Morgunblaðið - 13.01.1967, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FöSTUDAGUR 13. JANÚAR 1967.
Lydia
*vo? í>ú veizt allt, er það ekki?
Um bílinn og skólann og háis-
menið?
— Jú, kannski mest af því
öllu en þó ekki alveg allf.
— Jæja, þegar bíllinn fór í
tjörnina, þá var það rétt eins og
það síðasta væri að deyja. Og
svo þegar ég gekk í burtu og
þurrkaði út sporin mín, fann ég
reglulega til þess. Mér var nú
alveg sama um bílinn, en samt
var eins og ég hefði einhverja
löngun til að hringa mig upp
inni í honum. f>að var eins og
að langa í móðurkviðinn aftur.
Eða hvað finnst þér, Harvey?
— Ég er nú ekki klókur á
það, sagði ég. Ég veit ekki, hvað
ég hef verið að hugsa, því að
áður en ég vissi, stóð þarna mað
ur, með spjald í hendi, þar sem
á stóð: „Línurnar mínar tengja
mig saman“. Hann var með sítt
úfið skegg, sem náði niður á
maga, og hann stóð þarna ber-
fættur í skikkju úr grófu munka
klæði. Galopin augun voru alveg
hvít, eins og í blindum manni, en
hann var ekki með neina be' li-
skál með blýöntum eða skóreim
um í. Hann var hávaxinn og
fremur fríður.
Lydia stanzaði og bað mig að
gefa honum eitthvað. — Æ,
gerðu það, Harvey.
— Hann er enginn betlari.
*
Eftir
E. V. Cunningham
— Jú, ég betia........ ég bið
.....sagði blindi maðurinn.
— Um hvað? Um peninga? Ég
hafði enn tíu dala seðiiinn í
hendinni, sem ég gat ekki feng-
ið víxlað á járnbrautarstöðinni.
— Gefðu honum hann? bað
Lydia.
— Ekki peninga, sagði blindi
maðurinn.
Oá spurði Lydia, hvað þetta
merki þýddi, þetta með línurn-
ar.
— Þær tengja mig honum og
þér.
— Og hvað biðurðu um?
spurði Lydia. Hún var búin að
taka seðilinn af mér. — Ég er
með tíu dali hérna. Taktu þá.
— Ég bið aðeins um að vera
ekki einn. Eigðu peningana
sjálf. Ég er ekki að biðja um
peninga.
— Ertu ekki einmana? spurði
Lydia, með skjálfandi röddu og
tárin runnu niður kinnarnar á
henni.
— Ekki alltaf.........nei......
ekki alltaf.
Við gengum burt og ég þerr-
aði Lydiu í framan. Mér er svo
grátgjarnt stundum, sagði hún,
skömmustuleg. — En þú mátt
ekki halda, að ég sé það alltaf,
því að það er ég ekki. Hefurðu
séð hann áður?
— Já, hundrað sinnum, svar-
aði ég.
— Ó! Berfættan að vetrar-
lagi?
— Oað er sjálfsagt. Ég get
ekki sagt, að ég hafi tekið eftir
þvi
— Hefurðu ekki tekið eftir
því? Oú hlýtur að hafa stein í
hjarta stað, Harvey. Ég var áður
að spyrja þig, hvort þú værir
einmana. Veiztu, hvað ég átti
við? Pabbi og mamma voru dá-
in og ég átti kannski einhverja
frændur og frænkur, en ég var
einmana engu að síður, það var
allt og sumt.
24
— Faðir minn framdi sjálfs-
morð, sagði ég henni loksins. —
Er það það, sem þú ert að lesa
út úr mér?
— Hvernig þú getur talað!
— Jæja, hvernig heldurðu, að
mér líði? Ég er með stein í
hjarta stað! Já, ég verð að segja,
að þú ert skáldleg í þér, en
hversvegna horfistu ekki í augu
við hlutina? Sarbine drap ekki
hann föður þinn. Og heldur
ekki minn. Hann vill bara kála
okkur báðum, það er allt og
sumt.
Við vorum nú komin að gisti
húsinu. Hún dró hönd sína úr
minni, og sneri sér beint að mér.
— Mikil skepna geturðu verið'
æpti hún.
— Já. Annað veifið elskarðu
mig og hitt veifið er ég skepna.
— Ég hef aldrei elskað þig
......ekkert einasta augnablik!
— >að getur nú legið milli
hluta. En aðalatriðið er, að áð-
ur en við förum inn og setjumst
niður og fáum OKkur einn lítinn,
verðum við að hugsa fyrir þér
í nótt. Ég á heimili, en hver
veit nema Sarbine sé þar þeg
ar fyrir, eða einhver af árum
hans. Og einhversstaðar verð-
urðu að sofa. Ég ætla að fá tvö
herbergi hérna.......
— Nei!
— Ver.tu nú róleg.
— Nei, það verð ég ekki.
— Láttu eins og þú hafir eitt
hvert vit, sagði ég ákafur. —
Eg ætla ekkert að fara að leita
á þig. Ég sagði tvö herbergi. Og
ég sækist ekki einu sinni eftir
að hafa þau hvort við hliðina á
öðru, skilurðu?
Hún starði á mig, skuggaleg á
svipinn.
— Hvert ætlar þú kannski
að fara?
Hún yppti öxlum en kinkaði
síðan kolli. — Gott og vel. Fáðu
þessi herbergi. En þú verður
að borga fyrirfram, er það ekki?
— Jú, ætli ekki það.
— Ég er nú blönk núna, en
ég á peninga í bankanum, svo
að ég get staðizt allan kostnað-
inn við þetta. í>að vil ég að sé
skellt og fellt.
miMiR

HIMINBJÖRG
Félagsheimilí Heimdallar
OPIÐ HÚS í KVÖLD FRÁ KL. 8,30.
SJÓNVARP — SPIL — TÖFL. NEFNDIN.
— Kysstu mig nú! — meðan enginn sér til.
COSPER
PIR
v~--'—
— !Það skil ég, samþykkti ég.
Við skiptum öllum kostnaði við
þetta að jöfnu. Er það ekki?
— Allt í lagi.
— Og líka ölmusugjöfum?
— Hvað áttu við með því?
— Jæja rétt fyrir skömmu,
meðan þú varst ekki sérlega
fjandsamleg þá ætlaðirðu að
gefa brjálæðingi tíu dali, sem
ég mun hafa átt......
— Hann var enginn bíjálæð-
ingur.
— Hvort sem hann var það
eða spámaður, þá ætlaðirðu
samt að gefa honurn aurinn.
— í>ú ert ljóta skepnan, Har-
vey...... það ertu sannarlega!
Ég sver að ég ætla að semja
kostnaðarreikning fyrir daginn.
Ég vil ekki skulda þér túskild-
ing. Ekki einn skítugan eyri!
— Mér er skítsama um það
allt saman! Þetta hefur verið
langur dagur, sagði ég, og svo
gekk ég að afgreiðsluborðinu og
skrifaði okkur inn, og lét þess
getið, að þetta væri systir mín
og við vildum hafa sitt hérberg-
ið hvort okkar. Hún var kom-
in þarna við hliðina á mér og
sendi mér auga, sem sagði bet-
ur en nokkur orð, að ef nokkuð
væri,' sem hún vildi síður vera
en ástin mín, þá væri það syst-
ir mín. Sannast að segja leit
hvorugt akkar sérlega aðlaðandi
út. Eftir að hafa metið okkur og
vegið, druslulegan klæðaburð og
farangurskort fór afgreiðslumað-
urinn að efast um, að hann
hefði nokkur einsmanns her-
bergi laus.
— Sjáðu til, sagði ég við
hann, — það er orðið of fram-
orðið og ég of þreyttur til að
fara að karpa um þetta, en helm
ingurinn af þessu iúsuga hóteli
stendur auður og það veiztu eins
vel og ég. Viltu fá uppistand eða
láta okkur hafa herbergin með
góðu?
Hann lét sig, með illu þó, og
svo fylgdi sendill okkur upp á
fimmtu hæð og vísaði okkur til
•tveggja herbergja, sem voru sam
liggjandi. Ég fékk honum tíu
dala seðil og sendi hann niður
eftir smápeningum og vindling-
um, og svo sagði ég Lydiu, að
ég ætlaði að þvo mér og réð
henni að gera slí'kt hið sama.
Sendillinn kom upp aftur með
vindlingana og smápeningana og
ég hélt áfram hreinsunarathöfn-
inni. Hann fór eitthvað að gera
athugasemdir um óhreinindin á
okkur.
— Þú ert óþarflega framhleyp
inn, sagði ég við hann. — Ég
varð svona við að velta mér á
stöðvarpalli. Svo gaf ég honum
einn dal og viðurkenndi um leiá
mína eigin fimmauraheimspekí,
að sannleikurinn.sé tilgangslaus.
Ég greiddi mér, gekk fram f
ganginn og barði að dyrum hjá
Lydiu. Hún svaraði mér gegrtum
annaðhvort tár eða hlátur, að
dyrnar væru ólæstar. Þegar ég
kom inn, sá ég, að hún lá endi-
löng á rúminu og skellihló.
— Lofaðu mér að hlæja með
þér.
— Nei, þú hefðir ekkert gam-
an af því, sem ég er að hlægja
að, Harvey. Þú ert svo hlægileg
ur sjálfur. Ég á við, hverrug þú
ferð að hlutunum, eins og fyrst
og fremst þegar þú fórst að fara
niður á neðanjarðarbrautina.
Það var svo bjánalegt.
— Já, það var heimskuiegt,
samþykkti ég.
Hún settist upp, þerraði -á sér
augun og spurði mig í alvöru,
hvort ég hefði nokkurn tíma
fundið nokkurn hlut.
— Hverskonar bjánaspurning
er nú þetta?
— Ég á við, að þetta men er
væntanlega ekki fyrsti hlutur-
inn, sem þér hefur verið sagt að
finna. Fannstu nokkurn t.íma
nokkuð af hinum hlutunum?
— Langar þig í eitt glas?
spurði ég.
— Já, víst langar mig í það.
Veiztu nokkuð, hvernig bað er
að vera vinnukona, Harvey? Það
auðmýkir mann.
— Þú þykist kannski vera
auðmjúk?
— Hlustaðu nú á það, sem ég
ætla að segja þér. Ég á við, að
þegar maður verður að hlusta á
kjaftæðið í þeim, og saurugan
hugsunarhátt og þröngsýna
ágirndar-heimsku, kvöld eftir
kvöld, láta það skipa sér fyrir
og þveita sér fram og aftur, án
þess að mega nokkurn tíma
opna sinn munn á móti — ef
maður ekki- verður auðmjúkur
við þetta, þá verður maður bara
að apa og bjána......
Ég greip í handlegginn á
henni og hlammaði mér á rúmið
hjá henni. — Þetta er ekki nema
satt, sagði ég. — Vitanlega....
— Vitanlega hvað?
— Þú hlustaðir á talið þeirra
viku eftir viku?
— Nú, ég var neydd til þess.
Ég vann þarna.
— Gott og vel, þú vannst þar.
En hlustaðirðu nokkurn tíma?
— Stundum.
BtíÐIN - DÁTAR -
Dansað frá lcl.
STANZLAUST
Allir í Búðina í kvöld
8.30-11.33
FJÖR