Morgunblaðið - 30.01.1964, Síða 20

20
MOPr.uNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 30. jan. 1964
G A VI N H Q L T:
44
ÍZKUSÝNING
Andlitið á henni var dálítið
rauðleitt, en andardrátturinn virt
ist vera í lagi. Litli maðurinn
lokaði svefnherbergisdyrunum,
til þess að gasið kæmist ekki
þangað inn. Hann tók um úln-
liðinn á stúíkunni og smellti svo
með tönnunum, og að mér
fannst, ánægjulega. Eins og bíl-
stjórinn, virtist hann vita, hvað
gera skyldi. Hann hafði tekið
ofan af rúminu og þegar ég lagði
hana niður, reif hann af henni
skóna. Breiðið þið nógu vel ofan
á hana, sagði hann. Ég skal ná
í hitaflöskur.
Ég hrúgaði ábreiðunum yfir
hana. Svo fann ég kápur,í fata-
skáp og bætti þeim ofan á.
Bílstjórinn kom inn.
— i>etta ætlar að ganga, sagði
hann. — Hún lítur ekki út uppá
það versta. Ég hef séð svo mörg
svona tilfelli i loftárásunum, að
þið megið trúa mér iil, að hún
sleppur.
— Þakka þér fyrir hjálpina,
sagði ég.
— Minnstu ekki á það, sagði
hnan. Hún verður orðin gáð í
fyrramálið. Þetta var ekki svo
sérlega mikið gas. Mest fýlan.
Eins og þessi kápa var breidd
yfir áhaldið, hlýtur mest af því
að hafa farið upp reykháfinn.
Og glugginn var heldur ekki
alveg aftur. Það er því líkast,
sem hún hafi búið sér til tjaid
úr kápunni, en síðan velt sér
út úr því. Hefur séð sig um hönd
á síðustu stundu. Þær gera það
margar. Eins og hún lá á gólf-
inu, hefur hún ekki fengið mik-
ið gas ofan í sig, en það var
ekki verra að við skyldum koma
í tæka tíð. Hvernig datt þér
það í hug?
— Bara hugboð, sagði ég.
— Þetta kvenfólk! sagði hann
og röddin lýsti meiri hryggð en
fyrirlitningu. — Allar koibilað-
ar á taugum. Maður veit aldrei,
hverju þær finna upp á næst.
Ég man eftir einu tilfelli í Pim-
lico fyrir ekki meira én einni
viku.
— Látum Pimlico eiga sig, ef
þér væri sama, sagði ég.
— Því þá það. Hvað er at-
hugavert við Pimlico?
— Það gerir mig bara tauga-
óstyrkan.
— Ég hefði nú ekki trú.að, að
þú værir neitt bilaður á taugum,
eftir útliti að ^dæma. Á ég að
bíða með bílinn, eða verðurðu
hérna eftir?
— Bíða, sagði ég. — Ég þarf
að komast í Dallysstræti.
— Allt í lagi. Ég bíð þá fyrir
utan.
Læknirinn kom og gamlá kon-
an másandi á eftir honum. Mað-
urinn með yfirskeggið kom með
þrjár hitaflöskur. Læknirinn
hrósaði honum. — Ég sé, að þér
hafið ekki gleymt loftárásarnám-
skeiðinu, Symes. Svo þetta er
unga stúlkan. Guð minn góður.
En andardrátturinn virðist vera
í lagi. Við þurfum vist ekki að
hafa mikið fyrir henni. Þér kom
uzt að henni í tæka tíð, Symes.
Aumingja stúlkubjáninn. Hún
sér eftir þessu á morgun. Jæja,
við verðum að hafa auga með
henni.
Ég bölvaði, en þó ekki hátt.
Bara við sjálfan mig.
Næturloftið var svalt og hress
andi.
Ég gekk að gasofninum og
lyfti upp kápunni. Einhverjum
dagblöðum hafði verið troðið í
loftrásina, en bara ‘ekki nógu
þétt. Ég gekk að dyrunum og
sá lykilinn að innanverðu. Ég
fór uin allt og opnaði hverja
skúffu með hanzika á hendinni.
Þar var ekkért úr lagi fært, að
því er séð varð. í svefnherberg-
inu virtist ailt vera í röð og
reglu.
Gamla konan kom inn, þegar
ég var að taka af mér hanzk-
ann. Hún var meinleysisleg og
góðl^g, en hleypti samt brúnum
við mér.
Hún sagði: — Það er allt í lagi
með síúlkuna, eða verður það að
minnsta kosti, þegar hún er búin
að sofa út. Þér getið þakkað guði
að þér skylduð koma í .tæka tíð,
ungi maður. Þér hljótið að hafa
farið eitthvað illa með hana, úr
því að hún reyndi að fremja
sjálfsmorð. Og þessi glaða og
ágæta stúlka!; Ég verð að segja.
að annað eins og þetta hefur
aldrei gerzt fyrr í mínu húsi!
Ég leit á hana með alvörusvip.
— Þér munuð vera frú Barnes?
>— Rétt er það. Þér voruð
hérna hjá ungfrú Dutton fyrr
í kvöld, var ekki svo?
— Já. Hvernig vissuð þér
það?
— Það vildi svo til, að ég sá
ykkur bæði saman, þegar þið
komuð inn.
— Urðuð þér varar við-,. að
nokkur kæmi, eftir að ég fór?
— Ég veit ekki, hvenær þér
fóruð. Enginn annar hefur kom-
ið, að því ég bezt veit. Ég er
ekki vön að njósna um leigj-
endurna mína. Þeir, sem ég
treysti ekki, fá ekki hér inni.
Þetta er heiðvirt hús.
— Gott og vel, sagði ég. —
Ég verð farinn eftir eina eða
tvær mínútur.
— Ég hefði haldið, að þér
vilduð vera kyrr og sættast við
þessa indælu stúlku. Hvað aétli
hún haldi, þegar hún vaknar og
sér, að þér eruð hér ekki? Hvað
viljið þér, að hún geri? Skrúfa
aftur frá gasinu og ljúka verk-
inu? Þér hafið gert hana ólukku
lega, ungi maður! Þér verið að
vera kyrr og friðmælast við
hana. Ég skal útvega yður her-
bergi niðri og svo, þegar hún
vaknar. . . .
— Frú Barnes, sagði ég. —
Mér finnst þessi móðurlega um-
hyggja yðar fyrir stúlkunni vera
— Nei, þér eruð ekki að trufla mig, betrra forstjóri.
lofsverð. Mér líkar vel við yður,
frú Barnes. Ég held, að þér séuð
góð kona, og í alla staði virð-
ingarverð, og enginn gæti óskað
sér betri húsmóður. En ég þarf
bara að biðja yður um eitt, frú
Barnes. í guðs bænum, þegið
þér!
Hún gapti og varð orðlaus af
undrun. Það var eins og hún
ætlaði að missa jafnvægið og
hallaði sér upp við borðið, til
þess að detta ekki.
En ég var eitthvað upplagður
til að öskra og nú öskraði ég til
hennar: — Snertið ekki þetta
borð, og ekkert hér inni. Þér tor-
tryggið mig, svo að þér skuluð
gæta alis, sem hér er, en í guðs
bænum snertið þér ekki neitt!
— Ég? í mínu eigin húsi?
— Þetta er hæð ungfrú Dutt-
on og hún á húsgögnin. Enginn
má snerta við neinu fyrr en lög-
reglan gefur leyfi til þess.
— Lögreglan! Já, ég verð
víst. . . . Hvað eruð þér að gera?
Ég var á fjórum fótum við
dyrnar og var að skoða hölduna
á lyklinum gegn um stækkun-
argler. Svo lagðist ég aftur á hné
og athugaði borðin í gólfinu. Ég
JUMBO og SPORI
-þf— — —

Teiknari: J. MORA
— „Komið, prófessor! Áfram,
Spori!“ hrópaði Jumbo, „því fer
'fjarri að yið séum öruggir hérna,
þó skriðan sé búin. Óvinir okkar eru
alveg á hælunum á okkur þó við
sjáum þá ekki.“ — „Já, en ég verð
þó að minnsta kosti að gera ein-
hverjar athuganir á fyrirbærinu“,
sagði Mökkur og var tæplega á því
að fara strax.
„Til þess höfum við engan tíma
núna“, svaraði Jumbo ákveðinn. —
„Við verðum að komast leiðar okkar
og það á stundinni. Ég held þér
séuð á rangri leið, Spori. En hvað
haldið þér, prófessor?“
„Ja, ég held ég myndi fara áfram
yfir fjallið .... nema við gætum
stytt okkur leið gegnum skóginn“,
svaraði Mökkur. „Og þó .... það
skyldi þó aldrei vera fljót héma?“
„Eða kanske járnbraut?" urraði
Spori kaldhæðnislega.
KALLI KUREKI

~Xr~ -Xr~
Teiknari; FRED HARMAN
— Þú hefur. bitið mig, sparkað í
mig og dröslað mér til ......... og
nú hefurðu brotið vatnskrúsina! Ég
ætti að skjóta þig, -í nafni mann-
kynsins ails.
— En ég held nú annars að það
sé ekki eyðandi á þig skoti. Þú drepst
sennilega innan skamms ........ úr
þorsta......og ég líka.
Jæja, en ekki finnnm við neitt
vatn með því að standa hér á snakki!
Og leita skulum við, þangað til við
dettum dauð niður! Svona, komdu
bér úr sporunum!
sá manninn með yfirskeggið
horfa á mig utan af stigagatmu,
svo að ég stóð upp til að tala
við hann.
— Á hvaða hæð búið þér, hr.
Symes?
•—Næstu hér fyrir neðan, ef
það kemur yður nokkuð við,
sagði hann.
Allir voru á móti mér. Ég var
heitrofi og níðingur. Um alJa
borgina voru ungar stúlkur a,3
skrúfa frá gasinu, út af honum
Ritzy Tyler. Þær vildu heldur
deyja en lifa án mín.
— Hlustið þér nú á, hr.
Symes. Við skulum segja, að ég
hafi áhuga á þessu máli af því
að ég var hér uppi hjá ungfrú
Dutton, fyrr í kvöld. Þér skylduð
ekki hafa heyrt þegar ég fór?
— Jú, það fór einhver niður
og steig þungt til jarðar.
— Stendur heima, sagði ég. —
Eg er nokkur hávaðamaður. Get
ið þér sagt mér, hvort nokkur
annar gestur kom til ungfrú
Dutton?
— Mér fannst ég heyra bjöll-
una hringja einu sinni. Það
hefur verið nokkru áður en þér
ruddust inn og þutuð upp stig-
anna. Symes var ofurlítið farinn
að mýkjast, og virtist vera far
inn að ráða í, hvað um væri
að vera. Frú Barnes leit á okkur
á vixl og skildi ekki neitt i
neinu.
— Eg heyri nú ekki mikið úr
bakherberginu mínu, bætti Sym-
es við.
— Ungfrú Dutton sér venju-
lega svo um, að gestir hennar
geri ekkí neinn hávaða. Hún er
mjög nærgætinn stúlka.
— Svo að þér heyrðuð ekkert
nema dyrabjölluna? Engan
ganga um stigana, eða manna-
mál?
SHlItvarpiö
7.00
12.00
13:00
14:00
15:00
17:40
18:00
18:20
18:30
18:50
19:30
20:00
20:50
21:15
22:00
22:10
22:20
22:40
23:10
23:40
Fimmtudagur 30. janúar
Morgunútvarp
Hádegisútvarp
,,Á frívaktinni", sjómannaþáttur
(Sigríður Hagalín).
„Við sem heima sitjum'V Lúðvílc
Kristjánsson rithöfundur flytup
erindi uhi Halldóru frá Elliða,
Síðdegisútvarp
Framburðarkennsla í frönsku og
þýzku.
Fyrir yngstu hlustendurna (Berg
þóra Gústafsdóttir og Sigríður
Gunnlaugsdóttir).
Veðurfregnir
Þingfréttir. — Tónleikar.
Tilkynningar.
Fréttir.
Dagskrá Sambands bindindis.
félaga í skólum:
a) Ávarp flytur Haukur ísfeld
formaður sambandsins.
b) Blandað efm frá Gagnfræða*
skóla Akráness, þ.á.m. leik*
þáttur, söngur og hljóðfæra-
leikur.
íslenzkir tónlistarmenn flytja
kammertónverk eftir Johannea
Brahms; 1. þáttur: Egill Jónsson
og Arni Kristjánsson leika són-
ötu í Es-dúr fyrir klarínettu og
píanó op. 120 nr. 2.
Raddir skálda^
Verk eftir Ármann Kr. Einars-
son og Jón Helgason.
Fréttir og veðurfregnir.
Lestur Passíusálma (4)
Kvöldsagan: „Óli frá Skuld**
eftir Stefán Jónsson; VI. (Höf-
undur les).
Djassþáttur (Jón Múli Árnason)
Skákþáttur (Sveinn Kristinsson)
Dagskrárlok.