Morgunblaðið - 02.08.1970, Side 11

MOBGWNÍBLAÐIÐ, SUNJTODAGUR 2. AOÚSr 1OT0
11
Sannleikurinn
er sagna beztur
Sö'kimað'ur hjá Natan & Ol-
sen h.f.,G<uimar Jónsson hefur
slarfað við fyrirtækið í 30 ár
— sem sölumaður. Hann hlýtur
jjvi að hafa mikla reynsiu í
starfi sínu og a*f viðkynningu
ofckar sannfærðumst við um að
bvo sé. Sölumaður í fyrirtæki
er tengiJiður milli framíkvæmda
stjórnar þess o® viðskiptavin-
anna. Það er því nauðsyn að
slíkur maður sé báðum trúr.
Dag einn fyrir skömmu heiim-
settum við Gunnar Jónsson í
fyr rtækið, þar sem hiartn sat
við sísmann og seldi. Hvernig
skyldi dagur í lifi sölumanns
vera?
— Svo sem títt er um verzl-
unarmenn — segix Gunnar, þá
kcm éig tii vinnu kl. 9.00 og
kappkosta að koma stundivís-
lega. Ég byrja strax á þvi að
tala við viðskiptavinina, taka
upp pantanir — og að sjáif-
sögðu reyni ég að selja eitt-
hvað meira en þeir beinlínis
biðja um — og Gunnar brosir
við um Leið og hann segir þetta.
Þó kemur það oft og tíðum fyr-
ir að menn koma tii mín, svona
til þess að skoða, hvað á boð-
stólum er — því að hér er
mikið og gott vöruval.
Það leynir sér ekki. Fyrir
framan skrifborð Gunnars eru
hillur á veggjum, sem bogna
undan matvörn. Þar eru ýmsar
tegundir kornfleiks, niðursuðu
vöruir, tiómatsósa, sinnep, ávext
ir, kex, hreiniætisvörur oJL,
sem of langt yrði upp að telja
í stuttu viðfali.
Stundum er ekki allt til
— slikt getur ávallt komið fyr-
itr. Þá reyni ég, segir Gunnar
Jónsson, að bæta úr — fýrir
öilu er að viðskiptavinurinn sé
ánægðair. Bezt líður mér þó,
þegar nóg er tii af öHu — og
hér sé sem mest 1íf og fjör.
— Jú í þessu starfi kynnist
maður miklum hópi af góðu
fólki. Ég tel að kaupmenn og
innkaupastjórar í dag, hafi
mjöig góða vöruþekkin'gu, þeir
eru fljótár að átta sig á vörun-
um. Því er mitt starf oft og tíð-
um ek;ki e ns erfitt. Menn vita
hvað þeir vilja og hjá okkur
er alls ráðandi það boðorð, að
all't eigi að vera trl sem við á
annað borð höfum á boðstólum,
enda selzt það ekki með öðru
móti. Einnig kappkostum v ð að
hafa einhverjar nýjungar í
vöruvali.
— Það hefur orðið mikil og
stórkostleg breyting á verzlun
arháttum þau 30 ár, sem ég hef
stundað sölumennsku. Voruval
ið eitt hefur aukizt gífurlega.
Hér fyrr á árum var allt skor-
Framhald á bls. 12
- Rætt við Ásdísi
Pétursdóttur,
skrifstofu-
stúlku
Ásdís Pétursdóttir heitir ung
og fögur stúlka, sem vinnur á
skrifstofu he'ldverziunarinnar
Kristján Ó. Skagfjörð h.f. í
Hamarshúsinu við Tryggva
götu. Ásdís er að auki húsmóð-
ir — vinnur úti sem kallað er
frá 9 tii 17 dag hvem. Ný-
lega húittum við hana að máii og
spurðum hana hvemig dagiur-
inn liði hjá henni á vinnustað.
Hún svaraði:
— Starf mitt hér er aðallega
fölgið í því að óg færi bókhald
fyrirtækisins og annast með því
önnur skvfotofustörf er til
falla og ég hef tíma tii að grípa
i Ég handskrifa aiLar færslur
— önnur stúlka sér um véla-
bóSdhaldið — segir Ásdfe, að-
tveir aðrir bókarar.
— Ég hef unnið hér í fjögur
ár, allt frá því er ég lauk gagn
fræðaprófi og llkar einstaMega
vel. Hér á meðai okkar er sér-
staiklega skemmtilegur andi og
hvem morgun hlakka ég til að
fara 11 vinnu. Allir starfsmenn
hér eru búnir að vera lengi hér
— ég veit ekkert betna, en að
fara ánæigð í vinnuna á morgn-
ana.
Það hlýtur að vera fjölbreyti
legt að vinna hjá Skagfjörð.
Fyrirtækið verzlar með vörur,
sem spanna mjög viðtækt svið,
allt frá bátavéhim og í salt í
grautinn. Við spyrjum Ásdisi,
hvort starf ð sé erfitt, og hún
svarar:
— Ekki erfitt, en getur þó
verið lýjandi á stundum. Ég sit
við vinnuna allan daginn og
það er þreytandi sem annað.
— Auk þess, sem ég vinn við
bókhaldið — segir Asdís, að-
stoða ég gjaldkeirann á ýmsa
lund. Ef hann þarf að bregða
Ilmurínn er indæll og
bragðið eftir því
Hver kannast ekki við hann
Óla hjá Kaaber, sem færir borg
arbúum kaffisopann. Bílstjóri
er hann hjá O. Johnson &
Kaaber h.f. og heitir fullu
nafni Ólafur Þ. Guðmundsson.
Hann hefur starfað við fyrir-
tækið í 37 ár og hefur nú þann
starfa eingöngu að aka kaffi í
verzlanir, hótel og aðra þá er
kaupa þennan dýrindisdrykk í
heildsölu. Við hittum Ólaf eigi
alla fyrir löngu, er hann hafði
lokið dagsverki sínu — allir
höfðu íengið kaffið sitt þann
daginn.
— Dagurinn hjá mér hefst á
þvi að ég flyt fólkið, sem vinn-
ur í kaffiverksmiðjunmi irm á
Tunguháls. Það þarf að vera
komið tii vinnu kl. 8.00 Þá hleð
ég bílinn og ek mína áætlun í
allar verzlanir, sem kaffi selja
í miðbæ, vesturbæ, á Seltjam-
arnesi, Grímsstaðáholti, í Kópa
vogi, Bústaðahverfi, í Hlíðum
og allar götur að Spítalastíg.
Þessa leið ek ég mánudaga, mið
vikudaga, fimmtudaga og föstu
daga og verð að vera kominn
irm á Tunguháls kl. 17 til þess
að hægt sé að gera upp. Hinn
helming bæjarins hefur annar
bílstjóri og erum við aðeins
tvear, sem sjámn um útakstur á
kafifi og kaffibæti.
— Við afhendum kaffið og
seljum beint. Fyrst, er ég byrj
aði í þessu vorum við með
fleiri vörur. Þá var borgin ekki
eins stór eins og gefur að skilja
— aðeins ein verzlun utan
Hringbrautar. Nú þarf ég að
fara í 70 til 100 verzlanir og
ek daglega eitthvað á annað
himdrað kílómetra. Tifl þess að
komast yfir þetta verða menn
að vera vanir og fljótir.
— Jú, ef eitthvað kemur fyr-
ir, þó það sé ekki svo mikið
sem hjólbarði spryngi, fer allt
úr skorðum. Ég verð að komast
yfir áætlunina, þvi að hætt er
við að kaupmennirnir panti
kaffið — ég kem daglega. Ég
er því eins konar kaffisölumað
ur. Hver kaupmaður er heim-
sóttur einu sinni á dag oghann
spurður, hvers hann óski af
kafifi.
Ég ek út um þremur tonnum
af kaffi á dag. f þessu starfi
gildir þuð eitt að hafa góðan
og traustan bíl — öðru vísi er
ekki unnt að framkvæma þetta
verk. Það er mikil spenna, sem
fylgir þessu og fái frúrnar
ekki kaffið sitt — verður heims,
endir. Ég má ekki einu sinni
verða S eftir áætlun, þá byrja
sér frá hleyp ég í skarðið fyrir
hann — greiði út kaup, skrifa
verzlunarbréf, víxla og reikn-
inga.
— Jú, það er margt sskerramti-
legt, sem gerist á svo liflegium
vinnustað sem okkar. Eiitt s'an,
er ég var að koma úr kafifi og
xnér var gengið hér inn á skrif-
stofuna sá ég á bakið á karl-
manni, sem beygði sig yfir eitt
borð ð hér. Hann er starfsmað-
ur hér og hafði gaman af að
gantast við mig. Ég hugsaði
honium því þegjandi þörifina,
læddist að honum og rassskeLlti
hann duglega. Þegar hann reis
upp, varð mér ekki um seL
Þarna var þá einn af viðsk pta
vinum fyrirtækisins — ég eld-
roðnaði og reyndi að bera fnaim
afsökunarorð — en til allrar
hamingju tók hann þessu bara
veL Þetta fór því betur en á
borfðist í fyrstu og enn verzl-
ar hann við okkur, seg> Ásdis
og hlær um leið og við kveðj-
um bana.
- Rætt við Ólaf Þ.
Guðmundsson,
bifreiðarstjóra
hringingarnar inrufrá, enda
kappkosta ég að vera stundvís.
Einstaka kaupmaður hefur ver
ið að gera að gamni sínu með
þetta og sumir segjast vera bún
ir að fleygja klukkunni sinni
Þieir viti alitaf hvað khikkan
sé, þegar ég komi. Meðal verzl-
un fær um 10 kg. af kaffi á
dag.
— Jú, ég drekk mikið kaffi
sjálfur. Ég segi alltaf að ég sé
ekki búinn að borða, fyrr en
ég sé búinn að fá einn kaffi-
bolla eftir matinn.
— Eitt sinn, er ég var ný-
byrjaður í þessu starfi var
kaupmaður nokkur, sem
fannst harm kaupa einhver reið
innar býsn af kafifi. Hann
keypti 1 kg. af kaffi og 1 kg. af
kaffibæti á dag. í hvert skipti,
sem ég kom til hans, býsnað-
ist hann ávallt yfir því
hve mikið kaffi hann keypti og
þá var jafnan viðkvæðið: „Er
ég ekki að verða eins stór og
KRON?
— Nú er öldín önnur, en þeg
ar ég byrjaði hjá Kaaber. Ný-
tizku vélar, gera mannshönd-
ina ónauðsynlega við pökkun
og mölun, enda kemur hún nú
hvergi nærri kaffinu. Ég hef oft
furðað mig á því, hve fólk er
lítið forvitið um þessa nýju og
glæsilegu verksmiðju. Þangað
eru allir velkomnir, sem skoða
vilja — og þeir fá kaffisopa,
segir Ólafur >. Guðmundsson
og brosir um leið og við kveðj-
um hann.
Fer ánægð í vinn-
una á morgnana