Morgunblaðið - 22.08.1971, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. ÁGÚST 1971
Geioge Harmon,
Coxe:
Græna
Venus-
myndin
4/
i'ous beið eftir svari, svo glotti
harrn. -— Nú jæja, sleppum þvi.
En hver fékk þetta bréf ?
— Það var stílað á Georg
Damon.
Watrous drap í vindlingnum
sínum. Svo strauik hann lófan-
um yfir þunna jarpa hárið. Mur-
dock sagði:
— Ég spurði í gærkvöldi,
hvort þú hefðir séð safn Dam-
ons, og þú neitaðir því . . .
Hvers vegna?
— Hvers vegna hvað?
— Hvers vegna neitaðirðu
þvi?
— Af því að ég hafði ekki séð
það.
— Þú varst samt heima hjá hon
um kvöldið, sem Andrada var
myrtur.
Munnsvipurinn á Watrous
harðnaði og annað augnlokið
seig. Hann hysjaði sig upp í
stólnum og sneri sér að Mur-
dock.
— Var ég það?
—■ Já, um klukkan háif tólf. Ég
sá þig koma þaðan út.
Watrous horfði fast á hann.
— Þú ert heidur betur á ferð-
inni, sagði hann. — Já . . . Damon
á einn Corot. Ég á lika einn, en
hann er eitt af seinni verkum
listamannsins og ekki eims góð-
ur. Ég held ég hafd verið prett-
aður þegar ég keypti hann —
enda þótt hann sé ósvikinn. En
ég hafði frétt af þessum, sem
Damon á. Frá því um 1850.
Þekkirðu Corot? Nú, ekki það?
Jæja, ef þú ert hrifinn af lands-
lagsmyndum og grágrænum lit-
um þá . . . Hann lauk ekki við
setninguna.
— Ég fór þangað til þess að
vita, hvort Damon vildi selja
sinn. Það vildi hann ekki. Hann
bauð mér ekki að sjá saflnið sitt.
Ég sá fjögur eða fimm málverk
í ganginum og í stiganum. Það
var allt og sumt.
— Þú heíur þá etóki staðið þar
lengi við?
— Nei. Watrous virtist ætla að
segja eitthvað meira, en hætti
við það. Hann horfði fast á Mur
dock og allt í einu sagði hann:
Hvers vegna spyrðu ?
— Ég viildi bara hafa það á
hreinu, sagði Murdock.
Watrous þagnaði aftur. —
Komum aftur að bréfinu, sem
Tony kom með. Það var til
Georgs Damon. Fékk Damon
það?
Murdock var einmitt að reyna
að koma þessum sterklega manni
heim og saman við það, sem
hann var nýbúinn að heyra.
Honum fannst það undarlegt að
svona manngerð skyldi vera að
tala um impressjónistann Corot
og grágrænt landslag. Og ekki
sízt þegar það leit út fyrir, að
hugur fylgdi máli. En þannig
hafði Watrous verið.
— Hann segist ekki hafa feng
ið það, sagði hann.
— En Tony játaði að hafa skil
að bréfinu ?
Murdock hristi höfuðið, og
horfði á stóra manninn, og at-
hugaði Ijósið, sem skein á gróf-
gert andlitið, og reyndi að sjá,
hvað á seyði væri bak við hálf-
lukt augnlokin.
— Hann viðurkenndi það
ekki? sagði Watrous, — en þú
vissir, að hann var með bréf.
Þetta vefst fyrir mér, sagði
hann, — enda hef ég aldrei ver-
ið duglegur að geta gátur. En
mér virðist helzt sem þú hafir
náð í þetta bréf eða afrit af
því.
Hann hallaði sér yfir stólbrík
ina. — Og úr þvi maður minnist
á afrit, þá var eftirmynd gerð
af grænu Venusmyndinni, ekiki
satt? Hann dokaði við og leit til
hliðar. — Var þetta hérna?
Murdock vax að horfa á hurð-
ina. Einhver hafði barið á hana,
en svo laust, að hann var ekki
viss um, að það væri að hans
dyrum. Hann stóð upp og beið,
en þá heyrði hann það aftur.
Hann opnaði og Gaii Roberts
brosti til hans og sagði:
— Halló! Ertu vant við lát-
inn?
Murdock brosti á móti og tók i
hönd hennar. — Ekki aldeilis!
sagði hann. — Komdu inn.
Hann dró hana inn í herberg-
ið og lokaði. — Ó! sagði hún, er
hún kom auga á Watrous. — Ég
vissi ekki . . . ég á við . . . ég
ætlaði bara að . . .
—- Halló, ungfrú Roberts.
Watrous stóð upp brosandi.
—- Ég þurfti bara að fara út.
Andlitið á Gail var þreytulegt
og þegar hún brosti, þá spillti
það bara fyrir, vegna þess, hve
bágt hún átti með það. — Ég þoldi
ekki lengur við inni í húsinu.
Hún þagnaði. Murdock sá, hve
einmana hún var og skammaði
sjálfan sig fyrir að hafa van-
rækt hana svona lengi. Hann
ieit á Watrous og Watrous
skildi, hvei'nig ástatt var.
— Fáið yður sæti hérna, sagði
hann. -— Ég er alveg að fara.
— Nei, það eruð þér ekki, sagði
Gail. — Ég hefðí átt að hringja
neðan úr afgreiðslunni. Þér meg
ið ekiki fara. Ég get ekki staðið
við nema eina mínútu . . . Nei,
mér er alvara, Kent.
Hún var berhöfðuð og í þykk

Hrúturinn, 21. niarz — 19. april.
Ef þú ekki forðast deilur í dag-, getur það leitt til lungvuraudi
misklíðar.
Nautið, 20. april — 20. maí.
Áraiiffur af fyrra starfi ber i»ú fyrst á gómu, en þuð er of fram-
orðið til að það meifi að ga&ni koma.
Tvíburarnir, 21. mai — 20. júní.
I.áttu gott af þér leiða og reyudu allar leiðir til að gera ást-
vinum þínum greiða.
Krabbinn, 21. júni — 22. júlí.
l»ú skalt gjarnan segja hug þinn sem fyrst, til að koma í veg fyrir
misskilninsr.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
I»ér er uú iiinan handar að hvíla þig‘ um sinn.
Meyjar, 23. ágúst — 22. september.
l»ú græðir úvænt á því að halda kyrru fyrir heima.
Vogin, 23. september — 22. október.
l»ér verður mikið ágengt með að jafna þig á vandamálum þínum.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
I»ú ert bjartsýnn á framtíðina og hefur fulla ástæðu til að vera
það.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
l»ú hittir í mark með smáfleipri, og; það kemur sér vel.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
l»að græðist ekkert á því að vera fáskiptiiin úr hófi fram.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
L Meira felst I orðum dag:sius í dag en þig1 grunar.
i Fiskarnir, 19. febrúar — 20. inarz.
/ l»ú verður að halda sjó og- vera stilltur sjálfur, ef þú átt að geta
orðið öðrum að liði.
I o
Húseign
Til sölu eða leigu er húseign á bezta stað í Austurborginni.
Húseignin, sem er allt að 1100 ferm., hentar mjög vel fyrir
allskonar kaupsýslu, svo og laekna, lögfræðing, þjónustustarf-
semi o. þ. h. Húseignin er á byggingarstigi.
Lysthafendur sendi nöfn sín á afgreiðslu Morgunblaðsins
merkt: „Húseign — 5616" fyrir 25. þ.m.
um frakka, sem Murdock var
farinin að hneppa frá henni. Wat
rous fór í sinn frakka. — Vitið
þér hvort Louise er heima?
spurði hann.
Gail Roberts hristi höfuðið.
Hún stóð kyrr meðan Murdook
færði hana úr frakkanum. —
Ekki var hún það þegar ég fór.
— Hm . . . nú jæja. Watrouis
gekk til dyra. Ég koim við í
Listamarkaðnum i dag, sagði
hann. - Carrcvll er með nokkrar
myndir þar.
— Já, hann er það. Sem snöggv
ast ljómmðu augun í Gail og
röddin varð eins og glaðlegri.
— Já, sagði hún. — Leizt yður
á þær?
— Já, eina þeirra, sagði
Watrous. Hann stanzaði við
dyrnar og leit á Murdock. — Ég
kann enn að kaupa þessa götu-
mynd, sem ég sá í motrguin. En
ég var þá í hálfvondu skapi.
Þegar hurðin féll aftur, gaí
Murdock Gail vindlinig og
spurði hvort hann ætti ekki að
biðja um eitthvað að drekka
handa henni. Hún afþakkaði
það, en laut svo fram og andlitið
OKKAR ARIÆGA UTSALA ER HAFIN
STENDUR ADEINS í FÁA DAGA
LÍFSTYKKJAVÖRUR, UNDIRFÖT,
SOKKABUXUR, SÓLFÖT
f llymp!
LAUGAVEGI 26.
var sakleysislegt o,g á'kaft. - —
Ég ætlaði að biðja þig . . . sagði
hún, en þagnaði síðan, rétt eins
og hún væri að leita að orðum-
um. — Manstu, að ég sagði þér,
að ungur maður að nafni fjor-
ello kom að finna hann frænda
um daginn. Það var einhver
frétt í blaðinú . . .
Hún þagnaði, rétt eins og hún
sæi eitthvað í svipnum á Mur-
dock. — Nú? Það er þá sá sami?
Louise sagði mér það, og
svo sagði Murdoök, að þau
hefðu verið í Silfurhurðinni
kvöldið áður.
— Já, en hvernig hangir þetta
saman, Kent? Það stóð í blað-
inu að Lorello léki á gitar.
Hvaða erindi gat hann átt til
Alberts frænda? Og svo finnst
hann dauður.
— Hann var myrtur, sagði
Murdock. — Eins og Andrada.
Hún leit bara á hann og kviði
og ótti skinu út úr augnaráði
hennar. Hann gekk út að gl-ugg-
amuim og starði út, stóð þar tein-
réttur og sá alls eklki ljósin í
borginni og stjörnurnar á himn
inum — sá aðeins rrneð bugan-
um, og fann það smögglega á
sér, að hann ætlaði að segja
Gail Roberts frá hinni raun-
veruleigu þýðingu girænu Venus
myndarinnar. Hann gekk aftur
til hennar, brosti og sagði: —•
Láttu fara vel um þig. Þetta tek
ur -taisverðan tíma.
Hún hallaði sér aftuir á bak
og dró að sér fæturna og
slétti pilsið niður fyrir hné. —
Ég ætla að segja þér sögu, sagði
hanrn, og svo saigði harm söguna,
rétt eins og hann hafði sagt
Bacon hana, daginn áður.
Hann talaði um Andradabræð
urna, og hvernig farið hefði fyr
ir þeim og hann sagði, hvernig
hann hefði rekizt á málarann
frá Venatra, sem hafði stunið
upp sögunni af grænu Venus-
myndinni. Hann talaði rólega og
flýtti sér ekkert og þær áherzl-
ur, se-m hann kyn-ni að hafa ia-gt
á einstök atriði sögunnar, komu
ósjá'lfrátt, eingöngu vegna þess,
hve mikilvæg þau voru honum
sjáifum.
Gail Roberts sat hreyfingar-
laus. Andlitið vax afbur orðið
fölt, en nú stafaði það ekki leng
ur af þjáningu eða endurminning
unni um það, sem fyrir hana
hafði komið síðustu tvo dagana.
Fölvinn stafaði af einbeitingu
huigans, meðvitundinni um þess-i
brögð, sem beitt hafði verið til
þess að stela mvndinini, og slkiln
ingnum á þeirri þýðingu, sem