Morgunblaðið - 23.07.1971, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. JÚLÍ 1971
Guðríður
Minning
Fædd 15. á&úst 1903.
Dáin 15. júli 1971.
1 DAG verður til grafar borin
frá Laugarneskirkju frú Guð^
riður Hansdóttir, Laugateigi 42.
Hún var dóttir Hans heitins
Hannessonar, pósts, og Kristín-
t
Konan min og móðir okkar,
Rósa Þorsteinsdóttir,
Sólvallagötu 48,
Reykjavík,
andaðist 12. þ.m.
Kristján .Jónasson
og dætur.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
SigurSur Hólm
Guðjónsson,
Eyjum, Strandasýsiu,
andaðist i Landakotsspítala
þann 20. júlL
Böm, tengdaböm
og bamabörn.
Hansdóttir
ar Hjálmsdóttur, konu hans, sem
bœði eru látin fyrir mörgum ár-
um.
Frú Guðríður var fríð kona,
hreinlynd, föst í skapi, orðvör
og góðviljuð og svo trygglynd
í garð vina sinna, að fágœtt mun
mega teljast á vorri tið. Hún
bar með sér lífsgleði og lífs-
þrótt hvar sem leið hennar lá og
varð þannig uppörvun og hvatn-
ing þeim vinum sínum, sem iétu
hugfallast eða uxu erfiðleikarn-
ir i augum.
Á þjóðhátíðarárinu giftist hún
eftirlifandi manni sinum Júlíusi
Jónssyni, bifreiðarstjóra, er
iengst var sérleýfishafi á leið-
inni Kjalanes—Kjós og er mörg-
um Reykvíkingum, Kjósarmönn-
um og Kjalnesingum að góðu
kunnur. Var heimili þeirra með
sérlega fögrum brag og heimil-
islíflð þrungið sérstakri hlýju,
sem vinirnir þeirra mörgu munu
aldrei gleyma.
Börnin þeirra fjögur, sem öll
eru uppkomin og gift, mega nú
varðveita móðurminningu, sem
aldrei féil skuggi á, og ofin var
úr þeim ósviknu manndómsþátt-
um, sem beztir hafa reynzt þess-
ari þjóð.
Við vlnir Guðríðar og Júlíusar
munum geyma minningu henn-
ar, foreldra hennar og heimilis
þeirra sem lifandi verðmœti, sem
við ekki vildum hafa misst af að
eignast.
G. Sv.
SUMAR manneskjur eru þannig,
að þær, með sinni léttu lund og
góðvild, hafa áhrif á aöa, sem
t
Systir okkar og móðursystir mín,
SIGRÍÐUR J. EWÍARSDÓTTIR,
Birkimel 8 B,
léat 13. þessa mánaðar. Útför'm hefur þegar farið fram.
Einar Valgeir Einarssoa
Steingnmur Einarsson,
Margrét Gurmarsdóttir.
t
Hjartkær eiginmaður minn og faðir,
JÓHANNES TRYGGVI SVEfNSSON,
flugmaður,
er lézt af slysförum sunnudaginn 18. júlí, verður jarðsunginn
frá Keflavikurkirkju laugardaginn 24. jútí k1. 2 e. h.
Margrét Brynjóifsdóttir.
Bryrtdís Jóhannesdóttir.
t
Jarðarför sonar okkar og bróður,
HARALDAR HÓLMARS KRISTMUNDSSONAR,
Borgarhrauni 6.
fer fram frá Grindavíkurkirkju laugardaginn 24. júlí kl. 2 e. h.
Ólafía Sveinsdóttir, Kristmundur Herbert Herbertsson
og systkini.
t
Móðir okkaT, tengdamóðir og amma,
KATRtN SIGURÐARDÓTTIR,
Eskihfíð 23,
verður jarðsimgin frá Dómkirkjunni laugardag 24. júH W. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afbeðnir. Þeir. sem vildu
minnast hennar. eru beðnir að láta líknarstofnanir njóta þess.
Gunnar Loftsson, Maggý Jónsdóttir,
Ingi Loftsson, Arma Lára Þorstemsdóttir,
Máifríður Loftsdóttir, Kristján Sigurðsson
og barnaböm.
þær umgangast og þegar þær
svo hverfa héðan á burt úr
þessu lífi, skilja þær eftir sig
svo góðar minningar, að þær
gleymast akirei þeim, sem
þekktu þær.
Slík kona var frú Guðríður
Hansdóttir, húsmóðirin að Lauga
tseigi 42, sem kvödd er í dag
hinztu kveðju.
Ég kynntist henni og hennar
ágæta eiginmanni, Júliusi Jóns-
syni, fyrst, þegar systir min
giftist elzta syni þeirra hjóna.
Seinna bjö ég um nokkum
tíma i húsi þeirra og urðu þá
kynni mín af þeim ennþá nánari.
Þar var ekki komið fram við
leigjandann eins og óviðkomandi
manneskju, heldur sem einn af
fjölskyldunni og á ég margar
yndislegar minningar frá þeim
tíma.
Eftir að ég fluttist burtu, var
ég ávallt velkomin á heimili
þeirra. Það var alltaf sama við-
mótið, gestrisnin og hjartahiýj-
an, sem mætti manni þar.
Fyrir allt þetta langar mig
til að þakka Guðríði minni og
Júlíusi, um leið og ég og fjöl-
skylda mín vottum honum, böm-
um þeirra og þeirra f jölskyldum
innflega samúð okkar.
Lilja H jar tardóttir.
GUÐRÍÐUR Hansdóttir, Lauga-
teigi 42, andaðist 15. júli sL Hún
var fædd í Reykjavík 15. ágúst
1903. Foreldrar hennar voru
hjónin Kristín Hjálmsdóttír og
Hans Hannesson póstur.
Það mun ha£a verið sumarið
1924 að ég réðst í kaupavinnu
tíl Hans pósts. Þá sáumst við
Gauja í fyrsta sinn. Mér finnst
sem það hafi verið í gaer, þótt
t
Hjartkær móðir okkar,
Guðfinna Árnadóttir
sem andaðist í sjúkrahúsi
Neskauþstaðar 17. þ.m., verð-
ur jarðsett frá Fáskrúðsf jarð-
arkirkju laugardaginn 24. júlí.
Fyrir hönd systkina minna
og annarra vandamanna,
Guðrún Michelsen.
t
tjtför móður okkar og tengda-
móður,
Margrétar Jónsdóttur,
Langarbraut 9, Akranesi,
fer fram frá Akraneskirkju
laugardaginn 24. júlí kl. 2 e.h.
mikið vatn hafi til sjávar runn-
ið síðan. Við vorum ungar og lifs
glaðar og okkur féil mjög vel.
Með okkur skapaðist vinátta,
sem aldrei bar skugga á. Allir,
sem þekktu Gauju, muna hve
létt hún var í lund, jafnvel hreyf-
ingar hennar báru þess vott.
Hreinskilin var hún, sagði mein-
ingu sína án umbúða, sundur-
gerð né undirhyggju átti hún
ekki tiL Hún var myndarleg og
gestrisin húsmóðir, ástrík eigin-
kona og móðir.
Þegar vinir og samferðamenn
kveðja, reikar hugurinn gjarn-
an til haka og minningamar
laðast fram í hugann. En þegar
þær eru aðeins bjartar og góð-
ar, eru þær fjársjóður, sem ijúft
er að grípa tiL 1 einkalífi sínu
var Gauja mjög hamingjusöm.
Hún giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Júlíusi Jónssyni,
fyrrv. sérleyfishafa, 6. desember
1930. Eignuðust þau 4 myndar-
leg og góð hörn, sem öll lifa og
eru gift. Barnabörnin eru 8.
Július reyndist konu sinni 1
bliðu og strlðu svo framúrskar-
andi, að lengra held ég að vart
verði korrdzt. Það sá maður bezt
eftir að heilsa hennar fór að
bila. Þá stóð hann eins og bjarg
við hlið hennar.
Það munu vera um 13 ára sið-
an fyrst bar á heflsúbresti hjá
hennL Hún varð að ganga undir
margar og erfiðar aðgerðir, en
aldrei heyrði ég hana kvarta.
I einum af okkar slðustu sam-
tölum skildist mér hvert hún
sótti styrkinn. Hún átti eina dýr-
mæta perlu, sem ég fann að hún
myndi ekki láta af hendi fyrir
hvað sem I boði væri. Það var
bamatrúin, eins og hún orðaði
það sjálf.
Þegar ég nú kveð Gauju eftir
langa og trygga vináttu, er það
með þakklæti og miklum sökn-
uði.
Eiginmanni hennar, börnum
og ailri fjölskyldunni færi ég
innilega samúð mina og fjöl-
skyldu minnar.
„Horfum ei niður í helmyrkrið
grafar hið svarta.
Huggun ei finnur þar grátið og
angurvært hjarta.
Upp, upp, mín önd
upp í Guðs sólfögru lönd
lifenda ljósheiminn bjarta.“
Bogga.
GUÐRÍÐUR Hansdóttir var fædd
í Reykjavik 15. ágúst 1903, en
hún lézt hinn 15. júli sl. og vant-
aði þvi aðeins einn mánuð á 68.
aldursárið. Hún var dóttir hjön-
anna Hans pósts Hannessonar,
Hanssonar, sem einnig var póst-
ur, og Kristínar Ámadóttur írá
Breiðholti. Báðir voru þeir feðg-
ar landskunnir sómamenn á
sinni tíð. Móðir Guðríðar var
Kristín Hjálmsdóttir bónda í
Þingnesi Jónssonar bónda á Hóli
í Lundarreykjadal Einarssonar
bónda I Kalmanstungu, sem
margir merkir tónlistarmenn
kunna að rekja ættir sínar til.
Móðir Kristínar var Guðríður
Jónsdóttir frá Deildartungu, en
þaðan er mikill ættbogi kominn.
Guðríður óist upp í foreldrahús-
um i Hanshúsi, sem svo var kall-
að og var innan við Skólavörðu
þar sem nú er Leifsgata 25, og
var hún næstelzt fjögurra systk-
ina. Faðir hennar hafði þá tölu-
verðan búskap og mikil umsvif
þar sem hann hafði á hendi
póstflutninga austur á Rangár-
velii, en þá póstleið hafði hann
lengst af. Allur póstflutningur
var fluttur á klyfjahestum 1
póstkoffortum; seinna fékk hann
svo fjaðravagn með tjaldhimni
yfir til sumarferðanna og gat
tekið í þá marga farþega. Einnig
Geir Jónsson,
börn og tengdabörn
t
Þökkum inniiega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
og útför föður okkar, tengdaföður og afa,
HARALDAR SALÓMONSSONAR,
pipulagningarmeistara.
Bfim, tengdaböm og bamaböm.
höfðu þau Hans og Kristín
nokkrar kýr í fjósi og gátu selt
mjólk til nágrannanna. Ailtaf
var margt fólk í Hanshúsi með-
an Guðríður var að alast upp og
kynntíst hún þar fjölþættu at-
hafnalífi og hafði þar sveitina
á aðra hönd en bæjarlífið á hina.
Vestan Skólavörðu reis borgin
að austan við Barónsstíg, þar
sem æskuheimiii hennar stóð
var gróðurland og ræktuð tún
þar sem heyjað var handa kúm
og hestum búsins. Þar er nú
hluti Norðurmýrar og Hlíða-
hverfis.
Eftir að ég fór að fara til
Reykjavíkur kom ég oft í Hans-
hús til föðursystur minnar og
þar minnist ég Guðríðar fyrst
sem ungrar lífsglaðrar stúlku,
syngjandi við vinnu sína, hisp-
urslaus og hreinlynd, en glað-
værð og lífsþróttur seytlaði frá
henni eins og hressandi blær;
það var óþarfi að vera með
ölund i návist hennar. Eftir að
hún varð fulltíða áttum vifi
skemmtilegar samverustundir I
ferðalögum á hestum á meðan
þeir voru helzta farartækið, en
mjög snemma eftir að bilar fóru
að flytjast til landsins mátti sjá
þá við Hanshúsið þar sem áður
voru hestar og vagnar, jafnvel
lystivagn Danadrottningar, hinn-
ar fyrstu sinnar stéttar, er heim-
sðtti Island, en það var 1921 sem
faðir Guðríðar ök henni til Þing-
valla, en nú tóku bræður henn-
ar við og stýrðu bflunum og
fékk ég þá oft að fljóta með
þeim frændsystkinum minum.
Hinn 6. des. 1930 giftist Guð-
riður ágætum manni, Júliusi
Jónssyni, sérleyfishafa, sem ók
leiðina Kjalarnes—Kjðs I fjölda-
mörg ár og hafði raunverulega
sömu atvinnu og faðir hennar
eða landferðir með fólk og flutn-
ing. Þau höfðu búið saman í far-
sælu og ástríku hjónabandi í
rúm 40 ár er Guðríður lézt eftir
þungbær veikindL sem hún bar
með mikilli hugprýðL án þess
að nokkur heyrði hana kvarta.
Kjarkur hennar og dugnaður
var frábær. Þau Guðríður og
Júlíus eignuðust fjögur góð og
myndarleg böm, en þau eru:
Hans, brytí, kvæntur önnu
Hjartardóttur, Jón Gunnar,
kvæntur Þuríði Beck, Bima, gift
Hlöðver Oddssyni, offsetprent-
ara, og Kristín, gift Guðmundi
IngólfssynL húsgagnabólstrara.
Barnabörnin eru nú þegar orðin
átta.
Ég held að Guðríður hafi ver-
ið mikil gæfukona í lífinu, þrátt
fyrir heiisubrest seinni árin, sem
hún reyndar bar með hetjuskap.
Hún átti mjög góðan, umhyggju
saman og ástríkan eiginmann,
fallegt mvndarheimili að Lauga-
teigi 42, þar sem þau bjuggu
saman 25 síðustu árin. Þau áttu
þvi barnaláni að fagna sem því
miður alltof fáir geta státað af.
Á heimili þeirra var aldrei öðru
að mæta en fyrirmyndar rausn
og gestrisni. Þar ríkti glaðværð
og samheldni meðan bömin voru
heima og innilegt samband á
milli fjölskyldunnar eftir að þau
flugu burt. Guðríður hafði mik-
ið yndi af tónlist og hún vfldi
hafa gleði og fjör í kringum slg
og undi sér vel í hópi góðra
kunningja. Ég veit að Guðríður
frændkona mín hefði ekki kært
sig um neitt oflof, en þótt ég
sleppi því gæti ég sagt um hana
mikið hrós, þótt ég segi hér fátt
af þvi, en hún var fyrst og
fremst góð manneskja, vönduð
í allri breytni sinni, hjálpfús,
veiviljuð, skemmtileg og glað-
lynd, hún var ágæt húsmóðir,
eiginkona og móðir. Hún var
meira fyrir að vera en sýnast.
Við, sem eftir stöndum og
söknum hennar, vitum hið óum-
flýjanlega ,,að eitt sinn skal hver
deyja", en vonum samt og trúum
að ekki sé öllu lokið þótt likam-
inn hrömi og hverfi eins og
blóm, sem að hausti fölnar og
hnígur ttl moldar, en hvi meg-
um við þá ekki eins og það
vænta þess, að vakna aftur á
nýju vori?
Sigriður Einars
frá Munaðarnesi.