Morgunblaðið - 22.02.1964, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 22.02.1964, Blaðsíða 20
20 MOKGUNBLAÐIÐ Laugardagur 22. febr. 1964 fiFl/ZABETtf FeQRASZT: — Gæti hann ekki verið í skúrnum? — Eg hef aldrei vitað Lester nenna að setja bilinn inn í skúr iran á ævi sinni. Hann lét alltaf Gargiulo gera það. Eg held, að einhver annar hafi ekið honum heim. — Svo að hér er þá enginn bíll núna. Það var slæmt. — Hversvegna er það slæmt? — Vegna þess, að bíllaus getur maður ekki komið líkinu af sér. Rétt sem snöggvast fannst Riuth þetta skynsamlega mælt. Hún hafði verið að segja eitt hvað svipað við sjálfa sig^, síð- ustu mínúturnar. Það var ekki hægt að koma Lester út úr hús inu, og hafa engarr bíl. En svo áttaði hún sig allt í einu á því, hve furðulegt það var, að Steph en skyldi hafa sagt þetta sama. — En þú ætlar þó ekki að . . . Hún þagnaði, því að það var alveg auðséð af svipnum á honum, áð einmitt þetta hafði hann í hyggju. Hann var að horfa á líkið, hugsandi, rétt eins og hann væri að áætla þunga þess. — En ég get ekki farið og opnað. — Það ættirðu samt að gera. Hún leit snöggt við og horfði á hann, eins og hún tryði ekki sínum eigin eyrum. — .Farðu, sagði hann og ýtti við henni. — Farðu og vittu hver það er, og reyndu að losna við hann. — En ef mér tekst það ekki? — Þú verður einhvernveginn að geta það. — En ef ég get það ekki, og þeir koma inn? Þá finna þeir þig hérna. Hann leit út til gluggans. — Já, sagði hann, — en það er ekk ert undanfæri. Enda þótt hún væri mjög hik- andi, lét hún undan þessari á- kvörðun hans, þótt hún hefði enga trú á henni. Þegar hún gekk út að framdyrunum, gekk Step hen með henni út að setustofu dyrunum, og er hún var komin gegn um þær, lokaði hann á eft ir henni. Þegar Ruth var orðin ein í for stofunni gekk hún að dyrunum og opnaði þær. Frammi fyrir henni stóðu tveir lögreglumenn. Þetta voru ungir menn í grá- grænum einkennisbúningi. Ann- ar var kringluleitur og feitlag- inn og unglingslegur. Hinn var dökkur á brún og brá með leiftr andi augu. Það var hann, sem tók til máls: — Frú Ballard? — Nei. svaraði Ruth. á sinni stirðu ítölsku. — Hér er engin frú Bailard. Hvern viljið pið hitta? — Við viljum . . . Maðurinn hikaði. Enda þótt Ruth væri að horfa á hann gegn um þoku- móðu skelfingarinnar, þá varð henni strax ljóst, að framkoma hans var vingjarnleg — jafnvel áhyggjufull. — Eg er hræddur um að við höfum slæmar fréttir að færa. Það snertir hr. Ballard. Eruð þér nokkuð skyld honum? — Nei, svaraði Ruth. — Eg vinn hérna. Hefur nokkuð komið fyrir hr. Ballard? Hún heyrði sjálfa sig koma með þessa spurningu og var stein hissa á, að geta komið henni út fyrir varirnar. En svar lögreglu mannsins þurrkaði út allt, sem hún kynni að hafa verið t að hugsa: — Já, okkur þykir leitt að þurfa að tilkynna yður, að lík hr. Balards hefur fundizt í um það bil tveggja kílómeira fjar lægð héðan, á veginum upp í fjöllin. Hann virðist hafa orðið fyrir bíl. Hann hlýtur að hafa beðið bana þegar í stað. Okkur þykir mjög leitt að . . . Hann komst ekki Jengra. í þessu vettvangi var eins og ungu mennirnir tveir hyrfu í myrkur. Ruth hneig niður á gólfið í öng vitL V. Hún raknaði við snögglega og var þá þegar með fullri með vitund. Eða það fannst henni Samt áttaði hún sig ekki á því, hvar hún væri. Hún lá á legu- bekk, en þegar hún opnaði aug- un, vissi hún ekki, hvar hún var niður komin. En með því að liggja kyrr, án þess að opna aug — Það verður ekki hjá því komizt að fá bíl, sagði hann. Af einhverjum ástæðum sagði hann þetta í hvíslingum. — Við verð um einhvernveginn að ná í bíl, en væri ekki bezt að bíða þang að. til dimmt er orðið. Þú ert viss um, að þau hjónin ryðjist ekki inn á okkur? — Það þætti mér ólíklegt. En við getum ekki gert þetta, Ste phen. Þú mátt það ekki. Eg leyfi þér bað ekki. —- Dettur þér nokkuð betra i hug? — Lögreglan . . . — Ætlarðu að fara til lögregl unnar með þessa sögu þína, eins og hún er? — Því ekki það? En hún fékk nú samt ákafan hjartslátt. — Að minnsta kosti mátt þú ekkj blanda þér í þetta. Það er þér óviðkomandi. Og ég leyfi það alls ekki! — Það er göfugt af þér. Og af mér, að vera að hanga hérna. Við eru tvær ágætismanneskjur í miklum vanda staddar. Og samt þurfum víð að ná í bíl. Mér þætti gaman að vita . . . Honum hafði dottið ráð í hug. En Ruth fékk aldrei að vita, hvað það var, því að einmitt í þessu bili var barið að dyrum. Skelfingin greip þau bæði. Þau færðu sig ósjálfrátt nær hvort öðru. Aftur var barið. — Hver er þetta? hvíslaði hann að henni. — Það veit ég ekki — Alls ekki? — Nei. — Þéir hafa getað heyrt til okkar út um gluggann. Þeir geta vitað, að við erum hérna. BYLTINGIN RUSSLANDI 1917 ALAN MOOREHEAD valdamiklir aðilar höfðu áhuga á þessum ráðahag. — Þýzkalands keisari var honum ekki andvíg- ur, Viktoría drottning gat vel hugsað sér að sjá dótturdóttur sína í hásæti Rússlands, og Alex ander III hafði látið segjast við bænir sonar síns. í aprílmánuði 1894 komu Þýzkalandskeisari, Viktoría drottning, ungu hjóna leysin sjálf og fleiri skyldmenni saman í Coburg í Þýzkalandi til að ráðgast um, hvað hægt væri að gera í málinu. Það má fyigjast með gangi þess eftir dagbókum Nikulás- ar. Hann skrifar 17. apríl: „Guð minn . . . hvílíkur dagur! Hún (Alix) var fallegri en nokkru sinni áður, en afskaplega döpur í bragði. Þau létu okkur ein og . . . við töluðum saman til klukk an tólf, en án nokkurs árangurs . . . hún er enn ófús að taka nýja trú. Veslings stúlkan, hún grét einhver ósköp. En við vor- um rólegri þegar við skildum". En Viktoría drottning var nú ekki lanTbið að leika sér við, og áður en þrír dagar voru liðnir, hafði stúlkan látið undan. „Dásamlegur, ógleymanlegur dagur í lífi mínu“, skrifar Niku lás í dagbókina, 20. apríl, „trú lofunardagur minn og hinnar elskuðu, dásamlegu Alix“ — (Nenaglyadmaya — rússneska orðið fyrir dásamlegur eða að- dáunarverður, má einnig leggja út: „Eg fæ mig aldrei fullsadd an af að horfa á hana“). “ . . . Ó, guð, hvílíkt bjarg hefur olt ið af herðum mínum . . . Allan daginn hef ég gengið eins og í þoku, án þess að vita, hvað fyrir mig hefur komið. Vilhjálmur (Þýzkalandskeisari) sat í næsta sal og beið, ásamt frændunum og frænkunum þangað til við höfðum lokið samtalinu. Eg gekk með Alix beint til drottningar- innar (Viktoríu) . . . og öll fjöl- skvldan varð beinlínis yfir sig hrifin“. í bréfi til móður sinnar segir hann: „Heimurinn kring um mig er orðinn gjörbreyttur; nátt.úr- an, mannkynið . . . allt — allt er svo elskulegt og glaðlegt“. Líklega hafa þetta verið beztu ævistundir Nikulásar. Viktoria drottning sendi hann í snatri til Englands, svo að hann gæti ver ið dálítið lengur í félagsskap Al- ix — þau fóru í skógarferð til Walton við Temsá — og svo voru gerðar áætlanir um brúð- kaupið. Og það fór fram fyrr en þau höfðu búizt við. Alexand er III hafði veikzt í Livadiu, gósSi sínu á Krím, og haustið 1894 hafði honum hríðversnað. Hann var ekki nema fimmtug ur, en hann hafði hlotið inmmrtis meiðsl í járnbrautarslysinu við Borki, sex árum áður, og hann hafði ekki svo mikla trú á lækn um, að hann færi að ráðum þeirra. Alix var kölluð frá Englandi, af skyndingi, til að hitta tengda föður sinn tilvonandi, áður en það yrði um seinan, og hin opin bera trúlofunarathöfn fór fram í svefnsal keisarans, fáum dögum fyrir dauða hans, 1. nóvember. Fimm vikum síðár, meðan enn var hirðsorg, fór hjónavígslan fram. Nikulás var þá tuttugu og sex ára, en kona hans tuttugu og tveggja. Hún skrifaði í dagbók manns síns (sem nú var orðin sameign þeirra, eins og allt annað); — „Aldrei hefði ég getað trúað, að svona sæla gæti verið til á jarð ríki, svona einingarkennd með tveim dauðlegum mannverum. Eg elska þig — þessi þrjú orð fela í sér líf mitt“. Og tveim dögum síðar skrifar hún enn: „Enginn aðskilnaður framar. Loks sameinuð, tengd ævilangt, og þegar þessu lífi Ner lokið, hittumst við aftur annars heims, JUMBO SPORI MORA „Viljið þér gjöra svo vel að koma hingað niður til okkar, prófessor Mókkur,“ hrópaði Jumbo reiðilega." I>ér hljótið að geta sofið á jörðinni eins og við hinir. Hvers konar bama- sicapur er þetta eiginlega? Þér ættuð nú að vera vaxinn upp úr slíku!“ En prófessorinn virti hann ekki viðlits. Hann sveif bara um þama uppi milli trjágreinanna og anzaði ekki einu orði. „Góðan daginn" heyrðist allt í einu sagt að baki Spora og vísifingri var potað nokkuð hastarlega í öxl hon- um. Spori snerist á hæli og horfði dauðhræddur á tvo vopnaða indíána. — „Hvað — hvað viljið þið?“ spurði hann. „Við viljum gjaman vita hvað þið hafið gert við kofann okkar“. til að vera saman um alla eilífð. Eg er þín, þín“. Þarna voru ofmiklar tilfinning ar til að geta haft hemil á, og of mikil reynsluleysi og æsingur. Ef vel hefði verið, hefði þarna verið ákjósanlegast, að allt hefði farið eins og í einhverri skáld- sögu eftir Marie Corelli (og Alix las þær af miklum áhuga) — að sagan hefði átt að enda á þessum áherzluríka tón og ungu hjónin hefðu átt að hverfa í meðai- mennskuna og hversdagsleikann í einhverju litlu sveitaríki eins og Hessen. Hvorugt þeirra hefði verið maður tjl að hafa í hendi sér hið gífurlega einræðisvald í rússneska ríkinu, jafnvel þótt þau hefði verið ein síns liðs og ógæfusöm. Nikulás var hræddur við það, en kona hans hafði eng an tima til að sinna því — fyrir henni skipti það eitt máli að geta verið hjá honum. Og því var það, að næstum frá sjálfum brúðkaupsdeginum að telja sleppti hún sér út í þessa löngu röð duttlunga og hrifning ar í einkalífi sínu, sem að lokum átti eins mikinn þátt í því og hvert annað einstakt atriði, að koma af stað byltingunni í Rúss landi. Þessi gjörbreyting á litlu bláeygu prinsessunni Alix í kon una, sem hún varð seinna, er á sinn hátt jafn ótrúleg og óvænt og breyting púpu í fiðrildi, en hefur þó það til síns ágætis að vera sjálfri sér samkvæm. Hún átti sér ekki nema tvö áhugamál í lífinu: Nikulás og trúarbrögðin og lengst af voru þessi tvö áhuga mál samtvinnuð í huga hennar. Hin unga keisarafrú tileinkaði sér hina nýju, grísk-íkaþólsku trú með allri þeirri hrifningu og sannfæringu þess, sem hefur skipt um trú eftir hræðilega innri baráttu. Sú staðreynd sjálf að hún hafði streitzt á móti breyt ingunni af svo miklum áhuga í fyrstunni, gerði uppgjöf hennar ennþá algerari að lokum. Húra var fædd innilega trúhneigð, og nú skeði það dásamlega, að grísk kaþólska kirkjan átti svörin við öllum spurningum hennar. ’ Á sama hátt og ást hennar á Niku lási, var trúhneigð hennar ein- beitt og alger, og frá þessari stundu var hún rússneskari en nokkur Rússi í trúariðkunum sin um.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.