Morgunblaðið - 30.05.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. MAl 1972
| SAI BAI N | maísret fær samvizkubit eftir seorses simenon
Hann hneppti frá sér jakkan-
um, tók veski sitt úr rassvasan-
um og dró upp úr þvi bréfpoka
eins og sumir iyfsalar nota enn
fyrir höfuðverkjaduft.
1 þessum poka var líka grá-
hvítt duft.
„Ég ætla að skilja þetta sýn-
ishom eftir hérna hjá yður, svo
þér getið látið efnagreina það.
Áður en ég kom hingað til yðar,
bað ég starfsmann hjá Magasin
de Louvre að efnagreina
það fyrir mig. Hann er
vel að sér í efnafræði og hefur
komið sér upp efnarannsóknar-
stofu heima hjá sér. Hann var
alveg viss um, að þetta væri hvitt
fosfít. Ekki fosfat eins og þér
gætuð haldið heldur fosfít. Ég
fletti þvi upp í alfræðiorðabók
og lét mér ekki bara nægja Lar-
ousse. Ég fletti lika upp í efna-
fræðibókum. Hvítt fosfít er ban
eitrað. I gamla daga var það not
að til lækninga við sérstökum
sjúkdómi en þá í örlitlum mæli.
Þvi var þó fljótlega hætt vegna
þess hve baneitrað það
reyndist."
Hann þagnaði við og furðaði
sig greinilega á því snöggvast,
hvað Maigret virtist óhagganleg
ur.
„Konan min hefur engan
áhuga á efnafræði. Því siður sæk
ir hún nokkurt námskeið þar að
lútandi eða er í nokkurri með-
höndlun þar sem til gæti þurft
þetta zink-fosfít. Og þetta voru
ekki bara nokkur grömm, sem ég
fann heima, heldur flaska með
að minnsta kosti 50 grömmum.
Ég rakst á hama af hendingu.
Ég hef komið mér upp vinnu-
stofu á neðstu. hæðinni, þar sem
ég vinn að likönum mlnum og
geri ýmsar verkfræðitilraun-
ir. Að vísu eru þetta eingöngu
leikföng sem ég fæst við, eins
og ég sagði áðan, en leikföng
eru vissulega ...“
„Ég skil . . .“
„Dag nokkurn, þegar konan
mín var ekki heima, helltist úr
límdalli yfir vinnuborðið mitt.
Ég fór því í skápinn þar sem
kústar og annað hreinlætisdót
er geymt. Ég var að leita að
hreinsivökva en kom þá auga á
miðalausa flösku, sem mér fannst
undarleg að lögun.
Nú verður að tengja þennan
fund við þá staðreynd, að síð-
ustu mánuði hef ég fundið fyr-
ir vissum sárum verkjum i fyrsta
sinn á ævimni og þeim lýsti ég
fyrir Steiner lækni...“
Síminn á skrifborðinu fór að
hringja. Maigret tók upp tólið og
þekkti þar rödd yfirlögreglu-
stjórans.
„Eruð þetta þér, Maigret? Má
ég ónáða yður augnablik? Mig
langar að kynna yður fyr-
ir bandarískum afbrotafræðingi
sem óskar þess eindregið að fá
að hitta yður . . .“
Náttúruverndarfélag Suðvesturlands
Aðalfundur félagsins verður haldinn i GLÆSIBÆ fimmtudaginn
1. júní 1972 kl. 8.30 stundvíslega.
FUNDAREFNI:
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Umræður um rannsóknir og náttúruvemd.
STJÓRNIN.
Vélaröst hf.
ER viðgerðarverkstæði fyrir:
Utanborðsmótora — Sláttuvélar — Briggs- og Stratton-vélar.
Svo og allar gerðir minni véla.
VÉLARÖST HF., sími 86670,
Súðarvogi 28—30.
Inngangur frá Kænuvogi.
Maigret lét niður tólið og leit
í kring um sig. Engin skjöl trún
aðarlegs eðlis lágu á skrifborð-
inu. Gesturinn virtist held-
ur ekki hættulegur maður.
„Viljið þér afsaka mig augna
blik.“
„Sjálfsagt."
Við dymar sneri hann þó við,
gekk aftur að dyrunum,
sem lágu fram til umsjónar-
mannslns og opnaði þær. Hann
gaf þó engar fyrirskipanir, þvi
honum datt ekki í hug að þessi
þyrfti með.
Nokkrum augnablikum síðar
ýtti hann upp þykku hurðinni
inn tii yfirlögreglustjórans. Há-
vaxinn, rauðhærður náungi stóð
upp úr hægindastól og heilsaði
honum með handabandi.
„Mér er það mikill heiður að
fá að hitta yður persónulega,
Monsieur Maigret," sagði hann
á næstum lýtalausri frönsku. „Ég
missti af yður, þegar þér heim-
sóttuð okkur, vegna þess að ég
var þá í San Fransiskó. En vin-
ur minn, Fred Ward, sem tók á
móti yður í New York og
fór með yður til Washington, hef
ur sagt mér sitt af hverju um
yð«r.“
Yfirlögreglustjórinn benti
Maigret að setjast.
„Ég vona, að ég sé ekki að
draga yður frá einni yfir-
heyrslunni sem okkur Banda-
Ueizlumatur

Smúrt brauð
□9
Snittur
SÍLI) & FISKUR
ríkjamönnum finnast svo athygl
isverðar.'*
Maigret sannfærði hann
um, að svo væri ekki. Gestur-
inn bauð honum vindling en átt
aði sig.
„Nú gleymdi ég pípunum yð-
ar, sem svo margar sögur fara
af.“
Þetta sjónarspil átti sér oft
stað: sömu setningarnar, sömu
spumingamar, sama yfir-
drifna aðdáunin. Maigret var
það mjög á móti skapi að horft
væri á hann eins og eitthvert við
undur og brynjaði sig með sér-
stöku brosi, sem hann greip til
við slík tækifæri. Yfirlögreglu-
stjórinn kannaðist vel við
þetta bros og hafði gaman af.
Hver spumingin rak aðra og
þegar rætt hafði verið um nokk
ur tæknileg atriði, var farið að
rifja upp einstök mál og þá varð
hann að segja sína skoðun og
sannföera hinn aðilann um, að
hann beitti enigum sérstökum að-
ferðum og hefði aldrei gert.
Þegar yfirlögreglustjóran-
um fannst timi til kominn að
losa hann úr prisundinni, stóð
hann á fætur og sagði:
„Jæja, ef þér hafið áhuga á
að sfeoða safnið okkar, þá skui-
um við koma upp á efri
hæðina."
Þetta var lika fastur liður i
gestamóttökunni og Maigret gat
snúið aftur inn í skrifstofu sína,
þegar gesturinn hafði enn einu
sinni þrýst hönd hans af miklu
afli.
Honum brá þó í brún, þegar
hann sté yfir þröskuldinn, þvi
skrifstofan var mannlaus. Síga-
rettureykurinn einn, sem kom-
inn var hálfa leið til lofts, gaf
það til kynna, að þar hefði ver-
ið maður
Hann fór inn til umsjónar-
mannsins.
„Er hann farinn?"
„Hver?“
Janvier og Lucas voru
að spila á spil en það gerðu þeir
ekki nema tvisvar til þrisvar á
ári.
„Maðurinn, sem var inni hjá
mér?“
„Já, hann fór rétt áðan. Hann
kom fram og sagðist ekki geta
beðið lengur. Hann yrði að fara
aftur i verzlunina, þar sem beð-
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
ið væri eftir honum. Átti ég að
.?“
„Nei, nei, það skiptir ekki
máli.“
Manninum var frjálst að fara,
þar sem enginn hafði beðið
hann að koma. En þá varð Mai-
gret ljóst, að hann var búinn að
gleyma nafni hans.
„Þú manst auðvitað held-
ur ekki, hvað hann hét, Joseph.“
„Nei, þvi miður . . .“
Maigret för aftur inn til sín
og sneri sér að skýnslunnói þar
sem frá var horfið. Það var allt
annað en skemmtilegt verk.
Engu var líkara en allt væri
komið í ógöngur i kyndi-
klefanum því miðstöðvarofnam
ir voru orðni-r rauðglóandi og
ýmis fiurðuWjóð bárust úr rörun-
um. Hann var að þvi kominn að
skrúfa alveg fyrir ofninn en
hætti við það og teygði sig í sim
ann í staðinn.
Hann ætlaði að hringja I
Magasin de Louvre og spyrjast
fyrir um sölustjóra leikfanga-
deildarinnar. En vekti það ekki
umtal, ef lögreglan sýndi áhuga
á starfsmanni? Var ekki hætta á
því að Maigret gerði gesti sín-
uim óleik?
Hann tók aftur til við skýrsl-
una en greip brátt símtólið eins
og ósjálfrátt.
„Gerið svo vel að fá samband
við Steiner lækni við Denfert-
Roehereau-torgið fyrir mig.“
Áður en tvær mínútur voru
liðnar hringdi síminn.
„Hér er samband við Steiner
lækni."
„Ég bið yður að afsaka ónæð
ið doktor Steiner . . . Þetta er
Maigret sem talar, yfirforingi 1
lögreglunni ... já. Mér skilst
að nýlega hafi leitað tii yðar
maður, sem heitir Xavier að
skírnarnafni en föðurnafn-
inu hef óg gleymt . . .“
Læknirinn kannaðist ekki við
það.
„Hann selur leikföng, einkum
rafmagnsjárnbrautir. Hann leit-
aði til yðar til þess að fá vissu
velvakandi
f Nafnlausar blaðagreinar
Margir þeirra, sem skrifa
Velvafeanda, kvarta undan því
að þurfa að gefa honum upp
nafn sitt, til þess að fá bréf sitt
birt, þótt undir dulnefni sé
prentað; og enn verra þýkir
sumum, að bréf þeirra fá-
ist ekki birt nema undir fuHu
nafnd. Þetta fer að sjálfsögðu
eftiir eðli málsins í hvert skipti.
Oft berast Velvakanda ágæt
bréf, sem hann vildi gjarnan
birta, en vegna margs konar
nafnileyndarmála í þröngu þjóð
félagi, þar sem hver þekkir
annan, treystast bréfritarar
ekki til þess að opinbera nafn
sitt. Stundum er feimni um að
kenna, einkum i sambandi við
bréf frá fámennum þorpum og
sveiitum.
Þekktur maður skrifar eftir-
farandi bréf undir fyrirsögn-
innd hér að ofan:
„Fólk hér á Islandi, — blaða
menn meðtaldir, — fordæmir
nafnlausar greinar, — eða
undirskrifaðar gervinöfn-
um. Þetta er næsta undarlegt.
Ýmsir erl. rithöfundar láta
sig hafa þetta. Nefna skal að-
eins tvo, sem margir kannast
sjál'fsagt við — Mark Twain,
Ameríkumann — og Danann
Bramsnæis, sem hét Ohrist-
ensem, en skrifaði undir gervi-
nafni, sem hann síðar tók sér
sem ættamafn.
Ég hefi skrifað fjölda biaða
greina og undirritað þær bók
staf, sem ekkert átti skylt við
nafn mitt, og var aldrei að því
fundið. Það var P.
0 „Allt er betra en íhaldið“
Fyrrverandi embættismaður,
virtur og landsþektotur fram-
sóknarmaður, skrifar og óskar
nafnleyndar:
„Allt er betra ent ihaldið",
sagði Tryggvi Þórhallsson forð
um.
Ég tók þessa trú þá og hefi
haldið henni síðan, — en nú
er ég farinn að efast, eftir að
Ólafiur Jóhannesson tök sam-
an við kormmúnistana.
Frams<»knarmaðiir.“
Q Þvílíkt frelsi
í sósíalistalöndunum!!
Á. H. skrifar:
„Ég las um það i blöðunum
fyrir nokkru, að Ashkenazy
hefði skorað á stjórnar-
völd landsins að reyna að hafa
áihrif á það, að faðir hans í föð
urlandi sósialismans, Sovétrikj
unum, fenigi að koma í heim-
sóikn hingað. Manni skildist, að
þetta væri primsip þarna austur
frá að leyfa engum að fara úr
landi, því að ef til viil gætu
þeir kjaftað frá þessari miklu
sælu í Rússlandi. Svona er nú
frelsiö þar, og þetta er frels-
ið, sem Magnús Kj. og Aiþýðu
bandalatgið eru að bjóða lands-
mönnum upp á i framtiðinni.
Þær verða ekki mangar Maj-
orkaferðirniar eða aðrar sumar
leyfisferðir, ef þessir herr-
ar komast endanlega til valda
. . . Ein vel á minnzt er ekki
tilvalið fyrir Menningar- og
friðarsamitök kvenna, sem
eitga svo imnangengt í komma-
veldinu, að fá herrana fyrir
austan tii að skriía upp á vega
bréf fyrir föður Ashkenazyis?
A. H.“
— Að gefnu tiiefni skal það
tekið fram, að enginn Árni
Björnsson starfar hjá Hand-
ritastofnun Islands.
Ford Country Sedan ’66
Kr. Kristjánssyni,
að Suðurlandsbraut 2.
Upplýsingar í síma 52834 á dag-
inn og í síma 50534 á kvöldin.
Til sölu
V-8 sjálfskiptur, power-stýri og
hemlar. Fallegur bíll og vel með
farinn. Vérð 250—290 þús. eftir
útborgun. Skipti koma til greina
Til sýnis í Fordskálanum hjá
Aðalfundur
Sölumiðstöðvar hraðfrystihúsanna
hefst að Hótel Sögu, miðvikudaginn 31. maí
1972, klukkan 13.30.
Dagskrá samkvæmt félagslögum.
Lagabreytingar.
Stjórnin.
smjörlíUí