Morgunblaðið - 10.12.1970, Blaðsíða 18

18
MORG-UNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. DBSEMBER 1970
Birgir Örn
Jónsson, flugmaður
F. 11. sept. 1940
D. 2. des. 1970
FÁ'EIN ORÐ FRÁ FÉLÖGUM
Það var sem syrti að þegar
fréttin barst um hið hryllilega
flugslys, sem kostaði fjóra unga
flugmenn lífið og auk þeirra
þrjá af þeirri þjóð, sem þeir
voru að færa lífsbjörg.
Biggi dáinn, hugur og hjarta
neituðu að trúa þvi sem eyrun
heyrðu, hann sem var svo hlað-
inn orku og lifsgleði, það gat
ekki verið, en var samt. Hjartað
þyngdist og hugurinn hvarflaði
til hinnar ungu eiginkonu og
dótturinnar litlu, til foreldra
hans og systkina, hvilíkur harm-
ur hafði borið að. Orð megna
ekki að lýsa þeirri skelfingu,
sem gagntekur hugann.
Birgir Örn ólst upp í Hafnar-
firði, þar sem hann gekk í skóla,
fjrrst barnaskólann og síðan
Flensborgarskóla, sem hann tók
gagnfræðapróf við. Eftir það fór
hann að vinna, til að safna fé
til þess náms, sem hugur hans
stóð til, en það var flugmanns-
nám. Flugmaður varð hann, að
námi loknu var ekki auðhlaupið
að fá vinnu hérlendis í þvi
fagi. Réðst hann þá tíl starfa
hjá Sameinúðu þjóðunum og var
sendur til Arabíu, þar sem hann
var eitt ár á vegum þeirra, en
réðst síðan annað ár til arab-
ísks flugfélags. Eftir heimkom-
una fékk hann fljótlega vinnu
hjá Loftleiðum og starfaði hjá
þeim óslitið síðan, ýmist sem
siglingafræðingur eða aðstoðar-
flugstjóri.
Árið 1967 kvæntist Birgir Svölu
Guðmundsdóttur og bjuggu þau
fyrst i húsi móður Svölu, en
keyptu síðar sína eigin íbúð og
voru búin að koma sér
upp yndislegu heimili. Eina
dóttur eignuðust þau og var
hún augasteinn föður síns.
Þessi fátæklegu orð megna
ekki að sefa þann mikla harm,
sem að ástvinum hans er kveð-
inn, en minningin bjarta um
ástríkan eiginmann og góðan
dreng og vissan um að hann nú
gistir þann stað sem guð býr
góðum mönnum, mun þó verða
mikil huggun.
Ég og fjölskylda mín vottum
fyrir okkar hönd og félaga okk
ar og þeirra fjöldkyldna eigin-
konunni ungu, litlu dótturinni
og foreldrum og systkinum
Birgis okkar innilegustu samúð.
L.B.
Miðvikudagur 2. desember
1970. Einkennilegur drungi
hvildi yfir mér. Hverju gat
þetta sætt? Ég er kallaður i
símann og beðinn að koma strax
heim. Hvað hafði komið fyrir?
Hnjáliðirnir kiknuðu, köldum
svita sló út á mér öllum er ég
heyrði svarið. Hann Birgir
er látinn.
Leiðir okkar Birgis lágu fyrst
saman fyrir tæpum fjórum árum,
og átti ég þvi láni að fagna, að
fá tækifæri til að kynnast hon-
um betur en margur annar.
Strax við fyrstu kynni tókst
með okkur mikil vinátta og kom
ég oft heim til Birgis og eigin-
konu hans, Svölu, eftir að þau
stofnuðu sitt eigið heimili. Mót-
tökurnar voru ætíð jafn hlýjar
og innilegar. Þar hlaut öllum að
líða vel, enda vart hægit aSS
komast hjá því að finna hlýj-
una, ástúðina og kærleikann
sem fyllti stofumar. 14. febrúar
1969 fæddist þeim lítil dóttir,
Iris Lana, sem þau elskuðu og
elska mjög heitt. Hún var auga-
steinn foreldra sinna, en leggur
nú allt traust sitt á mömmu.
Birgir er fyrir margt ógleyman-
legur maður. Hann hafði að
geyma mikinn og heilsteyptan
Ípersónuleika. Hann hafði sér-
stakt lag á að sjá ætíð hinar
björtustu hliðar lífsins. Hann
var ávallt reiðubúinn að hjálpa
öðrum, en vildi þó aldrei tala
um þá hjálp eftirá. Hann hafði
ótrúlegt starfsþrek, notaði það,
og þurfti því oft að flýta sér,
en naut þess í þvi ríkara mæli
að hvílast þegar tóm gafst.
Þannig mætti lengi halda áfram.
Oft kom það fyrir þegar
við sáitum í rólegheitum, að við
ræddum um eilifðarmálin og
hvað tæki við eftir veru okkar
hér. Það var bjargföst trú hans
að lífið, sem við köllum
svo, væri ekkí hátindur allrar
tilveru, heldur aðeins áfangi á
leið til æðri tilveru, örlög
manna væru ráðin fyrirfram og
að Guðs vilja gæti enginn
breytt eða skotið sér undan.
Margs er að minnast frá liðn-
um tíma. Ég ætla þó ekki að
festa á blað einn atburð öðrum
fremur. Þess gerist ekki þörf,
því minningin um góðan dreng
mun lifa í hugskotum okkar um
ókomin ár, þó við þurfum nú að
skilja um sinn. Hugljúf og björt
minning mun lýsa upp skamm-
degi hugans.
Er þú heilsaðir mér í fyrstu,
varst þú brosandi. Þegar þú
kvaddir okkur í síðasta sinn,
varst þú einnig brosandi. Þann-
ig varst þú, alltaf ánægður með
lífið eins og það var, staðráðinn
i að njóta þess meðan það varði.
Ég er þakklátur fyrir þá
stóru gjöf sem mér var gefin,
að fá tækifæri til að kynnast
þér kæri vinur og svili. Af þér
gat ég margt lært og lærði
margt. Ég þakka þér stutta en
ánægjuríka samfylgd og hlakka
til endurfundanna.
Líf þitt varði stutta stund
stöldrum við hér enn um sinn
Alltaf var þín létta lund
lífgandi á huga minn.
RAGNAR.
Það er sárt að kveðja vin og
starfsíélaga, 'sem ætíð hefur
staðið jafn nærri mér og Birgir.
Margt úr samvistum okkar kem
ur upp i hugan er ég rita
þessar fátæklegu línur um minn
bezta vin. Hverjum hefði dottið
í hug, er við kvöddumst síðast,
að þetta yrði þín siðasta ferð.
Birgir þessi lífsglaði og skemmti
legi félagi yrði kallaður svona
fljótt. Það er sagt að Drottinn
gefi og Drottinn taki. Það sann-
ast enn einu sinni, hve lífið er
hverfult. Birgir hafði sérstak-
lega ljúft geð samfara léttleika
og velvilja. Lífsgleði hans ork-
aði smitandi á þá sem voru með
honum, hvort sem var við flug-
störf eða í frístundum. Þar sem
Birgir fór, var alltaf svo létt-
yfir öllu.
Birgir Öm Jónsson íæddist í
Hafnarfirði 11. september árið
1940. Foreldrar hans eru hjón-
in Elín Friðjónsdóttir og Jón
Þorbjömsson í Hafnarfirði og
var hann elztur af fimm böm-
um þeirra. Hugur Birgis beind-
ist snemma að flugnámi, og hóí
hann nám í flugi sumarið 1959.
Hann öðlaðist réttindi sem at-
vinnuflugmaður og lauk einnig
próíum til starfs siglingaíræð-
Stefán Ólafs-
son, flugvélstjóri
Kveðja
frá
Loft-
leiðum
STJÓRNENDUM Loftleiða
h.f. er það mikið hryggðar-
efni, að þurfa á bak að sjá
fjórum ágætismönnum úr
flugliði félagsins, sem fórust
í flugslysi við Dacca í Pakist-
an. Það eru þeir:
Ómar Tómasson, flugstjóri
Birgir Öm Jónsson, flugmaður
Stefán Ólafsson, flugvélstjóri
Jean Paul Tompers,
hleðslustjóri.
Allir höfðu þessir flugliðar
stárfað um árabil hjá félaginu,
þótt þeir að þessu sinni flygju
á vegum annars félags og
hefðu ráðizt til þess um
stundarsakir.
Þessara manna verður getið
ítarlega af öðrum og starfs-
ferill þeirra rakinn. í þakklátri
minningu vilja stjómendur
Loftleiða h.f. votta aðstand-
endum allra þessara manna
innilega hluttekningu.
Kristján Guðlaugsson.
ingk árið 1962. Birgir ákvað að
freista gæfunnar í leit að flug-
mannsstarfi og urðu Aust-
urlönd fyrir valinu. Hann hélt
þangað vorið 1963 og hlaut þar
starf hjá deild innan Samein-
uðu þjóðanna. Deildin sá um
ýmis rannsóknaflug og jafn-
íramt flug með hjúkrunarlið og
gögn til ýmissa Afríku- og Aust
urlanda. Hann flaug m.a. um
Pakistan á vegum samtakanna.
Birgir var mjög laginn og sam-
vizkusamur flugmaður frá byrj-
un starfsferils sins. Er fjölgað
var flugmönnum i flugdeildinni
kom það i hans hlut að þjálfa
nýja menn á þá flugvélategund
sem hann hafði flogið. Hann
starfaði um eins árs skeið hjá
Sameinuðu þjóðunum. Hann
hafði flogið til margra landa,
kynnzt mörgu og öðlazt marga
vini. Að loknu starfi hjá sam-
tökunum hélt hann heim
til íslands og var hér um
skamman tima. Honum buðust
þá ýmis flugstörf og ákvað hann
að taka starfi hjá Saudi Arabi-
an Airlines. Þar starfaði hann
um eins árs skeið og flaug mik-
ið til á þeim sömu slóðum, er
hann hafði flogið um áður. Um
áramótin 1965-66 kom Birgir
heim til íslands. Skömmu síðar
hóf hann svo starf hjá
Loftleiðum. Hann starfaði fyrst
sem siglingafræðingur en síðar
sem aðstoðarflugstj óri á ýmsum
vélategundum félagsins.
Birgir kvæntist árið 1967,
Svölu Guðmundsdóttir flug-
freyju úr Reykjavík. Þau eign-
uðust dóttur, sem nú er tveggja
ára gömul.
Birgir fékk frí frá störfum
hjá Loftleiðum nú í haust til
þess að fljúga fyrir Cargolux.
Með honum fóru einnig á sama
tíma, þeir Ómar Tómasson flug-
stjóri og Stefán Ólafsson flug-
vélstjóri, sérstaklega traust-
ir hæfileikamenn. Þeir þremenn-
ingamir flugu bæði til
Asíu og Afríkulanda áður en
þeir fóru í sína hinztu ferð.
Það er sárt að sjá á eftir þess-
um ungu mönnum.
Minning um góða drengi deyr
ekki.
Um leið og ég kveð þig Birgir
minn, votta ég konu þinni og
þínum nánustu mina dýpstu
samúð og bið Guð að styrkja
þau á þessari stundu.
Erlendur.
F. 27. febrúar 1938.
D. 2. desember 1970.
Nokkur kveðjuorð frá Flug-
vtrkjafélaginu.
1 DAG er kvaddur hinztu kveðju
Stefán Ólafssori, ftugvélstjóri,
sem vair eiin þriggja islenzkra
flugl'iða, sean fórust í flugsilys-
fou við Dacca í Austu-r-Pakistan
2. þ.m. Þar mifsstu íslendingar
þrjá mæta drengi í blóma lifs-
iras, og geriist skamimt stóira
högga í miiM, er ísilenzk fflugmál
verða að sjá á bak hverjum góð-
uim Mðsmannánium af öðrum í
slysum. Er því viiss-ulega sár
harmu-r kveðinn að þjóðinmi
allri við svo válega atburði.
Stefán Ólafsson nam ungur
fliugvirkjaiiðm í Bandaríkjun-um
og hóf að toknu námi störf hjá
Fl-u-gfélagi Islands. Reyndást
hann vandvirk-ur, la-ginn og sam-
vizkusam-ur fl-ugvirk'i, sem leysti
ávalil-t verkefni sín vel af hendi,
enda na-ut hann verðskuldaðs
-trauists yfirm-anna sinna jafnt
sem samistarflsmanna. Hauisitið
1961 réðst Stefán tál Lofittoiða
og sitarfaði þar fyrst sem flu-g-
virki um skeið og síðan sem
fluigvél-stjóri, en við það starf
var hann-, er hið hörmiutaga sl-ys
baitit svo svápliegan enda á lií
hans og störf.
Stefán varð féíla-gi í Flu-g-
virkjafélagi Islands um haustið
1958. Gerðist hann þegar virk-
ur þátttakandi í félagsm-álum
ffluigvdirkja og vair snemma kjör-
inn tá;l trúnaðarstarfa fyirír félag
sitt Minningamar um samstairf-
ið við Stefán eru án-ægjutagar og
draga fram heilsteypta og fagra
mynd af hei'llbrigðum og f-ram-
sýnum ungum manni, sem ætíð
liagði siig fram urn a-ð finna rétt-
láta lauisn þeinra mála, er til
meðferðar voru. Sæti í stjóm
Flu-gvirkjafélags Isliands á-tti
Stefán frá árinu 1965, og síð-
a-stliiðið vor var hann kjörinm
formaður félagsins.
Islenzkdr flugvirkjar hafa því
m'i-sst alilt í senn, ágætan for-
ystumann, góðan vin og sam-
herja. En hu-guir þeirra hlýt.ur
fyrst og fnemst að dveijast hjá
ei'gi.n-kon-u hans og böm-um og
öðrum ástvimum, sem niú eiga
um sárt að binda. Þeim vottum
við dýpstu samiúð og biðjum
þeám styrkta-r og btassunar hins
Almáttuiga. Vdn okkar og fé-
laga, Stefán Ólafsson, kveðjum
váð með trega og djúpri virð-
inigu og þökkium honum tryggð
og vánáttu og óeigingjöm störf
í þágu Fliugvirkja félags Islands.
Bl-essuð sé miinnáng hans.
I DAG er kvaddur góður vin-
ur og féliagi, Stefán Óliafsson,
sem svo skyndilega var frá okk-
ur tekinn lánigit um alldur fram
— en svona er lífið. Það var
okkar lán að ei-ga hann að váni,
og það sönmum og tiryggum
vjjni.
Það er margs að mdnnast,
hvort sem er úr starfi eða sam-
býld. Aldar þær irmmmimgar verða
Ijúfar og skemmtílegar og ylja
mú á stumd tregans. Öðm visi
getur það ekki arðið, þegax í
hlut á jafn góður drenigur og
Stefán var, tryggur og sanraur
fél-a-gi.
Sánt er að missa góðan vim,
en mestur er þó missirinn fyrir
þig, Beggó miín, og bömdn ykk-
ar, en það er hugg-um og styrtk-
ur i ykkar m-iklu sorg að eiga
mimnin-garmar um þvilíkan dreng
skapa-rmann, ástríkan eigin-
mann og föður.
Með þessum fátækfeg-u orðum
vilijum við votta þér og bömun-
um -inniitaga samúð okkar, og
biðjurn Guð alimáttu-gan að
styðja ykku.r og styrkja á þess-
ari erfflðu stun-d.
Foreldirum Stefáns, systkán-
um og öðrum vamdamönnum
senduim við h-ugheiáar samúðar-
kveðju.r.
Guðný og EUL
Vel sé þér, vinur,
þótt vilkirðu skjótt
F-rórubúium frá
í Æegri heima.
Ljós var llei® þín
oig lifeföiginuður,
æðira, eilífan
þú öðlaat nú.
(JH).
Hor-fimn, ekiki fariran.
Sumir sá í krinlgum sig slíkri
birtiu, yi og áraægju, að þóbt
nioikkur támá líði mi'llli emdur-
furada eru þeir ávalllt nál'ægir.
Þanindg var það, og er uan
okkar einiægasta og bezta vin
Stefám Ólaifsson, en í dag verða
ja-rðnieök-ar tailfar haras ti-1 mioldaif
bomar.
í Œitlu flámieraniu þjóðfélagi et
þörf góðra, fraustra manraa tiii
stairfa, manna, sem inn-a af hemdi
störf sán atf einflœ-gni og trú-
m-emnisk-u. Það er á ■ ba'k ei niuna
slíflrum mainrai, sem við raú sjáuim.
Fjölskýldu sinini var hann trúir
og trauistur, viraum sínum boð-
beri -glieði og ánægju.
Eiginlkona hane og böi-nin
þeárr-a þrjú, eiga um sárt að
binida. Þeim, ásamt foneldruna
harts og öðtrum ættimgjum, flytj-
um við dýpstu saimúða-rkveðjur
Við kv-eðijum þig viniur, þú erí
-honfinin sjóraum dkkar, en víð
firanium raæinveru þina.
Friður Guðs sé m-eð þér.
Inga og Jón.
Oklku-r sefti hljóða er vdð frétt-
um um hið sviplega fluigslys, seim
varð í Paikistan hiran amn-ain
dlesember er fjórir góðir drenigif
í blóma liífsins voru kallilaðif
yfir imóðuraa mikltu. Vegir Guðá
enu vissuflega óranmsakantagir og
enfitt er stundum að sætta sig
við það sem -gerist. Var hluf-
venki þeirra hér á jörðinni virflci-
lega lökið? Við spyrjum en fáuma
elkkiert sva-r.
Stefáni kyranJt-um-st við fyrBt
ihjá Pluigtfélaigi ísfliands, en þaif
vann hian-n sam fiugvinki í rúm
þrjú ár, þar til hamn gerðist
Starfsm-aður Loftlieiða haustið
1961.
Frá uipphafi kyrana okikar,
tókust með okkur traust vira-
áttulbönd, sem haldizt hatfa æ
síðiara. Steflán hatfði ailla þá eigiav
-taika að bera, sem góðan drenig
prýða, góður vinur, hrókur aflfla
fagnaðar og traustur foriragi etf á
reyradi.
Félaigsstörtf lét hanip mijög t3
sín taka, var í stjórn Flugvirkja-
félags ísfliamds og síðast fonmaður
félagsiras. En það var ekki eira-
göngu í félagsstönfúm, seim
Sltetflán. sýiradi sína fcostá, þeiB
'komiu iflram í öllu, er haran tófc
sér fyrir hemdur. . -
Stetfá-n var kvæntuir Béngljótu
Guinraarsdóittur og áttu þau þrjú
manin'væn-leg bö-rn. Alflit þe'inna
samfllíf var með eindæmuffn gott
og faguirit, því Bengl'jót var mikið
iraeira en eigirafcoraa hún var hora-
um einnig traustur félagi og
viiraur. Við tfélagar hans vorum
svo lánsaimir að öðlast ein-nig
viraáttu heraraar.
Stetfán minn, áraægjustlundiim-
ar voru mangar og martgs a0
Framhald á bls. 23.