Morgunblaðið - 12.01.1968, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 1968
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Það var númer tvö frá vinstri —eða öllu heldur númer 3 frá
hægri.
skýrslu. Ef Tony hefur vitað um
það, þá......
— Honum væri alveg sama
um það, Jim. Honum væri fjand-
ans sama, hvað (hún hefðist að.
— Já, það höldum við, sagði
hann og þagnaði. En Iþegar hann
tók aftur til máls, var hann eins
og vonbetri. — En það er einn
glæpur, sem þeir geta aldrei
sannað á hann, af því að 'hann
framdi hann ekki. Og það er
morðið á móður hans. Og það
er bara eitt, sem ég hef þar mér
til stuðnings. Það var kona stödd
í leikhúsinu þetta kvöld, sem
Maud dó. Ég held ekki, að það
hafi verið Bessie. En hver var
það þá?
Hann hafði heilann nafnalista
fyrir framan sig. Þarna voru um
það bil allar konur, sem Maud
þekkti, en svo strikaði hann yf-
ir þær, hverja eftir aðra. Allar
nema Lydiu. Hann sat ofurlitla
stund og horfði á nafnið hennar.
— Skrýtið er þetta, sagði
hann. — Hún var eina mann-
eskjan, sem hefði viljað Don
feigan — að undanteknum auð-
vitað Bill Sterling. Hefur þér
nokkurn tíma dottið í hug, að
það hefði getað verið hún
Lydia, Pat?
— Þú mátt bæta Maud við,
Jim.
— Gott og vel. Eins og þú
vilt. Hann strikaði út nafn
Lydiu. — Ég býst við, að áður
en lýkur, komumst við að þvi,
að hún gamla frú Earle hafi
fengið morðæði og Theódór hafi
hjálpað henni.
En á einu stóð hann fastar
en fótunum. Þarna var ekki um
nema einn morðingja að ræða.
Morðin á Don og Maud stóðu í
einhverju sambandi hvort við
annað, enda þótt hann vissi ekki
í hvaða sambandi. Sjálfur vildi
hann helzt byrja á morði Dons
og leita svo út frá því. — Hér
er eitt nafn, sem vantar á list-
ann, sagði hann — og það er
þessi Weston-stelpa. Kannski
hefur henni gengið erfiðlega í
lífinu. Hún kynni að vera vinnu-
kona einhvers staðar hérna í
nágrenninu. Eða kannski hefur
hún slegið sér upp. Þá gæti hún
verið hver sem er. En það leggst
í mig, að ef við finnum hana,
verðum við einhvers vísari.
Og þá var loks komið að er-
indinu. Það, sem hann vildi láta
mig gera, var að finna þessa
Connor-kvensu í borginni, og fá
hana til að leysa frá skjóðunni.
— En ég vara þig við því, að
hún getur orðið erfið viður-
eignar, sagði hann. — Einhverj-
ir blaðasnápar hafa verið á hæl-
unum á henni, og hún er eitt-
hvað treg. En hún var þarna í
skrifstofunni, þegar Weston-
stelpan var þar. Þú getur verið
alveg viss um, að hún man eftir
henni.
Það var vonin um að geta
bjargað Tony, sem fékk mig til
að láta undan og taka þetta að
mér, og þett sama kvöld sagði
ég honum, að ég ætti erindi í
borgina næsta dag. Hann bauðst
til að aka mér þangað, en ég
sagðist ætla með lestinni seinna.
Hann kinkaði kolli og stóð — þvi
að við vorum í ganginum uppi
— og horfði niður á mig, með
eymdarsvip í andiitinu. — Hvað
verður Bessie hérna lengi?
spurði hann.
— Hún hefur ekkert minnzt
á það, sagði ég.
— Ég vildi, að guð gæfi, að
hún færi, sagði hann dauflega.
— Ég þoli þetta ekki mikið leng
ur. Pat.
— Ég verð líka að fara. Það
veiztu, Tony.
— Ekki enn, sagði hann. —
Gefðu mér ofurlítinn frest.
Ég býst við, að hann hafi, þeg-
ar hér var komið, vitað um kúi-
uinar enda þótt hann minntist
ekkert á þær. Þegar ég lít til
baka, sé ég hve mjög við reynd-
um að hjálpa hvort öðru, og hve
bjánalega við fórum að þvi.
Hann hlaut að hafa vitað, að
handtaka hans var yfirvofandi
fyrir árásina á Bessie, ef þá ekki
annað verra. En hann brosti
bara til mín um leið og hann
bauð mér góða nótt. — Við skul-
um berjast_ til úrslita, Pat, sagði
hann. — Ég get þolað það, ef
þú stendur með mér.
56
Ég fór til borgarinnar næsta
morgun. Ég kannaðist svo vel
við gömlu lestina — rykþefinn
af plusssætunum, og ána, sero
var kuldaleg og blýgrá undir
nóvembehhimninum, og ræfils-
legu húsin, þegar við nálguð-
umst borgina. Svona hafði ég
ferðazt í sex ár, allt þangað til
ég kom inn í stofuna hjá Maud,
einn júnídag, og hitti hana þar,
stórvaxna og brosandi.
Lestarvörðurinn kannaðist við
mig, þegar hann tó'k við farmið-
anum mínum.
— Það er rétt eins og í gamla
daga að hitta þig, sagði hann. —
Ég hef heyrt, að þú hafir átt
í miklum vandræðum.
Ég leit á hann, á vingjarnlega
augnaráðið og ræfilslega ein-
kennisbúninginn hans. Ég hafði
þekkt íhann frá því ég var
krakki og ég er hrædd um, að
hakan á mér hafi eitthvað skolf-
ið, þegar hann laut fram og
klappaði mér á öxlina. —
Reyndu að gleyma því, sagði
hann, — þetta er hvort sem er
ekki þitt fólk, ef út í það er far-
ið, ungfrú Pat. — Það er bölv-
unin, sem fylgir auðnum. Svona
hefur það alltaf verið og verður
alltaf.
26. kafli.
Ég sá Bessie þennan dag í
borginni, þegar ég var á ieið
til að finna Connor-kvensuna.
Hún hafði stöðvað bílinn sinn
við húsið þar sem hr. Elhott
hafði skrifstofu sína, og var að
stíga út. Nú var andlitið á henni
ekki tiltakanlega unglegt, en
hörkulegt og einbeitt. Hún var
í stuttri silfurrefstreyju, sem ég
hafði aldrei séð hana í áður, og
svo stikaði hún á háu hælunum
að húsinu og inn.
Seinna áttum við eftir að
frétta um nokkuð af því, sem
gerðist í skrifstofu Elliotts þenn
an dag, en þó vitanlega ekki allt.
Hann sat, árvakur og varkár, við
skrifborðið sitt en Bessie hallaði
sér fram, hinumegin við borðið
og talaði jafnt og þétt, lágri
rödd. Loks lauk hún máli sínu
eins og sigri hrósandi og mélaði
á sér nefið.
— Þetta er þá sagan, hr. Elli-
ott. Þú veizt sjálfsagt, hvaða
þýðingu hún hefur.
— Jú, ég fer nærri um það. En
þú getur bara ekki sannað hana,
veistu.
— Það læt ég lögregluna um,
ef ég neyðist til að leita til henn-
ar.
— Ég mundi nú ekki reyna
neinar hótanir, væri ég í þínum
sporum, Bessie. Hve margir /ita
um þetta?
— Reynið ekki að segja mér,
að Tony viti það ekki. Hann
reyndi að káia mér, var ekki
svo? Hann var hræddur um, að
ég kjaftaði frá. En það hef ég
ekki gert. Ekki enn, að minnsla
kosti.
Hún reis úr sætinu og hann
stóð líka upp og gnæfði þarna
upp yfir hana, og röddin skaif.
— Við skulum gera enda á þessu
fyrir fullt og allt, sagði hann
reiðilega. — Þú ert áður búin
að koma með þessa reyfarasögu
um hana Maud Wainwriglht. Þú
getur ekki sannað hana, en
hvað munar þig um það? Á ég
að segja þér, hvað gerðist? Þú
sagðir henni þessa sögu þína. Og
hefur líklega hótað henni að
fara í lögregktna með hana. Og
til þess að fá þig til að þegja,
var hún í þann veginn að selja
skartgripina sína.
— Það er lygi. Ég sagði henni
hana' aldrei.
— Hún samdi skrá yfir þá, og
svo um kvöldið sem hún dó,
hitti hún þig í leikhúsinu.
— Aldrei! Ég mundi ekki fara
þangað þó að mér væri borgað
fyrir það.
— Ég held nú samt, að þú
hafir gert það. Mundu það, að
dauði hennar var þér greinileg-
ur ávinningur. Áður var Tbny
bara á kaupi. En nú er hann
stórríkur maður. Og það, sem þú
vilt, er að kúga- út úr honum fé,
fyrir að þegja.
Hún greip andann á lofti. —
Ef einhver heldur, að ég hafi
kálað henni, þá er sá sami band-
vitlaus, sagði hún í ákafa.
— Opinberi úrskurðurinn
hljóðar enn upp á sjálfsmorð,
sagði hann. — En hún hitti ein-
hverja konu í leikhúsinu þarna
um nóttina og hún fór með skart
gripaskrána með sér. Maud hef-
ur aldrei framið sjálfsmorð, held
ur myrti þessi kona hana,
Hún gat ekkert sagt. Hún
greip handtöskuna sína og fÓT
út. Hún lét bílinn vera kyrran
á staðnum sem hann var, en tók
ferðatösku út úr honum. Síðan
hóaði hún í leigubíll og ók til
járnbrautarstöðvarinnar. Þar
keypti hún farmiða til New
Vork og hvarf algjörlega.
Vitanlega vissi ég ekkert um,
hvernig þetta gekk til, fyrr en
seinna. Mitt hlutverk þennan
dag var að komast í samiband við
Connor-kvenmanninn, og ég
hafði enga hugmynd um, hvern-
ig að því skyldi fara. En það
reyndist nú sarnt furðu auðveit.
Ég fór bara í skrifstofuna, þar
sem Don Morgan hafði unnið
forðum, stóð þar fyrir utan og
beið þess að fólkið færi út í há-
degisverð. Ég lét sem ég væri
að laga á mér andlitið, en ég at-
hugaði vandlega einar tuttugu
stúlkur, sem komu út, áður en
sú rétta kom.
Það var ómögulegt annað en
þekkja hana eftir útliti. Ég
þekkti þær svo vel, þessar
rosknu, hálfhræddu skrifstofu-
konur, sem héldu sig mest út af
fyrir sig, forðuðust kjaftakind-
urnar, og snyrtu á sér hendurn-
ar í lauiini í snyrtiherbergjunum.
Þær eru alltaf miili tveggja
elda: sa/mfæringarinnar um, að
fyrirtækið geti ekki án þeirxa
verið og hræðslunnar við, að
það geti það. Og ungfrú Connor
var gott dæmi um þá tegund,
Hún borðaði ekki einu sinni
með hinum. Ég elti hana, þegar
hún laumaðist fyrir næsta hom
og inn í testofu, sem þar var.
Þar settist hún út í hom og
pantaði te og bollur, sem hún
tuggði vandlega, þegar þær
komu, með tönnum, sem hún átti
sýnilega efcki sjálf. Ég lofaði
henni að komast vel í gegn með
máltíðina áður en ég færði mig
að borðinu hennar.
— Afsafcið, að ég ónáða yður,
o Sjúkrasokkar
oV Nýkomnar 3 gerðir af sjúkrasokkum.
Dr. SCHOLL’S,
HUDSON og BI.
Sendum gegn póstkröfu.
Cipv.
Vesturgötu 2
L*- * k-
n>u5id
vus
Sími 13155.
PETER TSCHAIKOWSKY
HERBERT VON KARAJAN
Sinfóníur Nr. 4-5-6. Fiðlukonsert
Píanókonsert b-moll. Strokserenade
Capriccio italién. Slavneskxu- mars
Nussknacker-Suiite. Hnetubrjótur, Solennelle
Forleikur „1812“
Christian Ferras, Fiðlu.
Svjatoslav Richter, Píanó
Don Kosaken Chor Serge Jaroff
Berliner Philharmoniker
Wiener Symphoniker.
7 STEREÓPLÖTUR kr. 1.695, ef pantað er strax.
Myndskreytt hefti innifalið.
IIVERFITÓNAR, Hverfisgötu 50, Sími 22940.