Morgunblaðið - 23.03.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. MARZ 1972
TVITUG
.STULKA
OSKAST.:
í þýðingu Huldu Valtýsdóltur.
gerði Roy hlé á öskur-atlotun-
um yíir borðið og fór að ávíta
Penny fyrir að hafa ekki pant-
að sér mat. Hann varð að
kalla inn í eyrað á henni, en
hellti um leið meira viskíi í glas
ið sitt. Flaskan var nú vel hálfn
uð, enda hafði hann fengið sér
ur henni fyrir matinn og nú not
aði hann innihaldið fyrir borð-
vín. Hún hristi höfuðið og benti
á, að hún væri búin úr kex-
skálinni, sem var á borðinu.
Sylvía sneri sér að mér. Ég furð
aði mig á því, hvað andlitið á
henni var mikið kringlótt.
„Ég þoli ekki þessar tiktúr-
ur í manneskjunni. Ef maður ex
ekki svangur, þá pantar maður
bara mat og borðar hann svo
ekki. Það gera allir." Hún hall
aði sér á ská yfir borðið.
„Heyrðu væna, við skiljum þig.
Þér liður alveg ægilega illa. Er
það ekki nóg? Nú skulum við
koma í einhvem annan leik.“
Penny leit í keltu sér og
hristi höfuðið. Ég sneri mér að
Sylvíu.
„Hvernig stendur eiginlega á
því, að þú ert þetta dæmalausa
forað?"
„Ætli það sé ekki af sömu
ástæðu og þú ert ferkantaður
rauðhaus með fjögur augu, sem
hefur aldrei haft neitt til að
bera og er búið að varpa fyrir
borð og ert ónýtur og þykir svo
gáman að sinfóníum og fúgum
og fyrsta tilbrigðinu sem kem-
ur á eftir stefinu og heimtar
bara þitt fúla bjórglas og segir
ég skil ekki hvað gengur að
uniga fólkinu nú til dags og ert
gömul kelling og tómur mis-
skilningur og sníkjudýr á öðr-
um og spjátrungur og huglaus
og segir þetta er þér ekki sam-
boðið Roy, þú verður að taka
tillit til konunnar þinnar, Roy,
gamli minn, gamli minn og ég
skal koma með ykkur þótt mér
sé það þvert um geð og dauður
úr öllum æðum. Þú getur strik
að út það af þessu sem er ekki
satt. En ég efast um að það sé
nokkuð."
Þessu bunaði hún út úr sér á
hámarkshraða. Efri vörin á
henni var oi’ðin svo þunn,
að hún sást ekki og þannig
hélzt hún á meðan hún starði
þegjandi á mig. Ég dáðist satt
að segja að mælskunnd og hvað
hún kom viða við. Roy hafði
sennilega ekki numið orðaskil
en heyrt tóninn og séð svipinn
á andiiti hennar.
„Penny,“ kallaði hann, „nei
fyrirgefðu, Sylvia, átti ég við.
Hæ‘;tu.“
Sylvía rak upp tvo eða þrjá
flisshlátra aftan úr koki.
„Mér finnst ekki gaman að
fúgum," sagði ég dálítið bæld-
ur. Penny stóð á fætur og ég
fór að velta því fyrir mér,
hvernig ætti að aðskilja kven-
fólk i slagsmálum en hún bað
mig þá bara að koma að dansa.
Ég hristi höfuðið. „Ég kann
það ekki.“
„Þú kannt það víst. Komdu."
Hálfri mínútu siðar stóðum
við á svolitlu dansgólfi fyrir
framan sviðið. Þeir flauels-
kflæddiu voru famir en sams kon-
ar óhljóð og áður bárust úr öll-
um áttum af hljómplötu. Hér
voru allir að minnsta kosti
5—10 árum yngri en ég. Flest
pörin eða öllu heldur flestir
dönsuðu einir sér, fettu sig og
brettu af ótrúlegri leikni, eins
og þeir væru að búa sig undir
enn meiri þrekraunir. Áður en
ég hafði gert mér fyllilega
grein fyrir, hvað ég átti illa
heima þama á gólfinu, dró
Penny mi,g út i horn, lagði hand-
leggina á mér utan um sig og
sína utan um mig og þrýsti sér
allri að mér. Hún dillaði sér i
sæmilegum takti við hljómfallið,
ef hljómfall skyldi kalla en
skipti sér ekki af umhverfinu
að öðru leyti. Áður en varði og
í aligerri mótsögn við það, sem
ég var að tönnlast á við sjálfan
mig, varð okkur báðum viss stað
reynd ljós. Penny sleppti mér
og vék til hliðar.
„Jæja,“ sagði hún. „Við skul-
um koma.“
Ég sneri baiki í alia neima hana.
„Ég fer ekkert fyrr en þú hef-
ur gefið mér nákvæma lýsingu
á heimkynnum, fæðuöflun og
nytsemi kameldýrsins. Og hvað
áttu við?“
„Ég vildi sýna þér þakklæti
og það er aðeins eitt, sem ég
get veitt þér í þakklætisskyni
og þess vegna varð ég að vera
viss um, að þú kærðir þig um
það. En hvað átt þú við með
þessu kameldýri."
„Eða drómedara. Það skiptir
engu. En ég veit ekki betur en
ég hafi áður farið fram á
það?“
„Ég átti upptökin sjálf. Það
lá illa á mér. Viltu í alvöru tala
um kameldýrið?"
„Hvað þarf að þakka mér?“
„Tillitssemina á glímusýning-
unni. Og fyrir að þér fellur
ekki við hana.“
Baktiríska kameldýrið (eða
drómedarinn) gerði sitt gagn,
enda þótt það væri valið af
handahófi. „Það er nú ekkert
skrýtið, þótt mér falli ekki við
hana. Ég get ekki ímyndað
mér að nokkrum falli við hana.“
„Jú, honum. Eða það heldur
hann.“
„Hann er í sérflokki."
„Já, það er satt. Eigum við að
koma núna?“
Loksins vorum við komin út á
gangstéttina og biðum eftir
leigubíl. Það var ekki fyrr en
eftir álíka langan tfíma og tók
að leika „Meistarasöngv£irana“
óstytta og með matarhléi að mér
fannst. Roy hafði sent hinn bíl-
inn burt, sjálfsagt fyrir öryggis
sakir. Þegar ég sagðist ætla að
aka Penny þangað sem hún
vildi fara, gerði hann sér fyrst
upp undrun, en lét síðan í það
skína að hann skildi og sam-
þykkti. Gat það verið, að þetta
hefði verið tilgangur hans fsrá
upphafi? Það var að vísu mögu
legt, en ótrúlegt að nokkur
skyldi leggja á sig annað eins
kvöld ótilkvaddur fyrir aðra.
Leigubifreið nálgaðist og hann
og Sylvía fóru í hana. Ég þakk-
aði fyrir mig oig bauð góða nótt.
Roy bauð sömuleiðis góða nótt
og sagðist mundu hringja til
min næsta morgun. Stúlkurnar
sögðu hvorug orð og gættu þess
að lita ekki framan í neinn.
Við Penny biðum dlágóða
stund eftir næsta bíl. Ég gerði
nókikrar tilrauriir ti,l að fitja
upp á samræðum en fékk ekk-
ert svar. I bilnum fór heldur
ekkert orð okkar á mi'ldi. Ég
fór að hugisa mitt. Sá fyrir alls
konar vandkvæði, þegar heim
til mín kæmi. En hún tók að af
kf.'æðast um lteið og við komum
inn í svefnh erb erg,i ð, rétt eins
og nú læigi á að kasta sér til
sunds til að bjarga manni frá
drukknun. Sarnt bjóst ég enn
við undanbrögðum, einhverjum
sérvizkulegum óskum, uppgerð
eða afdráttarlausri neitun á síð-
asta augnabiiki, en ailt fór vei.
Ég gerði mér ekkert far um að
■gera ekki samanburð á henni
og Vivienne. Hún stóðst þann
samanburð. Vwienne var óþving
uð og ófeimin og Penny var
það lítka, en hún hafði líka til
að be-ra sérstakan yndisþok-ka í
öllum hreyfingum, sem hlaut að
vera meðfæddur. Ég kyssti
hana á eyrað og gagna-ugað.
„Ei'sku Penny, þú ert. . . “
Hún færði sig fjær mér.
„Hættu. Bngin þakkaryrði."
„Fyrirgefðu. Þetta er víst
gámall vani, sem margir hafa
tam-ið sér. Mér fin-nst hann held
ur góður."
,,En ég kæri miig ekki um
hann. Hann var ekki innifaliinn
I samningi okkar. Ef þú manst
það ekki, fer ég frarn og sef á
legubeikiknum þar. Oig vel á
minnzt: samningurinn gi'lldir
fram að moriguniverði og ekki
lenguir. Enigar símahringingar,
engin bréf eða blöm, engar pers
óniulegar uppttýsimgar um þiig
eða hverniig þér liður. Langar
þig í te?“
„Ég skal laga það. Þú kannt
ekkert á eldhúsið."
„Ég finn út úr því. Get-urðu
lánað mér slopp, — eltki spari-
slopp. Ég sulila ailtaf á miig.“
Ég fór fram í stafuna og setti
básúnukonsert Webers á stereo
tætoið, stillltí það lágt og naut
tónanna. Tuttugu mínútum síð-
ar kom Penny úr eidhúsinu með
bakka og á honum tebolla og
ýmislegt matarkyns.
HANDKLÆÐAKASSAR
FRÁ FÖNN
SJÁLFSÖGO sóttvörn
AUGLJÓS ÞÆGINDI
ÞÆEGINDI
ÞRIFNAÐUR
ÞJÓNUSTA
VERÐ KRÓNUR: 5.850
LEIGA EÐA GÓÐ GREIÐSLUKJÖR
FANNHVITT
FBA
FÐNN
velvakandi
0 Frúkostmyndin
á Frascati
Veturliði skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Berlingske Tidende getur
þess 15. marz, að fyrirhugað sé
uppboð á veitingahúsinu Fras-
PANTIÐ MYNDATÖKUNA
f SÍMA 17707
cati i Kaupmannahöfn nk. mið-
vikudag og fimmtudag.
Meðal númera verður eitt af
öndvegismálverkum Jóns Stef-
ánssonar, „Frúkost i det
grönne" eða „Útreiðartúr" á is-
lenzku.
Myndin var máluð fyrir veit-
ingahúsið og hefur prýtt veggi
þess síðan 1934 eða 1939. Mér
datt svona í hug, hvort hátt-
virtir gefendur Skarðsbókar
ættu nokkra aura afgangs . . .
þá væri nú gaman.
Veturliði."
— Seinni uppboðsdagurinn er
því í dag, og verða menn þess
vegna að hafa snör handtök,
eigi eitthvað að gera.
0 Kaup iðnnema
Iðnnemi biður um birtingu
meðfylgjandi bréfs:
„Mig langar til þess að biðja
Velvakanda að koma á fram-
færi við viðedigandi aðila eftir-
farandi:
Ber iðnmeisturum ekki skylda
til að greiða nemum sínum
sveinskaup, meðan á skólatíma
stendur, hafi þeir lokið verk-
legu námi samkvæmt samn-
ingi?
Ástæðan fyrir þessari fyrir-
spurn er sú, að við Iðnskól-
ann í Reykjavik eru margir
nemar i 4. bekk, sem lokið hafa
verklegu námi. Sumir hafa
fengið sveinskaup þegjandi og
hljóðalaust, en aðrir standa í
miklu stappi við meistara sína
um þetta atriði. Hefur nemum
eltki tekizt að fá fullnægjandi
upplýsingar um þetta.
Með fyrirfram þakklæti fyrir
birtinguna,
Þór Ottesen,
ÞórufeUi 20.“
— Nauðsynlegt er að upp-
lýsa þetta, og hlýtur að vera til
einhver regla eða úrskurður
um það. Maður, sem Velvak-
andi bar þetta undir, hélt, að
sumir iðnmeistarEu: borguðu
stundum nemutn sveinskaup
eftir lok verklega námsins, en
ekki bæri þeim skylda til þess,
fyrr en þeir væru fullgildir
sveinar. Maðurinn vildi samt
ekki ábyrgjast, að þetta væri
rétt hjá sér, og ættu þeir, sem
vita þetta með vissu, að senda
Velvakanda línu um það.
0 Kcflavíkursjónvarpið
„Reykjavik 19. marz 1972.
Kæri Velvakandi!
Við höfum heyrt þess get-
ið, að reyna eigi að loka fyrir
Keflavíikursjónvarpið, og þykir
okkur það mjög leitt. Þessi
ákvörðun útvarpsráðs (sem
mjög mikið hefur látið á sér
kræla undanfarið), er gersam-
lega glötuð. Ef þessum mönn-
um er þetta svona mikið kapps-
mál að forða sér og sínum frá
þessari hættu, hvers vegna eru
þeir þá yfirleitt að stilla á
þessa rás? Hverraig ætla þess-
ir kappsömu menn að fara að,
þegar gervihnettirnir eru farnir
að verða algengari?
Okkur finnst, að efnið í Kefla
vikursjónvarpinu sé ekkert
hættulegra menningunni en
efni íslenzka sjónvELrpsins og
ekki var myndin á laugardag-
inn, 18. marz, til fyrirmyndar.
Hvemig væri að láta meirihlut-
ann ráða í þessu máli sem öðr-
um?
Björn Valdimarsson,
Gunnar Freyr Gunnarsson,
Eriine' Guðnason."
JlS
Ueizlumatur
Smurt bruuð
og
Snittur
SÍLD 8 FISKIJR