Morgunblaðið - 10.02.1967, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 10.02.1967, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. FEBRÚAR 1967. «► 1 Sögulegt sumarfrí eftir Stephen Ransome Jú, hann mundi eftir því þeg- ar Kerry fór út 1 gærkvöldi. — Fór nokkur út rétt skömmu áður? — Já, hr. Ransome, einhver fór út. Er nokkuð að, hr. Ran- some? — Nei, nei. Mér datt bara í hug, að hann hefði farið út með hattinn minn, það var allt og sumt. En hver var það? — Hr. Lang. Hann fór út lík- lega svona kortéri á undan ung- frú Race. Sagðist þurfa að vera á verði, ef einhverjar fréttir skyldu berast frá frú Lang. Geta þessi tvö atriði verið jafn mikilvæg og Kerry heldur þau vera? Kannski — en ég skil að minnsta kosti ekki, hvernig það mætti vera. Ég barði að dyrum hjá Kerry, eldsnemma. Hún var vöknuð, en lá enn í rúminu og var að hugsa. Hún hugsar mest snemma morguns áður en hún fer á fæt- ur, segir hún. Ég athugaði sár- ið. l>að var hreint, þótt ljótt væri og það var greinilegt, að það þurfti að taka nokkur spor í það. Vitanlega vildi ég ekki taka að mér þann saumaskap. Hún vildi alls ekki leita til heimilis- læknisins, og stóð. á því fastar en fótunum, að við steiniþegðum um þetta. Umræðunum lauk þannig, að hún samþykkti, að ég færi með sig til læknis nokkurs í Temple, tólf mílna leið í burtu, þar sem hún gæti fengið gert að sárinu, án þess að nokkur hér vissi — þar með talinn maður- inn, sem sárinu hafði valdið. — Þú veizt, að þetta getur ver ið hættulegt, Kerry, sagði ég. Þessi maður svífst einskis. Og þú bætir hann ekki í skapinu með því að ögra honum svona. — Nei, það er líka einmitt min hugmynd, sagði hún. tg endurnýjaði umbúðirnar og notaði til þess hreinan vasa- klút. Við fórum niður og þar var Glenda að útbúa morgun- verðinn handa heimilisfólkinu og gestunum. Heljarmikil kaffi- kanna sauð á vélinni Og þarna var allskonar matur samankom- inn, svo að ég fékk vatn í munn- inn. Glenda vill ekki, að fólk éti morgunverðinn í rúminu. Bezta aðferðin til að heilsa sól- inni, segir hún, er að rífa sig á fætur og fá almennilegan morg- unverð, sem getur haldið manni upp fram eftir deginum. Já, það er meiri húsmóðirin hún Glenda. Katy hafði einhvern veginn lifað af gigtina sína. Lág og þri- breið tifaði hún fram og aftur um eldí^úsið að hjálpa Glendu. Hún bar svo á borð, en Glenda sat hjá okkur. Við töluðum 'sam an eins og góðir kunningjar tala. Við Kerry gættum þess að minnast ekki á hvarf Evvie, en bráðlega fór Glenda sjálf að minnast á það, rólega og blátt áfram. — Já, þetta með hana Evvie ..... hann Brad lætur eins og hann hafi engar áhyggjur af því, en ég veit, hvað hann er óróleg- ur út af því. Vitanlega er kven- maðurinn einbeitt að eyðileggja sitt eigið líf og þeirra, sem næst ir henni standa. Ég vona bara, að hún hafi ekki komið sjálfri sér í einhverja bölvun, því að ef svo er, veit ég að Brad gerir það sem hann getur til að bjarga henni. Svona er Brad — fljótur að rétta hjálparhönd, jafnvel konu, sem hefur leikið hann grátt að ósekju. Þessi hjálpsemi er víst eitthvert ættareinkenni. Að minnsta kosti hefur Kerry feng- ið bróðurpartinn af henni. — Ewie hefur fengið sinn skerf af Brad og spillt honum, og nú vil ég bara, að hún láti hann í friði, sagði Glenda. — Og auk þess hefur hún sinn eig- in mann, til að losa hana úr klípunni. — Amen, sagði ég. — Hún gerir Brad miklu meiri áhyggjur en sanngjarnt er — en það verður Brad annars að sjá um sjálfur. Ég get ekki leyst það vandamál fyrir hann. Og ég get meira að segja ekki hjálpað honum neitt að ráði, nema hvað ég sýni honum, að ég treysti honum til að hafa stjórn á þessu — og það er ég viss um, að hann hefur gert. Þetta verður erfitt fyrir ökkur bæði, en ég er viss um, að hann get- ur leyst vandann með tíð og tíma. — Ég dáist mest að þessari rdsemi þinni, Glenda, sagði ég. Kerry sendi mér illt auga fyr- ir þessa athugasemd. Á leiðinni til Temple, sagði ég: — Þú segir auðvitað ekki lækn- inum sannleikann um þetta sár? — Nei, ég datt á eldhúsgólf- inu með steikarhníf í hendinni, sagði Kerry. — Ég var heppin, að ég skyldi ekki alveg reka mig í gegn — finnst yður ekki, lækn ir? — Var þetta raunverulega hnífur? — Það held ég ekki. — Kannski öxi? — Hann hjó nú ekki til mín, sagði Kerry og dálítinn hroll setti að henni, — heldur stakk hann. Hvað sem vopnið kann að hafa verið, þá stakk hann mig með þvL Mér fannst ég eiga að geta kunnað svarið við þessu, en ég var bara ekkert sérlega gáfað ur í dag. — Settu þig í spor þessa óða manns, sagði ég. — í gærkvöldi stóð hún hann að einihverju, og hann var næstum búinn að myrða hana í staðinn. Hann hlýtur að vera í dálitlum vand- ræðum. Hlýtur að vera dauð- hræddur. Þarf að hafa augun með þessari forvitnu kvensu, en veit ekki í hvora áttina hann á að líta. Spurningin verður þá: Hvernig getur hann þá vitað, hver konan var? Mundi hanfi segja stúlkum hæpnar sögur og pota í síðurnar á þeim? — ’Hann gæti líka dansað Við þær og kreist þær. — Og svo gæti hann líka gægzt inn um svefnherbergis- glugga. Þetta yrði nú talsverð fyrirhöfn, en það væri líka til mikils að vinna. Og svo, þegar hann kemst að því, hver kven- maðurinn er, sem hefur platað hann. Hvað gerir hann þá? Kerry leit upp og manaði mig til að hræða sig. — Hann heldur, að þú sért að leggja gildru fyrir hann, eða að minnsta kosti að komast að því, hver hann sé, og hvað hann hafi í hyggju — og þetta ertu einmitt að gera. Þér er eins gott að horf ast í augu við það. Þú ert að biðja um endurtekningu á leikn um frá í gærkvöldi, en bara verð ur sú endurtekning hættulegri og ef til vill lífshættuleg. Einbeitt hakan á Kerry lyft- ist ofurlítið, en ekki sérlega sann færandi. Það var ekki vafi á því, að undir niðri var hún dauð- hrædd. Hún kom út úr lækningastof- unni með fjögur nálspor í sér og ofurlítið fölvari. Á leið okkar til Crossgate aft ur, sagði hún: — Við skulum líta inn til hans Dicks, og svo bætti hún við, án þess að bregða svip: — Ég held hann sé svo ein- mana. — Dettur þér aldrei í hug, Kerry, að þú sért háifgerð slettl reka? — Mér finnst þetta koma mér býsna mikið við Steve. Og auk þess er þessi óvissa alveg óþol- andi. Maður heyrir of mikið af hálfyrðum hjá fólki, og bráðum kemur að því, að Glenda — svo rólynd sem hún er — gæti far- ið að láta sér detta í hug sitt af hverju. — Svo að þú telur, að við eig- um að fara að hefja leit að Ewie? — Já, og það heldur fyrr en seinna. — Ef þú ætlast til einhverrar hjálpar af mér, verðurðu að minnsta kosti að hætta að fara á bak við mig. Láttu mig heyra það, sem eftir er af sögunni. Þeg Evvie kom með þessa uppá- stungu við Brad og hann beit hana af sér, hvernig brást hún þá við því? — Brad sagði, að hún hefði orðið heiftarlega vond, slegið til hans og hótað honum öllu illu. Án þess að vera neinn geð- veikifræðingur, hafði ég upp- götvað ýms geðveikieinkenni hjá Evelyn, fyrir mörgum árum. Sál arlíf hennar er þannig úr garði gert, að dómgreindarleysi henn- ar verkar spillandi á sjálfsvirð- ingu hennar, og þar sem hún 'hefur ekki vit á að kenna sjálfri sér um þetta, kennir hún öðrum um það — þeim, sem henni standa næst, andlega — og hefn- ir sín á þeim. Ég vildi hvorki vera í Dicks sporum — enda þótt manngreyið tilbiðji hana, þrátt fyrir þessa ágalla hennar — og þá ekki Brads, eins og stendur. — Hverju hótaði hún? Að spilla hjónabandi Brads og Glendu? Þegar Kerry svaraði þessu með því að kinka kolli, bætti ég við: — Og það bölvað- asta er, að sennilega tækist henni það. Ég gat alveg séð Evvie fyrir mér, þar sem hún var að nota þessa takmörkuðu leikhæfileika til hins ítrasta og ganga með bros eins og köttur, sem er ný- búin að éta kanarífugl, til þess að fara í taugarnar á Glendu. Fá ein eitruð hálfyrði, sem hún léti falla í sveitarklúbbnum, mundu breiðast út eins og farsótt. Og þá mundi Brad finna að hann ætti illilega í vök að verjast. Hann gæti neitað öllu mánuðum saman, en milljón slíkar neitan- ir gætu ekki afsannað það. Og hvað snerti áhrifin af slíku á konu Brads....... Það hlutu að vera einhver takmörk sett þol- gæði Glendu gagnvart svona auð mýkingu, og ekki sagt, að traust hennar á honum væri óbrigðult. — Við verðum að finna Evvie eins fljótt og við getum, sagði Kerry — og reyna svo einhvern veginn að losa Brad við hana fyrir fullt og allt. — Það gæti nú orðið fullerf- itt, sagði ég, og var efagjarn. — Það er að minnsta kosti enn verra, ef okkur tekst það ekki, svaraði Kerry. Við ókum fram hjá húsi Race- hjónanna og fyrir hornið, þar sem afleggjarinn liggur heim til Martins dómara, frá aðalvegin- um, og svo til Langhússins, sem var minnst þessara þriggja. Þetta er hvítt múrhús, eftirlík- ing af gömlum bóndabæ, og var byggt í stað hins, sem brann fyr ir fjórum árum, þegar Stella, fyrri kona Dicks, fórst í elds- voðanum. Við fundum Dick á gangi úti fyrir húsinu, þar sem hann lét sér auðsjáanlega leiðast. Það var auðséð, að enn hafði hann ekk- ert frétt frá Evvie. —4 Hvar getur hún verið, Dick? sagði Kerry, er við höfð- um heilsast. — Þú hefur sjálf- sagt fyrir löngu spurt gömlu skólasysturnar hennar í New York og skyldfólkið hennar í Boston og þessar frænkur í Mackinac? — Ég hef spurt alla, sem mér hafa getað dottið í hug, sagði Dick. Ég er búinn að eyða mikl- um upphæðum í símtöl. Allir hafa lofað að láta mig vita, jafn skjótt sem þeir verði hennar var ir, en ennþá hef ég ekkert heyrt. — Skildi hún virkilega ekki eftir neitt bréf? Dick leit rannsakandi á Kerry. — Ekki beinlínis. Að minnsta kosti ekki til mín. Svo bætti ’hann við, hikandi: — Ég skal sýna ykkur nokkuð, sem ég fann. Við eltum hann inn í setu- stofuna. Hann tók kruklað papp- írsblað af skrifborði Ewie. Áð- ur en hann rétti Kerry það, sagði hann, svo sem til skýring- ar: — Ég fann það samanhnoðað hjá pappírskörfunni. Og ég hef engum sagt frá því fyrr en nu. Þetta var orðsending, skrifuð með settlegri rithönd Ewie. Ég las það yfir öxlina á Karry. Kerry fékk strax handaskjálfta, er hún hafði séð ávarpið. „Elsku Brad: — Ég þoli þetta ekki lengur. Að eiga heima svona nærri þér, sjá þig svo oft — það er meira en ég get afborið. Ég verð að fara burt. Þó langar mig í rauninni ekkert til að fara. Bara við gæt um byrjað aftur frá byrjuninni — gleymt öllum heimskulegu mistökunum okkar og byrjað nýtt líf saman — elsku Brad, það líf skyldi verða hamingju- samt. Ég finn í hjarta mínu, að þú ert eini maðurinn......“ Þarna endaði það í miðri setn ingu. Kerry fór að lesa það aft- ur og var taugaóstyrk. — Hversvegna hætti hún í miðju kafi? sagði Dick rólega. Gerði hún sér allt í einu ljóst, að þetta var vonlaust? Eða datt henni snögglega í hug, að betra væri að segja þetta munnlega við Brad? Hann tók bréfið af Kerry og hleypti brúnum. Ég fór að geta mér til um, hve oft hann væri búinn að lesa það. Honum leið sýnilega illa. — En þetta kemur mér nú samt hreint ekkert á óvart, skilj ið þið. Þegar ég giftist Ewie, vissi ég að hún elskaði Brad ennþá. Kvöldið sem hann giftist Glendu, var heldur en ekki stand hér heima. Ég átti þá við drykkjuskap og móðursýkiskast að kljást. Kerry flýtti sér að segja: — Gerðu það fyrir mig, Dick, að sýna þetta bréf engri lifandi sálu. — Ef þú ert hrædd við, hvað ég kynni að vera að hugsa...... sagði hann. Hann hristi höfuðið. Brad segist ekki vita, fremur en ég, hvert hún hafi farið, og ég trúi honum. Þegar hún fór, var hún ekki að yfirgefa mig einan, heldur og Brad. Af því að hún „þoldi þetta ekki lengur“. Og það er ekki nema satt hjá henni, þetta hefði aldrei getað gengið til langframa ,að búa hérna. Ég var líka bölvaður asni að setjast ekki að annars staðar. Dick var raun/verulega að ásaka sjálfan Sig fyrir móður- sjúkar ímyndanir Evvie. Maður- inn hlaut að elska hana heitt, að vera ekki feginn að losna við hana.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.