Alþýðublaðið - 13.07.1920, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
H.Í.
Mm
ræður nokkrar stúlkur til síldarvinnu á Reykjarfirði
næst komandi síldarútgerðartímabil. — Upplýsingar
því viðvíkjandi á skrifstofu félagsins á Yesturgötu 5.
Reykjavík 12. júlí 1920.
Hi. Bgg'ert Ólafsson.
Gerilsneyddur rjómi
frá Mjólkurfélagi Borgarfjarðar fæst nu hér aftur daglega á solustöð-
um Mjóikurféiags Rtykjavíkur. Verð á V2 fl. sem inniheldur 23%
feiti kr. 1,50 pr. fl. (iumhaid). Verð á r/z fl. sem inniheldur 27°/o feiti
kr. 1,80 pr. fl. (innihald). Borið saman við verð á útlendum rjóma
sem inaiheidur 9 — io°/o feiti og kostar pr. 1/2 fl. kr. 1,35, er þessi
rjómi ódýr. Ættu þvf allir að nota þennan rjóma hvort heidur sem
er f mat, f kaffi, eða sem þeytirióma. Feitari rjóminn er sérstaklega
góður fyrir bakara. Reynið og þá munið þér sannfærast.
Virðingárfylst
Mjólkurfélag Reykjavíkur.
Síló
arvmna.
Nokkrar stúlkur ræð eg til síldarvinnu á Siglufirði.
Verða að fara með »Rán« fyrir næstu helgi.
Reykjavík, 13. júlí 1920.
díjartan cffionraðsson.
Á skrifstofu »Viðskiftafélagsins« Aðalstræti 8
aðeins frá kl. 8—0 e. m.
ioli koimnpr.
Eftir Upton Sinclair.
Þriðja bók:
Pjónar Kola konungs.
(Frh.).
„Þekti hún þig þá?“ spurði
litli Jerry.
„Já, vissulega".
„Er hún unnustan þín?“
Rósa þaggaði aftur niðri f hon-
um, en þau hlógu, og Jessie stokk-
roðnaði.
„Það er nú leyndarmál", sagði
Hallur, „þú mátt engum segja
þaðl“
„Eg get nú þagað, skal eg
segja þér“, sagði litli Jerry, og
rétt á eftir bætti hann við íbygg-
inn: „Maður lærir það, þegar
maður vinnur f Nofðurdalnum".
„Já, þar hefir þú á réttu að
standa, litli Jerry", sagði Hallur.
„Pabbi er jafnaðarmaður", sagði
Jerry, og vegna þess, að eitt leiðir
af öðru, bætti- hann við: „og
hann er ljósberi".
„Hvað er ljósberi?" spurði
Jessie, „segðu mér það“.
„Veistu það ekki einu sinni!"
kallaði litli Jerry, sem aldrei hafði
rekið sig á aðra eins fávísi.
„Nei“, svaraði Jessie, „segðu
mér það“.
L'tli Jerry fór nú- að útskýra
fyrir þessari fávfsu konu námu-
vinnuna, og Hallur horfði ájessie
og sá, að hún skemti sér og tók
eftir. Þvf næst kom hann drengsa
til þess, að tala um vigtarsvikin,
um verkstjórana, sem þurfti að
múta og kræktu í fé hvar sem
þeir gátu, um búðir félagsins með
rándýra varningnum, um leigu-
kumbalda þeirra og námumennina.
„Þetta verður þú að vita", lauk
hann alvarlegur máli sínu, „fyrst
þú ert unnusta Joe“.
XXII.
Þannig spjölluðu þau fram og
aftur. Jessie var hrifin af litla í-
talska námu-snáðanum, en datt
þó í hug, að hann myndi, þegar
hann yrði fullorðinn, verða alveg
eins ruddalegur og luralegur og
hinir kolanámuverkamennirnir, er
þau höfðu mætt á götunni. Hvað
skyldi það vera, sem gerði al-
múgamenn svona afskræmda, þeg-
ar þeir eltust? Það hlaut að vera
merki þess, að þeir væru lélegri
en hærri stéttirnar. Það gat ekki
verið ómaksins vert, að eyða tíma
og kröftum til þess að reyna að
gera menn úr þeim, þvert ofan í
náttúrunal Hún skyldi svei því fá
Hall til að viðurkenna það, á
heimleiðinni!
Rósa var nú búinn að gefa
hvítvoðungnum að sjúga, og hún
og Jessie voru í mestu makindum
að masa saman um krakkana og
svörtu augun í þeim, þegar alt í
einu heyrðist hávaði úti fyrir, svo
Hallur og Rósa þutu á fætur.
Jessie sá, að Hallur reif opnar
dyrnar og hann kallaði út: „Hvað
er að?“ Kvenmannsrödd svaraði:
„Þeir hafa fundið Rafferty".
„Liíandir"
„Það veit enginn".
„Hvar?"
AiþbE. kosfar i kr. á mánuði.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ölafur Friðriksson.
Prentsmiöjan Gutenberg,