Morgunblaðið - 15.10.1969, Blaðsíða 5

MORGUNfBLAÐIÐ, MIÐYIKUDAGUR 15. OKTÓBEK 1009
5
Norðuirist j öruimuin;r!#, því a@
þótt síldin, sem veiiðzt hefur
'urad'ainlfamnia daiga sé heldiur
sm/á, þá er húin þó afflbalf eíld,
og hver veit nema sltiænri síld
sé í fellum eirihvems staðar á
mið'uraum.
Úti fyrir veirlksmiðj unmi
stóð vöruibiílíl frá ORA, en hacun
vair þairmia tom'imin tíl þess að
tatoa síldlina, aem flldklbuiniair-
Eibt atf þeim fynirtækjum,
tsem eiga afliiít siitt umdir síld-
iininá, ©r N arð'uinstj'amniain í
Haífinarfirði, em húin heifluir átt
við hrá-eifnissfcort afð etja og
elkfkli geltað ummið neimia mieð
hálfum aiflköstum um skeið.
— Við eirum búmir að fá 65
tomin' af síld á 3—4 dögum,
saigði Áxmá Gís!liasonv verik-
stjórá, er Morgumibl'alðisimiemm
bar þair að í gær. — Þessi sild
eir smlásí'ld og millisíiltí og
'fliosklkiaist elklki eiras vel og
staerni síldim. í kvöld verðum
vélámia. Fymst var haosimm skor
imm atf þá sporðurinmv sáðlain
ánimytflimi og últ kom sáiltíin
flökuð og tiibúin til frystimig-
air og síðar 'niðiurlagninigBr.
—. Þegar l'amlgt er síðam við
höflum femigið síld og flarið er
ÞEGAR fréttir berast af síld,
hvort sem það er fyrir sunn-
an eða norðan, er eins og ein-
hver bylgja fagnaðar fari nm
alla þá, sem eiga afkomu sina
undir þessum óútreiknanlega
fiski. Og hinir, sem óbeint eru
síldinni háðir, hrífast með.
Þaimnig var það fyrir helllg-
ima er fréttiir bánuist alf bátum,
sem vom að miofea upp sild
við Suð-Vedtiuirlaind. ,Br nú
síldin loksáms 'komin", sögðú
miemm hveir við animaim, em það
var eins og þeir þyrðu eklki
almiemmátega að trúa því.
við búmir að fá úr þeesu 2ð—
26 itonn atf flökium.
—- Hvað diuigatr það vesrfk-
smdðjuinmi iemlgi?
— Það eödist okfcur ekki
lenigUir em í rúrnia vilku mieð
því að vimna hiállflam daginim.
Þetta er þvi mið'ur ekiki nóigu
gott hriáefná hand'a okkiur.
Ftokkiumairvélim og flöfcuiraair-
vélairraair Iþrjár vonu í garngi og
etúlkuxmiar keppltuist við að
,,mata“ flökuraairvélainmar. —
Tvær stúifcur stóðu vi® hverja
vél og röðuðú síldimmi á baWka,
sem fóru á færibaimdi inn í

' í:
Er síld'in kemur úr flokkunar vélinni þurfa stúlkumar að hafa
hröð handtök við að raða hen ni á litla bakka, nem síðan fara
á færibandi í flökunar vélina. (Ljósm. Sv. Þorm.)
a@ ganiga á 'bkigðirnair, sagðd
Ármi, er einis og ikiomi tovíði í
mamimsk’apinm. En þegiar
Skymditega fréttiiat svo af sáld,
er eims og einhver bylgja fari
um alla þá, sem hér vimna og
þaið birtir ytfiir.
Og það var óneitamlega
bjart yfiir stairtfsfólkimu hjá
vélin dæmiir otf smiáa til
viniraslu í Norðursj örmiummi. —
Ætlar ORA að gera tilirauniir
með að sjóða hama miður í
sm jörsí ld og etf það tekat vel
verður silidiin nýltít til hiins
ýtrasta og er óhætf að segja
að þá verði vei tfairið með hrá-
eflnið.

Hverjum bílfarmi af síld er vel fagnað
Bundarískir
tóbaksmenn
bíðn ósignr
Waislhingiton 13. okltió'her — AP.
í dag fór út nm þúfur til-
raun helztu tóbaksframleiðenda
í Bandaríkjunum til þess að fá
Hæstarétt Bandaríkjanna til að
ómerkja þá ákvörðun ríkiS-
stjómarinnar að hljóðvarps- og
sjónvarpsstöðvum, er senda út
sjónvarpsauglýsinigar, verði gert
að „verja töluverðum tíma til
Þess að koma öndverðri skoðun
á framfæri“.
Fnaimlleiðtemidlur og últvairpsleig-
endiutr hiatfa haidlilð því tfram i
miolklkiriuim áslkiaruinum tíil Hæslta-
rétttair alð aíMklisyfliiPVÖldi hiatfi
iflarilð út iflyrir verikisivið sitt og
alð áfcvörðuiniim brjóiti í bága við
ákrvæði stjóinnarSkirárinnar um
miáiflneíLsii. Hæstiiréttur neilta'ði í
dlaig að tafca tiiil enidiutrákioð-
umar úmsfaurð hénaðsdiómstóls í
Distriet otf Qolumlbiia um að
álkivöriðluiniim sé réfttmiæt, en gerði
emgar títlhiuigasemidHr uim röfc anid-
stæðiniga átovörðluinariinnar.
Ákivörðiuinin getur teitt till þess
alð kria/blbaimieimistféiagið í Bandia-
riíkjuiniuim og rtáðluinteyiti heil-
Ibriglðlismála, 'miemmitamiájlia og vel-
tferðlammiála birti laulglýsinigar um
afð vinidffiinigareykingar getó hatft
dkiaðteg álhirilf á heittsu miamnia.
Píanótónleikar
BANDARÍSKA plainc'lie iikikio'nian
Ann Scheim tek á vegum
Tónlistarfélagsin® í Austurbæj-
arbíói s.l. laugardagseftirmið-
dag. Tónleikamir hófust með
A-dúr sónötu Schuberts, D.664.
Fyrsta þáttinn, Allegro moder-
ató, lék hún Andiainte, og amm-
an þáttinn, Andante, lék hún
sem Adagio — og hún sýndi,
hve vel húrn gat teitoiS synigj-
andi og blandað röddum hljóm-
anna, en hvers vegna þurfti að
raota svo tílgerðarlegar ýkjur til
þess? Það er vitað mál, að nær
allt eftir Schubert hljómar vel í
sjálfu sér spilað sem Largo .. .
Harður lokaþátturinn virtist
eitthvað þvoglulegur. Hámark
tónleikanna fylgdi á eftir, Só-
nata frá árunum 1945—46 etftir
Eliott Carter. Carter er í hópi
virtustu tónskálda samtímans
vegna vandaðra smíða, persónu-
legra og stundum mjög
frumlegra, en hann hefur aldirei
samið fyrir „lata” áheyrendur
og þaðan af síður óduglega flytj
endur. Það var mikið ánægju-
legt að heyra Ann Schedn
fremja þessa tónagaldra í end-
urómum og fjölbreyttu hljóð-
falli.
Sami sannfæringarkrafturinn
var yfir lokaverkinu, fís-moll
Sónötu Schumanns. Hún heyrist
sjaldan á tónleikum, þótti stand
ast illa samanbuirð við önnur
markvissari píanóevrk hans
— og ekki hefur hún batnað.
Hins vegar skilur það eftir
skemmtileg áhrif, þegar sónatam
er flutt af eldmóði eins og eitt-
hvað bráðnauðsynlegt úr tón-
bókmenntunum.
Af leik Ann Schein á fjórum
fyriirferðarmiklum verkum hér í
vikunni, sónötunum þremur, sem
hér er getið og píanókonsertin-
um með hljómsveitinmi um dag-
inm, er auðheyrt, að hún er enn
stórpíanista okkar tíma. Leikur
hennar vekur samúð eða andúð,
reiði eða gleði, hann er engin
hversdagsleg lognmolla.
Þorkell Sigurbjörnsson.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM Pp T
Fréttabréi úr Holtum
NÚ er loikið atlhuigum á hiey-
birgðum í Holtahreppi. Reynd-
ist magnið vera 36prs. minna en
s.l. ár, sem var þó slæmt hey-
skaparár. Misjafnt er þetta eft-
ir bæjum, frá því að vera litlu
minna en í fyrra og niður í
hreint ekki neitt. Þetta er sem
sagt meðaltalsvöntunin. Það er
því óhætt að fullyrða, að þetta
fóðiuir vamtair á.m.k. til að halda
þeim bústofni við sömu aðstæð-
ur og" hér hefur verið gert.
Hingað hefur ekki veirið keypt
hey, en nokkur hætta er á því
að ýmsir skerði bústofn sinn,
svo aS ekki verði lífvænlegt við
búskapinn á etftir. Ég býst við
að þetta gamgi að verulegu leyti
útyflir kýrraar og lömb verða
ekki sett á svo heitið geti. Ráð-
gert er að sauðfjáirslátrun standi
hér fram í nóvember og er það
mun lengur en vant er. Hér í
Holtum er fé rýrara en undan-
farim ár, emda þótt minna sé um
tvíitamibiniga em áðuir. Hér eir sums
staðar hey úti ennþá, en það
verður að teljast lítilsvirði úr
því sem komið er. Ennþá vantar
miairgt fé atf fjiaili, þótt búið sé
að gena tvær leitiir. Og enn held
ur áfram ð rigna.
í BIBLÍULESTRARHOPNUM okkar vorum við að ræða um,
hvaða trúariðkun væri mikilvægust. Sumir sögðu, að það
væri trúin sjálf, aðrir þjónusta og sumar sögðu vitnisburður.
Hver er yðar skoðun?
Ég er þeirrar skoðunar, að það sé bæmin. Drottimn
9agði, að við ættum „stöðugt að biðja og ekki þreytast“.
(Lúk. 18, 1). Og þegar lærisveinamir komu til Jesú og
báru fram mikilvæga ósk, þó var hún þessi: „Herra, kenn
oss að biðja.“ (Lúk. 11, 1).
Eitt af þvi bezta, sem ég hef heyrt um bænina, eru orð
dr. A. C. Dicksons: „Þegar við treystum á samtök, þá öðl-
umst við það, sem samtök fá áorkað, og það er þó nokk-
uð. Þegar við treystum á predikun, öðlumst við það, sem
predikun fær áorkað, og það er þó nokkuð.. Þegar við
treystum á peninga, öðlumst við það, sem peningar fá
áorkað, og það er þó nokkuð. Þegar við treystum á mennt-
im, öðlumst við það, sem menntun fær áorkað, og það er
þó nokkuð. En þegar við treystum á bæn, öðlumst við
það, sem Guð fær áorkað. Og það, sem við þörfnumst
öll, er það, sem Guð fær til vegar komið“.
Allir áhrifamiklir kristnir menn, sem ég þekki, eiga
náið samfélag við Guð. Það er hinn guðdómlegi lykill,
sem lýkur upp fjársjóðum himinsins og útbýtir þeim í
þurfandi heimi. Því eldri, sem ég verð, þvi ljósara verð-
ur mér gildi bænarinnar, og ég tek undir með lærisvein-
unum: „Herra, kenn mér að biðja“.