Morgunblaðið - 15.10.1969, Blaðsíða 5

Morgunblaðið - 15.10.1969, Blaðsíða 5
MORGUNfBLAÐIÐ, MIÐYIKUDAGUR 15. OKTÓBEK 1009 5 Norðuirist j öruimuin;r!#, því a@ þótt síldin, sem veiiðzt hefur 'urad'ainlfamnia daiga sé heldiur sm/á, þá er húin þó afflbalf eíld, og hver veit nema sltiænri síld sé í fellum eirihvems staðar á mið'uraum. Úti fyrir veirlksmiðj unmi stóð vöruibiílíl frá ORA, en hacun vair þairmia tom'imin tíl þess að tatoa síldlina, aem flldklbuiniair- Eibt atf þeim fynirtækjum, tsem eiga afliiít siitt umdir síld- iininá, ©r N arð'uinstj'amniain í Haífinarfirði, em húin heifluir átt við hrá-eifnissfcort afð etja og elkfkli geltað ummið neimia mieð hálfum aiflköstum um skeið. — Við eirum búmir að fá 65 tomin' af síld á 3—4 dögum, saigði Áxmá Gís!liasonv verik- stjórá, er Morgumibl'alðisimiemm bar þair að í gær. — Þessi sild eir smlásí'ld og millisíiltí og 'fliosklkiaist elklki eiras vel og staerni síldim. í kvöld verðum vélámia. Fymst var haosimm skor imm atf þá sporðurinmv sáðlain ánimytflimi og últ kom sáiltíin flökuð og tiibúin til frystimig- air og síðar 'niðiurlagninigBr. —. Þegar l'amlgt er síðam við höflum femigið síld og flarið er ÞEGAR fréttir berast af síld, hvort sem það er fyrir sunn- an eða norðan, er eins og ein- hver bylgja fagnaðar fari nm alla þá, sem eiga afkomu sina undir þessum óútreiknanlega fiski. Og hinir, sem óbeint eru síldinni háðir, hrífast með. Þaimnig var það fyrir helllg- ima er fréttiir bánuist alf bátum, sem vom að miofea upp sild við Suð-Vedtiuirlaind. ,Br nú síldin loksáms 'komin", sögðú miemm hveir við animaim, em það var eins og þeir þyrðu eklki almiemmátega að trúa því. við búmir að fá úr þeesu 2ð— 26 itonn atf flökium. —- Hvað diuigatr það vesrfk- smdðjuinmi iemlgi? — Það eödist okfcur ekki lenigUir em í rúrnia vilku mieð því að vimna hiállflam daginim. Þetta er þvi mið'ur ekiki nóigu gott hriáefná hand'a okkiur. Ftokkiumairvélim og flöfcuiraair- vélairraair Iþrjár vonu í garngi og etúlkuxmiar keppltuist við að ,,mata“ flökuraairvélainmar. — Tvær stúifcur stóðu vi® hverja vél og röðuðú síldimmi á baWka, sem fóru á færibaimdi inn í ' í: Er síld'in kemur úr flokkunar vélinni þurfa stúlkumar að hafa hröð handtök við að raða hen ni á litla bakka, nem síðan fara á færibandi í flökunar vélina. (Ljósm. Sv. Þorm.) a@ ganiga á 'bkigðirnair, sagðd Ármi, er einis og ikiomi tovíði í mamimsk’apinm. En þegiar Skymditega fréttiiat svo af sáld, er eims og einhver bylgja fari um alla þá, sem hér vimna og þaið birtir ytfiir. Og það var óneitamlega bjart yfiir stairtfsfólkimu hjá vélin dæmiir otf smiáa til viniraslu í Norðursj örmiummi. — Ætlar ORA að gera tilirauniir með að sjóða hama miður í sm jörsí ld og etf það tekat vel verður silidiin nýltít til hiins ýtrasta og er óhætf að segja að þá verði vei tfairið með hrá- eflnið. Hverjum bílfarmi af síld er vel fagnað Bundarískir tóbaksmenn bíðn ósignr Waislhingiton 13. okltió'her — AP. í dag fór út nm þúfur til- raun helztu tóbaksframleiðenda í Bandaríkjunum til þess að fá Hæstarétt Bandaríkjanna til að ómerkja þá ákvörðun ríkiS- stjómarinnar að hljóðvarps- og sjónvarpsstöðvum, er senda út sjónvarpsauglýsinigar, verði gert að „verja töluverðum tíma til Þess að koma öndverðri skoðun á framfæri“. Fnaimlleiðtemidlur og últvairpsleig- endiutr hiatfa haidlilð því tfram i miolklkiriuim áslkiaruinum tíil Hæslta- rétttair alð aíMklisyfliiPVÖldi hiatfi iflarilð út iflyrir verikisivið sitt og alð áfcvörðuiniim brjóiti í bága við ákrvæði stjóinnarSkirárinnar um miáiflneíLsii. Hæstiiréttur neilta'ði í dlaig að tafca tiiil enidiutrákioð- umar úmsfaurð hénaðsdiómstóls í Distriet otf Qolumlbiia um að álkivöriðluiniim sé réfttmiæt, en gerði emgar títlhiuigasemidHr uim röfc anid- stæðiniga átovörðluinariinnar. Ákivörðiuinin getur teitt till þess alð kria/blbaimieimistféiagið í Bandia- riíkjuiniuim og rtáðluinteyiti heil- Ibriglðlismála, 'miemmitamiájlia og vel- tferðlammiála birti laulglýsinigar um afð vinidffiinigareykingar getó hatft dkiaðteg álhirilf á heittsu miamnia. Píanótónleikar BANDARÍSKA plainc'lie iikikio'nian Ann Scheim tek á vegum Tónlistarfélagsin® í Austurbæj- arbíói s.l. laugardagseftirmið- dag. Tónleikamir hófust með A-dúr sónötu Schuberts, D.664. Fyrsta þáttinn, Allegro moder- ató, lék hún Andiainte, og amm- an þáttinn, Andante, lék hún sem Adagio — og hún sýndi, hve vel húrn gat teitoiS synigj- andi og blandað röddum hljóm- anna, en hvers vegna þurfti að raota svo tílgerðarlegar ýkjur til þess? Það er vitað mál, að nær allt eftir Schubert hljómar vel í sjálfu sér spilað sem Largo .. . Harður lokaþátturinn virtist eitthvað þvoglulegur. Hámark tónleikanna fylgdi á eftir, Só- nata frá árunum 1945—46 etftir Eliott Carter. Carter er í hópi virtustu tónskálda samtímans vegna vandaðra smíða, persónu- legra og stundum mjög frumlegra, en hann hefur aldirei samið fyrir „lata” áheyrendur og þaðan af síður óduglega flytj endur. Það var mikið ánægju- legt að heyra Ann Schedn fremja þessa tónagaldra í end- urómum og fjölbreyttu hljóð- falli. Sami sannfæringarkrafturinn var yfir lokaverkinu, fís-moll Sónötu Schumanns. Hún heyrist sjaldan á tónleikum, þótti stand ast illa samanbuirð við önnur markvissari píanóevrk hans — og ekki hefur hún batnað. Hins vegar skilur það eftir skemmtileg áhrif, þegar sónatam er flutt af eldmóði eins og eitt- hvað bráðnauðsynlegt úr tón- bókmenntunum. Af leik Ann Schein á fjórum fyriirferðarmiklum verkum hér í vikunni, sónötunum þremur, sem hér er getið og píanókonsertin- um með hljómsveitinmi um dag- inm, er auðheyrt, að hún er enn stórpíanista okkar tíma. Leikur hennar vekur samúð eða andúð, reiði eða gleði, hann er engin hversdagsleg lognmolla. Þorkell Sigurbjörnsson. SVAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM Pp T Fréttabréi úr Holtum NÚ er loikið atlhuigum á hiey- birgðum í Holtahreppi. Reynd- ist magnið vera 36prs. minna en s.l. ár, sem var þó slæmt hey- skaparár. Misjafnt er þetta eft- ir bæjum, frá því að vera litlu minna en í fyrra og niður í hreint ekki neitt. Þetta er sem sagt meðaltalsvöntunin. Það er því óhætt að fullyrða, að þetta fóðiuir vamtair á.m.k. til að halda þeim bústofni við sömu aðstæð- ur og" hér hefur verið gert. Hingað hefur ekki veirið keypt hey, en nokkur hætta er á því að ýmsir skerði bústofn sinn, svo aS ekki verði lífvænlegt við búskapinn á etftir. Ég býst við að þetta gamgi að verulegu leyti útyflir kýrraar og lömb verða ekki sett á svo heitið geti. Ráð- gert er að sauðfjáirslátrun standi hér fram í nóvember og er það mun lengur en vant er. Hér í Holtum er fé rýrara en undan- farim ár, emda þótt minna sé um tvíitamibiniga em áðuir. Hér eir sums staðar hey úti ennþá, en það verður að teljast lítilsvirði úr því sem komið er. Ennþá vantar miairgt fé atf fjiaili, þótt búið sé að gena tvær leitiir. Og enn held ur áfram ð rigna. í BIBLÍULESTRARHOPNUM okkar vorum við að ræða um, hvaða trúariðkun væri mikilvægust. Sumir sögðu, að það væri trúin sjálf, aðrir þjónusta og sumar sögðu vitnisburður. Hver er yðar skoðun? Ég er þeirrar skoðunar, að það sé bæmin. Drottimn 9agði, að við ættum „stöðugt að biðja og ekki þreytast“. (Lúk. 18, 1). Og þegar lærisveinamir komu til Jesú og báru fram mikilvæga ósk, þó var hún þessi: „Herra, kenn oss að biðja.“ (Lúk. 11, 1). Eitt af þvi bezta, sem ég hef heyrt um bænina, eru orð dr. A. C. Dicksons: „Þegar við treystum á samtök, þá öðl- umst við það, sem samtök fá áorkað, og það er þó nokk- uð. Þegar við treystum á predikun, öðlumst við það, sem predikun fær áorkað, og það er þó nokkuð.. Þegar við treystum á peninga, öðlumst við það, sem peningar fá áorkað, og það er þó nokkuð. Þegar við treystum á mennt- im, öðlumst við það, sem menntun fær áorkað, og það er þó nokkuð. En þegar við treystum á bæn, öðlumst við það, sem Guð fær áorkað. Og það, sem við þörfnumst öll, er það, sem Guð fær til vegar komið“. Allir áhrifamiklir kristnir menn, sem ég þekki, eiga náið samfélag við Guð. Það er hinn guðdómlegi lykill, sem lýkur upp fjársjóðum himinsins og útbýtir þeim í þurfandi heimi. Því eldri, sem ég verð, þvi ljósara verð- ur mér gildi bænarinnar, og ég tek undir með lærisvein- unum: „Herra, kenn mér að biðja“.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.