Morgunblaðið - 10.08.1969, Qupperneq 19

MORCrUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. ÁGÚST 1069
19
manna fyiriir að Ihaifa sSdlað xniíkl’u
venki þrátt fyrir sjúkdóm, sem
dregið hetfði dáð úr flestum öðr-
um.
Þau hjón, Svava og Kristján
áttu þrjár dætur barnia og eir
Edda þeinrg elzt, hún er gift Sig-
ursveini Jóhannesisyni, Vestfirð
ingi og kennara á Aikureyri, þá
er Björg, gift Jónasi Gestssyni,
sveitaroddvita í Grundarfirði og
yngst er Aðalhjörg, í festum
hieima.
Ekki tjóaæ að slkirifa svo minn
ingargrein að láta efkfki fylgja
henni ndkikur hjartnæm orð, sem
auðvitað hljóta að mislulklkaist
eins og flest tal af því tagi. Þegar
sorgin heimisækir fólk er bezt að
halda sér saman, en það gengur
bæði mér og öðrum venst. Dauð-
anum fylgir ævinlega hiryggð
þeirra, sem næstir standa hinum
llátna, e'k'kii sízt ef dauðann ber
snöggt að og rök slkjmiseminnar
fcoima þá fyrir lítið heldur ræður
tiifinningin í brjóstinu. Yinir
hins látna, sem fjær standa geta
litið dauða mannsins öðirum aug
um og fcaldari. Frá þeirra sjónar
miði getur það fremur verið
gleðiefni en sorgar, þegar menn,
sem lokið ha'fa dagsverfkinu og
fcomnir eru á efiri ár og farnir að
heilsu og kröftum hljóta þann
dauðdaga að deyja meðan þeir
þó enn geta stahfað og áður en
aðgerðarleysi ellinnar sezt að
þeim. Sumir rnenn eru svo álkafir
starfsmenn að þeim er aðgerðar-
leysi verra en dauðinn.
Þessum mönnum er þvi efcfcert
kærara, þegar þeir gamlast en
að fá að hverfa snögglega og
slfkis daiuðdaga óslkaði Kristján
Aðalsteinason sér og fór efcki
dult með það. Honum var það
óbærileg tillhugsun að eiga að
sitja langa elli örvasa og horfa á
annað fólk í önn.
Þó að ég samhryggist vanda-
mötinum hans, sem ég veit að
safcna hans, er ég sjálfur eddki
hryggur, því að ég veit með
viissu að hann hlaut þann dauð-
daga, sem hann sjálfur helzt
feaus.
Ásgeir Jakobsson.

Æ

X j jfg

V/
a
>
á
Handavinna hcimílanna
Ullarverksmiðjan Gefjun efnir til hugmyndasamkeppni f samráði við verzl.
Islenzkur heimilisiðnaffur, um beztu tillögur að ýmsum handunnum vörum úr:
Islenzkri ull í sauðalitum og öðrum litum í loðbandi, kambgarni, lopa og
Gfettisgarni frá Gefjun.
Keppnin er f fjórum greinum:
1. Prjónles og hekl.
2. Röggvahnýting og vefnaður.
3. Útsaumur.
4. Mynstur f ofannefndum grelnum.
1. verðlaun f hverri grein eru kr. 10.000.—, en síðan skiptast fjöguf
þrjúþúsúnd króna verðlaun og átta eittþúsund króna verðláun á greinarnar
eftir mati dómnefndar. Sömuleiðis verður efni og vinna f verðlaunamunum
greitt aukalega eftir mati dómnefndar. Verðlaunamunir verða eign Gefjunar.
Skilafrestur er til 31. ágúst n. k. Keppnismuni með vinnulýsingu skai senda
merkta númeri til Iðnaðardeildar SÍS, Sambandshúsinu, Reykjavík, en .
nafn þátttakanda með sama númeri skal fyigja f lokuðu umslagi.
Allt efni fæst f Gefjun, Austurstræti og verziunum fslenzks heimilisiðnaðar
I Hafnarstræti 3 og á Laufásvegi 2 f Reykjavík, ,og ennfremur liggja framml
ö sömu stöðum fjölritaðar upplýsingar um keppnina, sem eru öllum
frjálsar og verða fúslega póstlagðar fritt eftir beiðnl.
Dómnefnd skipa fulltrúar frá Heimiiisiðnaðarfélagi (slands, Handavlnnu-
kennaraféfagi fslands, Myndllstar og handíðaskóla Islands, Félagi fslenzkra
teiknara og Gefjun, Akureyrl.
Gerist hluthafar f:
HfJGMYNDABANKA fSLENZKRA HANNÝRÐA.
Gcíjun

4
A
N
D
R
0
K
L
E
S
6. Androkles lá þama
og beið dauðans. En ljón
ið stökk ekki á hann. Það
sló vinalega til rófunni
og nálgaðist hann hægum
skrefum, ýlfrandi eins og
litill, hryggur hundur.
Ljónið var nú komið
alv«g upp að Androklesi
og rétti aðra framiopp-
una í áttina að honum. í
LESBÓK BARNANNA
5. Þegar kvöldaði komu
villidýrin fram úr fylgsn
um sínum í leit að æti.
Androkles lá enn og
svaf, þar sem hann hafði
dottið meðvitundarlaus
í sandinn.
Hann vaknaði við
hræðilegt öskur. Þegar
hann opnaði augun varð
hann þess vís, að hann
loppunni var stór, eltruS
þyrniflís, sem olli ljón-
inu miklum sársauka.
Androkles dró flísina
út, hreinsaði sárið og
batt um það með stórum
laufblöðum. Ljónið var
þakklátt Androklesi fyrir
hjálpina og sleikti hönd
hans, vingjamlega.
(Framhald)
lá beint fyrir framan
hellisop i klettunum. Og
þarna í myrkrinu sá hann
glitta í gulgræn augu. —
Einnig gat hann greint
opið gin, með heilan garð
af hvítum, beittum tönn-
um. Hann heyrði jafnvel
andardrátt dýrsins. —
Androkles var of mátt-
farinn til þess að flýja.
0
G
L
J
*
0
N
I
Ð
13. árg. Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 10. ágúst 1969
Þrætugjarnir vinir
$**$«'»* '
ÞAÐ VAR greinilegt að
háarifrildi fór fram ein-
hvers staðar í grennd-
inni. Hróp og öhljóð berg
máluðu í Skóginum. —
Klumpur, sem var að
byggja sér fcofa uppi í
tré ásamt Bjössa birni
leit upp.
„Litlu strákaxnir eru
að rífast enn einu sinni“,
sagði Bjössi þreytulega.
Kluimpur lagði frá sér
hamarinn. „Bjössi“, sagði
hann, „það er kominn
tírni til að einihver tali
rækilega við þá“.
Bjössi hristi höfuðið.
„Það verður efcfci til
neins góðs“, sagði hann.
„En ef þig langar til að
reyna það, þá skal ég svo
sem koma með þér til að
hoirfa á“.
Þeir lögðu frá sér verk
færin og gengu út á ár-
bafckann. Þar voru Alli,
sem var yngri bróðir
Bjössa og Binni vinur
hans, yngsti meðlimur
bjórfjölislkyldunnar. Þeir
voru í háarifrildi og hróp
uðu báðir eins hátt og
þeir gátu. Við fætur
þeirra lágu tveir leik-
fangabátar.
„Viljið þið gjöra svo
vel að hafa hljóð“, sagði
Klumpur. „Hljóð“. —
„Hljóð!“
Alli og Binni litu undr
andi upp. „Heyrðirðu
þetta?“ sagði Binni.
„Hann getur svo sannar-
lega hrópað hátt. Finnst
þér það efcki, Alli?“
Alli kinkaði kolli ját-
i andi.
„Og hvað í ósfcöpunum
voruð þið tveir þá að
hvíslast á um?“ spurði
Klumpur.
Báðir byrjuðu að tala
um leið.
„Hann sagði að bátur-
inn sinn gæti söfcfct mín-
um . . . “
„En ég þóttist líka hafa
fleiri fallbyssur heldur
en þú“.
„Það er ekíki satt. Ég
þóttist hafa hundrað sinn
um fleiri heldur en þú“.
„En þá hafði ég milljón
sinnum fleiri en þú“.