;;oq ;ssa<j“ •jn;raisofi
6
vnnvnhvh HQasaa
VNNVNava iipasaa
n
8
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
25
að þurfa að ganga í skóla,
þar til hann komst að
raun um, að mesta ánægj
an, sem þekkingin veitir,
er fólgin í því að afla sér
hennar. Hann óskaði, að
auðvelt væri að klifra
upp í öll þau tré, þar
sem hreiður voru, þar til
hann sá þá angist, sem
fuglamömmurnar máttu
þola og honum skildist,
hvað dauflegt varð í
skóginum, þegar hann
rændi eggjunum og kom
þannig í veg fyrir, að ung
arnir kæmust á Íegg og
gleddu eyrað með falleg-
um söng.
Hann óskaði að knatt-
spyrnuiiðið hans ynni
alla sína leiki, en komst
að raun um, að leikgleð-
in hvarf, þegar úrslitin
voru ákveðin fyrirfram.
Smátt og srnátt fór hon
um jafnvel að hvarfla í
hug, að lífið væri ánægju
legt og viðburðaríkt eins
og það var, án nokkurra
töfrabragða til að breyta
því. Jafnvel hið sársauka
fulla gat verið -lærdóms-
ríkt og hann fann til
samúðar, með öllum
þeim, sem bágt áttu og
hann fór að hugsa um,
hvort hamingjan væri
ekki einmitt fólgin í því
að vera miskunnsamur,
hugulsamur og hjálpsam
ur við aðra.
Þessi nýi skilningur
hans og viðhorf gagnvart
umhverfi sínu, gerðu
hann óánægðan með sjálf
an sig. Hann skammaðist
sín fyrir, hve aðstaða
hans var ólík og annarra
drengja, og hann fann sig
vinalausan og einmana
og óhæfan félaga þeirra,
sem urðu sjálfir að vinna
fyrir öllu, sem þeir hlutu.
Gleðin féll þeim ekki
fyrirhafnarlaust í skaut
og vonbrigði gátu þeir
ekki heldur flúið. Albert
fannst líf sitt líkast sögu
úr ævintýrabók. Hann
verðskuldaði ekki þau
gæði, sem hann hlaut,
af því hann hafði ekkert
á sig lagt til þess sjálfur.
Hinir drengimir tóku
nú líka að sniðganga
hann. Þeir vildu ekki
leika sér við hann eða
verða honum samferða
í skólann. Þeir vildu jafn
vel ekki einu sinni berj-
ast við hann. Það gat
verið nógu slæmt að vera
kallaður „kennara-
sleikja", en samt var það
miklu verra að láta kalla
sig „álfapottorm.“ —
Dag nokkurn hrópaði
hann upp í einmanaleik
sínum og leiðindum:
„Fari óskirnar veg allrar
veraldar! Ég óska að vera
laus við þær!‘
Hann heyrði eins og
sterkan þyt, tók sig á og
hrópaði skelfdur: „Nei,
nei, ég óska að óskirnar
mínar komi til mín aft-
ur!“ En það var sama,
hvort hann óskaði sér að
fá rjómaís með súkku-
laðibragði, eða að gos-
drykkjarflaska stæði hjá
honum á næstu trjágrein,
ekkert slíkt átti sér
framar stað.
hjálpa henni. Ég greip nú
mýslu litlu, hvað sem
stúlkurnar sögðu, og
hljóp með hana í hend-
ingskasti út í gryfju í
hlaðvárpanum, þar sem
hafði verið tekin aska í
flag um vorið. Þar sleppti
ég henni. Mýsla varð
1 „Við bíðum hérna hjá
fanganum,“ sagði Wanda.
„Sammi tekur horn varð
arins, gengur hálfa mílu
í austur og blæs þar í
hornið merki um yfirvof
andi hættu. Það ætti að
nægja til þess, að þeir
hætti við að ráðast strax
á herbúðir okkar, og um
leið er það viðvörun til
okkar manna. Ef allt
gengur vel, ættum við þá
að geta komizt til baka”
„Ég fer með Samma,“
sagði Dick strax.
„Nei, ég fer. Þú verður
hjá Wöndu“, sagði ég.
„Vitið þið,“ sagði
Wanda, „að Sammi legg-
ur sig í mikla hættu?
Það er engan veginn víst,
að hann komi lifandi til
baka.“
„Hann getur ekki farið
einn,“ sagði Dick með á-
herzlu.
„Og þú ert fús til að
fara með honum?“
Dick var rjóður af á-
kafa. „Já“, sagði hann,
„ég er fús til þess. Eg
fegin frelsinu og skauzt
inn í djúpa músarholu,
sem var þar.
Síðan hef ég ekki verið
hræddur við mýs.
Skyldu það vera laun-
in fyrir, að ég frelsaði
mýslu?
krefst þess að fá að fara.“
Honum var sýnilega al-
vara og tilgangslaust að
deila við hann.
Svartkuflungur var
bundinn og keflaður og
borinn inn í skóginn.
Þá var aðeins eftir að
kveðjast. Dick var fölur
en ákveðinn á svip. „Sé
ykkur seinna,“ sagði
hann.
Við óskuðum þeim
góðrar ferðar og sáum þá
hverfa inn í skóginn. Sól
in braust fram úr skýja-
þykkni og ég sá Wöndu
líta upp, eins og hún
væri að aðgæta, hvað
liðið væri á daginn.
„Hann er hugrakkur,
hann félagi þinn,“ sagði
hún.
Að því er snertir þátt
okkar í því, sem síðar
gerðist þennan dag, verð
ur að fara fljótt yfir
sögu. Við biðum í um
það bil hálfa klukku-
stund eftir að horna-
blásturinn heyrðist og
héldum þá til herbúð-
anna. Fangann höfðum
við með okkur. Allt var
á ferð og flugi. Hróp og
hófadynur heyrðist, og
eitt sinn sáum við bregða
fyrir hóp af riddurum
svartkuflunga, sem
hleyptu yfir rjóður langt
til vinstri. í herbúðunum
var allt á tjá og tundrL
Árás hafði verið gerð og
fljótlega mátti búast við
öðru áhlaupi. Allir voru
í uppnámi, alvopnaðir og
og reiðubúnir að berjast.
En það varð ekkert af
nýju áhlaupi, heldur
bárust þær fréttir, að
svartkuflungar hefðu
hörfað og upplausn virt-
ist vera í liði þeirra. Eng
inn vissi ástæðuna fyrr,
en við komum og þó allra
sízt árásarmennirnir sjálf
ir. Neyðarmerkið, sem
blásið var í hornið, virt
ist hafa valdið hinni
mestu ringulreið hjá
þeim.
Það sem eftir var dags
ins var öðru hverju kom
ið með særða menn til
okkar og gert að sárum
þeirra. Njósnaflokkar
voru sendir út, en þeir
komu aftur án nokkurra
frétta. Sólin var lágt á
lofti og liðið fast að
kvöldi, þegar lík Samma
var borið inn í herbúð-
irnar. Hann hafði barist
eins og hetja, sögðu þeir,
sem með hann komu.
Hann hafði fallið undir
stórri eík, og umhverfis
hann lágu fimm af óvin-
unum dauðir.
En Dick var hvergi að
finna, — hvorki lifandi
eða dauðann.
David Severn;
Við hurfum inn
í framtíðina