Morgunblaðið - 28.01.1968, Qupperneq 28

28
MORGÚNBLAÐIÐ, SUNNÚDÁGUR' 38,' JANÚAR 1968
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Það er mesti skemmtilestur. Og
hver veit nema eitthva'ð af því
sé satt.
— Brjálæðingur! Ertu orðinn
bandvitlaus sjálfur? Hvað átöu
við, að það geti verið satt? Hvað
kemur það þessu máli við, hvort
einhver lögreglumaður hefur
misst buxumar sínar? Eða ein-
hver skapillur maður hefur ver-
ið á ferð í kirkjugar’ðinum?
— Jæja, drafaði Hopper og
kveikti sér í vindlingi. — Ég
mundi vilja segja, að það sé eitt
hvað í þá átt, að það getur ver-
ið hvort tveggja til, að maður-
inn sé viitlaus eða vitlaus ekki.
Það gæti líka verið sniðugt
kænskubragð.
— Hverskonar bragð? Ertu að
reyna að vera fyndinn?
— O, sei sei nei. En þetta gæti
verið til þess að leiða athyglina
frá Stoddard. Hann er í varð-
haldi og þessum ósköpum heldur
áfram eftir sem áður. Og hvað
kemur út úr því? Jú, það geng-
ur einhver brjálæðingur laus, og
þess vegna getur Stoddard ekki
verið sekur. Annað hvort það,
eða þá að mor’ðinginn gengur
enn laus. Kannski reikar hann
með því, að ef Stoddard er
sleppt, þá höldum við áfram að
elta einhvern, sem hefur það fyr
ir sérgrein að stela buxum.
— Þett% er hábölvað.
— Kann að vera, sagði Hopper
og stóð upp. En vitanlega getur
verið um annan möguleika að
ræða.
— Og hver er hann? spur’ði
Stewart, fullur grunsemda.
— Hann getur verið að undir-
búa eitthvað, sem enn er ekki
skeð, sagði Hopper og ranglaði
út úr skrifstofunni, en saksókn-
arinn horfði á eftir honum.
33. kafli.
Einhvern veginn gekk lífið
sinn vanagang hjá mér næstu
dagana. Ég fór með ungfrú
Mattie á sýninguna hjá Leik-
félaginu. Ég hitti Lydiu endrum
70
og eins. Veðrið var orðið grátt
og leiðinlegt, að vanda sfðla
hausts, með reykinn frá verk-
smiðjunum niður um allan dal-
inn, og þoku á nóttunni. Á
morgnana ók ég upp í Klaustrið
en nú var það hús tekið að fara
alvarlega í taugarnar hjá mér.
Ég var orðin algjörlega ein-
angruð. Ekki hef ég hugmynd
um með hverju Bessie drap tím
ann, því að ég sá hana aldrei.
Ég fékk hádegismatinn minn í
skrifstofuna, og var þar ein mest
allan tímann, nema hvað Roger
var hjá mér og svo þurfti ég
snittur ÍBRMJÐI
smurt brauöIHÖLLINIbrauötertur
LAUGALÆK 6
)opid frá kl. 9-23:30 fl* SÍMI 309414^>næg bilastæöi(
öðru hverju a'ð hlusta á harma-
tölur frú Partridge yfir því, að
Bessie væri að gera tilraunir til
að stjóma húsinu.
Öðru hverju lá miði frá Tony
á borðinu mínu, en af honum
var ekkert að ráða. Hann kom
oftast seint heim á kvöldin og
hafði borðað kvöldverð í borg- ;
inni, en var farinn á morgnana
áður en ég kom.
Sem betur fór, hafði ég nóg a'ð
gera. Einn daginn síðdegis kom
hr. Elliott, tiltölulega snemma,
og við fórum í gegn um þau
skjöl frá Maud, sem við gátum
fundið. En þau voru ekki mörg.
Hún fleygði alltaf bréfum, þegar
búið var að svara þeim. En það
var eins og hann væri eitthvað
í vafa þennan dag.
— Hafði hún ekkert einka-
bréfasafn? spurði hann.
— Nei, alls ekki.
— Þér ættuð að gá að því,
sag’ði hann, — og láta mig vita, ef
þér finnið eitthvað. Og svo ekki
nefna það við nein, ungfrú
Abbott. Tony veit, að ég er
héma, en líklega hefur það, sem
ég var að leita að, verið í um-
slaginu sem hvarf.
Ég hélt áfram að leita næsta
dag og samdi svo skrá yfir eign-
ir Maud, handa matsmönnunum.
Hilda hjálpaði mér og í innaná-
vasa á frakkanum, sem Maud
hafði verið í, kvöldið, sem hún
dó, fann ég pappírsblað. Það var
nú ekki neitt merkilegt, en á því
var skrifað með stórum stöfum
símanúmerið hennar Lydiu, en
þar undir var nafn á einhverju
fyrirtæki, sem ég kannaðist
ekkert við.
— Summers & Brodhead, las
ég. Hverjir eru þeir, Hilda?
— Það eru gimsteinasalamir
frúarinnar, sagði Hilda hálfgrát-
andi. «— Þeir gerðu við fyrir
hana og breyttu stundum grip-
um.
— Hafði hún sagt, að hún
þyrfti að láta gera við eitthváð?
— Nei, ekki get ég munað það.
Þetta virtist ekki vera neitt
áríðandi. Ég geymdi nú samt mið
ann, og við héldum áfram. Þetta
var hvimleitt verk, vægast sagt.
Þarna voru snyrtiáhöldin hennar
úr gulli og skelplötu, fallegu loð
kápurnar hennar og fullt af und
irfötum, kjólum, skóm og meira
að segja var þarna bók með
TRAVERTINE VEGG
OG GÓLFFLÍSAR
sérstaklega fallegar í stigahús
og forstofur.
Mjög hagstætt verð.
INNRÉTTINGABÚÐIN,
Hin nýja »lína« vindlanna
Trygging á góðum vindli
- er hinn nýi
DIPIO
DIPLOMT
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
BY APPOINTMENT TO THE ROYAL DANISH COURT
380 A
— Það er annað með hann pabba ykkar, — hann er líftryggður
hann má fara upp fyrir haus.
teikningum af hverjum búningi,
þar sem hann var sýndur með
öllu tilheyrandi. Suma þessa
skartgripi hafði ég aldrei séð.
Þeir votu geymdir í bankahólfi
og ekki notaðir nema alveg sér-
staklega stæ'ði á. En þetta gim-
steinasalanafn stóð fast í mér, og
seinna um daginn hringdi ég þá
upp og gerði grein fyrir því,
hver ég væri.
— Hringdi frú Wainwright
ykkur upp daginn áður en hún
dó eða skömmu áður? sagði ég.
Það varð eitthvert hik í sím-
anum. — Hver segizt þér vera?
— Ungfrú Abbott, einkaritar-
inn hennar.
Þá fékk hann má'lið, að
minnsta kositi að nokkru leyti.
Þetta reyn'dist vera hr. Brod-
head, og hann sagðist hafa þekkt
móður mína vel, endur fyrir
löngiu. Eftir þetta gátum við rætt
málið. Hann lækkaði röddina. —
Já, hún hringdi. Það var nú að
vísu einkamál, en .mér hefur dofct
ið í hug síðan, bvort ég ætti
ekki að segja frá því. Ekki að
það gæti komið henni neitt við
— eða því, sem fyrir hana kom.
En eins og ég sagði við 'hr.
Summers, þá ættum við kannski
að segja frá því, ef hún hefur
raunverulega verið í fjárþröng.
— Þér getið sagt m'ér það og
ég segi ekki frá 'því nema það
reynist vera áríðandi. Annars
segi ég það ekki öðrum en syni
hennar.
Honum létti heldur við þetta,
enda þótt röd'din væri enn eins
og í samsærismanni. — Mér skild
ist hún vilja selja skartgripina
sína, ungfrú Abbott.
— Selja þá? Alla?
— Já, a'lla, sem hún átti.
Ég beið eftir Tony um kvöld-
ið og sagði honum frá þessu.
Svipurinn á honum var dular-
fullur. Hversvegna? Hversvegna
í ós'köpunum ætti hún að fara
að selja skartgripina sína? Hún
óð í peningum. En svo kom ein-
hver grunsemdarsvipur í andliitið
á honum. — Bessie já, auðvitað
Bessie. Hún ætlaðd að fara að
kaupa hana af sér affcur. Pat, það
kemur stundum fyrir, að ég er
ekki almennilega ábyrgur gerða
minna!
Ég vissi, að nú gat ég ekki.
verið þarna mikið lengur. Ég
hafði lokið að mestu við það, sem
ég þurfti að gera, en hann bað
mig að vera kyrr eitfih'vað svolít-
ið enn. Hann æfclaði að fara að
undirbúa skilnað þeirra Bessie.
Hann hafði beðið Bessie að setj-
asit að í einhverju gistihúsi í borg
inni og hafði meira að segja út-
vegað henni herbergi þar. En
hún var þver og neitaði að fara
úr Klaustrinu.
BOROIÐ
SSirMEIRI
VAL A15-20
OSTATEGUNDUM
OSTA'OG SMJÖRSALAN?
SNORRABRAUT 54.